FIC EXO [kaisoo] ใกล้หรือไกล nc+++
เขียนโดย 
pu_mong
วันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.07 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มีนาคม พ.ศ. 2557 19.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ใกล้หรือไกล >> บทที่ 1 : การกลับมา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 1
การกลับมา
“คยองซู มากินข้าวเร็วลูก”
‘โด คยองอึน’ ผู้เป็นแม่เรียกลูกชายวัย 17 ปีให้ลงมารับประทานอาหารเช้าที่เพื่อทำเสร็จหมาดๆ ขณะที่คนถูกเรียกกำลังเดินลงบันไดมาพอดี
‘โด คยองซู’ วางกระเป๋าตัวเองไว้บนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆก่อนที่จะเอาส้อมจิ้มไส้กรอกในจานตักเข้าปากราวกับเป็นเด็กสิบขวบ
“วันนี้กลับบ้านเร็วๆ หน่อยนะ”
ตัวเล็กเลิกสนใจอาหารที่อยู่ในจานก่อนที่จะมองคนด้านหน้าที่เพิ่งจะเอ่ยว่าให้ตนกลับมาเร็วๆ ในวันนี้ คนตัวเล็กขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนที่จะเอ่ยปากถามคยองอึนไป
“ทำไมเหรอฮะ วันนี้พ่อกลับมาเหรอฮะ O_O”
สิ่งเดียวที่คนตัวเล็กคิดได้คือ ‘โด มินซู’ ผู้เป็นพ่อกลับมาจากต่างประเทศที่ท่านไปลงทุนทำธุรกิจอยู่ที่นั่นมานับปี แต่การกลับมาของเขาช่างน้อยนักทำให้ผู้เป็นลูกย่อมตื่นเต้นไปตามธรรมดาเมื่อพ่อกลับมาบ้าน
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรากลับมาก็รู้เอง ตอนนี้รีบกินและไปโรงเรียนได้แล้ว เซฮุนรออยู่หน้าบ้านนานแล้วนะ”
“จริงเหรอฮะ! งั้นผมไปก่อนนะฮะ”
คยองซูรีบกินขนมปังปิ้งอีกหนึ่งคำก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเรียนและวิ่งออกไปหน้าบ้านโดยไม่สนใจอาหารที่เหลืออยู่ในจานอยู่มากมาย จนคยองอึนต้องส่ายหัวให้กับลูกคนนี้
“เซฮุน! แฮก…! ”
ร่างเล็กวิ่งออกมาจากบ้านหลังขนาดกลางมาหาคนตัวสูงที่ถือโทรศัพท์ในมือที่ไม่ได้อัพเดตทวิตเตอร์มาหลายวันแล้ว ร่างสูงเลิกสนใจสิ่งที่อยู่ในมือก่อนที่จะมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนหอบอยู่ตรงหน้าตนก่อนที่จะส่ายหน้าให้กับการกระทำของคนตัวเล็กและเอามือไปยีหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อะไรกันเซฮุน ผมคยองซูยุ่งไปหมดแล้วนะ”
ร่างเล็กเบ้ปากบ่นด้วยความไม่พอใจแต่คนตัวสูงกลับรู้สึกว่าสิ่งที่คนตรงหน้าทำออกมาน่ารักมากกว่าน่ากลัวสะอีก
“หัวเราะอะไรน่ะ เซฮุน -^-“
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรไปกันเถอะ”
[ Kungsoo ]
โรงเรียนมัธยม K
“เฮลโล่ เพื่อนร้ากก”
แบคฮยอนเดินมาเกี่ยวคอผมและลากไปยังที่นั่งประจำของผมก่อนที่จะทำสายตาอ้อนวอนใส่ ซึ่งไม่พ้อนไปจากการขอลอกการบ้านหรอก ที่แบคฮยอนขอลอกการบ้านผมทั้งๆที่หมอนั่นก็เรียนเก่งไม่แพ้ผมเลยสักนิดแต่เพราะความขี้เกียดหนุนหลังทำให้ต้องขอผมลอกเป็นประจำจนเป็นนิสัย
“ขอลอกการบ้านอีกล่ะสิ -*- ”
“แหะๆ นิดหน่อยน่า ^^”
“นายหัดทำเองบ้างสิ ไม่ใช่ขอเพื่อนลอกอย่างเดียว ถ้าฉันไม่อยู่แล้วจะรู้สึก”
“โธ่ว คยองซู แกพูดเหมือนกับนายจะไปจากฉันเลย -^- ”
“เหอะ ก็ไม่แน่”
ผมพูดพร้อมหยิบการบ้านให้แบคฮยอนไปแต่โดยดีก่อนที่จะหยิบหูฟังขึ้นมาเปิดเพลงฟังฆ่าเวลาระหว่างรออาจารย์เข้าสอน ผมกับแบคฮยอนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนอกจากผมและแบคฮยอนแล้วยังมีลู่หานและเซฮุนด้วยแต่ส่วนใหญ่ผมจะอยู่กับแบคฮยอนมากกว่าเพราะสองคนนั้นอยู่คนละห้องกับผมนานๆ ครั้งถึงจะไปกินข้าวกลางวันด้วยกันทั้งสี่คน
ปึง!
