ยายเฉิ่มหน้าใสกับนายตัวร้ายปีนเกลียว

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องสั้น : ยายเฉิ่มหน้าใสกับนายตัวร้ายปีนเกลียว [1/2]

ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG-15 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]

อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ ..... เพราะมันไม่มี อารมณ์พาไปล้วนๆ มีแต่บทสนทนา ไร้การบรรยาย ไร้สาระสุดๆ!=[]=

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

 

 

 

“เห้ย วันนี้ อ.แนะแนวจะเข้าคาบแรกว่ะ พวกมึงกรุณาคิดไว้ในหัวได้แล้วนะว่าอยากจะเรียนอะไร เดี๋ยวแม่มเจ๊แกด่าหูชา บอกให้เลือกตั้งแต่ 2 อาทิตย์ที่แล้ว”

 

“เออ กูอยากเรียนอะไรดีวะ? โมะมึงคิดยัง”

 

“คิดละ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ะ!!!!!!!!!!!!! ไม่จริงงงงงง กูอยู่กะมึงตลอดดด มึงไม่เคยบอกกูสักคำ T__T กูน้อยใจ มึงนอกใจกู้วววววววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

 

ไอ้เห้ป๊อบนี่ก็ออกนอกหน้าเกินไปจริงๆ เริ่มชักจะไม่อยากมีมันเป็นเพื่อน แม่งทำตัวเด่นอีกละ กูอยากอยู่อย่างสงบครับเพื่อนครับบบบบบบ

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ป๊อบบบบบบบบบบบบ มึงเอาแขนออกจากคอกู เดี๋ยวกูตาย ไอ้เห้!!!!!!!!! ค่อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อบ พี่โมะ จะเล่นอีกนานไหมคะ?”

 

 

 

 

คุณรองหัวหน้าอ่อนเดือนกว่าหน้าตาจิ้มลิ้มเดินมาหาพวกผมทั้งคู่ที่กำลังต่อสู้กับแบบไม่ได้ตั้งใจเท่าที่ควร ก่อนที่ไอ้เพื่อนรักที่จงรักภักดีในคุณรองหัวหน้าจะพุ่งเข้าหาแม่กระต่ายน้อยกลอยใจของตัวเอง ผมถึงได้รอดมาได้

 

 

 

 

 

 

 

พวกคุณรู้จักโคนี่กับบราวน์ในไลน์ป่ะล่ะ นี่แหล่ะใช่เลย

 

 

 

 

 

“น้องฟางจ๋า T__T ไอ้โมะมันนอกใจพี่คร้าบบบบบบบ”

 

 

 

 

 

 

“ให้เขียนคนละ 3 คณะนะคะ เดี๋ยวฟางมาเก็บ ก่อน อ. จะเข้ามาพวกพี่ 2 คนต้องเสร็จนะคะ เพราะเพื่อนคนอื่นเค้าเลือกเสร็จกันแล้วล่ะค่ะ”

 

 

 

 

 

 

“ง่ะ ..... น้องฟางจ๋าเลือกอะไรหนอ อยากรู้จังงงงง *3*”

 

 

 

 

 

 

 

“แพทย์ เภสัช ทันตะ ค่ะจะตามไปเรียนด้วยไหมคะ?”

 

 

 

 

 

 

“=[]= ห้ะ น้องฟางใจร้ายยยยย เกรดนิยมอย่างเค้าจะเอาไปสู้อะไรด้ายยย ;___; น้องฟางจ๋านอกใจพี่อีกคนนนนน”

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โมะ...เลือกอะไรคะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“....”

 

ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะครับ แต่ผมมันเป็นพวกไม่สนใจโลกอยู่แล้ว ถ้าอยากพูดก็พูด ไม่อยากพูดก็เงียบ ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหล่ะครับ ที่คุณรองหัวหน้าถามน่ะไม่ใช่อะไร แอบหลงความหล่อผมเข้าให้อีกคนน่ะสิครับ

 

 

 

 

แต่อย่างว่าล่ะ โคนี่ก็ต้องคู่กับหมีบราวน์สิ เจี๊ยบอย่างผมคงต้องถอย

 

 

 

 

อีกอย่างผมน่ะให้ใจใครไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ พวกคุณน่ะรู้ดี เหอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มึงเลือกแพทย์ แพทย์ แพทย์ โหยยยยยยยยยยยยยยยย แล้วเค้าจะให้มึงเลือก 3 อันดับเพื่อ?????? ”

