จิราณี

     ที่หมอนี่พูดออกมามันหมายความว่ายังไง ' เป็นห่วง ' งั้นเหรอ

"ฉันไม่ได้ไปไหนไกลซักหน่อย แค่ไปเดินเล่นแค่เนี้ย คนอื่นเค้าก็ไม่เห็นห่วง"

"คนอื่นก็ใช่ว่าจะเหมาฉันรวมด้วยนี่!!"เจมส์ตวาดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใช่...เค้าอาจเคยตวาดฉัน แต่ทำไมครั้งนี้มันไม่ค่อยชินเลย

"พอเถอะเจมส์ เบลก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่"พี่เกรทขัดขึ้น

"นั่นสิพี่เจมส์แค่ไปเดินเล่นเอง ไม่ได้ไปเข้าป่าตอนกลางคืนนะ"พรีมพูดแบบไม่ได้คิดอะไรมาก

"และที่สำคัญนี่มันตอนเช้านะนายเจมส์"หมากติง

"จะตอนเช้า ตอนกลางวัน ตอนเย็น หรือตอนกลางคืนมันก็เรื่องของฉัน!!"เจมส์หันหน้าไปตวาดใส่หมาก

"เจมส์!!"พี่เกรทเริ่มดุ

"ทำไมมีแต่คนเข้าข้างยัยเฉื่อยกันหมด!!"เจมส์พูดแล้วเดินออกไปข้างนอก ให้ตายสิหมอนี่โกรธเราเหรอแต่โกรธเรื่องอะไรล่ะ แต่ช่างเหอะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ' ง้อ ' สินะ

"เดี๋ยวสิ!! พี่เบลจะไปไหน"พรีมถามขณะที่ฉันกำลังเดินไปหานายเจมส์

"ก็ไปง้อหมอนั่นน่ะสิ!!"ฉันพูดจนเกือบเป็นตวาด

     james past

ผมก็ไม่รู้ทำไมต้องโกรธยัยเฉื่อย ก็คนมัน ' เป็นห่วง ' นี่

"นี่นายเจมส์ นายเจมส์!!"ยัยเฉื่อยตะโกนตามหลังมาทำให้ผมที่กำลังเดินอยู่ต้องหยุดเดินกะทันหันอย่างช่วยไม่ได้

"ตามมาทำไม"ผมถามเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นเธอยืนหอบยังกับไปหนีระเบิดมา

"กะ ก็...ก็จะมา...ง้อนายไง"เธอพูดติดๆขัดๆเมื่อยังไม่หายหอบ

"ง้อเนี่ยนะ"ยัยนี่เนี่ยนะจะง้อผมทั้งๆที่ยังไม่เคยง้อใครเลย แล้วยังงี้จะง้อเป็นเหรอ

"ใช่ ง้อ"เธอพูดพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ แปลกนะแค่เธอยิ้มมาให้ และบอกแค่ ' ง้อ '

คำเดียวผมก็หายโกรธเธอแล้ว

"แล้วจะง้อฉันทำไม"ผมลองถามดู

"ก็ถ้าเพื่อนนายโกรธนายจะง้อรึเปล่า"เธอถามผมแทนที่จะตอบแต่คำว่า ' เพื่อน ' มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆ

"ถ้าเป็นฉัน...จะง้อแต่เพื่อนที่สำคัญหรือไม่ก็ 'แฟน ' "คำว่าแฟนของผมทำให้แก้มของยัยเฉื่อยขึ้นสีแดงขึ้นมาทันที

"มันก็...เป็นรื่องของนาย"เธอพูด และผมก็ค่อยๆใช้มือรั้งเอวเธอให้เข้าใกล้ผมมากขึ้นแล้วค่อยก้มหน้าไปใกล้เธอแต่เห็นเธอตัวแข็งทื่อและหลับตาปี๋จึงเปลี่ยนมาเป็นหอมแก้มแดงๆของยัยเฉื่อยแทน ถ้าให้ผมเดาเธอคงกำลังเบิกตากว้างอยู่แน่เลย

"นายทำอะไรเนี่ย!!"เธอถามผมเหมือนตกใจนิดๆ

"แค่หอมแก้มเอง หรือจะให้ ' จูบ ' "ผมพูดจบก็ยื่นหน้าเข้าใกล้ยัยเฉื่อยอีกครั้งและคราวนี้ผมจะ ' จูบ ' นานๆเลย

"แหน่ ทำอะไรกันหน่ะ!!"