สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ชั้นคิดว่าเวลามันประมาณสิบห้านาทีได้ที่ชั้นรอแล้วไม่มีใครโผล่หรือผ่านมาเห็นชั้นเลย T^T ชั้นอ่อนล้าจนรู้สึกอยากจะร้องไห้อยากกลับบ้านจัง ป่านนี้พ่อกันแม่จะเที่ยวกันอยู่หรือเปล่านะ เมื่อไหร่จะกลับมาสักที แม่ค่ะ...แม่ปล่อยให้หนูใช้ชีวิตด้วยตัวเองนานไปแล้วนะค่ะ หนูเหนื่อย หนูอยากพักจังเลย

 

 

 

 

 ฟึ่บ!

 

 

 

 

 

ขณะที่ชั้นกำลังนั่งยองๆอยู่กับพื้น จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนฉุดชั้นให้ยืนขึ้นมา ชั้นทรงตัวแทบไม่อยู่ ในหัวคิดถึงเรื่องประกาศคนร้าย หวังว่าคนไม่ใช่นะ

 

 

 

 

 

“ให้ตายเหอะ! เธอจะฆ่าชั้นฟรือไง”เจ้าของมือที่รวบตัวชั้นไปในอ้อนกอดพูดและชั้นได้ยินเสียงหอบหายใจเบาๆ ราวกับวิ่งมาไกล

 

 

 

 

 

“...” ชั้นรู้ทันทีว่าคนที่เป็นเจ้าของอ้อนกอดนี้เป็นใคร รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้ยินเสียงของเขาอีกครั้งถึงแม้ว่าเขาจะต่อว่าชั้นยังไงก็ยอม ขอเพียงแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ ชั้นไม่ต้องการอะไรอย่างอื่นแล้ว ขอให้เวลาหยุดแค่นี้ ขอแค่ชั้นได้อยู่กับพี่โทโมะที่ทำตัวเฉยชา ชั้นขอแค่นี้พอจริง

 

 

 

 

 

 “..อย่าหายตัวไปอีก! เข้าใจมั้ย!”โทโมะย้ำโดยที่ไม่ปล่อยแก้วออกจากอ้อมกอดของเขา ชั้นสับสนกับอาการของเขาไม่น้อย

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นไม่ได้หายไปไหน”แก้วพุด

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ชั้นจะเป็นคนตามหาเธอเอง ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน”โทโมะพูด ชั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยแต่ชั้นกลับพยักหน้าไปโดยอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

 

“..ชั้นพายายามมาตลอด..แต่แค่เห็นหน้าเธอ ความพายายามที่ชั้นทำมามั้นก็สูญเปล่า” “...” “ที่ผ่านมาชั้นขอโทษ”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

"บ้าเอ๊ย! ชั้นไม่อยากยกเธอให้ใครอีกแล้ว!”โทโมะสบถออกมา ชั้นตัวสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาก่นกัน เราต่างอ่อนแอกันทั้งคู่ เสียงของหัวใจตอนนี้มันเต้นดังสนั่นแต่ชั้นกลับแยกไม่ได้ว่าเสียงหัวใจมันเป็นเสียงหัวใจของใคร ระหว่าชั้นกับพี่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

“รู้มั้ยว่าพี่กลับมาตอนที่ชั้นกำลังตัดใจจากพี่..ทำมี่ถึงมาตามหาชั้นละค่ะ”แก้วพูดเสียงแผ่ว โทโมะผละออกจากแก้วก่อนจะใช้มือล้วงไปที่กระเป๋าแล้วหยิบหนังสือการ์ตูเล่มนึงยับๆขึ้นมา ชั้นมองไปและชั้นคิดว่ามันคือการืตูนร์เล่มโปรดชั้นที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก

 

 

 

 

 

 

“เธอบอกว่าเธอชอบผู้ชายแบบนี้”โทโมะพุดแล้วชูหนังสือการ์ตูน

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“และในเรื่องพระเอกและในเรื่องพระเอก็พายายามบอกเลิกนางเอกเพื่อให้ไปเจอคนที่ดีกว่า”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่ามันถูกที่ทำแบบนี้”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นเกลียดตอนจบ”

 

 

 

 

 

 

 “...”

