exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

 "แบค" ".........." "แบคตื่น" "........" "นี่เตี้ยตื่นสิโว้ยยย" "..........." "ไม่ตื่นกูจะปล้ำมึงแล้วนะเตี้ย!!!!!" "!!!!!!"ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าไอหยอยนั่งยองอยู่ข้างๆ ผมยกมือขขึ้นมาปาดเหงื่อที่เกาะอยู่ตามใบหน้าออกลวกๆ ตอนนี้ใจเต้นแรงจนรู้สึกปวดไปหมด ภาพเมื่อกี้ยังคงฉายซ้ำไปมาในหัวจนเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่ฝัน แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ "นี่แบค เป็นไรเนี้ยพี่เรียกตั้งนาน"เสียงไอหยอยถามขึ้น ผมเงยหน้ามองมันช้าๆ ก่อนที่อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลทะลักออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ "ฮึกก แบคกลัว"ผมชะงักค้างๆเมื่ออยู่ดีๆคนที่คอยเอาแต่ด่าเอาแต่ทุบตีผมอยู่ดีๆจะอ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้ "ไม่เป็นไรๆ มีพี่อยู่ข้างๆแล้วไม่ต้องกลัวนะ"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆไม่งั้นคนที่ดูเข้มแข็งอย่างเตี้ยนี่จะร้องไห้หรอ เอาเป็นว่าขอแค่ให้ผมได้อยู่ข้างๆรอให้น้องมันสบายใจก็พอ "ฮือออออ"มีเพียงเสียงร้องไห้ออกมาแค่นั้น ผมขยับตัวเพื่อเปลี่ยนท่านั่งให้มันสบายแล้วนั่งลูบหัวไปเบาๆ "ชานยอล"เสียงเล็กเรียกชื่อผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตา "ว่าไง"ผมตอบ "ฝันไม่ดีเลย...มันน่ากลัว"สายตาเตี้ยเหม่อลอยออกไปข้างหน้าเหมือนกำลังคิดทบทวนอะไรซักอย่าง นี่ถ้าไม่ติดว่ารู้จักมันผมคงคิดว่ามันเอ๋อไปแล้วหล่ะดูทำหน้าเข้าดิอย่างกับคนสติหลุด "แบคคคคคค"เสียงหวานใสของเพื่อนตาโตตะโกนเรียกแบคอย่างดีอกดีใจ "มีไรว้ะ"ผมถามเสียงเนือยๆ รู้สึกเรี่ยวแรงหายไปหมด "พี่คริสน่ะสิหาของกินเจอแล้ว ตอนนี้กำลังขนออกมาเห็นพูดกันว่าเข้าไปในห้องนั้นหลายรอบไม่เห็นเจออะไรอยู่ดีๆเมื่อเช้าก็มีอาหารเต็มไปหมดเลย"นังโด้ร่ายยาวเหมือนอ่านเรียงความให้ฟังผมพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน "เดินไปไหวหรือป่าว พี่ไปเอาให้ไหม"เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง "มีขาเดินเองได้ไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย"พูดแว้ดๆเสร็จก็เดินตรงไปเลย อ้าวเป็นไรของมันว้ะผีเข้าผีออกจริงๆไอนี่หนิ "เห้ยไอเตี้ยรอหล่อด้วย!!" ผมเดินตามคู่รักตาขาวตัวดำจนมาถึงห้องๆนึงที่บอกว่ามีอาหารอยู่ก็เห็นคนยืนกันเต็มไปหมด จนผมคิดว่าเยอะขนาดนี้กูรอจนอิ่มอ่ะ แต่ว่าจะเดินออกไปตอนนี้ก็สงสารท้องน้อยๆที่ร้องโครกครากอย่างทรมาน แต่ทำไมเมื่อมองเข้าไปในห้องผมรู้สึกขนลุกแปลกๆรู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นห้องนี้ที่ไหนมาก่อน "แบค" "เหี้ย!"