exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

 
 
 ก่อนจะอ่านตอนนี้ ให้ไปอ่านบทนำก่อนนะ
 
หลังจากเกิดเหตุการณ์โศกนาฎกรรมไป ชาวบ้านแถวนั้นก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กล้าผ่านมาทางเส้นนี้อีกเลยเส้นทางนี้กลายเป็นเส้นทางร้างโดยสมบูรณ์แบบถูกติดป้ายทั้งหน้าสุดและท้ายสุดของถนนว่างดใช้งาน เรื่องราวของเด็กหนุ่ม4คนถูกเล่าต่อกันอย่างรวดเร็วบางคนก็เล่าแบบบิดเบือนไปจากความจริง จนทำให้เรื่องราวกว่าจะมาถึงหูอีกคนนึงก็ไม่ได้เป็นแบบที่คนแรกเล่าแล้ว บางคนก็บอกว่าเด็กพวกนี้เข้าไปลบหลู่พวกผีสางนางไม้ บางคนก็บอกว่าเด็กพวกนี้พนันกันไปต่างๆนาๆโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเรื่องทั้งหมด มันเกิดจาก'สิ่งลี้ลับ' บางคนอยากจะเห็นสิ่งพวนี้แทบตายแต่ก็ไม่ได้เห็น แต่สำหรับบางคนไม่อยากเห็นแทบตายแต่กลับเห็นทุกวัน...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวเห้ยอย่ามัวแต่อู้มาช่วยกันเก็บศพไปเร็วๆ"คิมจงอิน เดินผ่านพวกเพื่อนที่นั่งคุยกันสนุกปาก ก่อนที่พวกเหลือจะเดินตามๆกันไป สภาพศพสองศพกว่าจะมีคนมาเห็นก็ขึ้นอืดซะแล้วศพที่ไม่มีหัวกับศพไม่มีตาดำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
จงอินคิดขำในใจที่ทำไมคนเราจะตายถึงต้องตายในสภาพที่ไม่ดีแบบนี้ด้วย แต่มันก็คงแล้วแต่บุญแต่กรรมหล่ะมั้ง ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นพวกมูลนิธิก็ช่วยกันเก็บศพขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เห้ยไอชานยอลหิวข้าวว่ะ เอาศพไปเก็บแล้วไปหาไรกินเหอะ"จงอินตะโกนบอกเพื่อนสนิทตัวโย่งและเดินไปตบบ่าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
"เออแม่งหิวชิบหาย คนแม่งก็ตายกันได้ทุกวี่ทุกวัน"ชานยอลบอกและทำหน้ามู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาน่ามันเป็นงาน แกมาทำงานนี้ก็เพราะอยากช่วยเหลือคนไม่ใช่หรอ"จงอินพูดขำๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กูไม่คิดว่ามันตายถี่แบบนี้ไงไม่งั้นไม่ทำหรอก เหนื่อยชิบ"ชานยอลสบถออกมาเบาๆก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ผุดตามใบหน้าหล่อๆออก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่พวกนายน่ะจะยืนตัวสูงเป็นเสาไฟฟ้าพูดได้กันอีกนานไม๊"บยอนแบคฮยอนบุรุษพยาบาลตัวเล็กที่คอยประสานงานกับมูลนิธิของชานยอลกับจงอินเดินเข้ามาในวงสนทนาและหันไปมองค้อนชานยอลคู่อริของตัวเองคนตัวเล็กจะไม่เกียดคนตัวสูงถ้าไม่พูดจาพล่อยๆใส่ตนเองน่ะ
 
 
 
 
 
 -------------------------------
 
 
 
 
ระหว่างที่แบคฮยอนกำลังเร่งรีบกับการเอาข้อมูลของการชันสูตรศพไปที่ห้องของผอ. ก็เดินชนเข้ากับคนๆนึงอย่างไม่ได้ตั้งใจทำเอาแผ่นงานชันสูตรศพปลิวเกลื่อนไปหมด
 
