รักแค่เธอเท่านั้น...

 "ป๊อป!"ฟางเมื่อเห็นป๊อปปี้ถึงกับตกใจ

 "เฟรม เธอไม่เป็นไรใช่ไม"เขาเดินเข้าไปใกล้ฟาง ฟางแอบเศร้าเล็กน้อยที่เขาเรียกเธอว่าเฟรม

 "คะ...ค่ะ เฟรมไม่เป็นไร"ฟางบอกด้วยแววตาเศร้า

 "วันนี้พี่พาคนที่เค้าอยากเจอเฟรมมาพบ"

 "คนที่อยากเจอเฟรม"ฟางทำหน้างง

 "เชิญครับคุณแม่"ป๊อปปี้เรียกแม่เขา ทันทีที่แม่ของป๊อปปี้เจอฟางทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย

 "คุณน้า..."ฟางเผลอเรียกแม่ของป๊อปปี้ว่าน้า คือคำที่เธอเรียกแม่ป๊อปปี้อยู่ตั้งแต่แรก

 "หนูคือ หนูเฟรมหรอจ้ะ"แม่ของป๊อปปี้เข้าไปใกล้ฟางมากขึ้น ก่อนจะยื่นมาไปจับรูปหน้าของฟาง

 "เอ่อ.."ฟางเริ่มน้ำตาซึมจนพูดอะไรไม่ออก

 "ไม่ใช่...น้าคิดว่าหนูคือหนูฟางที่น้ารู้จัก ใช่ไมจ้ะ"แม่ของป๊อปปี้ถามฟาง แต่ฟางได้แต่ก้มหน้า

 "คุณหนูฟางคะ ป้าก็จำหนูฟางได้นะคะ ป้าจำแววตาของหนูได้ หนูเป็นคนอ่อนโยน ป้าจำได้ค่ะ"น้อมบอก

 "ฟางใช่หนูจริงๆใช่ไมจ้ะ"แม่ของป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

 "หนูขอโทษค่ะคุณน้า ป้าน้อม..."ฟางเริ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด เธอรู้สึกผิดที่โกหกทุกคนมาตลอด

 "น้าคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นหนูฟางจริงๆด้วย"แม่ของป๊อปปี้กุมมือฟางหน้าห้องขัง

 "ฟาง ทำไมต้องบอกว่าตัวเองคือเฟรมด้วยล่ะฟาง..."ป๊อปปี้เข้าไปถามฟาง

 "คือ..."ฟางยังคงไม่กล้าบอก

 "ฟางบอกป๊อปมาสิว่าทำไมฟางต้องหลอกป๊อปมาตลอด"ป๊อปปี้กุมมือฟางแน่น

 "ฟางบอกไม่ได้"ฟางบอกก่อนจะอามือของเธอออกจากมือของเขา

 "ทำไมล่ะหนูฟาง แล้วเรื่องนี้ด้วยหนูไม่ใช่คนที่แทงใช่ไมจ้ะหนูฟาง"แม่ป๊อปปี้ถามอีกเรื่อง ฟางไม่ตอบแค่พยักหน้าเฉยๆ

 "อ้าว นี่แปลว่าคนที่นอนอยู่โรงพยาบาลนั้นก็ใส่ร้ายหนูฟางหน่ะสิคะ"น้อมบอก

 "ใส่ร้ายฟางหรอ"ป๊อปปี้นึกตาม

 "แล้วเราจะช่วยหนูฟางได้ยังไงล่ะเนี่ย"แม่ป๊อปปี้บอกอย่างเศร้าๆ

 "มันต้องมีทางช่วยฟางสิครับแม่"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

 ณ โรงพยาบาล

 

 "ถ้าจะแกล้งว่าเป็นฟางล่ะก็ ช่วยเนียนๆหน่อยนะเฟรม"

 "พี่พูดเรื่องอะไรพี่ทาม"

 "พี่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอต้องเปลี่ยนชื่อกับฟาง เพราะท่าทางเธอพี่ก็รู้แล้วว่าเธอไม่ใช่ฟาง"

