ยายเฉิ่มหน้าใสกับนายตัวร้ายปีนเกลียว

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องสั้น : ยายเฉิ่มหน้าใสกับนายตัวร้ายปีนเกลียว [2/2] จบดีมั้ย??

ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG-15 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]

อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ ..... เพราะมันไม่มี อารมณ์พาไปล้วนๆ มีแต่บทสนทนา ไร้การบรรยาย ไร้สาระสุดๆ!=[]=

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

 

“งืม.... แอลคึเป็นอะไร ตั้งแต่มะวานละ ลูฟฟี่คาบบอลเด้งดึ๋งอันนั้นมาให้หม่าม้าหน่อย”

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อก.... แอลคึ อยู่หรือป่าวคะ? ...ป๊อก...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ยยยยยยยยยย ยายเฉิ่มขว้างของใส่หน้าต่างบ้านคนอื่นได้ไง ถ้ากระจกแตกเธอจะเจ็บ!!!”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เรียกแล้วแอลคึไม่ยอมออกมานี่นา .... ไม่มาที่บ้านเหรอ จะติวหนังสือให้ นี่พี่สอบเสร็จแล้ว ว่างแล้วค่ะ มาสิๆๆๆ ลูฟฟี่มาเรียกแอลคึอุปป้าเร็วๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

“เหมียวววววววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

“หิวก็บอกเหอะยายเฉิ่มแว่น”

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าสักหน่อย คุณพ่อทำอาหารเผื่อถึงเย็นไว้ให้แล้วเหอะ แล้วทำอะไรไหนบอก รร หยุดให้ติวหนังสือไงคะ”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อ่านอยู่”

 

 

 

 

 

 

 

“ให้ช่วยไหมคะ”

 

 

 

 

 

 

 

“โตแล้วน่า ทำเองได้ เฮ้ย !!! จะปีนเข้ามาทำไมเดี๋ยวก็หล่น”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย !!!! ”

 

 

 

 

 

 

 

           ก้าวขาข้ามพ้นหน้าต่างแต่ไม่ค่อยถูกสเต็ปเท่าไหร่ปลายเท้าเล็กจึงเกี่ยวเข้ากับขอบหน้าต่างเล็กน้อย คนตัวเล็กเสียหลักหน้าทิ่มพื้น แต่บังเอิญพื้นที่ว่าดันมีชีวิต โทโมะรีบเอาตัวเข้าไปรับคนตัวเล็กหลังกระแทกพื้นไม่เบานัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ บอกแล้วไง.....ตึก ตึก ตึก ....”

 

          จะบอกว่าเสียงหัวใจผมเองครับ แม่งงงงง มันจะเต้นดังเพื่อ????? มีความรู้สึกว่า ถ้ามันทะลุออกมานอกอกได้มันคงทำไปแล้ว!!!! ก็หน้าของแม่คุณน่ะครับ จะใกล้หน้าผมไปไหน ตัวเบาๆที่ทับอยู่ด้านบนอีกครับ แม่จ๋าช่วยลูกโมะด้วย ;___;

 

 

 

 

           มือหนาของผมจับไปที่เอวคอดเล็กนั่นอยากจะผลักออกแต่ก็ไม่ทำครับ ปลายจมูกของผมโดนที่หัวเหม่งของยายแว่นพอดิบพอดีอีก

 

 

 

 

 

 

 

กลิ่นมาดามหอมชื่นใจมากๆ *3*

 

 

 

 

 

 

“แฮ่ ก็พี่แก้วเห็นแอลคึปีนบ่อยๆก็อยากทำมั่งอ้ะ หนักป่ะคะ ตัวแอลคึโตจังไม่เด็กจริงๆด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

          จะอะไรก็ช่างเถอะครับ ช่วยลุกจากตัวผมก่อนได้ไหมครับพี่ครับ ผมกลัวอะไรๆของผมมันจะตื่นเสียก่อน พี่จะลำบากเอานะครับพี่ ;_;

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว ห้องเราสะอาดจัง ไม่เห็นรกเลย ทำไมไม่ยอมให้พี่มาล่ะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