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของกู”

 

 

 

 

 

 

 

“มึงเลือกตามน้องฟางนี่หว่า นี่!!! มึงอย่าบอกนะว่า ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ ;____; ไอ้โมะอย่าทำร้ายกู น้องฟางจ๋ากูจองงงงงงงง”

 

 

 

 

 

ผลักหน้าไอ้หมีบราวน์ออกจากร่างกายตัวเองไม่เบานัก ก่อนจะหันไปทางด้านหน้าห้อง ที่มี อ. แนะแนวจอมโหดยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“สรุปห้องนี้มี วิศวะ กับ ธนัญต์ธรญ์ 2 คนนี้เลือกคณะแพทย์อันดับหนึ่งนะ ครูดูเกรดของ ธนัญต์ธรญ์ 4.00 ไม่มีปัญหา แต่สำหรับ 2 ต้นๆอย่างเธอ วิศวะมันออกจะยากสักหน่อย ลดคณะหน่อยไหม ครูไม่อยากให้เธอหวังมากขนาดนี้”

 

 

 

 

 

 

“ผมจะพยายามทำข้อสอบรับตรงเอง”

 

 

 

 

 

 

“หืม นั่นมันยากพอตัวเลยนะ ขนาดเด็กทุนอย่างพี่ภัทรดนัยปีที่แล้วยังไม่ติดรับตรงเลย”

 

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้น่า”

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ อ. เดี๋ยวฟางจะช่วยติวให้โทโมะเองค่ะ ฟางก็อยากมีเพื่อนในห้องเข้าไปเรียนด้วยกัน”

 

 

 

 

 

 

 

“เอางั้นก็ได้นะ ลองดูก็แล้วกัน ส่วนคนอื่นๆ.....”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ยยยย มึงกูไปติวกะมึงด้วยนะ ถึงกูจะเลือกแค่วิศวะ ไม่ได้เลือกแพทย์แบบมึง แต่สมองกูก็จำเป็นต้องติวนะครับ นะๆๆๆๆ นะครับน้องฟางจ๋า”

 

 

 

 

 

 

“อืม เอาไงดีล่ะ พี่โทโมะจะแวะไป...”

 

 

 

 

 

หลังจากอ็อดเลิกโรงเรียนเตือนขึ้น เขา 3 คน หมีบราวน์ โคนี่ และลูกเจี๊ยบอย่างผมก็เดินออกจากโรงเรียนด้วยกัน เป็นภาพที่เห็นได้ปรกติทุกวัน ถามว่าสนิทกันไหม มันก็ในระดับหนึ่ง โคนี่เป็นเด็กเรียนเก่งที่เข้ามาตอน ม5 ทำให้ไม่ได้สอบคัดห้อง จึงต้องมาเรียนในห้องเด็กกลางๆอย่างพวกผม ส่วนเจ้าบราวน์รายนั้นไม่ต้องพูดถึง ก็เกรดนิยมกลางๆนั่นแหล่ะครับ

 

 

 

 

แต่ที่มาอยู่ด้วยกันหลังเลิกเรียนเป็นเพราะ บ้านของโคนี่กับบราวน์น่ะอยู่ในซอยเดียวกัน ผมกับบราวน์เป็นนักบาสของโรงเรียน โคนี่ก็ทำงานสภา เราสองคนจึงไม่อยากให้เพื่อนกลับบ้านคนเดียว จึงตกลงกันไว้ว่าจะกลับด้วยกัน เลยสนิทกันมาตั้งแต่นั้น แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับโคนี่หรอกนะครับ ส่วนโคนี่ก็ไม่แน่ แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ โคนี่ฉลาดเธอเข้าใจอะไรง่ายน่ะ อีกเดี๋ยวก็คงเลิกล้มไอ้ที่คิดๆอยู่ไปเอง

 

 

 

 

 

ละดูเจ้าหมีบราวน์มันดูแลขนาดนั้น โคนี่จะไม่ใจอ่อนก็คงใจร้ายน่าดู

 

 

 

 

 

 

“ฉันไม่ติว ไปนะ”

 

 

 

 

 

 

 

“อ้ะ โทโมะ....”

