Forever รักคุณตลอดกาล

     หลังจากที่สงบสติอารมณ์ซักพักก้เดินเข้าไปในห้องนอนของร่างเล็กก็เห็นมันนอนขดอยู่กับผ้าห่มผืนหมา ผมรักมันนะ รักแบบน้องชาย ตัวมันเล็ก บอบบาง น่าทนุถนอม และผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายมันเด้ดขาด ผมรู้จักกับมันตั้งแต่ประถมเรามีกันแค่สองคน ผมถึงห่วงมันเป็นพิเศษ ผมเอาโทรศัพท์มันไปไว้หัวเตียง แล้วเดินไปนั่งข้างๆมัน กดริมฝีปากลงบนหน้าผากของมันเบาๆ
   
"อื้อ...พี่โซลอย่าสิ" ร่างเล็กละเมอออกมาเล็กน้อย ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ เด็กจริงๆ  ผมเดินไปรอบๆห้องก็เหลือบไปเห็นปฎิทิน มีวงวันที่ไว้ อ๋อ วันเกิดไอ้ริววันที่ 3 มีนาคม อีกหนึ่งวันกว่าจะถึง แต่ผมซื้อของขวัญเตรียมไว้แล้วแหละ เพราะผมจำได้ นั่งซักพักผมก็กลับไปที่คอนดดของผมแทน
 
เหนื่อย 
 
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนิ่ม แล้วหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อนมาทั้งวัน ผมตื่นมาอีกทีก้ประมาณบ่ายโมง หันไปเห็นโทรศัพพทืก็กดไปหามาม๊าดีกว่า คิดถึงจะแย่แล้ว รอสายซักพักก็ได้ยอ้มเสียงหวานๆของปลายสาย
     
"ไงครับสุดหล่อ" เสียงหวานๆทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
 
"คิดถึงจังครับ" มันพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ เพราะไม่ได้เจอมาเป็นเดือนแล้ว
 
"เดี๋ยวก็เจอกันแล้วไงครับ แล้วออกเดินทางกี่โมงเนี่ย" เจอกัน? ตอนไหน?
 
"ออกเดินทาง?"
 
"อ่าวอย่าบอกนะว่าลืม ม๊าโกรธนะเนี่ย วันนี้วันเกิดยายไงไหนบอกว่าจะมา" ม๊าพูดด้วยน้ำเสียงดุแต่ไม่จริงจังมากนัก
 
"อ๋อ จำได้ครับแต่มันเหนื่อยๆผมเลยลืม" ผมพูดความจริงออกไป มันเหนื่อยจริงๆนะครับ ไหนจะงานมหาลัย ไหนจะเพื่อนอีก 
 
"อย่าหักโหมนะลูก อ่อ ถ้ามาม๊ามีคนจะแนะนำให้รู็จักด้วย"
 
"ใครครับเนี่ย ว่าที่ภรรยาผใอะเปล่า ฮ่าๆ"
 
"ใช่ซะที่ไหนหล่ะเรา" ปลายสายหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ผมก็มีความสุข
 
"งั้นแค่นี้นะครับ เจอกันตอนเย็นนะครับม๊า"
 
"จ้า" 
     หลังจากที่วางสายไป ผมก็กลิ้งเล่นอยู่บนเตียงซักพักนึงก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แต่แต่งไม่มากครับ แต่กางเกงยาวถึงเข่า แล้วก็เสื้อตัวหลวมๆ เตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนที่นู้นซักสองชุด แล้วผมก็เริ่มออกเดินทาง ตอนบ่ายสอง ไปถึงนู้นคงประมาณห้าโมง  เป็นการเดินทางที่ชิวมากๆเพราะขับไปแวะปั้มไป ของกินเต็มมือไปหมด ฮ่าๆ ผมเป็นคนกินเก่ง แต่กินเท่าไหร่มันก้ไม่อ้วนซักที นี่แหละคือข้อดีของผม ฮ่าๆ
 
