[Fic EXO] Tears of the weak {HunBaek}

ทุกวันผ่านไปเหมือนโกหกและทุกวันเซฮุนจะคอยมารับมาส่งผมถึงบ้าน ปฎิบัติกับผมเยี่ยงอย่างเป็นแฟนกันจริงๆ

คุณรู้ไหมว่าทุกวัน ผมมีความสุขแต่ก็ต้องเก็บแสดงอาการความเศร้านั้นไว้ ?

เพราะ เขาไม่ใช่แฟนจริงๆของผมแถมมาทำดีอย่างนี้....ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ

“พี่แบคฮยอนวันนี้ไปเที่ยวกับผมกัน ^^” พูดบอกคนตรงหน้าไปพร้อมกับจับกุมมือเล็กไว้ จนอีกคนต้องชักมือออกมาเองกลัวว่ามันจะไม่ดีไม่งาม

“หืม ? นึกอย่างไงถึงชวนพี่ไปเที่ยวล่ะ” เอียงใบหน้าจิ้มลิ้มของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะถาม

“ก็พี่....เอ่อผมอยากไปเที่ยวกับพี่นิ ไปน๊าไปนะครับเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”

“อ่า ไปก็ได้”

“เย้ !” ไม่รีรอมือใหญ่ก็คว้ามือเล็กมาจับกุมไว้เหมือนเดิมและพาเดินตรงไปยังรถมอเตอร์ไซร์คู่ใจ โดยมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองท่าทางของคนทั้งสองอยู่พร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ

“อย่าหวังว่าจะมีความสุขกันเลย...หึๆ” 

“เซฮุนอา นายจะพาพี่ไปเที่ยวที่ไหน” ระหว่างที่นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซร์ของเด็กหนุ่มหน้าหวานคนตัวเล็กก็เริ่มออกเสียงถามทันที ในระหว่างสายลมปะทะใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น

“ความลับครับ” คนตัวเล็กสังเกตุเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากยกยิ้มขึ้นมานิดๆหลังจากพูดตอบกลับเขามาเสร็จ

“ให้มันได้อย่างงี้สิ” พองแก้มเหมือนน้อยใจในคำตอบแล้วหันหน้าไปมองวิวทัศน์ข้างทางแทน เขาลองหลับตาลงแล้วปลดปล่อยตัวกับใจให้นิ่งเงียบสลบลงไปพร้อมกับรับรู้สัมผัสเย็นๆของสายลมที่กำลังพัดผ่านตัวไป มันทำให้เขารู้สึกถึงกลิ่นกายเล็กน้อยของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พัดมากับสายลม เป็นน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆที่เด็กหนุ่มหน้าหวานชอบใช้และมันเป็นกลิ่นเดียวกันที่เขาชอบซื้อให้เด็กหนุ่มหน้าหวานใช้

หยุดเสียงคุยและเสียงถามก็มีแต่ความเงียบสงัดเข้ามาปกคลุมแทนสักพักก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าหวานจะเอ๋ยปากพูดต่อ

”สถานที่ ที่ผมจะพาพี่ไปมันอาจไม่พิเศษเท่าไรนักสำหรับพี่....แต่มันพิเศษและมากความทรงจำของผมมากเลยล่ะ...”  

“ความทรงจำของนาย?” ชีพจรหัวใจของคนตัวเล็กเริ่มทำงานเต้นแรงขึ้นเองโดยไม่ต้องบังคับ เขาแอบเผลอยิ้มไปกับคำพูดนั้นของเด็กหนุ่มหน้าหวานอย่างแรง ไม่อยากเข้าข้างตัวเองแต่

       คำพูดนั้นเหมือนบ่งบอกว่าเขา...ก็เป็นคนพิเศษคนหนึ่งที่เด็กหนุ่มหน้าหวานอยากให้เขาไปในสถานที่มากความทรงจำนั้น ถึงมันจะพิเศษหรือไม่พิเศษอย่างไง ทุกๆที่ ที่เด็กหนุ่มหน้าหวานพาเขาไปมันก็พิเศษสำหรับเขาเสมอ

“ใช่ครับ”

“นะ....นายควรไปกับคนพิเศษของนายสิ....” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสถานที่มากทรงจำสำคัญของตัวเอง ต้องไปกับคนพิเศษสิที่ไม่ใช่คนอื่นที่ไม่พิเศษแบบเขาคนนี้

“มันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นตลอดไปหรอกครับพี่แบค”