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเค่ไม่อยากอ่อนแอเหมือนไอ้เวรนี่” ทันทีที่เขาพูดจบชั้นก็เผลอยิ้มออกมา นี่เขาเลียนแบบพระเอกในหนังสือการ์ตูฯที่ชั้นชอบอย่างนั้นหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

 

 

 

 

 

 

“พี่นี่ทึ่มจริงๆ”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะ!”โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ต้องเลียนแบบหนังสือการ์ตูนด้วย พี่คิดว่าทำแบบนี้แล้วเท่นักหรอ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“แต่เธอบอกเองว่าชอบไอ้พระเอกงี่เง่านี่-_-“โทโมะพูดแล้วมองหนังสือที่ตัวเองถือ

 

 

 

 

 

 

“ทึ่มจริงๆ ถึงพี่ไม่ทำแบบนี้ ชั้นก็ชอบพี่อยู่ดีนั่นแหละ ไม่รู้หรือไง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มัน..”

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่คนอื่นหายไปไหนค่ะ”แก้วถามเพราะไม่ให้พิชชี่และผู้หญิงที่มากับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ไอ้พิชชี่เป็นคนโทรมาบอกชั้นว่าเธอหายไป ให้ช่วยตามหา ส่วนขนมจีนชั้นบอกให้กลับบ้านไปแล้ว”โทโมะพุด ดูเหมือนว่าชั้นกับพี่โทโมะจะเข้าใจกันแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะดุ งงๆ ดีใจที่เรากลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิมแล้ว แต่มันมีสิ่งที่ค้างคาใจชั้นอยู่ คือเรื่องพิชชี่ ชั้นจะบอกเขาว่ายังไงดี ชั้นพึ่งจะให้โอกาสเค้าเริ่มต้นใหม่กัน ชั้นกำลังจะทำให้เค้าเสียใจอีกแล้วงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

“พี่ค่ะ รีบโทรบอกพิชชี่เถอะค่ะ บางทีเขาอจจะจะตามหาชั้นอยู่”แก้วพูด โทโมะพยังหน้า

 

 

 

 

 

“แกอยู่ไหน..ชั้นเจอแก้วแล้ว อะไรนะ..งั้นหรอ..เออ แค่นี้”โทโมะวางสายไป

 

 

 

 

 

“พิชชี่กลับบ้านไปแล้ว”ดทโมะหันหน้ามาบอกแก้ว

 

 

 

 

 

“หรอค่ะ..” แก้วนึงถึงพิชชี่และโดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวกำลังจ้องมองอยู่ในมุมร้านค้าที่อยู่ไม่ไกลความจริงเขาเจอเธอก่อนหน้านี้แล้ว เจอก่อนที่โทโมะจะเจอ แต่เขากลับเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนั้น เลือกที่จะปิดบังข้อตกลงระหว่างเขากับพี่ชาย และเลือกที่จะไม่บอกใครทั้งนั้นเพราะว่านี่มันเป็นแผนของเขาเอง เพื่อนที่จะให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรักจริงๆ

 

 

 

 

 

“ขอให้โชคดีนะ”พิชชี่พูดเสี่ยงแผ่ว ถึงแม่ว้าในใจจะปวดร้างเพียงใดแต่เขาก็เลือกแล้ว เลือกว่าจะเป็นฝ่ายไปจากเธอเอง เพราะไม่ว่าจะหาวิธีใดเธอก็ไม่มีวันมารักเขาได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะนายจะไปแล้วหรอ”แก้วถามทันทีที่อยู่พิชชี่ก็บอกว้าจะกลับฝรั่งเศสแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นโปรโมตหนังเสร็จแล้วนิ^^”พิชชี่พูดแล้วฝื้นยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“แต่นายพึงจะบอกให้เราลองคบ..”