      เฟรมนั่งคิดอย่างหนักถ้าเรื่องนี้ถึงหูของป๊อปปี้ล่ะก็ มีหวังแผนการของเธอต้องจบ

 

 "ฉันหวังว่าพี่คงไม่รู้จักพี่ป๊อปปี้หรอกนะ"เฟรมพูดอย่างกังวล

 

 ก๊อกๆๆ

 

 "เข้ามาได้ค่ะ"

 

 "หวัดดีครับฟาง เป็นไงบ้างดีขึ้นรึเปล่า"เขาเดินเข้ามาถามอาการเธออย่างเป็นห่วง

 "ป๊อป! ฟางดีใจจังเลยค่ะที่ป๊อปมา"เธอบอกก่อนจะโผกอดชายหนุ่ม

 "ฟางไม่เป็นไรแล้วใช่ไมครับ"เขาถาม

 "ค่ะ แล้วป๊อปไปไหนมาคะ รู้ไมว่าฟางอยากเจอป๊อปมากแค่ไหน"

 "ป๊อปไปหาเฟรมมาหนะ"ป๊อปปี้บอก ทำเอาเฟรมหน้าซีด

 "หระ..หรอคะ แล้วเฟรมเป็นไงบ้างคะ"เฟรมพูดตะกุกตะกัก

 "ผมไม่อยากเชื่อสิ่งที่เฟรมพูดเลย"ป๊อปปี้บอกก่อนจะจ้องหน้าเฟรมอย่างจับผิด

 "เอ่อ..."เฟรมหน้าซีดแล้วค่อยๆฝืนยิ้ม

 "เฟรมพูดอะไรหรอคะ"

 "เฟรมก็บอกป๊อปว่า ความจริงแล้ว..."ทันทีที่เขาจะพูดเขาก็รู้ถึงท่าทางหวาดระแวงของหญิงสาวตรงหน้าทันที

 "ความจริงแล้ว เฟรมเค้าก็รู้สึกผิดที่เค้าแทงเธอหนะฟาง"เมื่อป๊อปปี้บอกเช่นนั้นเฟรมถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

 "แล้วทำไมฟางต้องหน้าซีดอย่างนั้นด้วยล่ะครับ"เขาถาม

 "อ๋อ คือว่า...ฟางแค่ร้อนหน่ะค่ะป๊อป"เธอบอก

 "ค่อยโล่งใจหน่อย ป๊อปคิดว่าฟางมีเรื่องอะไรที่ปิดบังป๊อปซะอีก"ป๊อปปี้บอก

 "ปิดบังอะไรคะป๊อป ฟางว่านี่มันก็ดึกแล้วป๊อปจะกลับเลยรึเปล่าคะ"

 "ครับเดี๋ยวป๊อปคงกลับ ว่าแต่วันนี้ทามไทมาเยี่ยมฟางบ้างรึเปล่า"เมื่อเฟรมได้ยินป๊อปปี้เรียกชื่อทามไทเฟรมก็ตกใจขึ้น

 "ป๊อปรู้จักพี่ทามด้วยหรอ"

 "วันนั้นผมไปบ้านฟางแล้วไปเจอทามไทพอดี เห็นว่าเค้าเป็นพี่ชายของเธอทำไมยังไม่มาเยี่ยมอีกนะ นั้นป๊อปกลับก่อนนะครับ"เขาบอกก่อนจะออกจากห้องไป

 "พี่ป๊อปกับพี่ทามรู้จักกันอย่างนั้นหรอ! โอ้ย!อย่าคิดมากหน่ะ"เฟรมบอกอย่างกังวล

 

 ณ บ้านมีน

 

 "ฉันมีเรื่องจะให้แกช่วยหน่อยหนะยัยมีน"เฟรมบอกเธอจากปลายสาย

 "เรื่องอะไรหรอยัยเฟรมคงไม่ถึงฆ่าใครหรอกใช่ไม"

 "หึ ไม่ฆ่าก็เหมือนฆ่าทั้งเป็นนั่นแหละ!"

