Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ

- 5 ปีต่อมา -

 

 

 

 

~สัญญามันก้ต้องเปนสัญญารู้ว่าเธอต้องมา ไม่มีใครสั่งให้ฉันเชื่อใจ แต่รู้มั้ยเชิ่อเธอสายตาและทุกสิ่งทีให้มาเหมือนแทนคำสัญญา

 

ไม่ว่าเราจากกันไปแสนไกล จะกลับมาพบเจอ~

 

ร่างสูงในชุดนักกีฬาหลับตาเพริ้ม ปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลง หัวใจล่องลอยไปหาเจ้าของที่อยู่ไกล คิดถึงเหลือเกิน

 

คิดถึงคนตัวเล็กที่ไม่ได้กอดมาหลายปี คิดถึงรอยยิ้มหวานที่มองไม่เคยเบื่อ คิดถึงเสียงแอบห้าวที่หยอกล้อกันเป็นประจำ

 

คิดถึงแววตาหวานซึ้งที่มีให้เค้าคนเดียว คิดถึงแก้มนุ่มๆที่เคยตีตราเปนเจ้าของ คิดถึงสัมผัสหวานละมุนที่ริมฝีปาก คิดถึงจนอดส่ง

 

ข้อความไปไม่ได้

 

 

'คิดถึงจัง'

 

 

มือเรียวกดส่งข้อความไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าปลายทางจะอ่านเมื่อไหร่ เนื่องจากคนตัวเล็กณแดนปลาดิบ กำลังอยู่ในช่วงสอบครั้งสุดท้าย

 

ก่อนจบทำให้ช่วงนี้แทบจะไม่ได้คุยกันเลย

 

 

"ไอโมะ ว่างอยู่หรอ" ป๊อปปี้เอ่ยชวน

 

 

"ใช่ฮะ"

 

 

"แหม ช่วงนี้ยัยแห้วสอบสิ หงอยเลยนะ" ป๊อปปี้ตบบ่าคนตรงหน้าอย่างชอบอกชอบใจ

 

 

"ไม่ต้องมาพูด เอารายงานไปช่วยทำเลยไป้" หนุ่มน้อยโยนเศษกระดาษใส่ป๊อปปี้ด้วยความหมั่นไส้

 

 

"อะไรวะ เรียนจบแล้ว ยังหนีรายงานไม่พ้นอีกหรอเนี่ย"ป๊อปปี้โวยวายแต่ก้ยอมนั่งลงพิมงานให้ เห็นแก่ว่าน้องเหนื่อย ทั้งซ้อมแบต

 

ทั้งเรียน ทั้งงานคณะบลาๆ เลยยอมทำให้หรอก ไม่ได้เกี่ยวกับคำสั่ง ช่วยดูแล แลกกับโมเดลรถรุ่นใหม่ล่าสุดครบเซท ที่ส่งตรงมา

 

จากดินแดนอาทิตย์อุทัยแม้แต่นิดเดียว (หรา)

 

 

 

 

~ตรึ่ง~

 

 

ทันทีที่เสียงไลน์ดังหนุ่มน้อยก้รีบวางมือจากรายงานกองโตแล้วคว้าโทรศัพท์ทันที

 

 

'คิดถึงโทโมะมากๆเลย' สาวน้อยตอบข้อความพร้อมสติ๊กเกอร์อ้อนๆ

 

 

'วันนี้ทำข้อสอบได้ป่าว'

 

 

'ทำได้สิ๊ เออ พรุ่งนี้จะไปซื้อของฝากที่โตเกียวเอาอะไรมั้ย'

 

 

'อะไรก้ได้ครับ แค่กลับมาให้กอดเร็วๆก้พอ' โทโมะหลุดยิ้ม ไม่ต้องเดาก้รู้ว่าคนฝั่งตรงข้ามต้องเขินจนหน้าแดงแน่ๆ โอ๊ย คิดถึง

 

 

ชะมัด แก้มแดงๆน่าจุ๊บ

 

 

'ไอเด็กทะลึ่ง'

 

 

'ล้อเล่นคร้าบๆ'

 

 

