FIC EXO [kaisoo] ใกล้หรือไกล nc+++

บทที่ 1
การกลับมา
                “คยองซู มากินข้าวเร็วลูก”
                ‘โด คยองอึน’ ผู้เป็นแม่เรียกลูกชายวัย 17 ปีให้ลงมารับประทานอาหารเช้าที่เพื่อทำเสร็จหมาดๆ ขณะที่คนถูกเรียกกำลังเดินลงบันไดมาพอดี
                ‘โด คยองซู’ วางกระเป๋าตัวเองไว้บนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆก่อนที่จะเอาส้อมจิ้มไส้กรอกในจานตักเข้าปากราวกับเป็นเด็กสิบขวบ
                “วันนี้กลับบ้านเร็วๆ หน่อยนะ”
                ตัวเล็กเลิกสนใจอาหารที่อยู่ในจานก่อนที่จะมองคนด้านหน้าที่เพิ่งจะเอ่ยว่าให้ตนกลับมาเร็วๆ ในวันนี้ คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนที่จะเอ่ยปากถามคยองอึนไป
                “ทำไมเหรอฮะ วันนี้พ่อกลับมาเหรอฮะ O_O”
                สิ่งเดียวที่คนตัวเล็กคิดได้คือ ‘โด มินซู’ ผู้เป็นพ่อกลับมาจากต่างประเทศที่ท่านไปลงทุนทำธุรกิจอยู่ที่นั่นมานับปี แต่การกลับมาของเขาช่างน้อยนักทำให้ผู้เป็นลูกย่อมตื่นเต้นไปตามธรรมดาเมื่อพ่อกลับมาบ้าน
                “ไม่ใช่หรอกจ้ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรากลับมาก็รู้เอง ตอนนี้รีบกินและไปโรงเรียนได้แล้ว เซฮุนรออยู่หน้าบ้านนานแล้วนะ”
                “จริงเหรอฮะ! งั้นผมไปก่อนนะฮะ”
                คยองซูรีบกินขนมปังปิ้งอีกหนึ่งคำก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเรียนและวิ่งออกไปหน้าบ้านโดยไม่สนใจอาหารที่เหลืออยู่ในจานอยู่มากมาย จนคยองอึนต้องส่ายหัวให้กับลูกคนนี้
               
                “เซฮุน! แฮก…! ”
                ร่างเล็กวิ่งออกมาจากบ้านหลังขนาดกลางมาหาคนตัวสูงที่ถือโทรศัพท์ในมือที่ไม่ได้อัพเดตทวิตเตอร์มาหลายวันแล้ว ร่างสูงเลิกสนใจสิ่งที่อยู่ในมือก่อนที่จะมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนหอบอยู่ตรงหน้าตนก่อนที่จะส่ายหน้าให้กับการกระทำของคนตัวเล็กและเอามือไปยีหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว
                “อะไรกันเซฮุน ผมคยองซูยุ่งไปหมดแล้วนะ”
                ร่างเล็กเบ้ปากบ่นด้วยความไม่พอใจแต่คนตัวสูงกลับรู้สึกว่าสิ่งที่คนตรงหน้าทำออกมาน่ารักมากกว่าน่ากลัวสะอีก
                “หัวเราะอะไรน่ะ เซฮุน -^-“
                “ฮ่าๆ ไม่มีอะไรไปกันเถอะ”
 
                [ Kungsoo ]
                โรงเรียนมัธยม K
                “เฮลโล่ เพื่อนร้ากก”
                แบคฮยอนเดินมาเกี่ยวคอผมและลากไปยังที่นั่งประจำของผมก่อนที่จะทำสายตาอ้อนวอนใส่ ซึ่งไม่พ้อนไปจากการขอลอกการบ้านหรอก ที่แบคฮยอนขอลอกการบ้านผมทั้งๆที่หมอนั่นก็เรียนเก่งไม่แพ้ผมเลยสักนิดแต่เพราะความขี้เกียดหนุนหลังทำให้ต้องขอผมลอกเป็นประจำจนเป็นนิสัย
                “ขอลอกการบ้านอีกล่ะสิ -*- ”
                “แหะๆ นิดหน่อยน่า ^^”
                “นายหัดทำเองบ้างสิ ไม่ใช่ขอเพื่อนลอกอย่างเดียว ถ้าฉันไม่อยู่แล้วจะรู้สึก”
                “โธ่ว คยองซู แกพูดเหมือนกับนายจะไปจากฉันเลย -^- ”
                “เหอะ ก็ไม่แน่”
                ผมพูดพร้อมหยิบการบ้านให้แบคฮยอนไปแต่โดยดีก่อนที่จะหยิบหูฟังขึ้นมาเปิดเพลงฟังฆ่าเวลาระหว่างรออาจารย์เข้าสอน ผมกับแบคฮยอนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนอกจากผมและแบคฮยอนแล้วยังมีลู่หานและเซฮุนด้วยแต่ส่วนใหญ่ผมจะอยู่กับแบคฮยอนมากกว่าเพราะสองคนนั้นอยู่คนละห้องกับผมนานๆ ครั้งถึงจะไปกินข้าวกลางวันด้วยกันทั้งสี่คน
                ปึง!
                เสียงประตูกระทบกับฝาผนังเสียงดังเล็ดลอดผ่านเพลงในหูฟังทำให้ผมเลิกสนใจและมองไปยังสิ่งที่เกิดขึ้นแทน ทันทีที่สายตาคู่นั้นจ้องมาในดวงตาของผมทำเอาใจผมสั่นไปหมด ทันทีที่สติกลับมาผมเบินหน้าหนีเขาพร้อมหันไปทางอื่นและทำเป็นไม่สนใจกับคนคนนั้น
                ร่างสูงเดินผ่านผมทางด้านข้างและนั่งลงที่ประจำของตนเองที่อยู่หลังห้อง
 