 
ณ บ้านสวน
 
  ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงบ้านสวนของคุณยายสุดที่รักของผม ผมเอารถไปจอดตรงที่ว่างแล้วลงจากรถเพื่อจะไปหาม๊าที่อยู่ภายในตัวบ้าน บ้านสวนของคุณยายสวยมากครับ ตัวบ้านทำจากไม้ ไม่ร้อน แต่เย็น เพราะว่าข้างบ้านที่แม่น้ำขนาดใหญ่ แล้วมีสะพานไม้ที่ยายต่อไปเพื่อไปนั่งเล่นได้อีกด้วย ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด สบาย ไม่มีกลิ่นควันรถ ไม่มีผู้คน มีความเป็นส่วนตัว
   ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านก็เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันที่ห้องนั่งเล่นแล้ว แสดงว่าผมมาสายสุดสินะ -_- ชิ ผมเดินตรงไปกอดคุณยายที่นั่งตรงกลาง หอมซ้าย หอมขวา อย่างเอาใจ
 
"คิดถึงยายจังเลยครับ" ผมพูดยิ้มๆ ยายก็ยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไร นี่เป็นปกติอยู่แล้วยายผมพูดไม่ได้ ใช่ครับ ยายผมเป็นใบ้ แต่ผมก็รักยายมาก ยายเป็นคนที่ดูผมมาตั้งแต่เด็ก คอยเอาใจทุกคนที่อยู่ในบ้านนี้อย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง ผมเดินไปไหว้ทุกคนที่มาในวันนี้ ผมเป็นเด็กที่มีสัมมาคารวะนะคร้าบจะบอกให้ ฮ่า อิอิ
 
นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ผมก็หันไปเห็นผู้ชายร่างสูง หน้าตาดี ดูแล้วมีเสน่ในตัวเอง ทั้งตา จมูก และปาก รับกับใบหน้าที่คมนั้นอย่างพอดิบพอดี ผู้ชายคนนั้นเดินตรงมาที่ห้องนั่งเล่น แล้วมานั่งตรงข้ามกับผม ผมไม่ใช่เกย์นะ บอกเลย แต่ผู้ชายคนนี้ทำให้ผมเหมือนโดนมนต์สะกดให้เคลิ้ม
 
"มาแล้วหรอจ้ะ" ม๊าผมเป็นคนทักผู้ชายตรงหน้าก่อน
 
"ครับ พึ่งมาเมื่อกี้เองครับ" ร่างสูงตอบเสียงนิ่ง จนดูน่ากลัว
 
"วา ไหว้พี่เขาสิลูก" ม๊าหันมาบอกผม ร่างสูงตรงหน้าทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ผมหล่อหล่ะสิ บอกมาเถอะ ผมไม่ถือ อิอิ
 
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้
 
"คุณหรอชื่อวา?" ร่างสูงถามเสียงนิ่งๆแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม แต่มันดูกวนสนทีนมากอะบอกเลย
 
"แล้วคุณไม่ได้ยินที่ผมบอกหรอครับ" ผมตอบยิ้มๆ เพี๊ยะ 
"โอ้ย ม๊า ผมเจ็บนะ" ม๊าตีที่แขนของผมไม่แรงนักแต่ก็ทำให้ผมต้องลูบเพื่อไม่ให้มันเจ็บ ผมทำปากยื่นนิดๆ เหมือนจะบอกว่าผมงอนแล้วนะ 
 
"ทำไมพูดกับพี่เขาอย่างนั้นเดี๋ยวพี่เขาจะต้องดุแลเรานะ" ม๊าพูดออกมาพรางจิบน้ำไปด้วย
 
"ใครดูแลวาหรอม๊า?" ผมก็อยู่คนเดียวนะ แล้วทำไมต้องมีคนดุแล
 
"ใช่ ม๊าลืมบอกไปว่า ป๊ากับม๊าจะต้องไปดูงานทีต่างประเทสซักระยะเลยฝากวาไว้กับพี่เขาก่อน" ผมหันไปมองหน้าพี่มันนิดๆ ก็เห็นมันแสยะยิ้มให้ผมอยู่ โอ้ย อยากจะกระโดดถีบหน้ามันจริงๆ
 