 

 

 

 

 

 

 

“หืม..... คิๆๆ สงสัยมันจะถอดใจละมั้งครับฟางจ๋า มามะพี่ป๊อบพร้อมครับ ไปติวที่บ้านน้องฟางก็ได้นะ บ้านพี่มันจะดูไม่ดีอ้ะ >___<”

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ค่ะ....โทะโมะเป็นอะไรของเค้านะ เฮ้อ อุตส่าห์ดีใจที่ใจตรงกัน...คิดอะไรของเรานะยายบ้าฟาง บ้าๆๆๆ อื้อ ไปตั้งใจอ่านหนังสือกันเหอะพี่ป๊อบ ^_^”

 

 

 

 

 

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เฉิ่ม ทำไร”

 

 

 

 

 

 

 

“พรุ่งนี้สอบแล็ปกระดูกน่ะค่ะ กำลังทบทวนอยู่”

 

 

 

 

 

 

 

“คุณลุงอ่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อมีประชุมกลับดึกๆ นี่! ไปปีนหน้าต่างแบบนั้นอีกแล้วนะคะ บอกกี่ทีแล้วเนี่ยแอลคึ จะข้ามมาก็รีบๆข้ามเลยค่ะ เป็นลิงหรือเป็นคนกันแน่นะ!”

 

 

 

 

 

 

 

“บ่นจริง เป็นวันนั้นของเดือนป่ะเนี่ยยายเฉิ่ม”

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อย่ายีหัวสิ เดี๋ยวความรู้ก็บินหนีหมดอ่ะค่ะ"

 

 

 

 

 

 

"...หื้อ กลิ่นสปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเล!!!!!!!!!! *3* โอ้ยยย ของโปรดพี่แก้ว ขอชิมหน่อยนะแอลลลลคึ”

 

 

 

 

 

ทำของโปรดของยายเฉิ่มข้างบ้านเสร็จก็อาบน้ำอาบท่าขึ้นห้อง เปิดหน้าต่างบ้านตัวเองที่อยู่ตรงข้ามห้องนอนของยายเบ้อะพอดิบพอดี ใช้ขายาวๆให้เป็นประโยชน์โดยการพาตัวเองปีนข้ามไปอีกฟากอย่างที่เคยทำทุกวัน

 

 

 

 

นี่ล่ะครับมันเป็นสไตล์ของผมเอง 555555

 

 

 

 

 

 

เดาเลยว่ายายแว่นคงยังไม่มีอะไรใส่ท้องเพราะเห็นบ่นๆ ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วว่าอาทิตย์นี้ที่คณะมีสอบไฟนอล แม่นี่ตั้งใจเรียนมากกกกกกกกกกกกกกกก คงไม่ปล่อยให้พลาด ต้องนั่งทบทวนตำราเรียนอยู่แน่ๆ ผิดจากที่คิดเสียที่ไหนกันล่ะครับ

 

 

 

 

 

“นี่จะเอามากินเองนะ ไม่ได้จะแบ่งเหอะ”

 

 

 

 

 

“หืยย เต็มกล่องขนาดนี้ แอลคึกินไม่หมดหรอก เป็นเด็กเป็นเล็กกินเยอะ เดี๋ยวจุกก่อนนอนไม่ดีนะ มาๆ เดี๋ยวพี่แก้วกะลูฟฟี่จะช่วยกิน >w<”

 

 

 

 

 

 

 

“..................”

 

 

 

 

 

“แอลคึจะไปไหน จะลงข้างล่างใช่ป่ะคะ หยิบจานให้พี่แก้วกะลูฟฟี่ด้วยน้า”

 

 

 

 

 

 

พูดเองเออเองตลอด ก็น่ารักเสียขนาดนี้จะยอมปล่อยให้ไปเป็นของคนอื่นได้ไงล่ะครับพี่น้องงงงงงง ต้องเข้าคณะเดียวกับแม่นี่ให้ได้ เวลามีแมลงหวี่แมลงวันมาเกาะจะได้จัดการถูก!!!