เสียงประตูกระทบกับฝาผนังเสียงดังเล็ดลอดผ่านเพลงในหูฟังทำให้ผมเลิกสนใจและมองไปยังสิ่งที่เกิดขึ้นแทน ทันทีที่สายตาคู่นั้นจ้องมาในดวงตาของผมทำเอาใจผมสั่นไปหมด ทันทีที่สติกลับมาผมเบินหน้าหนีเขาพร้อมหันไปทางอื่นและทำเป็นไม่สนใจกับคนคนนั้น
ร่างสูงเดินผ่านผมทางด้านข้างและนั่งลงที่ประจำของตนเองที่อยู่หลังห้อง
ให้ตายเถอะ...ทำไมใจผมยังสั่นเวลาพบเขาอีกนะ!
หลังเลิกเรียน
“แบคฮยอน ฉันกลับก่อนนะ”
ผมบอกแบคฮยอนขณะที่เก็บกระเป๋าไปด้วยก่อนที่จะหยิบหูฟังเสียบหูและฟังเพลงต่อจากตอนเที่ยง
“อ่าว ว่าจะชวนไปกินไอติมสักหน่อย -^- ”
คนข้างๆ ผมเบ้ปากใส่ผมด้วยความผิดหวังทำเอาผมรู้สึกผิดไม่ใช่น้อยๆ
“ไว้คราวหน้าแล้วกันนะวันนี้แม่บอกให้รีบกลับบ้านน่ะ เห็นบอกว่าใครสักคนมาหาน่ะ ^^”
“ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าก็ได้ไม่มีปัญหากลับดีๆ ล่ะ ^^”
ผมโบกมือลาแบคฮยอนและเดินออกจากห้องไปพร้อมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไปด้วย ปกติผมจะเดินกลับบ้านเป็นธรรมดาทุกวัน ถ้าหากว่าวันไหนเหนื่อยหน่อยก็จะขึ้นรถบัส แต่หากตอนนี้ผมเดินออกจากโรงเรียนแล้วเห็นเงาใครสักคนเดินตามผมอยู่ตั้งแต่ในโรงเรียนแล้ว ด้วยความสนใจทำให้ผมหันไปมอง และนั่นทำให้ผมหยุดเดินโดยอัตโนมัติทำให้คนด้านหลังหยุดเดินเหมือนกัน เขาจ้องผมอย่างโกรธเนื่องจากผมหยุดเดินโดยไม่มีเหตุผล
ถ้าผมจำได้ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเขานี่!
เขาไม่ได้ตามเราหรอกน่า..เขาอาจจะไปทำธุระแถวนี้ก็ได้ ผมปัดความสงสัยออกไปและเดินต่อจนถึงซอยเข้าบ้านผมแล้วแต่ผมยังเห็นเงาเขาอยู่เลย ช่างเหอะน่า..เขาอาจจะไปบ้านเพื่อนเขาก็ได้
ผมหยุดเดินเมื่อถึงบ้านและหยิบกุญแจขึ้นมาปลดล็อกประตูหน้าบ้านแต่หากว่าเขายังยืนอยู่ข้างหลังผม!
“นายตามฉันมาทำไมไค..!”
ผมพูดโดยไม่หันไปมองเขาและพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
“เปิดประตูสิ..”
เขาเอ่ยเสียงเรียบทำให้ผมสงสัยมากขึ้น
“ไม่ตรงคำถาม นายมาบ้านฉันทำไม!”
“เปิดประตู..”
“ทำไมฉันต้อง..!”
“กลับมาแล้วเหรอจ้ะเด็กๆ คยองซูทำไมไม่เปิดประตูล่ะลูก ลูกมีกุญแจนี่นา”
แม่ออกมาเปิดประตูให้ผมและ..เขา เข้าไปข้างใน เนื่องจากได้ยินเสียงผมกับไคมาจากด้านนอกมั้ง
“เขาไม่มีความจำเป็นที่ต้องเข้ามาบ้านเรานี่ฮะแม่”
“ทำไมจะไม่มีล่ะ เขาต้องมาค้างบ้านเราเดือนนึงเลยนะ”
“!!!”
20.30 p.m.
เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเมื่อแม่บอกผมไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนว่า ไค จะมาค้างบ้านผมหนึ่งเดือนเนื่องจากคุณอากาอินซึ่งเป็นแม่ของไคต้องไปทำธุระที่อเมริกาหนึ่งเดือนเลยฝากไคไว้กับครอบครัวของเราซึ่งคุณแม่ของผมเป็นเพื่อนสนิทกับคุณอากาอินตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว ตอนแรกผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าทำไมไม่ให้ไคเขาอยู่บ้านคนเดียวในเมื่อเขาก็โตแล้ว และผมก็ถามแม่ไปแล้วแต่คำตอบก็บอกมาว่าคุณอากาอินเป็นห่วงลูกชายคนนี้มากเพราะไคออกจะเกเรมากเลยต้องมาฝากไว้กับแม่ของผมเพื่อไม่ให้เขาไปเกเรที่ไหน แต่ถึงจะมาฝากเขาไว้กับแม่ผมแล้วก็ไม่ช่วยอะไรได้หรอก
“คยองซู มากินข้าวได้แล้วลูก”
“ฮะ”
ผมขานแม่และเดินไปที่โต๊ะทานข้าวที่มีกับข้าวอยู่เต็มโต๊ะราวกับมีงานเลี้ยงอะไรอย่างนั้นแหละ แค่เขามาไม่เห็นพิเศษตรงไหนเลย
“อ่าว ทำไมไม่เรียกจงอินมาด้วยล่ะลูก”
“ก็แม่ไม่บอกนี่ฮะ”
“เดี๋ยวนี้หัดเถียงกับแม่แล้วเหรอ”
“ก็แม่เรียกผมคนเดียวจริงๆนี่ฮะ -3- ”
“พอเลยๆ ไปเรียกจงอินมากินข้าว”
ผมเบ้ปากใส่แม่ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีไคนอนใส่หูฟังอยู่บนโซฟาตัวยาว ผมเดินเข้าไปสะกิดคนที่นอนอยู่ทำให้เขาลืมตาขึ้นมามองผม
“แม่เรียกให้ไปกินข้าว”
ผมเอ่ยสั้นๆก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทานข้าวโดยไม่รอเขา
“คยองซูเป็นอะไรรึเปล่าลูกทำไมดูเหมือนไม่สนิทกับไคเลย เห็นเมื่อก่อนยังไล่จับอยู่เลยนี่นา”
“ไม่รู้สิฮะ”
ผมตอบปัดๆ ก่อนที่จะเห็นร่างสูงเดินมาทางเราและล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม เราสบตากันนิดหน่อยแต่ผมเป็นฝ่ายหลบสายตาคู่นั้นก่อนที่จะก้มลงจัดการข้าวของตัวเอง
“พรุ่งนี้คยองซูไปโรงเรียนกับจงอินนะลูก”
“อะไรนะฮะ..!”
“เอ๊ะ เรานี่ยังไงเวลาแม่พูดหัดฟังบ้างสิ ใจลอยไปไหน”
“แต่พรุ่งนี้เซฮุนมารับผมนี่ฮะ”
“จงอินยังไม่คุ้นกับทางนี่นา เรื่องเซฮุนลูกก็ปฏิเสธไปได้นี่นา เซฮุนไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
“ก็ได้ฮะ”
ผมบอกปัดๆ ไป เพราะไม่อยากทะเลาะกับแม่ไปมากกว่านี้ และอีกอย่างผมก็ต้องทำตามที่แม่สั่งอย่างขัดไม่ได้อยู่แล้วนี่นา เถียงไปก็เปล่าประโยชน์
“จงอินวันนี้ลูกนอนห้องเดียวกับคยองซูนะ”
เคร้ง!
ผมเผลอปล่อยช้อนหล่นทำให้กระทบกับจานทำให้เกิดเสียงดัง แม่หันมามองผมอย่างตำหนิก่อนจะเอ่ยปากดุผม
“คยองซู ลูกมีปัญหาอะไรกับจงอินรึเปล่า ทำไมวันนี้ทำเหมือนกับไม่ชอบจงอินเลย ตั้งแต่ตอนกลับมาแล้วนะ”
“อย่าว่าคยองซูเลยครับ ผมอาจจะเกเรขึ้นทำให้คยองซูไม่กล้าเข้าใกล้ก็ได้”
ไคเขาแก้ตัวให้ผมทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ทั้งๆที่เขาก็รู้แก่ใจ ว่าทำไมผมถึงเกลียดเขาขนาดนี้ เขาหันมาสบตากับผมก่อนที่จะก้มลงกินข้าวต่อ ผมจ้องมองเขาอย่างค้นหาคำตอบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นที่ผมคุ้นเคย ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเขาผมคุ้นเคยหมด แต่ตอนนี้ผมควรลืมมันไปได้สักทีแต่เขากลับมาปรากฎตัวตรงหน้าผมอย่างไม่คาดคิด อย่างนี้มันก็คงยากที่จะตัดใจจากเขา
ไม่สิ! เราจบกันแล้วนะ คิมจงอิน!
ตอนแรกจบกันแล้ว เย้!
ฟิคเรื่องแรกที่ตั้งใจแต่งจริงๆ ด้วยความชอบส่วนตัวของบอยแบนด์ EXO
เรื่องนี้จะเป็นคู่ของ ไค และ ดีโอ FT.ฮุนหาน-ชานแบค
ยังไงก็ไม่รู้ว่าทุกคนชอบแนวไหน ฝากคอมเมนต์ด้วยนะค้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
