จิราณี

     "ฉันชอบเธอ!!"ผมบอกเธอไป เห็นเธออึ้งไปนานเลย
"ฮะ ฮะ ถ้าจะแกล้งก็หาวิธีอื่นดีกว่านะ วิธีนี้ไม่เวิร์กๆ"นี่!! ยัยฉื่อยคิดว่าผมกล้งจริงๆเหรอ ทำไมความรู้สึกช้านักวะยัยนี่
"นี่เธอคิดว่าฉันแกล้งเหรอ?"ผมถาม
"ก็ใช่น่ะสิ คนอย่างนายเชื่อได้ที่ไหนกัน"คำตอบของเธอ ทำเอาความรู้สึกบางอย่างของผมพุ่งขึ้นมา
"ตกลงว่าฉันกลับบ้านวันนี้นะ"ยัยเฉื่อยยังคงบอกผม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบเธอนอกจากยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
"นี่นาย เป็นไรไปเนี่ย??"เธอถามพร้อมกับเดินเขามาใกล้ๆผมมากกว่าเดิม
"ตกลงฉันกลับวันนี้นะนาย"
"...."ผมยังคงเงียบเหมือนเดิม
"เห้!! นายเป็นไรไปเนี่ยอยู่ๆก็ไม่พูด"ยัยเฉื่อยบอกแล้วจ้องมาที่ผมตาเขม็ง แล้วตอนนั้นเองที่ผมดีงตัวยัยเฉื่อยเข้ามากอดไว้แน่นแล้วซุกหน้าอยู่กับผมของเธอ
"พอฉันพูดความรู้สึกของฉันเธอก็ไม่เชื่อ แล้วถ้าเป็นนายหมากพูดล่ะเธอจะเชื่่อหรือเปล่า"ผมพูดเหมือนคนอ่อนใจ ก็คนมันอ่อนใจจริงๆนี่
"นี่นาย...ชอบฉันจริงๆเหรอ??"เธอถามทั้งๆที่ผมยังกอดเธออยู่แบบนั้น
"ใช่ ' ไม่ได้แกล้ง ' "ผมตอบ
"นายแน่ใจแล้วเหรอ??"เธอยังคงถามต่อ
"แน่ใจสิ ไม่งั้นฉันจะมาบอกเธอทำไม"ผมตอบแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากพันธนการของผม แต่เปลี่ยนมาเป็นรั้งใบหน้ายัยเฉื่อยให้เข้ามาใกล้แทน
"นี่! จะทำอะไรน่ะ"เธอถามเมื่อเห็นว่าผมยังรั้งใบหน้าของเธออยู่
"ก็จะ ' จูบ ' น่ะสิเมื่อกี๊ยังไม่ได้จูบเลย"ผมพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนฟังนี่สิได้แต่กะพริบตาปริบๆ ผมก็ใช้จังหวะนี้รีบรั้งใบหน้าของเธอให้ใกล้เรื่อยๆ และใกล้อีกจนปากผมประกบเข้ากับปากของยัยเฉื่อยอย่างจัง แล้วผมก็ใช้มืออีกข้างรั้งเอวเธอเข้ามาอีก แต่ก็ยังใช้อีกมือกดท้ายทอยของเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน และผม...คนเดียวเท่านั้นที่จะจูบเธอได้ ยัยเฉื่อยยังคงนิ่งเหมือนครั้งก่อนที่ผมจูบเธอ แต่ซักพักมก็รู้สุกเหมือนว่าช่วงไหล่ถูกทุบอย่างแรงผมจึงถอนจูบออกแล้วปล่อยยัยเฉื่อยทันที
"นี่!! ทุบฉันทำไมเนี่ย"ผมถามทั้งๆที่เจ็บไม่หาย ผู้หญิงอะไรแรงเยอะยังกับ...
"นายไม่มีสิทธิ์ที่จะจูบฉัน ฉันไม่ได้เป็นแฟนนายซักหน่อย แล้วฉันก็ไม่ได้ชอบนายด้วย!!"ยัยเฉื่อยพูดรัวเป็นชุด 
" งั้นก็เป็นซะสิ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน"
                              
                               เดี๋ยวมาอัพให้อีกทีวันอัคารนะคร้าบบ