 

 

 

 

 

“จะมาเอาน้ำไปกินคนเดียวเว้ย!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อาหารของแอลคึอร่อยที่สุด >w< แบบนี้มีแรงอ่านแล็ปแล้ว คิๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อร่อยจัง ลูฟฟี่ทานใหญ่เลยนะคะ ทีเมื่อตอนเย็นหม่าม้าซื้อนมมาให้ทำเป็นเมินเชอะ”

 

 

 

 

 

 

“ที่แท้ก็จะอ้อนแอลคึของพี่แก้วใช่ป่ะ ชิๆๆๆๆ นี่แหน่ะจิ้มพุงแตกเลย ฮ่าๆๆๆ”

 

 

 

 

 

“เหมียวววววววววววววววววววว”

 

 

 

 

 

 

“เปื้อนหมดแล้วยายเฉิ่ม”

 

 

 

 

 

แอลคึของพี่แก้ว

แอลคึของพี่แก้ว

แอลคึของพี่แก้ว

แอลคึของพี่แก้ว

 

 

 

 

 

-//////////////- ไอ้เห้ คิดเองเขินเองครับพี่น้องงงงงงง

 

 

 

 

ก่อนจะม้วนตัว ม้วนมือ ใบหน้าใบหูแดง(?) ด้วยความเขินอายไปมากกว่านี้ โดยไม่รู้ตัวมือหนาก็เกลี่ยไปบนริมฝีปากสีพีชเพื่อเช็ดเอาคราบซ้อสที่ติดอยู่ตรงมุมปาก ก่อนจะนำมาเข้าปากตัวเองแล้วเลียเบาๆ ทำเสียเป็นเรื่องปรกติ แต่กลับอีกคนไม่ปรกติครับ.....

 

 

 

 

 

 

ผิดปรกติที่ความคิดครับ =__= ผมควรเหนื่อยใจได้ไหม ตอบ????

 

 

 

 

 

 

“อื้อ อย่าเอามือเช็ดสิแอลคึ เดี๋ยวสกปรก นั่น!! ยังจะเอานิ้วไปดูดอีก!!”

 

 

 

 

 

 

“เสียดายของ”

 

 

 

 

 

“แล้วอยากจะเป็นคุณหมอ ขนาดตัวเองยังไม่รักษาความสะอาดเลย ไม่ได้นะคะ”

 

 

 

 

 

“ก็เธอเรียนหมอ ห้องนี้ก็มีแอร์ฆ่าเชื้อโรค มือเธอก็ล้างอย่างเอี่ยม ของๆฉันก็เก็บมิดชิดอย่างดี มือฉันๆก็ล้างแล้ว ละไอ้การที่ฉันเอานิ้วไปเช็ดปากเธอแล้วเอากลับเข้ามาดูดเนี่ย มันสกปรกตอนไหนไม่ทราบ?”

 

 

 

 

 

 

“อือ ... นั่นสิคะ ? ว้าย!!! ปากพี่แก้วค่ะ มะกี้ปากพี่แก้วจุ๊บลูฟฟี่ไป ตายแล้วๆๆๆๆๆๆ ลูฟฟี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะอาทิตย์นี้ ;_;”

 

 

 

 

 

ด้วยความคิดที่มันผิดแผกไปจากคนทั่วไป ถ้าเป็นหญิงอื่นได้เห็นการกระทำแบบนี้ของผม บอกเลยครับร้อยทั้งร้อยต้องละลายแน่ๆ แต่ดูยายเฉิ่มเบ้อะนี่สิครับ คิดไปถึงไหน? ไม่ได้เข้าใกล้ความเขินอายอย่างที่ควรจะเป็นสักนิด

 

 

 

 

 

 

 

หรือเป็นผมที่ควรจะแสดงอะไรออกไปให้ชัดเจนมากกว่านี้ เผื่อสมองอันชาญฉลาดของเจ้าหล่อนจะคิดขึ้นได้บ้าง ว่าเออควรจะเขินผมบ้างไหม แบบนี้ผมก็เสียเซลฟ์เหมือนกันนะครับ เหอะ!

 

 

 

 

 

 

“ไหนมาดมดิ้ ...จุ๊บ....”

 

 

นี่แน่ะ ค่อยๆก้มตัวแล้วยื่นหน้ายื่นปากผมแนบเบาๆไปที่ปากเจ่อของแม่คุณเสียเลย กดจูบเบาๆอีกครั้งก่อนผละออกมา ให้รู้กันไปเลยว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปกับผู้หญิงคนนี้ดี โดนโจมตีเสียขนาดนี้ ยังทำมึนอยู่ได้ไหมอ่อ....