                ให้ตายเถอะ...ทำไมใจผมยังสั่นเวลาพบเขาอีกนะ!
 
                หลังเลิกเรียน
                “แบคฮยอน ฉันกลับก่อนนะ”
                ผมบอกแบคฮยอนขณะที่เก็บกระเป๋าไปด้วยก่อนที่จะหยิบหูฟังเสียบหูและฟังเพลงต่อจากตอนเที่ยง
                “อ่าว ว่าจะชวนไปกินไอติมสักหน่อย -^- ”
                คนข้างๆ ผมเบ้ปากใส่ผมด้วยความผิดหวังทำเอาผมรู้สึกผิดไม่ใช่น้อยๆ
                “ไว้คราวหน้าแล้วกันนะวันนี้แม่บอกให้รีบกลับบ้านน่ะ เห็นบอกว่าใครสักคนมาหาน่ะ ^^”
                “ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าก็ได้ไม่มีปัญหากลับดีๆ ล่ะ ^^”
                ผมโบกมือลาแบคฮยอนและเดินออกจากห้องไปพร้อมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไปด้วย ปกติผมจะเดินกลับบ้านเป็นธรรมดาทุกวัน ถ้าหากว่าวันไหนเหนื่อยหน่อยก็จะขึ้นรถบัส แต่หากตอนนี้ผมเดินออกจากโรงเรียนแล้วเห็นเงาใครสักคนเดินตามผมอยู่ตั้งแต่ในโรงเรียนแล้ว ด้วยความสนใจทำให้ผมหันไปมอง และนั่นทำให้ผมหยุดเดินโดยอัตโนมัติทำให้คนด้านหลังหยุดเดินเหมือนกัน เขาจ้องผมอย่างโกรธเนื่องจากผมหยุดเดินโดยไม่มีเหตุผล
 
                ถ้าผมจำได้ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเขานี่!
               
                เขาไม่ได้ตามเราหรอกน่า..เขาอาจจะไปทำธุระแถวนี้ก็ได้ ผมปัดความสงสัยออกไปและเดินต่อจนถึงซอยเข้าบ้านผมแล้วแต่ผมยังเห็นเงาเขาอยู่เลย ช่างเหอะน่า..เขาอาจจะไปบ้านเพื่อนเขาก็ได้
                ผมหยุดเดินเมื่อถึงบ้านและหยิบกุญแจขึ้นมาปลดล็อกประตูหน้าบ้านแต่หากว่าเขายังยืนอยู่ข้างหลังผม!
                “นายตามฉันมาทำไมไค..!”
                ผมพูดโดยไม่หันไปมองเขาและพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
                “เปิดประตูสิ..”
                เขาเอ่ยเสียงเรียบทำให้ผมสงสัยมากขึ้น
                “ไม่ตรงคำถาม นายมาบ้านฉันทำไม!”
                “เปิดประตู..”
                “ทำไมฉันต้อง..!”
                “กลับมาแล้วเหรอจ้ะเด็กๆ คยองซูทำไมไม่เปิดประตูล่ะลูก ลูกมีกุญแจนี่นา”
                แม่ออกมาเปิดประตูให้ผมและ..เขา เข้าไปข้างใน เนื่องจากได้ยินเสียงผมกับไคมาจากด้านนอกมั้ง
                “เขาไม่มีความจำเป็นที่ต้องเข้ามาบ้านเรานี่ฮะแม่”
                “ทำไมจะไม่มีล่ะ เขาต้องมาค้างบ้านเราเดือนนึงเลยนะ”
                “!!!”
 