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเรื่งนั้นเถอะเธอคืนดีกับพี่แล้วใช่มั้ย”พิชชี่พูด แก้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

“นายไม่เป็นไรแน่หรอ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องคิกมากน่า ชั้นบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ชั้นจะไปแล้วนะ”พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอบคุณนายสำหรับทุกอย่างนะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“เฮ้ เธอร้องไห้ทำไม”พิชชี่พูดเพราะสังเกตเห็นน้ำตาของแก้วที่กำลังหยดไหนลงมาเป็นทาง

 

 

 

 

 

“ใครร้องชั้นไม่ได้ร้อง”แก้วบอก

 

 

 

 

 

“ขนาดนี้แล้วเค้าว่าร้องแล้วนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว”พิชชี่พูดแล้วปาดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

“งั้นชั้นกลับห้องก่อนนะ”พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

“อื้ม บ๊ายบาย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เลิกเรียนแล้วชั้นหยิบโทรศัพทขึ้นมาดู มันมีเมสเสจที่พี่โทโมะพึ่งส่งเข้ามา บอกว่าให้ชั้นไปรอเขาที่ร้าน everyday แต่ก่อนจะไปที่ร้านชั้นแวบไปที่ตู้บคีบตุ๊กตา ชั้นกับเจอพี่โทโมะที่กำลังหงุดหงิดกับการคีบตุ๊กตา ชั้นเห็นเขาหยิบเหรียญแล้วหยอดมันลงไปเพื่อจะคีบอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล

 

 

 

 

 

โครม!

 

 

 

 

 

โทโมะเตะตู้คีบดังลั่น ชั้นแอบมองอยู่อาปากค้าง -0-! ทำไมเขาถึงได้ป่าเถื่อนแบบนี้นะ แล้วถึงอย่านั้นตุ๊กตาก็ล่วงลงมาจริงๆ -0- หะ เห้ย!!! เขายิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างพอใจ เดี๋ยวนะ!!!! ยิ้ม ? ยิ้มงั้นหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชั้นจะเห็นมา ตึกๆ..ตึกๆ เสียงวิ่งกำลังวิ่งเข้ามาในที่ ที่ชั้นกำลังแอบมองพี่โทโมะอยู่และก็มาหยุดตรงหน้าชั้น -0-

 

 

 

 

 

“แอบมองอยู่ได้ บอกให้ไปรอที่ร้านไง”โทโมะเอื้อมมือมาจับข้อมือแก้วแล้วพาวิ่งไปบนฟุตบาธ เขาอาจจะกลัวชั้นเห็นตอนเขาเตะตุ๊กตาคีบก็ได้ -0- แต่ไม่ต้องกลัว เพราะชั้นเห็นมันแล้ว

 

 

 

 

 

ตอนนี้เรามาอยู่ในร้ายอาหารแล้วมีพนักงานยื่นเมนูมาให้

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ที่ขอเอาไว้พร้อมหรือ”โทโมะถาม พนักงานพยักหน้า

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะมีอะไรรึเปล่าค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“หลับตาก่อนสิ”

 

 

 

 

 

“ทำไมค่ะ”

 

 

 

 

 

“อย่าถามมากหน้า หลับตาเร็ว”โทโมะรีบร้อนแก้วจึงรีบรหลับตาตามที่โทโมะสั่ง

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่งลืมตานะ!”โทโมะพูดอีก

 

 

 

 

 

“ช่วยฟังชั้นหน่อย”โทโมะพุด

 

 

 

 

 

“ลืมตาได้มั้ยค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“ลืมได้ละ”โทโมะพูดแก้วจึลืมตาทันที

 

 

 

 

 

 

“ชั้นอาจจะไม่ใช่พระเอกนิยาย”

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่คนโรแมนติก และเคยทำให้เธอเสียใจ”

 

 

 

 

 

“…”เขากำลังทำอะไรน่ะ -//////-

 

 

 

 

 

“เธอรู้มั้ยที่จริงวันนี้ที่เธอหายไปชั้นกับพิชชี่พนันกันว่าถ้าใคร้จอเธอก่อนจะได้เธอไป”

 

 

 

 

 

“อะไรนะค่ะ?”แก้วถามด้วยความสงสัยปนอึ้ง

 

