Overrated ผมรักพี่สาวมีอะไรมั้ยคร้าบ

“โทโมะ ซื้อหนมมาฝาก”

“โทโมะตั้งใจซ้อมนะ”

“โทโมะแข่งเมื่อไหร่อย่าลืมบอกพวกเรานะ”

“ใช่ๆ จะได้ไปเชียร์”

เสียงแฟนคลับเกือบยี่สิบชีวิตยืนล้อมนักแบตสุดฮอตไว้ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“ฮะๆ ขอบคุณนะครับ โทโมะคุยได้แป๊ปเดียวนะ ต้องไปซ้อมแล้ว” โทโมะยิ้มตอบแฟนคลับ

“ไม่เปนไร พวกเรารอโทโมะซ้อมเสร็จก้ด้ายยยยย”

“โหยยย อย่ารอเลยครับเดี๊ยวกลับบ้านดึกโทโมะเปนห่วง” โทโมะส่งยิ้มหวานที่ใครเห็นเปนต้องหลงโดยเฉพาะแฟนคลับตรงหน้า

“โห ยิ้มงี้เราก้ไปไม่เปนกันเลยสิ~” บรรดาแฟนคลับโอดครวญ

“ฮะๆ ก้เปนท่าไม้ตายของโทโมะนี่หน่า” โทโมะยิ้มขำๆกับท่าทีของแฟนคลับ

“ยิ้มแบบนี้พวกเราก้หายงอนก้ด้ายยยยย”

“หา นี่งอนอะไรโทโมะเนี่ย~” หนุ่มน้อยสะดุ้งเล็กน้อยที่รู้ว่าแฟนคลับงอน

“ก้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราเห็นโทโมะเดินกับแฟนที่สยาม มีแฟนแล้วก้ไม่บอกพวกเรานะ” แฟนคลับคาดโทษ

“หือออ เข้าใจผิดแล้วมั้ง โทโมะยังไม่มีแฟนนะคร้าบบบบบ” โทโมะรีบแก้ตัว

“อ้าววว แล้วผู้หญิงคนนั้นใครหรอโทโมะ เห็นโทโมะเดินตามแทบติดกันอ่ะ หน้าตาน่าร๊ากน่ารัก”

โทโมะนิ่งคิดสักพัก ว่าเค้าไปเดินกับใครตอนไหน แถมยังน่ารักอีก

“เขื่อนหรอ? 5555 นี่ยังไม่เลิกจิ้นกันอีกหรอ”

“ไม่ใช่เขื่อนนะ แต่ตอนนั้นเขื่อนก้อยู่ด้วยนะ”

“อ๋อออ ต้องเปนพี่แก้วแน่เลย ใช่มะๆ ” โทโมะเขินหน้าแดงเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆของสาวน้อย

“ใช่มั้ง แฟนหรอหน้าแดงเลย กิ้วๆ” แฟนคลับได้ทีแซว

“เห้ยๆๆ ยังไม่ใช่อย่าไปพูดงั้นสิ พี่เค้าเสียหายนะ” โทโมะปฏิเสธหน้าแดง

“ยังไม่ใช่นี่แปลว่าไร เดี๊ยวก้ใช่รึเปล่า บอกมาน้า” แฟนคลับเริ่มซักไซ้

“เอ่อ.....” โทโมะพูดไม่ออก

“งัย ไม่มาแป๊ปเดียวแฟนคลับเยอะขนาดนี้แล้วหรอฮะน้องชาย”

ป๊อปปี้ฝ่าวงล้อมแฟนคลับเข้ามาหาโทโมะ

“เห้ย!! พี่ป๊อป มาได้งัยเนี่ย” โทโมะยิ้มดีใจที่เห็นรุ่นพี่ที่เคารพมาปรากฏตัวที่สโมสรนักกีฬาอีกครั้ง

“มาหาแกมั้ง” ป๊อปปี้ตอบกวนๆ

“เอ่อ..ทุกคน โทโมะขอตัวก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้นะครบ ห้ามอยู่รอนะมันดึก กลับบ้านดีๆนะครับ บั้ยบาย”

โทโมะโบกมือลาพร้อมส่งยิ้มหวานให้แฟนคลับ ก่อนจะชิ่งออกมา





“งัยพี่ป๊อป ลมอะไรหอบมาเนี่ย~~”

“อืมมม ไม่รู้สิ ฉันว่า ฉันจะกลับมาตีแบต แกว่างัย”

“ห๊ะ!!!นี่เฮียพูดจริงป๊ะ??”

“คนอย่างป๊อปปี้ เคยพูดเล่นรึงัย”

“บ่อยไป” โทโมะยักคิ้วกวนๆ

“ไอ้เกรียน” ป๊อปปี้แกล้งทำเสียงดุ

“ทำโหดอีกล้ะ สรุปจะกลับมาตีแล้วใช่ป๊ะ???” หนุ่มน้อยถามย้ำด้วยความแน่ใจ

“อืมมม” ป๊อปปี้ยืนยัน

“เยสสสส ในที่สุดที่มชาติไทยก้ได้ตัวมือหนึ่งของเอเชียกลับมาแล้ว” หนุ่มน้อยดีใจออกนอกหน้า

“แกไม่ดีใจหรอกไอน้องชาย” ป๊อปปี้เน้นคำว่าน้องชายราวกับจะพูดคำนั้นเปนครั้งสุดท้าย

“ไม่ดีใจได้งัย บ้าแล้ววววว”

“เพราะฉันกลับมาทวงทุกอย่างที่เปนของฉันคืนงัย” ป๊อปปี้พุดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่โทโมะดันไม่เห็น

“ไม้แบตอันนี้ด้วยหรอ เอาคืนไปเลยๆ” โทโมะรีบหยิบไม้แบตคืนเจ้าของ

“อันนี้ฉันเต็มใจให้แกแล้ว ฉันไม่เอาหรอก”

