สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรมั้ย"ป๊อปปี้เข้ามาประคองฟางเเล้วถามด้วยความห่วงใย
 
 
 
 
 
"ฮึก ฮื่อออ พี่ป๊อป พี่ป๊อปมาช่วยฟาง ฮื่ออ"ฟางพูดเเล้วกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรๆ พี่อยู่นี่เเล้วไม่เป็นไร"ป๊อปปี้พูดเเล้วรูบผมฟางอย่างอ่อนโยน คนให้อ้อมกอดเขาสั่นไปทั้งตัว
 
 
 
 
 
"เขา เขาจะทำร้ายฟาง เขา ฮึกพี่ป๊อป"ฟางพูดเเล้วกระชับกอดแน่นขึ้นอีก
 
 
 
 
 
"ไม่มีเเล้ว ไม่มีใครที่จะมาทำร้ายฟางได้อีก ไม่มีเเล้ว"ป๊อปปี้พูดปลอบฟาง
 
 
 
 
 
"ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ที่มาช่วยฟาง ขอบคุณค่ะๆๆๆๆ"ฟางพูดขอบคุณป๊อปปี้รัว
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรตัวเล็ก"ป๊อปปี้พูดพรางลูบผมฟาง เอ๋ ? คะ ใครจัวเล็กกัน ระ หรือว่าเค้าเรียกเรา ฮื่อ พี่ป๊อปปป
 
 
 
 
 
"ใครตัวเล็กกันค่ะ"ฟางพูดเเล้วผละออกจากอ้อมกอดป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"ก็เราไง"ป๊อปปี้พูดพร้อมยีหัวฟาง
 
 
 
 
 
"ฟางไม่เล็กเเล้วนะ ตัวใหญ่"ฟางพูดเเล้วปรับสีหน้ายิ้ม
 
 
 
 
 
"ตัวเล็กดีๆ ไม่ชอบชอบตัวใหญ่ ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดพรางขำเล็กน้อย
 
 
 
 
 
"ตัวเล็กดีเเล้ว"ฟางพูดเเล้วหน้ามุ่ย
 
 
 
 
 
"ครับ คัวเล็กของพี่"ป๊อปปี้พูดพรางยัหัวฟาง
 
 
 
 
ตัวเล็กของพี่
ตัวเล็กของพี่!
 
ตัวเล็กของพี่!!
 
ตัวเล็กของพี่!!!!!!!!!!!!
 
 
 
 
 
พระเจ้าใครจะว่าฟางบ้าที่ฟังเองคิดเองเออเอง เขินเอง อร๊่ายยยยยยย ชะ ชั้น ไม่อยากจะเชื่อ ชั้นเเทบไม่เหลือคาบที่เสียใจเมื่อกี้ ชั้นเขินนนนนนนนน พี่ป๊อปพูดอะไรออกมาฟางคิดนะรู้มั้ย อร๊ายยย พูดเเบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน พี่ป๊อปบ้าที่สุดโมเมเป็นที่หนึ่ง ใคร ใครเค้าไปเป็นตัวเล็กของพี่ป๊อปกับจะบ้ากะละมัง (ชั้นอุทานนะย่ะ : ฟาง) กรี๊ดดดดด ชั้นดีใจมากกกกกกกกก พี่ป๊อปบ้า >O<
 
 
 
 
 
"ฟะ ฟาง"ป๊อปปี้พูดเเล้วไปยืนหันหลังให้ฟางอยู่ปลายเตียง เอ้าไปทำอะไรตรงนั่นน่ะ หืมม
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อปทำไมยืนตรงนั่นละค่ะ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"พะ พี่ว่าฟางไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่านะ"ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางก้มลงไปมองตัวเอง พระเจ้าจ๊อดดดดด มันยอดมากกกกก อร๊ายยยยยยย บ้าที่สวดอ่ะทะ ทำไมสุภาพบุรุษเเบบนี้ กรี๊ดด (มันไม่ใช่เวลาเลยจ้ะ- -) ไม่แอบดูไม่ฉวยโอกาศกับเราด้วย อร๊ายยยย ทำไมพี่ป๊อปถึงเป็นคนดีเเบบนี้ สมควรเเล้วที่ฟางยกใจอันนิดน้อยของฟางให้ดูเเล อ่ะจึ้ย >< เอ๋ ?? ว่าเเต่พี่ทีเจไปไหนหว่า ชั้นมองไปเรื่องๆ ก็เจอรอยเลือด อ้อ โดนลากไปทิ้งไว้นอกห้องเรียบร้อย แหะๆ เอาซะเลือดเต็มห้องเลย พี่ป๊อปแอบโหดอะ ตัวเล็กของพี่ป๊อปกลัวค่ะ อุ้ย บ้าาา ไม่ใช่ซะหน่อย จะว่าไปเเล้วใส่เสื้อผ้าดีกว่า เขินเป็นเหมือนกันแหะ
 