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ แอลคึ! มาจุ๊บพี่แก้วทำไม? เดี๋ยวก็ติดเชื้อโรคจากลูฟฟี่หรอกค่ะ ตายๆๆๆ ไปเลย ไปล้างปาก! พี่แก้วจะไปจัดการลูฟฟี่ ให้สะอาด15นาทีเสร็จ โอเคนะคะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ .... ยายเฉิ่มเอ้ย”

 

 

 

 

 

 

 

“งี่เง่าสิ้นดี หึ....ปากหวานชะมัด”

 

 

 

 

 

ไงครับ ..... พวกคุณรู้ถึงความหนักใจของผมกันหรือยัง?????

 

 

 

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

 

 

 

“แอลคึ อยู่ไหนคะ?”

 

 

 

 

 

 

“อ่อ ใช่ค่ะ ชั้นนั้นจะมีหนังสือเตรียมสอบแพทย์อยู่ อืม....เมื่อคืนจดแล้วใช่ไหมคะ ตามที่พี่แก้วบอก โอเค หยิบมาให้ครบนะคะ พี่แก้วเมื่อยขามากอ่ะ ยืนจดแล็ปตั้ง 3 ชั่วโมงแน่ะ แค่นี้นะคะ”

 

 

 

 

 

 

“อ้าว เฟย์ ทางนี้ค่ะๆ หอบอะไรมาเต็มมือเลยล่ะคะนั่น”

 

 

 

 

“ก็ไอ้บ้าเขื่อนน่ะสิ ไม่รู้หายหัวไปไหน ไม่ยอมมาถือช่วยอ้ะ! แล้วแก้วมานั่งทำไมตรงนี้ ปรกติเห็นห้องสมุดต้องวิ่งเข้าใส่นิ่”

 

 

 

 

 

“ก็วันนี้แก้วไม่ไหวค่ะ ปวดขามากอยากนั่งไม่อยากเดินดูหนังสือแล้วค่ะ”

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวโทรหาไอ้บ้าเขื่อนแป๊บนะ ....... อยู่ไหนห้ะ?”

 

 

 

 

 

//อ่า เฟย์ครับ วันนี้เขื่อนต้องเตรียมเอกสารนิดหน่อย พรุ่งนี้จะเข้าไปแนะแนวน้องที่ รร KM น่ะครับ แต่ไม่นานหรอก อีก 15 นาทีเสร็จ เฟย์รอได้ไหมครับ//

 

 

 

 

“เออ อย่าเลทนะ ให้เวลาครึ่งชั่วโมง หิว อยากดูหนังด้วย”

 

 

 

 

//ครับๆ//

 

 

 

 

 

 

“แก้ว วันนี้ว่างแล้ว สอบเสร็จทุกวิชา ไปดูหนังกันนะ คลายเครียดๆ ห้ามปฏิเสธนะ!!”

 

 

 

 

“มะ .... แฮ่ ไปก็ได้ค่ะ แต่เดี๋ยวรอบอกน้องชายก่อนนะคะ”

 

 

 

 

 

“น้องชาย? ไม่ยักรู้ว่าแรร์ไอเท็มของคณะแพทย์มีน้องชาย...?”

 

 

 

 

 

“อ่อ เป็นน้องชายข้างบ้านน่ะค่ะ ช่วยดูแลแก้วดีมากๆเลย เป็นน้องชายที่น่ารักของแก้วค่ะ ^__^”

 

 

 

 

 

 

 

“น้องชายที่น่ารักของแก้วใจ?....โอว ข่าวใหญ่นะเนี่ย คิๆๆๆๆ ไหนล่ะ อยากเจอจัง”

 

 

 

 

 

“กำลังเลือกหนังสือเตรียมสอบอยู่ข้างบนแน่ะค่ะ บอกว่าอยากเป็นคุณหมอ สงสัยอยากช่วยรักษาคนป่วยค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาแล้วคร้าบบบบบ เฟย์ แก้ว รอนานไหม อ้ะ นี่จองเบมันอยากไปด้วย”

 

 

 

 

 

 

“อือ เกือบจะรอไม่ไหวละ อ้ะ แหมๆๆๆๆ จองเบปาร์คคะ ได้ข่าวว่าคณะวิศวะยังสอบไม่เสร็จนะคะ ยังมีแก่ใจจะไปเที่ยว?”