 
 
 
 
 
'ให้ตายสิ!นี่ทำไมเดินไม่ดูคนบ้างเนี้ย'แบคฮยอนอารมณ์เสียและตะคอกใส่คนตรงหน้า คนตัวเล็กก้มไปหยิบเอกสารแบบลวกๆก่อนจะเงยขึ้นมาสบตากับคนตัวสูงด้วยสายตาไม่พอใจ
 
 
 
 
 
'ก็นายอยากตัวเตี้ยทำไมหล่ะเตี้ยไปฉันก็มองไม่เห็นน่ะสิ'
 
 
 
 
 
 
 
'น...นายย...ไอเปรตตตตตต'แบคฮยอนแหวลั่นแต่คนตัวสูงหาได้สะทกสะท้านไม่ แต่กลับเดินผ่านหน้าคนตัวเล็กและยกยิ้มกวนประสาทส่งไปให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
นั่นแหละทำให้ผมเกลียดไอตัวโย่งนั่นตั้งแต่นั้นมา ว่าอะไรว่าได้แต่อย่ามาว่าคนสวยว่าเตี้ย สะบัดบ็อบเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วยุ่งไรด้วย"ชานยอลตอบนิ่งๆตอนนี้ไม่อารมณ์มาทะเลาะกับใครทั้งนั้นเหนื่อยโว้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
"มี ย ยักษ์เขี้ยวใหญ่ยุ่งได้"แบคฮยอนตอบไปแบบกวนๆและยิ้มให้กวนตีนที่สุดในโลก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่เตี้ยไปไหนก็ไปป่ะ ไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยหรอกนะ"ชานยอลพูดตัดบทก่อนจะเดินไปที่รถมูลนิธิของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ไอหยอย ฉันไม่ได้เตี้ยแกต่างหากสูงเกินไปน่ะ"แบคฮยอนพูดไล่หลังก่อนจะสะบัดหน้าหนีและเดินไปที่รถพยายาลของตัวเอง จงอินมองอย่างขำๆก่อนจะเดินตามเพื่อนตัวสูงไป ไอคู่นี้น่ะเจอกันเมื่อไหร่กัดกันได้ตลอดนั่นแหละ ผมหล่ะเบื่อจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่คยองซูฉันหล่ะเบื่อไอหยอยนั่นจริงๆเลยชอบว่าฉันเตี้ย นี่ฉันเตี้ยหรอ?ป่าวซะหน่อยมันนั่นแหละสูงเกินไปใช่ไม๊ๆ"แบคฮยอนเริ่มหาพวก คยองซูที่นั่งรอเพื่อนตัวแสบในรถพยายาลหัวเราะน้อยๆกับพฤติกรรมของเพื่อนตัวเอง ทุกคนที่โรงบาลหรือคนในมูลนิธิต่างรู้ดีว่าสองคนนี้ไม่ถูกกันมากๆเจอหน้ากันนี่แทบจะกินกันอยู่ล้ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาน่าพวกนายสองคนนี่ก็กัดกันทุกวันเลยนะจะพูดดีๆกันสักวันไม่ได้เลยหรอ"คยองซูถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยี๋ถ้าให้ฉันไปพูดดีกับหมอนั่นนะฉันขอกัดลิ้นตัวเองตายดีกว่า"แบคฮยอนทำหน้าแหยงๆท่าทางรังเกียจแบบสุดชีวิตนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนตาโตได้เป็นอย่างดี
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันจะคอยดู"คยองซูพูดยิ้มๆ ในใจคิดว่าเห็นหลายคนแล้วแหละที่พูดแบบนี้สุดท้ายก็ไปเป็นแฟนกันซะงั้นอ่ะ เค้าเรียกว่าเกลียดอะไรย่อมได้อย่างนั้น 
 
--------------------------------------------