“ยุ่งน่า”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าวววววววววววววววววววววววว กวางแบมบี้เต็มเตียงเลยอ่ะ >w< แอลคึชอบแบมบี้เหรอ ? พี่ชอบลูฟฟี่ ..... โหหหหหหหหหห เราอ่านหนังสือภาษาอังกฤษพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย? ว้าว ถ้าอ่านแบบนี้เกรดไม่น่าจะต้ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนั้นนะคะ แสดงว่าเวลาสอบไม่ตั้งใจแน่เลย ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ๆ อย่ารื้อของนะ นั่งนิ่งๆที่เตียงไปเลย”

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เปล่าซะหน่อย ..... นี่ๆ พี่หิวอ่ะค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนบอกคุณลุงทำอาหารไว้ไง”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็วันนี้ทั้งวันต้องรดน้ำต้นไม้ พรวนดิน เก็บกิ่งไม้ ทิ้งขยะ บลาๆๆๆๆ เลยกินเยอะไปหน่อย ส่วนของมื้อเย็นมันหมดไปแล้ว.....ลูฟฟี่ของหม่าม้าก็หิวเนอะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหมี้ยววววววววววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ รออยู่นี่แหล่ะ อย่ารื้อของ เข้าใจไหมครับคุณหม่าม้า?”

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มค่ะ ^_^”

 

 

 

 

 

 

“ลูฟฟี่ แอลคึบอกว่าอย่ารื้อของนะคะ!!! ออกมาจากตรงนั้นเลย เดี๋ยวเราก็อดข้าวเย็นหรอกกกกกกก”

 

 

 

 

 

 

 

“เหมี้ยวววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

 

“หื้ม อะไรน่ะ อัลบั้มรูป ?? .... ลูฟฟี่ได้ของดีมาแหล่ะ น่ารักจริงๆ คิๆๆๆ แอลคึไม่ว่าหรอก ของน่ารักแบบนี้ หม่าม้าจะเปิดให้ลูฟฟี่ดูนะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าววววว รูปแอลคึตอนเด็กๆๆ โอ๊ะ มีรูปหม่าม้าด้วย ....ตอนนั้นหม่าม้าสูงกว่าแอลคึตั้งเยอะ เด็กอะไรไม่รู้โตเร็วเกินไปละ ฮึ”

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ .... รูปแอลคึหมดละ? มีอีกป่ะคะเนี่ย อ๊ะ นั่นไงๆๆ อีกเล่มนึง ลูฟฟี่ไปคาบมาให้หม่าม้าหน่อยเร็วคนเก่ง”

 

 

 

 

 

 

“เหมี้ยวววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

 

เดี๋ยวนะ แมวนะไม่ใช่หมา =___= คาบมาให้ได้ ?

 

 

 

 

 

 

“บั้มนี้หนาจัง  ไหนๆพี่แก้วขอดูหน่อยนะคะแอลคึ....เอ๋ ? รูปเรา? ทำไมมีแต่รูปหม่าม้าล่ะคะ? ..........อี๋ มีรูปน่าเกลียดแบบนี้ด้วยเหรอคะ หวายนอนน้ำลายไหลยืดเลย ตายแล้วๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไร....อัลบั้มสีเขียว ตายกูตายแน่ๆๆ เอ่อ อะ เอามานี่ บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ารื้อของน่ะ ทำผิดนะ กลับบ้านไปเลยป่ะ!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ แอลคึต้องตอบพี่แก้วก่อน!!!”

 

 

 

 

 

 

 

“ระ เรื่อง? ....ตึก ตึก ตึก ...”

