จิราณี

     "งั้นก็...เสียใจด้วย ฉัน-ไม่-ให้-นอน!!"เธอตอบพร้อมกับกำลังจะปิดประตู

"หมับ!!"

เห้ย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"เธอสั่งผมพร้อมทุบหลังผมไม่ยั้งเลย ก็ตอนนี้ผมอุ้มเธอขึ้นแล้วรีบไปล็อคประตู

 "ก็เธอไม่ให้ฉันนอน ก็ต้องใช้วิธีแบบนี้แหละ"ผมบอกเธอแล้วรีบนอนลงและดึงตัวเธอลงมากอด

"ถ้าจะนอนก็ไปนอนที่อื่นสิโว้ยยยยย!! จะมานอนนเตียงนี้แล้วกอดฉันทำไม"ยัยเฉื่อยบอกแล้วดิ้นแรงๆให้หลุดไปจากแขนของผม

"ก็อยากนอนกอดเธออย่างนี้ แค่คืนเดียวไม่สึกหรอกน่า"ผมว่าแล้วกอดเธอแน่นขึ้น เธอไม่ได้ตอบอะไรและยอมปล่อยให้ผมกอดเธออยู่อย่างนั้น ผมจึงเอาคางมาเกยไหล่เธอแล้วตั้งใจว่าจะหลับถ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรอยู่ใกล้หู

"ตึกตึกตึก!!"เมื่อผมลองฟังมันดีๆถึงได้รู้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใครคนหนึ่งกำลังเต้นแรง แล้วจู่ๆผมก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียวโดยไม่รู้สาเหตุ

"เธอนี่ก็..."ผมกำลังจะพูดออกมา แต่ก็ต้องหยุดกะทันหันเพราะยัยเฉื่อยดันหันมาก่อน และที่ทำให้ผมชะงักคือ... แก้มของยัยเฉื่อยแดงมากกกกและที่สำคัญกว่านั้นปากก็..เกือบชนแล้ว และ มันทำให้ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น......ในก้อนเนื้อข้างซ้ายของผม

"ก็อะไร??"เธอถามทั้งที่พวกเรายังอยู่ในสภาพนั้น

"ก็.......น่ารัก"ผมหยุดคำพูดเพีงเท่านั้นแล้วค่อยๆก้มหน้าต่ำลง ต่ำลง และต่ำลงไปอีก

จนปากของผมประกบเข้ากับปากของยัยเฉื่อย

     bella past

หมอนั่นค่อยๆเลื่อนหน้ามาประกบปากของฉัน มันทั้งนุ่มนวล อ่อนหวาน แต่ก็มีความเร่าร้อนอยู่ในนั้นด้วย แต่ฉันกลับไม่ได้ขัดขืนแต่ปล่อยให้เขาจูบฉันต่อไป แล้วเจมส์ก็ยื่นมือมากดท้ายทอยของฉันไว้ เหมือนไม่ให้ฉันหนีไปไหน และ...เหมือนมีแต่เขาเท่านั้นที่ทำอย่างนี้ได้...ห้ามไปทำอย่างนี้กลับใคร

"กรี็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"ฉันกับเจมส์ผละออกจากกันแทบจะทันทีเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง

"ผลัก!!"ฉันกับเจมส์รีบเปิดประตูแแกแล้วตรงไปยังห้องของพรีมทันที

"พรีมเป็นอะไร!!"เจมส์รีบถามพรีมทันทีที่เข้ามาในห้อง

"นะ หน้าต่าง ใครก็ไม่รู้โผล่มาจากหน้าต่าง"พรีมพูด แต่จากน้ำเสียงคงยังไม่หายกลัว

"ไหน บานไหน"ฉันรีบถาม แล้วพรีมก็ชี้ไปที่บานตรงโต๊ะหนังสือ

"พรีมเป็นไรหรือเปล่า!!"แล้วประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ตามด้วยแรงของคนสองคน

"พรีมไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะพี่เกรท พี่หมาก"พรีมตอบ

"งั้นให้พรีมไปนอนข้างล่างไหมครับ แล้วผมจะนอนข้างบนเอง"หมากเสนอ

"ก็ดีนะ เผื่อมีอะไรพี่จะได้ช่วยทัน"พี่เกรทพูด

"ให้ตายสิ!!"ฉันพูดโดยไม่สนสายตาคนอื่นแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที แหงล่ะก็หน้าต่างห้องพรีมมันมีต้นไม้ใหญ่ แล้วพรีมเองก็คงไม่ได้ตาฝาด เพราะตรงใต้ต้นไม้ฉันเห็นมีรองเท้าตกอยู่!!

"ยัยเฉื่อย จะรีบวิ่งไปไหน รอฉันด้วยสิ ยัยเฉื่อย"หมอนั่นตะโกนตามหลังมาแต่ฉันไม่มีเวลามารอหรอกนะ เอ๊ะ!!เดี๋ยวนะ ปะกี๊มันเป็นรองเท้าผู้หญิงผู้ชายหน่ะ

"รองเท้าผู้ชายนี่!!"ฉันแทบจะตะโกนออกมา ที่นี่ไม่น่ามีใครนอกจากพวกเราแล้วนะ

"ตะตามมาทะทันซะที"เสียงของเจมส์ดังขึ้นอยู่ข้างหลังฉัน

"รอยเท้านี่"ฉันพูดพลางก้มลงดูรอยเท้า พอลองมองตามก็มีรอยเท้าเป็นทางไปถึงข้างในป่าลึก

"เดี๋ยว!!"เจมส์รีบเรียกฉันไว้ เมื่อเห็นฉันกำลังจะเดินตามรอยเท้านั้นไป

"อย่าเพิ่งไปตอนนี้สิ มันดึกมากแล้วนะ ไปตอนเช้าเถอะ"หมอนั่นพูดแล้วเดินมาโอบเอวฉัน

"แต่...."ฉันทำเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ยอมในที่สุด

"ก็ได้"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องยอมหมอนั่น หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะสายตาคู่นั้นที่มองมาถึงทำให้ฉัน...ยอม

                                       ติชมด้วยนะคร้าบบบ