"ผมอยู่คนเดียวได้ครับ ไม่ต้องมีคนดุแล" ผมบอกพรางมองหน้าพี่มันไปด้วย
 
"วา ป๊าบอกว่าไง อย่าเอาแต่ใจตัวเอง ขึ้นเอาของไปเก็บไป" ป๊าผมพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ ฮือๆ เพราะมันทำให้ผมถึงโดนป๊่าดุเลย ไอ้บ้า ผมพยักหน้าแล้วเดินออกไปนอกบ้านเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมมา ไรว้ะ มันคงไม่เอาผมไปอยู่ด้วยหรอก แค่บอกมันว่า ผมอยู่คนเดียวได้มันก็คงจะโอเคแล้วหล่ะมั้ง ยังไงผู้ชายอยู่คนเดียวก็โอกว่าอยู่แล้วแหละ ผมว่านะ จะได้เที่ยวด้วย ฮ่าๆ
 
"มีไรให้ช่วยไหมครับ น้อง วา " ผมหันไปหาต้นเสียงก้พบกับไอ้พี่ชั่วที่ยื่นซ้อนผมอยู่ พอผมหันไปจมูกของผใก็ชนกันริมฝีปากของอีกฝ่ายพอดี สูงหว่ะ- -
 
"มะ...ไม่มี ออกไปดิว้ะ อึดอึก" ผมว่าพร้อมกับดันร่างหนาให้ออกห่าง แต่ที่ผมสงสัยทำไมมันถึงได้เน้นชื่อผมจัง แต่เอีะ เหมือนผมเคยไม่ยินเสียงนี้ที่ไหนซักที่ อ๋อ จำได้แล้ว กิ๊กไอ้พี่โซล ผมหันไปหามะนที่ตอนนี้ยืนมองผมอยู่
"มึง.....กิ๊กไอ้พี่โซลใช่ไหม?" ผมถามออกเสียงจริงจัง ผมเห็นมันทำตาโต แล้วเหมือนจะกลั้นขำเอาไว้จนตัวสั่น ขำไรอ่า
 
"โอ้ย ขำ ผมเนี่ยนะเมียไอ้เหี้ยโซล คุณใช้ไรคิด แล้วอีกอย่าง ผมยังไม่ได้จัดการเรื่องที่คุณมาด่าผมเลยนะ" มันขำเสร็จก็เดินตรงมาหาผมจนผมต้องถอยหลังจนติดกับรถ 
 
"ดะ...ด่า อะไร" ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้มันสั่น
 
"ก็ด่าในโทรศัพท์ไงครับ น้อง วา " นั่นเน้นอีกแล้วครับ หน้าผมแดงก่ำเพราะแม่งเนี่ยแหละ อะไรของมันเนี่ย อย่าทำให้กุอารมณ์เสียนะครัย ไม่งั้นไม่ตายดีแน่ขอบอกไว้ก่อน ผมผลักมันออกแล้วมองมันเขม็งส่วนพี่มันก็จ้องผมกลับด้วยสายตานิ่มๆแต่แฝงด้วยความลึกลึบบางอย่าง
 
"ไม่ต้องมายุ่งกับกู" ผมตะโกนออกไปหยิบเสื้อผ้าแล้วปิดฝากระโปงรถก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ผมไม่มีวะนจะไปยุ่งกับคนแบบนั้นแน่นอน ให้ตายยังไงก็ไมม่มีทาง ผมเกียดการกวนตีนแบบนั้น น้ำเสียงแบบนั้น ท่าทางแบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นหมอนั้น มันทำให้ผมหงุดหงิด ไม่เป็นตัวของตัวเอง
 
 
ผมจะไม่มีวันไปอยู่กับมันเด้ดขาด