 

 

         ยายเฉิ่มรู้แล้วว่าเราแอบชอบ ว่าเราแอบถ่ายรูปเก็บไว้ แก้ตัวยังไงดีวะเนี่ย วันนี้ผมยังไม่พร้อมครับสวรรค์ได้โปรดช่วยลูกกกกกกกกกกกก ;-;

 

 

 

 

 

“แอลคึทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

 

 

 

 

 

 

“ทะ ทำอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง”

 

           ไม่ยอมรับครับ ต้องแถๆๆๆ ไม่ ยังยอมรับตอนนี้ไม่ได้ ยายเฉิ่มเห็นเราเป็นแค่น้องข้างบ้าน .....ไม่ได้ ยังบอกว่าชอบตอนนี้ไม่ได้ รอให้สอบเสร็จก่อนได้ไหมคร้าบบบบ ;-; ให้วิศวะเป็น นศ.แพทย์เต็มตัวก่อนได้ไหมคร้าบบบบบ

 

 

 

 

 

 

 

“บอกมาค่ะ ถ้าไม่บอกพี่แก้วไม่กลับบ้าน!!!”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็จะให้บอกอะไรเล่า !!”

 

         ขึ้นเสียงขู่ไว้ก่อนครับ ทำหน้าโหดๆเข้าใส่เดี๋ยวก็กลัวไปเอง แม่นี่ความจำสั้น จะกลัว จะโกรธก็ไม่นานเดี๋ยวค่อยทำอะไรอร่อยๆไปง้อก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ขอกำจัดให้ออกจากห้องไปก่อนก็แล้วกันครับ =__=

 

 

 

 

 

 

“เรื่องรูปไงคะ ทำไมถึงเก็บรูปน่าเกลียดของพี่แก้วไว้ เอาไปทิ้งเลยนะคะ!!! ฮือออออออออออออออ แอลคึไม่น่ารักเลย เอารูปน่าเกลียดมาซ่อนไว้ทำไมก็ไม่รู้ค่ะ ลูฟฟี่หม่าม้าอยากร้องไห้ ฮืออออออออออออ”

 

 

 

 

 

 

 

“เหมียววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ะ ? เดี๋ยวนะ .....แว่น เธอ เอ่อ ยังไงนะ??”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แอลคึนิสัยไม่ดี เก็บรูปไม่น่ารักของพี่ไว้ พี่งอนมากบอกให้รู้เลยนะคะ เอามานี่เลย สปาเก็ตตี้จานนี้ของพี่กับลูฟฟี่ แอลคึไม่มีสิทธิ์!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ เอ่อ เออ ไม่กินก็ไม่กิน”

 

 

 

 

 

 

 

“นิสัยไม่ดีเนอะลูฟฟี่ แบบนี้ไม่ให้ไปบ้านเราเนาะ”

 

 

 

 

 

 

 

“หม่าม้าไม่อยากคุยกะคนนิสัยไม่ดี จริงๆเลยค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ่ายรูปน่าเกลียดของคนอื่นเนาะลูฟฟี่เนาะ ไม่น่ารักเลยจริงๆ”

 

 

 

 

 

 

“นี่จะบ่นเอาอะไร อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย ไม่อยากอยู่ก็กลับไปสิ บ้านก็อยู่แค่เนี้ยยายแว่นเฉิ่ม!”

 

 

 

 

 

 

 

“กลับได้ไงคะ พี่ยังไม่ได้ช่วยติวเลย พี่อยากให้เราสอบติดนี่นา ต่อไปแอลคึจะเป็นน้องในคณะพี่แล้วนะคะ ดีจัง อิๆๆๆๆ ให้พี่ซ้อนมอร์ไซค์ด้วยนะไปทางเดียวกันแล้วอ่ะค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แว่น...ถ้าสอบติดจริงๆมีอะไรจะขอ ให้ได้หรือเปล่า...”

 

 

 

 

 

 

 

“ขออะไรล่ะคะ....แอลคึเป็นน้องพี่แก้วเป็นพี่ต้องให้ได้อยู่แล้ว ^__^ น้องชายของพี่แก้วอยากได้อะไรเดี๋ยวพี่แก้วจัดให้ค่ะ!!! โอ้ยยยย สปาเก็ตตี้โบโรน่าของโปรดดดดด”

 

 

 

 

 

 

“หึ...ยังไม่บอก แต่สัญญาแล้วนะ”

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ แต่ไม่ให้ถ่ายรูปน่าเกลียดอีกแล้วนะ อัลบั้มนั้นมีตั้งหลายรูปแล้ว พอค่ะ!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“.... เหอะ ของแบบนั้นใครจะไปสนล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

//วันประกาศผลสอบ//

 

 

 

 

 

 

“ไง เด็กน้อย...โอ๊ะ ไม่เด็กแล้วสินะ ตอนนี้นายเป็นว่าที่คุณหมอของ ม. เราแล้วนี่นา เฟรชชี่ปี 1 คณะแพทย์ศาสตร์ ด้วยคะแนนรวม 99 คะแนน”

 

 

 

 

 

 

 

“...........................”

