exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

เสียงใครกัน.... 
 
 
 
ทุกคนต่างเงียบสงัดวังเวงน่าเกรมขาม หันมองหน้ากันเลิ่กลั่กว่าเสียงนี้ที่ได้ยินมาจากไหนกัน
 
 
 
 
แอดดด...
 
 
 
 
เสียงประตูไม่เก่าๆดังขึ้นมาจากทางใดทางหนึ่งในห้องประชุมนี้
 
 
 
 
"เสียงอะไรน่ะ"คยองซูพูดขึ้นพลางเหลือกตากลมโตมองไปรอบๆห้อง
 
 
 
 
 
"อย่าทักสิ ไม่เคยได้ยินหรอ เค้าบอกว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรอย่างทัก"แบคฮยอนพูดขึ้นพลางทำหน้าตำหนิเพื่อนรัก
 
 
 
 
 
 
"ขอโทษ"คยองซูพูดเบาๆ เกาหัวงงๆก่อนจะเดินไปหลบหลังจงอิน
 
 
 
 
 
 
"แต่เสียงมันเหมือนประตูเปิดเลยแฮ้ะ"คริสพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
"เราก็ว่าอย่างนั้น"อี้ชิงหรือเลย์พูดเสริม ทุกคนต่างผงกหัวหงึกหงักเป็นเชิงว่าเห็นด้วย
 
 
 
 
 
 
 
"ประตูอยู่ตรงหลังผ้าม่านนั่นหรือป่าว"แบคฮยอนขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับชี้มือและมองไปทางผ้าม่านที่นูนออกมาเหมือนกับมีอะไรอยู่ข้างในนั้น
 
 
 
 
 
 
 
"ไปดูกันเถอะ ที่โรงบาลก็เจอศพมาเยอะแล้ว จะเจออีกก็คงไม่เป็นไรหรอก"ลู่ฮานบอกก่อนจะเดินนำไปอย่างแมนๆ
 
 
 
 
 
 
ทุกคนเดินตามกันไปกันเป็นแถว คยองซูกำชายเสื้อของจงอินเอาไว้แน่นสองมือสั่นระริก จงอินหันไปปลอบคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะดึงให้มาเดินข้างหน้าและสวมกอดเอาไว้
 
 
 
 
 
"ชานยอล"แบคฮยอนเรียกคนตัวสูงเบาๆ
 
 
"ว่าไง"ชานยอลที่เดินนำหน้าอยู่หันขวับมาทันทีพร้อมกันเอี้ยวตัวหันหลังกับมาเดินข้างแบคฮยอน
 
 
 
 
"นายว่าเราจะรอดไหม"แบคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปข้างหน้าที่พวกคริสฮยองและผองเพื่อนกำลังจะเดินไปเปิดม่าน
 
 
 
 
 
 
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้ๆถ้าแบคเป็นอะไรไปต่อให้เป็นผีพี่จะต่อยให้หงายไปเลย"ชานยอลพูดพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มมองหน้าคนตัวเล็กที่แอบยิ้มมุมปากเบาๆ
 
 
 
 
"มีประตูเหมือนที่แบคฮยอนบอกจริงๆด้วย"อี้ชิงพูดขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าแบคฮยอนอย่างแปลกใจ
 
 
 
 
 
"งั้นเดินเข้าไปกันเถอะครับ"แบคฮยอนบอกพร้อมกับจะเดินพุ่งเข้าไปในห้องก่อนใครเพื่อน
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวสิ"ชานยอลบอกและคว้าข้อมือของคนตัวเล็กไว้
 
 
 
 
"มีอะไร ปล่อยสิผมจะเข้าไปในห้อง"แบคฮยอนขมวดคิ้วนิดๆบ่งบอกว่าเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี
 
 
 
 
 
"เดินไปพร้อมกันสิ พี่เป็นห่วง"ชานยอลบอกพร้อมกับกำมือแบคฮยอนแน่น
 
 
 
 
ไอชานยอลคนบ้า(คิดในใจ)-แบคฮยอน
 
 
 
 
 
 
 
แล้วทุกคนก็พอกันเดินเข้าห้องไป ในนี้มืดสนิทแต่พอมีแสงสว่างๆรำไรๆพอให้มองเห็นทางบ้าง กินในห้องอับชื้นจนชวนอาเจียน
 