 "นี่แกจะทำอะไรหน่ะยัยเฟรม"

 "แกแค่โทรเรียกตำรวจมาก็พอแล้วก็พาพี่ป๊อปไปด้วยก็พอ เพราะพรุ่งนี้พี่ฟางจะต้องตายทั้งเป็น"เธอบอกอย่างแค้นใจ

    มีนนึกถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างเธอกับเฟรมก่อนที่เฟรมจะถูกแทง

 

  "โอ้ย ยัยมีนเราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยแค่เรียกตำรวจมาจับ...คนที่ไม่ผิด"มีนกังวลกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปถึงแม้ว่ามันจะแค่โทรหาตำรวจมาเท่านั้น

 "คนที่ไม่ผิดหรอ นี่ฉันทำเรื่องเลวๆอย่างนั้นได้ไงกันนะยัยมีน ไม่สิ ฉันต้องช่วยเหลือเพื่อนฉันสิ มันไม่ได้ผิดสักนิด"มีนบอกกับตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะกังวลอยู่มากก็ตาม

 

 

 

ตี้ดดดดด

 

 

 

 "ฮัลโหล"มีนรับโทรศัพท์

 "ฮัลโหลยัยมีน นี่แกอยู่ไหนหะ"เฟรมถาม

 "ฉะ...ฉันอยู่บ้าน มีอะไรรึเปล่าถึงโทรมาดึกดื่นแบบนี้หนะ"มีนพูดตะกุกตะกัก

 "ยัยมีนตอนนี้พี่ทามเค้ารู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ฟางฉันกลัวว่าพี่ทามจะเอาไปบอกพี่ป๊อปแล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย"

 "พี่ทามรู้ความจริงแล้วหรอ!แล้วเรื่องที่แกโดนแทงเค้ารู้ด้วยรึเปล่า แล้วถ้าเค้ารู้เราจะทำยังไงล่ะยัยเฟรม"มีนถามอย่างกังวล

 "โอ้ย!ยัยมีน เค้าจะไม่รู้ถ้าแกไม่เอ่ยปากบอกใครไป เค้าก็จะไม่รู้แต่ถ้าแกเผลอปริปากพูดออกไปล่ะก็ ฉันจะไม่นับแกเป็นเพื่อนฉันเลย!"

 "ยัยเฟรม..."

 "แค่นี่นะ"แล้วเฟรมก็วางสายไป

 "ใส่ความผู้อื่นฉันจะโดนเข้าคุกรึเปล่าอ่ะ ฮือๆทำไงดีเนี่ย"มีนพูดอย่างกระวนกระวาย

 

 

 

 

 ณ บ้านจิระคุณ

 

 "ฟางบอกป๊อปมาสิว่าทำไมฟางต้องหลอกป๊อปมาตลอด..."

 "ฟางบอกไม่ได้"

 "ทำไมล่ะหนูฟาง แล้วเรื่องนี้หนูไม่ใช่คนแทงใช่ไมจ้ะ"

 "อ้าวนี่แปลว่าคนที่นอนอยู่โรงพยาบาลก็ใส่ร้ายฟางหน่ะสิคะ"

   ป๊อปปี้กังวลเรื่องของฟางอย่างมาก

 "ตาป๊อป ลูกกำลังกังวลเรื่องหนูฟางใช่ไม"แม่ป๊อปปี้เดินเข้ามาถาม

 "ใช่ครับแม่ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรให้ฟางรอดจากคดีนี้"ป๊อปปี้บอก

 "มันยังมีหวังนะตาป๊อป ถ้ามีใครเป็นพยานให้คดีของหนูฟางได้หนูฟางก็จะรอด"แม่ป๊อปปี้บอกอย่างมีหวัง

 "แล้วตอนนี้ลูกกับฟางตัวปลอมจะเอายังไงต่อ"

 "ผมจะจับพิรุธของเธอให้ได้ครับแม่ พบต้องรู้เรื่องต่างๆให้มากกว่านี้"

 "แม่เชื่อว่าป๊อปต้องทำได้ สู้ๆนะลูก"

 "ครับแม่ ผมจะต้องทำให้ได้...เพื่อฟาง"ป๊อปปี้บอกอย่างมุ่งมั่น

 

   จบไปอีกแล้วนะคะ วันนี้อัพช้าหน่อยขอโทษด้วยนะคะ