 

 

 

 

 

 

 

“ ว้าวเป็นที่หมายปองของสาวแท้สาวเทียม เด็กปี1ยันพี่ปี 6 แค่ข้ามคืน....พี่แก้วใจจะรู้หรือยังน้า”

 

 

 

 

 

 

 

“ป้านี่...พูดมากเหมือนเดิมนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่!!! ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ ฉันเพื่อนสนิทยายแก้วนะยะ ชิ ฉันไม่อยากอารมณ์เสียให้เสียอารมณ์หรอกนะ เพราะเพื่อนฉันกำลังถูกหนุ่มๆรุมขายขนมจีบอยู่ทางฝั่งโน้น”

 

 

 

 

 

 

 

“......???..........”

 

          ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินที่รุ่นพี่ตัวบางพูดถึง กำลังอารมณ์ดียู่แท้ๆเชียว เพราะที่ยายเฉิ่มบอกให้ไปยืมหนังสือมาอ่าน และเขาก็ค่อนข้างฉลาดเลยทำความเข้าใจมันทุกเล่มในเวลาไม่นาน ข้อสอบที่เจอก็เลยดูง่าย ไม่อยากจะเชื่อผิดไปแต้มเดียวเองแฮะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ อะไรขายขนมจีน???

 

 

 

 

 

          ขนมจีบอะไรวะ กำลังจะไปอ้อนขอรางวัลที่อยากจะได้ ดันมาได้ยินเรื่องแสลงหูแบบนี้ ยายหัวหอมเน่า เอาให้เคลียร์ครับพี่ครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ยยยยย แรร์ไอเท็มของคณะจะปรากฏตัวเฉพาะวันรับน้องๆปี1 ช่างน่ายินดีเนาะ ใครที่อยากจะจีบไม่ต้องตามตัวให้ยากเลยวันนี้ พี่แก้วผู้ใสซื่อและแสนดีต้องลงมาให้กำลังใจน้องใหม่ทุกปีๆ ....อูว คู่แข่งน่ากลัวทั้งนั้น”

 

 

 

 

 

 

 

“................”

 

          ยัง ยังไม่หยุดแพล่ม เมื่อไหร่จะแจ้งครับพี่ เอาตรงๆ อยู่ไหนครับไอ้จุดรับน้องโปรดแถลงครับพี่ครับ!!!!

 

 

 

 

 

 

“คิๆๆๆๆ สนุกแน่ อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ยายแว่นโก๊ะจะเป็นยังไงนะที่ใต้ตึกของคณะวันนี้ คิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใต้ตึกแพทย์”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนึงแกต้องขอบใจฉันนะแก้วใจ อิๆ”

 

 

 

 

 

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

 

 

 

 

“น้องแก้วเหนื่อยไหมครับ ไม่เจอกันนานยังน่ารักเหมือนเดิมเลย //

พี่แก้วครับน้ำครับ ยืนนานๆเมื่อยแย่เลย //

แก้วๆๆมาทางนี้หน่อยสิ ผมยืนคนเดียวเหงาอ่ะ //

พี่ฮะ ผมเป็นน้องใหม่ ขอเบอร์พี่ไว้ได้ป่ะกลัวหลงทางเข้าคณะไม่ถูกอ่ะครับบบบบบบ

ฯลฯ ......................”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่อ ค่ะ ....แฮ่ ^_____________^”

 

 

 

 

 

 

 

“ตึง!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ส่งเอกสารเด็กปี1”

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ แอลคึ!!!!!!!!!!! ยินดีด้วยนะคะ ^__^ น้องใหม่ๆๆ มาต่อแถวรับป้ายชื่อก่อน เดี๋ยวถูกรุ่นพี่ดุนะคะ อ๊ะ !!”