ผมอุทานออกมาดั่งลั่นเมื่ออยู่ก็มีมือมาจับไหล่อย่างแรง "แค่นี้ก็ตกใจขวัญอ่อนจริงๆ โอ๋เอ๋ๆขวัญเอ้ยขวัญมา"ไอหยอยยิ้มอย่างกวนประสาทก่อนจะจับหัวผมโยกไปมา "เพื่อนเล่นหรอ"ผมจิกตาให้น่ากลัวที่สุดก่อนจะสะบัดมือมันออก ไอหยอยบ้าชอบมาทำให้คนอื่นหวั่นไหวทุกที ไม่ได้การผมต้องทำตัวห่างจากมันเอาไว้ให้มากๆก่อนที่จะหลงผิดคิดชอบมันไปโดยไม่รู้ตัว "โหยพี่แค่เล่นๆเองไม่งอลพี่นะครับ"หยุด!อย่ามาพูดเสียงอ่อนแล้วทำหน้าตาแบบนั้นใส่แบคนะ กรี้ดดดดดดดดดหล่อจังคนอะไรเนี้ย อีแบคหยุด! "เอ้าน้องๆเข้ามาเอาอาหารเร็วๆจะหมดแล้ว"เสียงพี่คริสหรือที่เราเรียกกันว่าเฮียดังขึ้น ผมรีบเดินเข้าไปในห้องก็ไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า "ขอโทษครับๆ"ผมก้มหัวขอโทษอย่างเร็ว ผมนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเดินไม่ระวังเลย "ช่วยด้วย"เสียงที่คุ้นหูพูดขึ้นก่อนจะเดินผ่านไป กลิ่นแรงๆโชยเข้าจมูกจนผมรู้สึกอย่างจะอ้วก ผมเงยหน้าหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นเป็นเงาดำๆเดินเข้าไปในซอกตึกแล้ว "แบค...มึงขอโทษใครว้ะ"เฮียคริสยืนอ้าปากค้างแล้วมองผมอย่างงงๆ มองไปรอบๆก็พบว่าทุกคนจ้องมาที่ผมกันหมดรวมถึงเพื่อนสนิทและพวกไอหยอยด้วย ชิบหาย! "เอ่อ....คือว่าผมซ้อมละครน่ะครับ ใช่ๆผมกำลังซ้อมละครกับไอหยอยอยู่ ไม่สิ กำลังซ้อมกับตัวเองอยู่ครับ"พูดเสียงตะกุกตะกัก ทุกคนต้องหาว่าผมบ้าแน่ๆ "อ่อเออๆ มาเอาอาหารไปกินไป มึงนี่ทำกูกลัวนะเนี้ย"เฮียคริสบอกก่อนจะส่งอาหารมาให้ "แบค"เสียงไอหยอยดังขึ้นด้านหลัง ผมเลิกคิ้วประมาณแบบว่ามีอะไร มันไม่ได้พูดแต่กับมองผมด้วยสายตาสงสัย "เอ้าไอบ้าเรียกก็ไม่พูด เดี๋ยวปั๊ด"ผมจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปที่ประจำ "เห็นเหมือนกันใช่ไหม" "!" "เห็น...เหมือนพี่ใช่หรือป่าวแล้วที่บอกว่าฝัน ฝันถึงห้องเมื่อกี้ใช่ไหม"เสียงหยอยถามขึ้นเล่นเอาผมชะงักค้าง รู้ได้ไงว้ะ "รู้ได้ยังไง"ผมมองแบบไม่เข้าใจ "โหยแม่งเอ้ย อยากจะร้องไห้กูคิดว่ากูเป็นคนเดียวซะอีก กลับบ้านไปกะว่าจะไปให้หมดตรวจนี่กูคิดว่ากูบ้าอยู่คนเดีว อย่างน้อยก็ไม่ใช่แค่กูโว้ยย"ผมอ้าปากค้างมองไอหยอยที่ยืนจะกระโดดไปมาอย่างดีใจ "หยุดกระโดดสักที"ผมดึงกางเกงไอหยอยให้มันหยุด "เห้ยใจเย็นเดี๋ยวช้างน้อยก็ออกมาวิ่งเล่นพอดี"ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะนั่งลงข้างๆ "มึงฝันว่าอะไรบ้าง"ผมถามไอหยอย อาหงอาหารไอดงไม่แดกแม่งละสัส "พี่แก่กว่าน้องตั้งหลายปีนะ เรียกให้เพราะๆก่อนถึงจะบอก "คิดว่าจะง้อหรอไม่บอกก็ไม่ต้องบอก"ผมสะบัดหน้าหนีก่อนจะนั่งแกะถุงขนมกิน "เออ ตราบใดที่มึงไม่เรียกกูว่าพี่กูก็ไม่เล่าให้มึงฟังหรอก"ไอหยอยหันหน้าไปอีกทาง นี่งอลกูหรอเนี้ย....