“พูดยังกะมีอะไรที่ไม่เต็มใจให้งั้นหล่ะ” หนุ่มน้อยผู้ไม่รู้เรื่องราว ยังคงพูดเล่นต่อไป

“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ป๊อปปี้ส่งยิ้มเย็นๆให้รุ่นน้องคนสนิททำเอาโทโมะที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี หุบยิ้มแทบไม่ทัน

“เฮีย...” โทโมะเอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับไม่แน่ใจว่า ยังเรียกผู้ชายตรงหน้าว่า ‘เฮีย’ ได้อยู่รึเปล่า

เพียงแค่รอยยิ้มเย็นๆที่เค้าไม่คุ้นเคยจากรุ่นพี่คนสนิทที่เค้ารักเหมือนพี่ชายอีกคนทำให้เค้ารู้สึกห่างเหินจากบุคคลตรงหน้า

ขึ้นมาทันที

“ไปซ้อมเถอะ เดี๊ยวจะสู้ฉันไม่ไหว”

ป๊อปปี้ส่งไม้แบตไม้เดิมคืนให้โทโมะ ไม้แบต ที่เค้าเคยใช้และได้ให้โทโมะไปก่อนหน้าที่เค้าจะลาวงการไปพักใหญ่

โทโมะมองไม้แบตในมือด้วยความว้าวุ่นใจ พี่ชายคนเดิมของเค้าหายไปไหนกัน???

โทโมะเดินเข้าไปในสนามซ้อมโดยไม่มองหน้าป๊อปปี้









“อ่ะ”

ป๊อปปี้ยื่นขวดน้ำและผ้าเช็ดเหงื่อให้โทโมะด้วยความเคยชิน เค้ามักจะดูแลน้องชายแบบนี้ทุกครั้ง

“ขอบคุณฮะ”

โทโมะขอบคุณ แต่การกระทำที่แสดงความเปนห่วงเปนใยเหมือนเดิมของป๊อปปี้ ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกห่างเหินที่พึ่งก่อในใจ

เค้าลดลงแม้แต่น้อย

“ฉัน...ฉันไม่น่าพูดกับแกแบบนั้นเลย”

“มีอะไรก้พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”

“ได้ ในเมื่อแกต้องการแบบนั้น”

“.....”

“ฉันชอบแก้วใจ”

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” โทโมะตกใจเล็กน้อยที่รู้ความจริง

“ฉันไม่เคยบอกใคร มีไม่กี่คนที่รู้”

“แล้ว??”

“เค้ามีท่าทีสนใจแกนะ และฉันในตอนนี้ก้สู้แกไม่ได้สักอย่าง”

“ก้เลยกลับมาตีแบต??” โทโมะพอจะเดาเรื่องออก

“อืม”

“……”

“……”





“สรุป เรามาผิดใจกันเพราะผู้หญิงคนเดียว”

โทโมะพูดขึ้นทำลายความเงียบ ซึ่งก้ไม่ได้ทำให้บรรยากาศรอบตัวดีขึ้นเลย

ป๊อปปี้ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ก้มีคนขัดขึ้นมาซะก่อน


“ไร้สาระ…”

เคนจิเดินเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกัน

“พี่เคน..” โทโมะส่งสายตาประมาณว่า ‘อย่ายุ่ง’ ให้พี่ชาย

“โอเคๆ ฉันรู้ว่าเปนเรื่องของพวกแก แต่ฉันฟังแล้วหงุดหงิดโว้ย”

“……”

“พวกแกเปนบ้ากันแล้วหรอฮะ แค่คนคนเดียวทำไมแกแคร์คนอื่นมากกว่าพี่น้องตัวเอง”

“ไอป๊อป ฟังนะ แกมากดดันโทโมะแบบนี้มันไม่แมนเลยหว่ะ ชอบคนเดียวกันแล้วงัย แข่งกันจีบสิ ทางใครทางมัน

มาทะเลาะกันทำเพรื่อออออ??” เคนจิถามด้วยความหงุดหงิด

“ความรักมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิต แกฝืนมันไม่ได้หรอก โอเค ตอนนี้พวกแกคงโดนความรักบังตามองไม่เห็นทางสว่าง

กันแล้วสินะ ฉันชี้แนวทางให้ก้ได้วะ งั้นเอางี้ ต่างคนต่างจีบไปซะก้สิ้นเรื่อง ใครป๊อดก้ถอยไป แต่หน้าหักหลัง ใส่ร้ายกันนะ

มันไม่ใช่วิถีของลูกผู้ชาย”

สองหนุ่มอ้าปากจะเถียงแต่ก้ไม่ทัน เพราะเคนจิสวนขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องมาเถียง แกก้น้องชายฉันทั้งคู่นั่นแหละ ฉันไม่เข้าข้างใคร เพราะคนที่ตัดสินมันไม่ใช่ฉัน

ฉันพูดขนาดนี้แล้ว จะตีกันต่อหรอจะตัดพี่ตัดน้องไปเลยก้แล้วแต่พวกแก โอ๊ยยยย ทำไมฉันต้องมาเคลียร์ปัญหาติงต๊อง

ของเด็กไม่รู้จักโตแบบพวกแกด้วยวะ ไอเกรียน คุยกันให้รู้เรื่องแล้วตามไปที่รถนะ”

เคนจิทิ้งระเบิดไว้กลางวง แล้วเดินออกไป




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ง่าาาาา ขอโทดน้าที่หายไปนาน ไม่ค่อยได้แตะคอมเลย

แชปนี้ไม่มีนางเอกเลย ฮะๆ ตอนหน้ามาแน่นอนค่าาาาาา