 

 

 

 

 

“ไปดูหลายๆคนสนุกค่ะ แต่ต้องรีบกลับมาทบทวนนะคะคุณปาร์ค ^_^”

 

 

 

 

 

“ครับ....แค่เห็นแก้วผมก็สู้สุดใจอยู่แล้วครับ ฮ่าๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“...ตึง!!!!!....เสร็จละ”

 

 

 

 

 

 

“ตกใจหมดเลย....แอลคึนั่งสิ นี่พี่เฟย์ พี่เขื่อน แล้วก็พี่ปาร์คนะคะ ทุกคนนี่น้องชายข้างบ้านแก้วค่ะชื่อโทโมะ แต่แก้วเรียกแอลคึ เค้าดูเหมือนแอลจากเดทโนธน่ะค่ะ เติมคึให้ดูแบ๊วๆด้วย”

 

 

 

 

 

 

“พูดมากน่า”

 

เอาเรื่องส่วนตัวมาพูดในที่ชุมชนแบบนี้ผมชอบนะครับ เปิดตัวกลายๆว่าเราโคตรหนิดหนมอ่ะ หึ ....ยีหัวเล็กๆนั่นไปอีกสักที พวกที่ตั้งท่าจะเลี้ยวเข้ามาจอดจะได้รู้ว่าแถวนี้เต็มครับ ไม่มีที่ให้ใครอีกแล้ว ก่อนจะหันไปหาเพื่อนผู้หญิงของยายแว่นที่จู่ก็ลุกขึ้นยืน อยากเด่นว่างั้น?

 

 

 

 

 

“อ่า....แอลคึเหรอ? หนังสือเตรียมสอบหายากทั้งนั้น สงสัยจะหาจนเหนื่อยสินะ เหงื่อท่วมตัวเชียว ได้ข่าวว่าห้องสมุดที่นี่เปิดแอร์ 20 องศา.....”

 

 

 

 

 

“อือ หายาก เหนื่อย”

 

 

ดูก็รู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าจะบอกอะไร ก็ถูกครับผมรีบ ก็ไม่อยากให้คนของตัวเองรอนานอ่ะ กลัวยายแว่นจะเมื่อยไปมากกว่านี้ก็เลยรีบหารีบมา บังเอิญอีกนั่นแหล่ะที่ผมมันคนฉลาดเลยหาเจอเร็ว

 

 

 

 

 

“หืม แอลคึมาถึงที่นี่แค่ครึ่งชั่วโมงเองไม่ใช่เหรอคะ? อืม ช่างเหอะหาเจอก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่แก้วจะไปดูหนังกับเพื่อน ยังไงแอล....”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปด้วย”

 

 

 

 

 

 

“????????????????????? ”

 

 

 

 

 

 

3 ชีวิตที่เหลือมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ก็ไอ้เด็กที่ดูอันตรายคนนี้นี่มันไม่ได้ให้ความเคารพรุ่นพี่หน้าหวานที่นั่งข้างๆแม้แต่น้อย แปลกใจเรื่องจะเรียนแพทย์ยังไม่พอ ไอ้กิริยาไม่อยากเป็นน้องนี่ก็เด่นชัดเกินไป๊

 

 

 

 

 

 

“อ่อ อือ งั้นไปเจอกันที่ห้าง AB นะ เดี๋ยวจองตั๋วเผื่อละกัน น้องก็เอาหนังสือกลับไปไว้ที่บ้านก่อนได้ยินว่าไม่ไกลจาก ม. หนิใช่ป่ะ”

 

 

 

 

 

“แว่นเธอขึ้นรถพวกพี่เค้าไปก็แล้วกัน นั่งมอร์ไซค์มันอันตรายเดี๋ยวตามไป”

 

 

 

 

 

 

“โอเค ขับรถดีๆนะคะแอลคึ! ^_^ ”

 

 

 

 

 

ยิ้มจริงใจถูกส่งมาให้ เหอะ เอาจริงๆโคตรเกลียดเลยครับ ก็มันไม่ได้มีไว้ให้ผมคนเดียวไง เข้าใจกันป่ะ แบบว่าเออ ถ้ามีคนมายิ้มให้ ยายนี่ก็ยิ้มตอบไป อารมณ์นี้เลย หน้าหวานๆ ยิ้มสวยๆ ตัวหอมๆ(ไปดมกันมาตอนไหนคะ??) แบบนี้เลย

 

 

 

 

 

 

เหอะ ไม่ชอบครับ อยากได้คนเดียว!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ว่ามันไม่ได้อยากเป็นหมอเพราะหวังจะช่วยคนป่วยหรอกมั้ง ดูจากท่าทางมันหวังจะงาบคุณหมอด้วยกันตะหากเล่า ยายแก้วยายเฉิ่มเอ้ย ฮิๆๆ แบบนี้ก็สนุกน่ะสิ....”