 

 

 

 

 

 

 

“ไปด้วยกันหน่อย”

 

          ลากคนตัวเล็กกว่าตามแรงไม่เบานักของตัวเอง พาเดินมาทางด้านหลังของคณะ ที่ข้างๆมีทะเลสาบขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตั้งอยู่ ก่อนจะดึงคนหน้าซื่อไปนั่งที่ม้านั่งด้วยกัน อีกมือก็ยังกุมไว้ไม่ได้ปล่อย

 

 

 

 

 

          ไม่ค่อยจะทันอะไรชาวบ้านเค้าหรอกครับยายนี่ หลอกแต๊ะอั๋งหน่อยก็แล้วกัน พยายามอ่านหนังสือมาเป็นอาทิตย์ เหนื่อยแทบขาดใจ สำเร็จเสียที

 

 

 

 

 

 

“แอลคึว่าไงคะ ทำไมต้องลากพี่มาด้วยเนี่ย พี่กำลังทำหน้าที่อยู่นะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

“แจกยิ้มให้ชาวบ้านไปทั่วเนี่ยนะ หน้าที่?”

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ใช่สิคะ แต่เป็นหน้าที่ที่ทำแล้วมีความสุขนะคะ น้องใหม่กำลังหาที่พึ่งนะคะ แอลคึก็เหมือนกันแหล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วพวกปี2 3 4 5 6 ล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่คะ? แอลคึถามอะไร พี่ไม่เข้าใจ?”

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ เออ ช่างแม่ง เข้าเรื่องเลยที่เคยสัญญาจำได้ป่ะ”

 

          พูดไปไม่เคยจะเคลียร์ ไม่เคยจะรู้เรื่องกับเค้าหรอก คงเหมือนที่ยายหัวหอมบอก ซื่อจนเซ่อไม่ไหวจะทนจริงๆ เข้าเรื่องเลยครับ ทวงมันซึ่งๆหน้านี่ล่ะ คิดมาเป็นอาทิตย์แล้วครับผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ถ้าแอลคึสอบติดจะขออะไรก็ได้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เตรียมใจหรือยัง?”

 

 

 

 

 

 

 

 

“หือ ทำไมต้องเตรียมใจคะ? ... นี่ อย่าแพงมากนะคะ พี่แก้วไม่ได้มีเงินเยอะหรอกนะ เดือนนี้ยังไม่ได้ซื้อชุดใหม่ให้ลูฟฟี่ของหม่าม้าเลย T___T”

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเสียเงิน แค่ทำตามที่ขอเท่านั้นแหล่ะยายแว่นเฉิ่มจอมเบ้อะ”

 

 

 

 

 

 

 

“จริงอ่ะ!!! โอเคๆๆๆ แอลคึว่ามาเลย ถ้าไม่ต้องเสียเงินพี่ทำให้หมดแหล่ะ”

 

 

 

 

 

.

.

.

.

“.........................”

 

 

 

 

 

 

“ข้อแรก.เปลี่ยนมาพูดแทนตัวใหม่ ห้ามแทนตัวเองว่าพี่อีก”

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรดี? แก้วกับแอลคึ? เค้าเป็นพี่นะ!! เป็น เค้า กับ แอลคึ ได้ป่ะ? โอเคนะคะ ไม่ยากเท่าไหร่ ^_^”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้อสอง.ออกจากบ้านพร้อมกัน นั่งมอร์ไซค์ฉันไปทุกวัน ขากลับก็ต้องรอไม่ว่าใครจะเลิกเรียนก่อน ก็ต้องมารอที่ห้องสมุดแล้วกลับบ้านด้วยกัน”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย >w< น้องแบมบี้ลูกรักของแอลคึ พี่ เอ้ยยย เค้าจะได้นั่งแล้วค่ะ >w< โอเคๆๆๆๆ”

 

 

 

 

          แบมบี้ที่ว่าคือเวสป้าสีครีมสุดหวงของผมเองครับ ไม่เคยให้สาวคนไหนนั่งนะครับ จะมีก็แต่คุณแม่เท่านั้นแหล่ะที่ครองโลกและแน่นอนว่าหญิงคนที่สองและคนสุดท้าย ไม่สิ ต่อไปผมกับยายแว่นก็ต้องมีลูกสาว นั่นล่ะครับยอมให้นั่งแค่นี้แหล่ะครับ

 

 

 

 

 

>///////////< ผมเขินเหมือนกันนะครับเนี่ย ลูกสาว???