 

 

 

 

“เธอจำวันที่เราไปโรวเรียนประถมได้มั้ย”

 

 

 

 

 

“..”แก้วไม่ได้ตอบแต่พยักหน้า

 

 

 

 

 

 

“วันที่ลุงขายน้ำตาลปั้นกระซิบถามชั้น เธออยากรู้มั้ยว่าเขาถามว่าอะไร”โทโมะพูดแก้วพยักหน้า

 

 

 

“วันนั้นลุงคนนั้นถามชั้นว่า ‘นั่นช่ดาวของเธอหรือเปล่า’ ชั้นเลยพยักหน้าตอบว่าใช่ นั่นแหละ ดวงดาวที่ชั้นเฝ้ามองอยู่ทุกวัน”

 

 

 

 

 

“ช่วยบอกชั้นทีได้มั้ย..ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน”แก้วพูดเพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

“มันคือความมจริงต่อให้เธอลืมตาขึน้นมาอีกครั้งชั้นก็ยังอยู่ตรงนี้”โทโมะพูดพราะเห็นแก้วกระพริบตาถี่ๆ

 

 

 

 

 

“แล้วทำมี่ถึงไม่เคยยิ้มให้ชั้นเลยล่ะค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“สิ่งที่เธอไม่เห็นมั้ยใช่ว่ามันไม่มีอยู่จริง”

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

“ชั้นปิดตาเธอทุกครั้งตอนที่ชั้นยิ้ม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

”ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วยละค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“..เพราะรอยยิ้มจะเผยความในใจ ชั้นไม่อยากให้เธอหวั่นไหวกับชั้ย เธอควรจะชอบไอ้พิชชี่มากกว่า”

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“เชื่อมั้ย ว่ามีคนแค่ไม่กี่คนที่ทำให้ชั้นยิ้มได้ มียัยบ้าคนนึงที่อยู่โรงเรียนเดียวกับชั้น ยัยนั่นชื่อเฟย์ เธอเคยทำให้ชั้นหัวเราะเพราะความเพี้ยน แต่คนที่ทำให้ชั้นยิ้มทุกครั้งที่คิดถึง คือเธอ”

 

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

 

“ชั้นอยากยิ้มให้มากกว่านี้ แต่ชั้นจะทำไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”

 

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

 

 

“เพราะงั้น ชั้นจะไม่หลอกตัวเองอีกแล้ว เพราะงั้น...”

 

 

 

 

 

“...”ชั้นนกลั้นใจจะฟังสิ่งที่เขากำลังจะพุด

 

 

 

 

 

“คบ..”

 

 

 

 

 

ปี๊นนนนน

 

 

 

 

 

สียงแตรรถดังขึ้นคำพูดของโทโมะถูกกลืนหายไปกับเสียงนั่น -0- ทำไมชั้นรู้สึกเหมือนพลาดอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต!!

 

 

 

 

 

“ไอ้เวรเอ้ย แท็กซี่เวรนั่นไปยังว่ะ”

 

 

 

 

 

"เขาขอเป็รแฟนกันหรือยังน่ะ"

 

 

 

 

 

ชั้นได้ยินเสียงซุบซินของคนในร้ายนดังขึ้น พูดอีกที พูดอัชีกที พูดอีกที ได้หรือเปล่า... จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคนในร้านก็ดังขึ้น มันดังได้ถูกจังหวะจริงๆ พูดอีกทีได้หรือเปล่า -0-

 

 

 

 

 

“ไปถ่ายรูปกันมั้ย!”

 

 

 

 

 

อะไรนะ O[]O!! แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร ชั้นอยากรู้อันนั้นมากกว่า T^T

 

 

 

 

 

“เอ่อ..”