 
 
 
 
 
"เรียบร้อยเเล้วค่ะ"ฟางพูดเเล้วยิ้มก่อนที่ป๊อปปี้จะหันมาพร้อมหน้าแดงๆ อะ เอ๋ เขินหรอ หึ้ย ไม่ต้องเขินค่ะ มามะมากอดกัน เย้ย -- คุณคนอ่านเจ้าค่ะ อย่าเข้าใจฟางผิดน้าาา ฟางคิดเฉยๆ >O<
 
 
 
 
 
"ดะ เดี๋ยวพี่เช็ดเลือดก่อนนะ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดที่พื้น
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวฟางช่วยค่ะ"ฟางพุดพรางยิ้มก่อนจะก้มลงมาช่วยป๊อปปี้เช็ด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"สวัสดีค่ะ"พนังงานพูดพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
 
 
 
 
 
"ขอเช้าห้องหนึ่งคืน"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"ขออภัยค่ะ ทางเรามีนโยบายไม่รับลูกค้าที่เเต่งกายในเครื่องแบบนักเรียนแบบนี้ค่ะ"พนังงานพูด เยสส!!! ชั้นแอบดีใจอยู่เงียบ ดีละ แบบนี้ก็ไม่ต้องนอนที่โรงเเรมบ้าๆ นี่เเล้ว เยสๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
"เเค่ชั้นสิบแปดเเล้ว"โทโมะเถียง จะไปเถียงเขาทำไมค่ะ เขาไม่ให้นอนเราก็ไม่ต้องสิค่ะ T^T
 
 
 
 
 
 
"ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ค่ะ ทางเรามีนะโยบาย..."
 
 
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
 
 
พนักงานยังพูดไม่ทันจบเสื้อของพี่โทโมะก็ปลิวไปเเล้ว พระเจ้า ชิกแพก O_O เห้ย มันไม่ใช่เวลา จะบ้าตาย >< เอ๊ะ พนังงานตาโตอร๊ายยย ห้ามมองนะแก้วมองได้คนเดียว เอ่อ ก็วงอะ ทำไมๆ :P ปิดตานะย่ะ มองเเบบนี้จะกินพี่โทโมะเลยรึไง -3- งอนพี่โทโมะเล้วนะ อยู่ๆมาโชว์หุ่นเเบบนี้ได้ยังไงกัน ชิ ชะ
 
 
 
 
 
"ผมไม่ได้ใส่เครื่องแบบเเล้วทีนี้เช่าได้รึยัง -_-"โทโมะพูด โอ้โห่ ดูหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่นะ
 
 
 
 
 
"เอ่อคือ" เธอ อ้ำๆ อึ้งๆ จนผู้ชายคนนึงที่เเต่งตัวเหมือนยาม ไม่ต้องเหมือนละ มันใช่เลยจ้ะ
 
 
 
 
 
"โทษทีๆ ไปเข้าห้องน้ำมา"ลุงยามคนนั้นพูดก่อนจะเหลือบมามองสภาพพี่โทโมะที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อ
 
 
 
 
 
 
"เฮ้ย แกไอโรคจิต"ลุงยามร้องเสียงดังลั่น หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็ถูกเชิญ เอ้ย เนรเทศออกมาจากที่โรมเเรมนั่น - - ด้วยเหตุผล 1 เป็นนักเรียน อันนี้เข้าจายยย 2 ยามคิดว่าเป็นพวกชอบโชว์ ไม่สิ พี่โทโมะต่างหาก
 