"ไอโมะ นี่แกใช้ฉันทำงานแล้วไปนอนคุยกับสาวเรอะ!" ป๊อปปี้ที่รู้สึกได้ถึงออร่าความหวานถึงกับหันมาโวยวาย

 

 

"หน่านะ เฮีย นานๆทีจะได้คุยกันน้า" โทโมะอ้อน

 

 

"ฉันไม่ใช่ยัยแก้วนะ ไม่ต้องมาอ้อนเลย" ป๊อปปี้ไม่หลงกล แต่ก็ยอมเงียบไป เพราะเห็นแก่โมเดลรถรุ่นใหม่ล่าสุดที่จะได้เปน

 

 

เจ้าของในไม่ช้า

 

 

'เมื่อไหร่จะสอบเสร็จเนี่ย'

 

 

'อาทิตย์หน้าอ่ะ'

 

 

'โห' โทโมะทำปากยู่อย่างขัดใจ

 

 

'น้อยๆหน่อย 2เดือนที่แล้ว พึ่งเจอกันที่นาริตะ' ใช่แล้วหล่ะ โทโมะมักจะบังคับให้โค้ชหาแมตช์การแข่งขันที่ญี่ปุ่น เพื่อที่จะทำเนียน

 

ไปเจอนางฟ้า

 

 

'ไม่เหมือนกันเลย~ นี่ถ้าสอบเสร็จล้ะไม่ยอมกลับนะ จะตามไปถึงญี่ปุ่นเลย'

 

 

'คิดถีงขนาดนั้นเลยหรอ'

 

 

'คิดถึงมากๆๆๆ'

 

 

'555รอแป๊ปนะ ยังงัยก้กลับไปหา'

 

 

'ไม่ต้องห่วง ไม่กลับมาผมจะบินไปหาถึงที่เลย'

 

 

'พอเลยๆ วันนี้ว่างป่าว ไปร้านเจ๊ฟางหน่อยสิ นางอยากได้คนชิมเค้กรสใหม่'

 

 

'โอเคฮะ' เรื่องกินนี่ผมถนัดสุดๆเลยครัช

 

 

'อ่าๆ งั้นให้ไอหมีไปส่งบ้านนะ อย่ากินเยอะมากนะเดี๊ยวอ้วน ทำรายงานให้เสร็จก่อนด้วยรู้ป่าว'

 

 

สาวน้อยสั่งเสียยาวเปนพรืด หนุ่มน้อยได้แต่นั่งอมยิ้มกับการเป็นห่วงเกินหน้าเกินตา

 

 

"เฮ้ย! มีความสุขพอแล้ว ทำงานๆ" มารหน้าหมีรีบขัดความสุขน้องชาย เนื่องจากหมั่นไส้รอยยิ้มน่ารักที่ดูมีความสุขเหลือเกิน

 

 

"โหยยย" หนุ่มน้อยโวยวายแต่ก้จำใจ จบบทสนทนา ถ้ารายงานกองโตไม่เสร็จวันนี้ ตัวFได้ลอยมาติดกระดาษรายงานผลการเรียน

 

ของเค้าเปนแน่

 

 

'โอเคฮะ งั้นไปทำงานต่อแล้วนะ หมีดุแล้ว'

 

 

'โอเคๆ ไว้ดึกๆคุยกัน'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

@Fangbakery

 

 

หนุ่มน้อยเดินเข้ามาในร้านเบเกอรี่สีหวานที่คุ้นเคย แต่วันนี้ดูแปลกตาไปเล็กน้อย ของตกแต่งดูเยอะผิดปกติ ยังกับมีคนมาจัดงาน

 

เลี้ยงอะไรสักอย่าง

 

 

"พี่ฟางหวัดดีฮะ"

 

หนุ่มน้อยเอ่ยทักเจ้าของร้าน แต่กลับจ้องตู้โชว์ขนมเค้กไม่วางตา

 

 

"จ้องขนาดนี้กินเข้าไปเลยมั้ยคะคุณน้อง" ฟางเอ่ยแซวด้วยความหมั่นไส้

 

 

"ได้หรอฮะ" หนุ่มน้อยตาเปนประกาย

 

 