 

 

 

 

 

“วันก่อนเธอบอกว่าอยากถ่ายไม่ใช่หรอ”

 

 

 

 

 

แล้วชั้นก็ถูกลากออกมาจากร้านนั่น -0- ก่อนจะมาที่สติ๊กเกอร์หวานแหว ชั้นมองดูรูปที่ถ่ายออกมาเขายิ้มใส่กล้องด้วยสิ -0- แล้วเราก็กลับตอนโด ให้ตายเถอะ ชั้นจะรู้เรื่องมั้ย แต่เขายิ้มใส่กล้องด้วยนิ

 

 

 

 

 

ตริ้งงง

 

 

 

เมสเสจของชั้นดังขึ้น ‘มาที่ระเบียง’ เมสเสจจากี่โทโมะให้ตายสิชั้นคิดว่าเค้าหนีกล้บบ้านไปแล้วนะเนี่ย -0-

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่พี่กลับไปแล้วซะอีก”ชั้นพุดแล้วมองไปที่กระจกเลื่อน มันมีเมจิกเขียนไว้

 

 

 

 

 

“will you be my girlfriend?”ชั้นอ่านออกเสียงเบาๆ ก่อนที่ความรู้สึกร้อนจะไล่จากปลายคางและมันร้อนไปทั่วหน้าเลยจริง -0-

 

 

 

 

 

“ตอบสิ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

“มันยากขนาดนั้นเลยหรือไง”

 

 

 

 

 

“ก่อนจะตอบชั้นมีเรื่องถามพี่ค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“อะไรล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“จิวที่หูของพี่..”

 

 

 

 

 

"K ที่ย่อมาจากแก้วน่ะหรอ”โทโมะพูดเสียงเรียบแล้วจับไปที่จิว

 

 

 

 

 

“มะ มาจากชื่อของชั้นหรือค่ะ”แก้วพูดด้วยความตกใจ ให้ตายสิ ชั้นคิดว่าหมายถึงพี่ขนมจีนคนนั่นซะอีก

 

 

 

 

 

“ใช่อย่างน้อยชั้นก็คิดว่ามีเธออยู่ข้างๆ”

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่ามันย่อมาจากขนมจีนตลอดเลย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นไม่มีค่ามากพอให้ชั้นทำอะไรบ้าๆแบบนี้หรอก“โทโมะพุด

 

 

 

 

 

“พี่หาว่าชั้นเป็นต้นเหตุใหพี่บ้างั้นหรอ”แก้วพูดแล้วมองหน้า

 

 

 

 

 

“เปล่าสักหน่อย”

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าคบพี่จะเจ้าชูอยู่หรือเปล่าค่ะ”

 

 

 

 

 

“นั่นเพราะชั้นประชด”

 

 

 

 

 

“แล้วข่าวลือ ?”

 

 

 

 

 

“นั่นเพราะชั้นเบื่อ”

 

 

 

 

 

“แล้วพี่นะไม่เบื่อชั้นหรอค่ะ -0-“

 

 

 

 

 

“จะเบื่อได้ไงรอมาตั้งหลายปี”โทโมะเข้ามากระวิบข้างหูแก้วเบาๆ ก่อนจะหยิบรูตอนชั้น ป.3ขึ้นมา -0-

 

 

 

 

 

“..”น่าอายยยย ><

 

 

 

 

 

“วันนั้นที่ชั้นเข้ามาในห้อง จำได้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

“..”แก้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

“ชั้นมาเอาไอ้นี่แหละ”โทโมะบอก

 

 

 

 

 

“>/////////<”

 

 

 

 

 

 

“เธอหมดคำถามหรือยัง เธอจะได้ตอบคำถามของชั้นบ้าง”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

“…”แก้วรีบพยักหน้าด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

“ว่าแต่พี่ขึ้นมาที่ระเบียงได้ไงค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“อาศัยห้องข้างๆเธอไง”โทโมะพุด ชั้นหันไปมองห้องข้างๆเป็นห้องของพี่เฟย์ ที่ตอนนี้กำลังยืนโบกมือและยิ้มให้อยู่ อา ชั้นเขินจัง ><

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

END...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

______________________________________________________________________________________

 

จบเเล้ววววววว

 

 

เม้นกันหน่อยน้า

 

 

ฝากติดตามเรื่องที่กำลังเเต่งตอนนี้ด้วยน้า เดี๋ยวจะีเรื่องใหม่ มาให้อ่านเเน่นอน ><