                20.30 p.m.
                เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเมื่อแม่บอกผมไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนว่า ไค จะมาค้างบ้านผมหนึ่งเดือนเนื่องจากคุณอากาอินซึ่งเป็นแม่ของไคต้องไปทำธุระที่อเมริกาหนึ่งเดือนเลยฝากไคไว้กับครอบครัวของเราซึ่งคุณแม่ของผมเป็นเพื่อนสนิทกับคุณอากาอินตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว ตอนแรกผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าทำไมไม่ให้ไคเขาอยู่บ้านคนเดียวในเมื่อเขาก็โตแล้ว และผมก็ถามแม่ไปแล้วแต่คำตอบก็บอกมาว่าคุณอากาอินเป็นห่วงลูกชายคนนี้มากเพราะไคออกจะเกเรมากเลยต้องมาฝากไว้กับแม่ของผมเพื่อไม่ให้เขาไปเกเรที่ไหน แต่ถึงจะมาฝากเขาไว้กับแม่ผมแล้วก็ไม่ช่วยอะไรได้หรอก
                “คยองซู มากินข้าวได้แล้วลูก”
                “ฮะ”
                ผมขานแม่และเดินไปที่โต๊ะทานข้าวที่มีกับข้าวอยู่เต็มโต๊ะราวกับมีงานเลี้ยงอะไรอย่างนั้นแหละ แค่เขามาไม่เห็นพิเศษตรงไหนเลย
                “อ่าว ทำไมไม่เรียกจงอินมาด้วยล่ะลูก”
                “ก็แม่ไม่บอกนี่ฮะ”
                “เดี๋ยวนี้หัดเถียงกับแม่แล้วเหรอ”
                “ก็แม่เรียกผมคนเดียวจริงๆนี่ฮะ -3- ”
                “พอเลยๆ ไปเรียกจงอินมากินข้าว”
                ผมเบ้ปากใส่แม่ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีไคนอนใส่หูฟังอยู่บนโซฟาตัวยาว ผมเดินเข้าไปสะกิดคนที่นอนอยู่ทำให้เขาลืมตาขึ้นมามองผม
                “แม่เรียกให้ไปกินข้าว”
                ผมเอ่ยสั้นๆก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทานข้าวโดยไม่รอเขา
                “คยองซูเป็นอะไรรึเปล่าลูกทำไมดูเหมือนไม่สนิทกับไคเลย เห็นเมื่อก่อนยังไล่จับอยู่เลยนี่นา”
                “ไม่รู้สิฮะ”
                ผมตอบปัดๆ ก่อนที่จะเห็นร่างสูงเดินมาทางเราและล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม เราสบตากันนิดหน่อยแต่ผมเป็นฝ่ายหลบสายตาคู่นั้นก่อนที่จะก้มลงจัดการข้าวของตัวเอง
                “พรุ่งนี้คยองซูไปโรงเรียนกับจงอินนะลูก”
                “อะไรนะฮะ..!”
                “เอ๊ะ เรานี่ยังไงเวลาแม่พูดหัดฟังบ้างสิ ใจลอยไปไหน”
                “แต่พรุ่งนี้เซฮุนมารับผมนี่ฮะ”
                “จงอินยังไม่คุ้นกับทางนี่นา เรื่องเซฮุนลูกก็ปฏิเสธไปได้นี่นา เซฮุนไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
                “ก็ได้ฮะ”
                ผมบอกปัดๆ ไป เพราะไม่อยากทะเลาะกับแม่ไปมากกว่านี้ และอีกอย่างผมก็ต้องทำตามที่แม่สั่งอย่างขัดไม่ได้อยู่แล้วนี่นา เถียงไปก็เปล่าประโยชน์
                “จงอินวันนี้ลูกนอนห้องเดียวกับคยองซูนะ”
 
                เคร้ง!
                ผมเผลอปล่อยช้อนหล่นทำให้กระทบกับจานทำให้เกิดเสียงดัง แม่หันมามองผมอย่างตำหนิก่อนจะเอ่ยปากดุผม
                “คยองซู ลูกมีปัญหาอะไรกับจงอินรึเปล่า ทำไมวันนี้ทำเหมือนกับไม่ชอบจงอินเลย ตั้งแต่ตอนกลับมาแล้วนะ”
                “อย่าว่าคยองซูเลยครับ ผมอาจจะเกเรขึ้นทำให้คยองซูไม่กล้าเข้าใกล้ก็ได้”
                ไคเขาแก้ตัวให้ผมทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ทั้งๆที่เขาก็รู้แก่ใจ ว่าทำไมผมถึงเกลียดเขาขนาดนี้ เขาหันมาสบตากับผมก่อนที่จะก้มลงกินข้าวต่อ ผมจ้องมองเขาอย่างค้นหาคำตอบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นที่ผมคุ้นเคย ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเขาผมคุ้นเคยหมด แต่ตอนนี้ผมควรลืมมันไปได้สักทีแต่เขากลับมาปรากฎตัวตรงหน้าผมอย่างไม่คาดคิด อย่างนี้มันก็คงยากที่จะตัดใจจากเขา
 
 
                ไม่สิ! เราจบกันแล้วนะ คิมจงอิน!
 

 
 
ตอนแรกจบกันแล้ว เย้!
ฟิคเรื่องแรกที่ตั้งใจแต่งจริงๆ ด้วยความชอบส่วนตัวของบอยแบนด์ EXO
เรื่องนี้จะเป็นคู่ของ ไค และ ดีโอ FT.ฮุนหาน-ชานแบค
ยังไงก็ไม่รู้ว่าทุกคนชอบแนวไหน ฝากคอมเมนต์ด้วยนะค้าาา