"ประชดค่ะประชด เค้กอยู่ในตู้เย็นอ่ะ อีกสักสิบนาที กินนี่รองท้องก่อน" ฟางเลื่อนจานขนมปังให้เด็กน้อยผู้หิวโหย

 

 

"วันนี้มีงานอะไรหรอครับ" โทโมะมองไปรอบๆก้ยิ่งแปลกใจ เพราะนี่ก็ไม่ใช่ช่วงเทศกาลอะไร แต่จัดร้านน่ารักมากๆ

 

 

"อ้อ มีคนปิดร้านเซอร์ไพร์เด็กหน่ะ พี่ยังไม่ได้เอาออก ว่าจะไว้งี้ น่ารักดี" ฟางตอบแต่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

 

"หูย ลงทุนจัง"

 

 

"กินไปนะ พี่ไปดูเค้กก่อน"

 

 

"ครับๆ"

 

 

 

 

~พรึ่บ~

 

 

 

 

จู่ๆ ไฟในร้านก็ดับลงอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

"พี่ฟาง เปนอะไรรึเปล่า" หนุ่มน้อยพยายามคลำทางเข้าไปในครัวด้วยความเปนห่วงเจ้าของร้าน

 

 

"ไม่จ้า พี่หาไฟฉายอยู่ ช่วงนี้ไฟดับบ่อยพี่ชินแล้ว"

 

 

"งั้นระวังนะฮะ"

 

 

"โทโมะนั่งอยู่เฉยๆนะ" ฟางตะโกนออกมาสั่ง

 

 

"ฮะ" โทโมะกลับไปนั่งตามเดิม

 

 

 

 

 

~พรึ่บ~

 

 

 

 

ไฟในร้านกลับมาติดอีกรอบ พร้อมกับกล่องของขวัญใบใหญ่มากๆที่อยู่ๆก็มาตั้งอยู่กลางร้าน

 

 

"เอ๊ะ กล่องนี้มางัย เมื่อกี้ไม่เห็นนี่" โทโมะมองกล่องของขวัญสีหวานอย่างแปลกใจ

 

 

"อ่ะนี่โทโมะเค้กได้พอดี" ฟางยกเค้กมาขัดจังหวะ เรียกความสนใจของโทโมะได้เปนอย่างดี

 

 

"นั่นอะไรอ่ะพี่ฟาง เมื่อกี้ไม่เห็นมี" โทโมะชี้ไปที่กล่องของขวัญใบเดิม

 

 

"หรอ? ไหนโทโมะไปเปิดดูสิ" ฟางแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่

 

 

"หืม..ไม่แปลกใจเลยหรอ เมื่อกี้มันก้ไม่มีนะ" โทโมะสงสัยในท่าทีแทบจะปกติของเจ้าของร้าน

 

 

"ห๊ะ!อ่อ แปลกใจสิ แต่เผื่อมันเปนอะไรงัย โทโมะเปิดหน่อยสินะๆ" ฟางรีบดันโทโมะไปใกล้ๆกล่อง

 

 

"เอ่อ..เอาจริงหรอ" โทโมะกล้าๆกลัวๆ

 

 

"เอาจริงสิ จะให้พี่เปิดเองรึงัยหล่ะ" ฟางย้อยถาม

 

 

"เอาวะ" โทโมะเปิดกล่องออกมา

 

 

 

 

 

~พรึ่บ~

 

 

 

 

"เซอร์ไพร์~"

 

 

สาวน้อยน่ารักที่เค้าเฝ้าคิดถึงมาตลอดก้าวออกจากกล่องแล้วเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

//นี่โทโมะฝันไปรึเปล่า//

 

 

 

 

"เฮ้!"