 

 

 

 

 

 

 

“ข้อสาม.จะไปไหนต้องโทรมาบอก ถ้าไม่อนุญาตก็ห้ามไป .....เออ ก่อนนอนต้องโทรบอกฝันดีด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ค่อยได้ไปไหนหรอก สบายไม่มีปัญหา แต่ทำไมต้องโทรบอกฝันดีด้วยล่ะ ก็ในเมื่อแอลคึก็ปีนมาหาอยู่ทุกวัน?”

 

 

 

 

 

 

 

“บอกให้โทรก็โทรดิ่”

 

 

 

 

 

 

 

 

“.....พยักหน้า....”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้อสี่.วันธรรมดาตอนกลางวัน อนุญาตให้กินข้าวกับเพื่อนได้ แต่มื้อเช้ากะเย็นต้องทานด้วยกัน”

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลายข้อจัง พี่จำไม่ไหวแล้วค่ะ แต่ทานกับแอลคึก็ดีสิ มีอาหารอร่อยๆกินทุกวัน อิๆๆๆ เคๆๆ พี่แก้วตกลงค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้อสุดท้าย.ถะ ...ถ้า เอ่อ มีคนเข้ามาจีบ ก็บอกไปว่ามีคนที่คบด้วยอยู่แล้ว เออ อือ หมายถึงมีแฟนแล้ว...นั่นแหล่ะ เออ เข้าใจนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“หือ? คนที่คบด้วย? แฟนหรอคะ แบบเฟย์กับเขื่อนใช่ไหม”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“....พยักหน้า....”

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้วไม่มีนะ เค้าไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นเท่าไหร่ เค้าสนใจแต่เลือด เข็มฉีดยา กับมีดผ่าตัดเท่านั้น >w< อั้ยยะ ! ฟินจังค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ใช่ไง คนเบ้อะ เฉิ่ม เซ่อซ่าแบบนี้เดี๋ยวก็โดนใครเค้าหลอก ฉันจะเสียสละยอมเป็นแฟนให้เอง ไอ้พวกหน้าจืดจะได้เลิกหวังในตัวแรร์ไอเท็มของคณะสักที เหอะ...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“...ปรบมือ...ว้าวว แอลคึใจดีจัง เป็นห่วงพี่สินะ แต่พี่ เอ๊ะ เค้าก็เฉิ่มจริงๆ แหล่ะ เฟย์พูดอยู่บ่อยๆค่ะ บอกว่ากลัวคนจะมาหลอก เพราะซื่อจนเซ่อขนาดนี้ ฮะๆๆๆ ขอบคุณนะคะแอลคึ!!!^___^”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่...... เข้าใจใช่ป่ะเนี่ย?”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือเข้าใจสิคะ ก็..... ให้แทนตัวว่าเค้า ให้แอลคึไปรับไปส่ง โทรรายงานตัวตอนไม่ได้อยู่ด้วยกัน บอกฝันดีทุกคืน ทานข้าวเช้ากับเย็นด้วยกัน และให้บอกทุกคนที่เข้ามาหลอกว่าแก้วมีแฟนแล้ว แอลคึคือแฟนแก้วใจ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออ .... อือ ตามนั้น”

 

 

 

 

 

 

 

 

“คิๆๆ เค้าเข้าใจง่ายนะคะ ขอเรียบร้อยแล้วนะ ป่ะ!!! เด็กปีหนึ่งต้องไปคล้องป้ายให้ไวเลย เดี๋ยวไปจับพี่รหัส ป้ารหัส ปู่ ย่า ตา ยาย ทวดรหัสกันอีก วันนี้แฟนแก้วใจเหนื่อยแน่ๆ คิกๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

“.....แฟนแก้วใจ..... -////////////////-”

 