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์บ่นอะไรล่ะครับ จะไปไหมเดี๋ยวรถติดแย่”

 

 

 

 

 

 

“รู้แล้วน่า บ่นจริงแฟนใครวะ!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อีก 20 นาทีหนังจะเริ่ม ซื้ออะไรเข้าไปกินแก้ปากว่างกันเถอะ ป่ะแก้วไปนั่งไปเดี๋ยวเฟย์ไปซื้อเอง”

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะเฟย์ อ๊ะ แอลคึๆๆ ทางนี้ ไปช่วยพี่เฟย์ถือหน่อยเราน่ะเป็นน้องนะ”

 

 

 

 

 

 

 

“รู้แล้วน่า พูดมากจริง”

 

 

 

 

 

 

“สั่งสิ พี่สั่งแล้ว”

 

 

 

 

 

 

“ป๊อบคอร์นแบบหวาน 1 น้ำแอปเปิ้ล 2”

 

 

 

 

 

“อ้อ พี่ไม่ยักรู้นะว่าแก้วชอบกินแบบหวาน ดีนะที่เมื่อกี้ไม่สั่งให้อ่ะ”

 

 

 

 

 

“ยายแว่นชอบของหวานๆ กับน้ำผลไม้”

 

 

 

 

 

“อ้อออออออออออออออออออออออออออออ รู้ใจ เอ้ยยย รู้จักกันดีจังนะ น้องชายของพี่แก้ว เอ....หรือไม่อยากเป็นแค่น้องชายก็ไม่รู้สินะ”

 

 

 

 

 

“อยากจะพูดอะไร?”

 

 

 

 

 

 

“เปล่าๆๆๆ แหมๆๆ อย่าดุพี่สิ พี่กลัวเรานะ หน้าตากวนขนาดนี้ไม่ได้ยินจากปากแก้วไม่เชื่อหรอกว่าอยากเป็นคุณหมอ ดูแล้วน่าจะไปเป็นพวกช่างอะไรเทือกนั้น"

 

 

 

 

 

 

"อยากดูแลคนป่วย....หรือว่าอยากดูแลคุณหมอกันแน่?”

 

 

 

 

 

“ผมจำเป็นต้องตอบปะ? ของได้ละจะไปหรือยัง”

 

 

 

 

 

 

“นี่ๆๆ จะบอกอะไรให้นะ แก้วใจน่ะเป็นแรร์ไอเท็มของคณะ ไม่ใช่ดาวคณะ ไม่เด่นไม่ดัง แต่ก็มีคนชอบเยอะ อาจเป็นเพราะความเปิ่น ความเฉิ่ม ที่คนอื่นกลับมองว่าน่ารัก น่าปกป้อง”

 

 

 

 

 

“.................”

 

 

 

 

 

“แล้วในความเปิ่นนั้นมันก็มีความเซ่อแฝงไว้ด้วย ถ้าคิดจะจีบก็ต้องบอกให้รู้ตัวนะ ยายนั่นคิดเองไม่เป็น .... "

 

 

 

 

 

 

"แล้วไอ้การที่นายจะป้วนเปี้ยนวุ่นวายอยู่ข้างๆ นั่นก็ไม่ทำให้นายเป็นผู้ชนะหรอกนะ คนใจกล้าหน้าด้านน่ะมันมีเยอะ จองเบปาร์ค วิศวะเครื่องกลปี 3 คนนั้นก็ด้วย ระวังหน่อยก็แล้วกัน เด็กๆแบบนายจะเอาอะไรไปสู้ล่ะ.... ว้าย หนังจะออกแล้วไปดีกว่า ฮิๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

“ชิ ยายหัวหอมเน่า ......”

 

 

 

 

 

 

 

“คนใจกล้าหน้าด้านน่ะมันมีเยอะ ระวังหน่อยก็แล้วกัน เด็กๆแบบนายจะเอาอะไรไปสู้ล่ะ ...."

 

 

 

 

 

 

 

"เด็กเหรอ เหอะ”

 

 

 

 

 

 

to be continue..

 

 

talk : ตอนจบเอาคืนนี้เลยไหม???? อิๆๆๆๆ ต้องถามสัก 30 คน 555555555555555555555555