 

 

 

//โทโมะต้องฝันแน่ๆเลย นางฟ้ากำลังโบกมือไปมาอยู่ที่หน้าโทโมะ//

 

 

 

 

"นี่โทโมะ! นี่แก้ว ทำไมค้างขนาดนั้น"

 

 

 

 

//นางฟ้า นางฟ้าจริงๆด้วย นางฟ้าของโทโมะ//

 

 

 

 

"ห๊ะ! พี่แก้ว!!" โทโมะคว้าคนตัวเล็กไปกอดอย่างคิดถึง

 

 

"โทโมะไม่ได้ฝันใช่มั้ย พี่แก้วกลับมาหาโทโมะแล้ว"

 

 

"อื้อ กลับมาแล้ว แก้วกลับมาหาโทโมะแล้วนะ" สาวน้อยกอดตอบด้วยความคิดถึงไม่แพ้กัน

 

 

"อย่าไปไหนอีกนะ ไม่ให้ไปแล้ว"

 

 

"ค่ะ ไม่ไปไหนแล้ว ไม่ไปจริงๆ"

 

 

"แล้วกลับมาทำไมไม่ยอก ไหนว่าพรุ่งนี้ไปโตเกียวงัย"

 

 

"ก้เซอร์ไพร์งัย" สาวน้อยตอบหน้าซื่อ

 

 

"แกล้งกันชัดๆ มาให้ลงโทษเดี๊ยวนี้เลยนะ" โทโมะหอมแก้มคนตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าให้สมใจ

 

 

"พอแล้วๆ แก้มช้ำหมดล้ะ" สาวน้อยยกมือปรามด้วยสีหน้าแดงจัด

 

 

"คนใจร้าย แกล้งหลอกเรา" โทโมะนั่งกอดอกบนโซฟา

 

 

"หืม ใจร้ายตรงไหน กลับมาหาแล้วนี่งัย" สาวน้อยนั่งลงข้างๆก่อนจะเขี่ยแก้วนุ่มด้วยความเอ็นดู

 

 

"หืม ไม่ใจร้ายหรอ งั้น ก่อนไปสัญญาไรไว้จำได้มะ" โทโมะรวบตัวสาวน้อยไปอยู่บนตักแกร่ง

 

 

"หา สัญญาอะไร?" สาวน้อยตีหน้าซื่อ

 

 

"ไม่ต้องหาหรอกหน่า"โทโมะตีหน้ายุ่งก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู

 

 

 

 

"ก้..........เรื่องของเรางัย"

 

 

 

"อ่อๆ อือๆ ยังงัยหล่ะ" สาวน้อยเขินจนหน้าแดงจัด

 

 

"นั่นสิยังงัยน้าาา"

 

 

"อืม มีคนเคยบอกไว้ว่าบางเรื่องเค้าก้อยากพูดก่อนไม่ใช่หรอ" สาวน้อยโบ้ยให้โทโมะเปนคนเริ่ม

 

 

"อื้อ ตั้งใจฟังนะ" โทโมะโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู

 

 

"คบกันนะครับ"

 

 

เสียงแหบแต่แอบหวานกระซิบเบาๆ แต่กลับดังกังวาลไปทั้งหัวใจของทั้งคู่

 

 

"ตกลงค่ะ" สาวน้อยยิ้มเขินๆ

 

 

"เย้!"โทโมะทำท่าดีใจแบบเด็กก่อนจะหอมแก้มนวลอย่างหมั่นเขี้ยว

 

 

"ขอบคุณนะ"

 

 

สองร่างอิงแอบกันอยู่นานชดเชยเวลาที่ขาดหายไป มือเรียวลูกแก้มเนียนอย่างหลงใหล แค่มีเธอคนนี้อยู่ด้วยเขาก้ไม่ต้องการอะไร

 

 

อีกแล้ว

 

 

โลกที่เคยเงียบเหงา ท้องฟ้าที่เคยมองอย่างเดียวดาย ก็ไม่เปนอีกต่อไป หัวใจที่หลุดติดกระเป๋าขึ้นเครื่องไปแดนไกลได้กลับมาหา

 

เค้าอีกครั้ง ต่อให้ต้องเอาอะไรมาแลกเขาก็ยอม ถ้าหัวใจของเขาจะอยู่กับเขาตรงนี้แบบนี้ตตลอดไป....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอบคุณที่กลับมา

 

ขอบคุณที่ยังรอ

 

ขอบคุณที่รักกัน

 

 

 

 

THE END

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

จบแล้วค่ะ สำหรับฟิคเรื่องแรกที่เอาลง ขอบคุณสามพีนกว่าคน หรือมากกว่านั้น ที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

10 เม้นอัพสเป

 

เจอกันเรื่องหน้าค่ะ

 

 

 

 

.