คิดว่าจะง้อหรือไงไม่มีทางหรอก ผ่านไปสิบห้านาที "โอ๋หยอยค้าบ น้องแบคขอโทษนะครับ"ผมนั่งคิดในใจว่าจะพูดขอโทษมันแบบไหนดี โอ้ยแต่ละประโยคคิดไปอ้วกไป ขืนต้องพูดแบบนั้นไปจริงๆได้อับอายขายหน้าแน่ๆ "นี่มึงไม่คิดจะง้อกูหน่อยหรอ กูนั่งรอนานละนะ"ไอหยอยพูดขึ้น ทำหน้าบึ้งใส่ก่อนจะหันหน้ากับไป 'ขอโทษ' "ไม้ง้อกูจริงดิ" 'ก็ขอโทษละไง' "เออมึงจำไว้เลย กูโป้งละ" "กูบอกขอโทษไปละไงไม่ได้ยินเองนี่ ขอโทษๆๆๆๆๆ"ผมบอกอย่างหัวเสีย แม่งน่ารำคาญจริงๆเลยโว้ย "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ น้องแบคของพี่น่ารักที่สุดอ่ะ จะขอโทษทำไม ไม่ได้อยากได้ยินคำว่าขอโทษซะหน่อยอยากได้ยินคำว่าพี่ชานอ่ะ" ไอหยอยหัวเราะร่า ยิ้มจนเห็นฟังขาวๆเรียงกันครบ ได้คืบจะเอาศอกนะมึง "พี่ชาน พอใจไม๊ทีนี้ก็เล่าให้กู...ก็เล่าให้แบคฟังได้ละว่าฝันว่าอะไร"ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี้ยยยยย หลังจากเล่าจบ "ฝันเหมือนกันเปรียบเลย"ผมบอกไอหยอย ความฝันนี่ก้อบปี้กันได้ด้วยหรอเนี้ย "แบค....เราลองไปที่ห้องนั้นกันอีกไม๊"หยอยมองผม หน้าตามึงนี่หน้ากลัวยิ่งกว่าผีอีก
"ไปกันแค่สองคนหรอ"ผมถาม "จะบ้าหรอเอาไอไคกับเพื่อนแบคไปด้วย"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกถ้าไปกับมันสองคนนี่ขอบาย "ไปชวนดิ"ผมไล่ให้ไอหยอยเป็นคนไปชวน ซึ่งก็ทำตามคำสั่งเจ้านายดีมาก รีบเดินไปชวนทันที แหม่เก่งชริงๆกับมาเดี๋ยวจะให้อาหารสักสองเม็ด ณ ห้องลึกลับ "ให้พวกกูมาทำเหี้ยร่ะ กำลังจะสวีทกันเลยไอสาสส"จงอินบ่นงึมงำๆ "พูดจาไม่เพราะเลย น้องโด้จะงอลแล้วนะ"ดีโอทำหน้างอลๆแบบมีจริตก่อนจะอมลมที่แก้มน้อยๆให้พอน่ารัก "น่า!รำ!คาญ!"ผมโพล่งขึ้นอย่างหงุดหงิด ตั้งแต่มาถึงนี่จู๋จี๋กันไม่หยุด ผมนี่ยืนกรอกตาจนลูกตาจะค้างอยู่ละยังไม่มีสำนึก รู้งี้ไม่น่าเอามาด้วยหรอก "ชิ"ไอจงอินชิปากดำๆของมันก่อนจะเขยิบเข้าไปกอดเอวอีโด้ ตอนนี้เพื่อนหรือพี่กูไม่สนแล้วโว้ย ด่าแม่งให้หมด สะใจฮ่าๆๆๆๆ(เชิญรับยาช่อง3ค่ะ) ตอนนี้พวกผมสี่คนเดินเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี่แล้ว ในห้องไม่สามารถเปิดไฟได้คงเป็นเพราะสายไฟขาดหรืออะไรสักอย่างแต่แสงจากข้างนอกก็ยังพอให้มองเห็นได้บ้าง สงสัยจริงๆเฮียคริสเข้ามาแจกอาหารไปได้ไงไม่หลอนบ้างหรือไงกัน ปังง!!! "กรี้ดดดดดดดดดดด" --------------------หายไปนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดว่าจะไม่มีคนอ่านอ่ะเลยไม่ได้แต่งต่อแต่พอเข้ามาดูแล้วเห็นวิจารเลยมีกำลังใจขึ้น ขอบคุณมากๆนะคะ