        ไอ้เห้....โมเมเองเขินเอง ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ได้เป็นแฟนละว้อยยยยยยยยยยย >w< พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูได้จริญญามาเป็นแฟนร้าวววว

 

 

 

 

 

 

“อ้ะ เฟย์มาตามแก้วเหรอ แก้วกำลังไปค่ะ”

 

 

 

 

 

 

“อื้อ เดี๋ยวเฟย์ขอคุยกับน้องชายแก้วแป๊บนึงนะ”

 

 

 

 

 

“จุ๊ๆๆๆ ไม่ใช่นะคะเฟย์ แอลคึเป็นแฟนของแก้วใจค่ะ ไม่ใช่น้องชายแล้ว เหมือนเขื่อนกับเฟย์ไงคะ คิกๆๆๆๆ แก้วไปก่อนนะแอลคึ !!! เด็กๆจ๋า พี่แก้วใจมาแล้ววววววววว *3*”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม่ะ แผนการนี้ก็ใช้ได้ดีนะ คนเซ่อๆอย่างยายแก้วหลวมตัวไปแบบไร้ที่ติเลยล่ะ นับว่าฉลาดสมกับ 99 คะแนน จริงๆ”

 

 

 

 

 

 

“......ครับ ขอบคุณที่ชม”

 

 

 

 

 

 

“แต่นายก็ผิดไปข้อนึงนะ อย่าลืมล่ะ .... ไอ้ที่ตบปากรับคำน่ะ ยายแก้วทำตามได้แน่ๆ เพราะถึงยายนั่นจะบื้อแต่เป็นคนเข้าใจอะไรง่าย”

 

 

 

 

 

“...........................”

 

 

 

 

 

“ไอ้ที่บอกว่ามีแฟนแล้วคือแอลคึน่ะ ....ยายนั่นไม่รู้หรอกนะว่าคืออะไร.... คงต้องเหนื่อยสอนกันยาวๆหน่อยล่ะนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมมีเวลาสอนทั้งชีวิตครับ คุณย่า”

 

 

 

 

 

 

จบนะ......(อิ__อิ)

 

 

 

NEVER ENDING STORY//TK NEVER DIE 

 

 

Talk : พี่สนุกมากเลยอ่ะ กับการแต่งจริญญาแบบนี้ 5555555555 เดี๋ยวเรียนจบจะมาแต่งเป็นเรื่องยาวดีกว่า อิอิ ถือซะว่าที่อ่านกันอยู่นี่เป็น สเป 3 ตอนละกันเนาะ จบเมื่อไหร่จะมาจัดให้เป็นเรื่องยาวนะ อยากแต่งแบบดีๆ แบบตั้งใจ แบบมีบรรยายอ้ะ!

 

มันเป็นสไตล์เค้าเลย 5555555555555555 #ดองเค็มฟิค อิๆๆๆ

 

 

Talk2 : พึ่งสังเกตว่าอะไรที่ตั้งใจจะให้เป็น SF มันกลับมีประเด็นให้ต่อไปได้อีกทุกเรื่องเลย 55555555555555 นี่เป็นคนบ้าหรือคนดี??? กลับไปตั้งใจเรียนก่อนนะ ตอนนี้ใกล้ถึงจุดหมายแล้ว หวังว่ากลางปีนี้จะจบเสียที ฮือๆๆๆๆๆ เหนื่อยใจกับความขี้เกียจของตัวเองจุงเบยยย

 

 

ไปละค่ะ ....ด้วยรักและจริญญาวิศวะ <3 <3

 

 

 

ฟิคเรื่องยาว “คือ...ความรัก My Love”

(ฟิคยาวภาคต่อยายเฉิ่มฯ)

 

อินโทร

 

“ลูฟฟี่ หม่าม้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ เมื่อกี๊ที่หน้าบ้าน หัวใจหม่าม้าเต้นแรงมากเลย....หม่าม้าจะตายหรือเปล่าคะ????”

.

.

“ฮัลโหล….แอลคึ!!!!!!!!!!!!!!! หัวใจเค้าเต้นแรงมากเลยอ้ะ!!! เค้าแย่แล้ว เค้าตายแน่ๆๆๆๆๆ ;__; ”