 
 
 
 
"บ้าชิบ.."โทโมะสบถ พี่นั่นแหละบ้ากล้าดีอย่างไงไปแก้ผ้าแบบน้านนนนน ><
 
 
 
 
 
"เพราะไอ้กวินนี่เดอะพูว์นั่นเเท้ๆ"โทโมะพูด อย่างบอกนะว่าคือพี่กวิน มันเดอะพูว์อย่างไรฟ่ะ คนสวยงง ><
 
 
 
 
 
"ใครสั่งสอนให้เเต่หน้าแบบนี้"โทโมะพูดก่อนจะนำผ้าเช็หน้าผืนนึงมาเช็ดหน้าแก้ว พระเจ้า เขินค่ะเขิน ><
 
 
 
 
 
"เช็ดซะเห็นเเล้วหงุดหงิดเป็นบ้า"โทโมะพูดพรางวางผ้าเช็ดหน้าไว้บนตักแก้ว เอ้า ทำไมไม่เช็ดให้เเล้วละค่ะ เเล้วทำไมต้องหงุดหงิดด้วยละค่ะ -0- ถึงเขาจะทำกับชั้นไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆอย่างที่เคยได้ยินจากปากคนอื่นมา เเต่การที่เขาเป็นแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ เพราะเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย :) ชั้นพอมีหวังใช่มั้ย ชั้นนั่งมิงเส้นสีขาวบนถนนก่อนจะเอ่ยปากออกมา
 
 
 
 
 
 
"ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่ห้องของชั้นได้ละค่ะ ตอนที่พี่กวินบุกเข้ามา"
 
 
 
 
 
 
"ก็เพราะ เธอไม่เคยรู้ตัว ว่าสายตาชั้นมองเธออยู่ตลอด" พี่โทโมะชะงักก่อนจะขยับตัวเเละเสมองไปทางอื่น "ทุกวันที่ชั้นมาส่งเธอ ชั้นแกล้วทำเป็นส่งเสร็จเเล้วก้กลับ เเต่ความจริงชั้นยืนเฝ้าอยู่แถวๆนั้นถึงเที่ยงคืนทุกๆวันจนเมื่อวันที่เห็นว่าเธอออกมาจากห้องอีกครั้ง ชั้นถึงได้รู้ว่าเธอแอบออกไปทำงานพิเศษ บอกตามตรงว่าชั้นไม่ไว้ใจ ชั้นไม่รู้ว่าไอ้พวกนั่นมันจะมาไม้ไหนวันนึงถึงได้รู้ว่า ชั้นปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไม่ได้"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
ตึก ตัก ตึก ตัก..
 
 
 
 
 
ชั้นได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอย่างหนัก ที่ได้รู้ความจริงจากปากเขา โอเค ชั้นยอมรับว่าชั้นเอ๋อ เ้หวอ อึน มึน ทุกๆอย่างอ่ะ เเต่ทั้งที่เขาพูดว่าจะไม่ทำอะไรงี่เง่าเหมือนพระเองในการ์ตูนผู้หญิงที่ชั้นชอบออ่าน เเต่เขากลับไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันทำให้ชั้นยิ่งชอบมากขึ้นทุกที พี่จะรู้บ้างรึเปล่าว่าสายตาของชั้นก็มองแแต่พี่ มองเเต่พี่ คนเดียว เเละมองมาตลอด..
 
 
 
 
 
"...."
 
 
 
 
 
 
"กลับกันเถอะก่อนที่ฟ้าจะสว่าง"โทโมะพุด แก้วพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นตามโทโมะ เเละเดินตามถนนซึ้งไร้ผู้คน.. ที่ที่อากาศยามค่ำคืนแบบนี้ช่างหนาวเย็นเหลือเกิน เเต่ในใจของชั้นกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
_____________________________________________________________________________________
 
 
ต่อไปสัญญานะว่าจะมาอัพเรื่องนี้บ่อยๆ
 
 
เม้นกันเยอะน้าาาาาา