 
 
 
หวืด
 
 
 
ลมลูกใหญ่พัดผ่านพวกเราไปอย่างไวทุกคนเขยิบเข้าหากันอย่างช้าๆจนมารวมเป็นกลุ่มเหมือนก้อนอะไรสักอย่างแล้วก็พากันเงียบกริบจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจ
 
 
 
 
 
"รู้สึกกันไหมเมื่อกี้"จงอินพูดขึ้นเบาๆ ถ้ามีแสงไฟสาดเข้าหน้าของผู้ชายคนนี้จะรู้เลยว่าตอนนี้เหงื่อมากมายมหาศาลไหลเยิ้มออกมาท่วมหน้าท่วมตาจงอินเต็มไปหมด
 
 
 
 
 
"รู้สิทุกคนก็คงรู้สึกใช่ไหมไม่งั้นเราคงไม่มายืนเบียดกันเหมือนปากระป่องแบบนี้หรอก"คริสพูดขึ้นพร้อมกับเอามือไปคล้องเอวอี้ชิงที่ยืนอยู่นอกวงให้เข้ามาแล้วทำเนียนไปยืนประกบหลังอี้ชิงไว้แทน
 
 
 
 
 
 
 
"เดินเข้าไปกันเถอะ ยืนอยู่แบบนี้ไม่ได้อะไรเลยนะเสียเวลาเปล่าๆ"แบคฮยอนพูดขึ้น แล้วเดินถอยหลังออกมาจากกลุ่ม
 
 
 
 
 
 
"นั่นสิ ผมยืนจนเมื่อยแล้ว"ลู่ฮานพูดเสริม
 
 
 
 
 
 
ทุกคนจึงแยกย้ายตัวออก ต่างคนต่างเป็นคู่โดย คริสคู่กับอี้ชิงเดินนำหน้า จงอินกับคยองซูเดินตามหลัง ตามด้วย ลู่ฮานคนแทนที่เดินคนเดียว แล้วก็คู่ผมกับชานยอลที่เดินประกบหลัง
 
 
 
 
 
 
"จงอินกลัวไหม"คยองซูตัวน้อยผู้น่ารักถามคนข้างๆที่ดูอาการน่าเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
"โห่คยองครับ ผมนี่ระดับไหนแล้วเจอศพมาเป็นสิบๆแล้วเรื่องแค่นี้ผมไม่กลัวหรอกครับ"จงอินบอกด้วยความมั่นใจ
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
"เหี้ย!"
 
ให้ทายว่าเสียงใคร...ก็ไอคนที่บอกไม่กลัวเมื่อกี้แหละครับ 
 
 
 
 
"แหมมึงปากดีดีนักเป็นไงหล่ะกลัวละหำหดเลยนะ"ชานยอลแซวเพื่อนรัก
 
 
 
 
"พูดจาทะลึ่ง"แบคฮยอนมองคนตัวสูงด้วยหางตาก่อนจะมองไปข้างหน้าต่อ
 
 
 
 
 
"เอ้า พี่ก็แค่แซวเพื่อนขำๆนะคร้าบ"ชานยอลพูดก่อนจะโน้มหน้าลงไปหาแบคฮยอนจนหน้าเกือบจะโดนกันอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
"ก็ไม่ชอบนี่นา แล้วนี่จะเอาหน้ามาใกล้อะไรขนาดนี้ "บอกด้วยเสียงไม่พอใจพร้อมกับปัดหน้าตาหล่อๆของคนตัวสูงออกไป ไม่ใช่รังเกียจนะ มันเขิล!!!
 
 
 
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆ ขนาดมืดขนาดนี้ยังรู้เลยว่าหน้าแดง"ชานยอลขำบอกกับเอานิ้วไปหยิกแก้มคนตัวเล็ก
 
 
 
 
 
"นี่นายบ้า!"แบคฮยอนเขิลจัดปัดมือชานยอลออกอีกครั้งพร้อมกับหันหน้าไปทางอีกด้าน
 
 
 
 
 
 
เดี๋ยวครับ!!! เสียงแบคฮยอนตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ
 
 
 
 
"