“อื้อ...” ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้งหลังจากที่สิ้นเสียงของคนตัวเล็ก สุดท้ายเขาอาจไม่ใช่คนพิเศษคนๆนั้นจริงๆด้วยเขาเพียงฝันไปเอง ว่าเขาก็เป็น คนพิเศษ คนหนึ่งของเด็กหนุ่มหน้าหวาน

มันเป็นเพียงฝันลมๆแร้งๆที่เขาคิดไปเองแค่คนเดียว.....แต่ถึงอย่างไงเขาก็มีสิทธิ์ที่ได้อยู่ใกล้เด็กหนุ่มหน้าหวาน ใกล้จนขนาดจับเนื้อต้องตัวได้ ดีกว่าที่จะได้เพียงแค่แอบมองเฝ้าดูไกลๆอย่างห่างๆ

มันดีเท่าไหนแล้วที่เขาจะได้สิทธิ์ขนาดนี้ ? ใช่ มันดีมากส่ะจนเขาห้ามควบคุมหัวใจของเขาไม่อยู่

จนเกิดกิเลสในใจที่อยากเป็นมากกว่านั้น....ที่ไม่ใช่แค่พี่น้อง....เขาอยากได้สิทธิ์มากกว่านั้น....

ถึงแม้จะไม่มีวันจะได้....

เด็กหนุ่มหน้าหวานแอบเฝ้ามองดูคนตัวเล็กด้านหลังของเขาที่นิ่งเงียบไป ที่พิเศษสำหรับเขาต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้นสิถึงจะไปกับเขาได้และมันก็ต้องเป็นแบบนั้น ยิ้มมุมปากนิดๆเพราะเห็นท่าทีของอีกคนที่นิ่งเงียบไปอย่างนี้ ปล่อยให้คนตัวเล็กเข้าใจผิดไปอย่างนี้อ่ะดีแล้ว

มีรึ ที่เขาจะพาคนไม่พิเศษมาในสถานที่ ที่ตัวเองบอกว่าพิเศษและมากความทรงจำแบบนี้ ?

เพราะมันคือแผนการเซอร์ไพรส์....แผนหนึ่งของเขาในวันนี้ ที่จะมอบให้คนตัวเล็ก...

“ห้าว~ ” เสียงห้าวบ่งบอกการง่วงนอนของคนตัวเล็กแผ่เสียงดังขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ จนคนที่กำลังขับรถแอบอมยิ้มออกไม่ได้ เมื่อเห็นอีกคนตาเริ่มปรื้นๆและส่งเสียงบอกว่าเขากำลังง่วงนอนอย่างมาก

“พี่แบคง่วงแล้วเหรอครับ ?” เขาอดห่วงอีกคนไม่ได้เลยถามออกไป กลัวเผลอหลับไปแล้วตกรถไปแล้วจะกลัวเป็นเรื่องี่ซวยดับเบิ้ลซวย ดันปล่อยให้อีกคนหลับไปโดยที่ตัวเองไม่ได้สังเกตุมอง

“อื้ม ลมมันพัดเย็นสบายตัวดี หนังตาเลยหย่อนนิดนึสน่ะ ฮ่าๆ” คนตัวเล็กยิ้มพร้อมกับทำตาปรื้นเหมือนยกหนังตาไม่ขึ้น

“ไม่นิดแล้วมั้งคร้าบบ ฮ่าๆ ผมให้พี่ยืมหลังผมซุกนอนไปก่อนได้เอาม่ะไม่คิดตังค์”

“จะดีเหรอ ?”

“ดีสิครับ พี่แบคง่วงนิ”

“อื้มม งั้นพี่ไม่เกรงใจล่ะนะ ห้าวว~” คนตัวเล็กไม่พูดโต้ตอบพูดมากชักช้าเขาก็รีบเอาหน้าซุกกับแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเด็กหนุ่มหน้าหวานทันที

“เดี๋ยวพี่แบค”

“หื้มม” พอคนตัวเล็กกำลังจะหลับตาลงสนิทเข้าหากันกลับต้องสะดุ้งเพราะเสียงทุ้มของคนตรงหน้าที่เรียกเข้าให้ตื่น

“กอดเอวผมด้วยสิ”

“เอ๊ะ ? ไม่ดีหรอกมั้ง” คนตัวเล็กเริ่มลังเลคิดหนักเพราะเขาไม่ใช่แฟนกันสักหน่อยที่จะให้ทั้งนอนซุกแผ่นหลังกว้างนี้แถมกอดเอวของเด็กหนุ่มหน้าหวานอีก ?

“ดีสิ ถ้าเกิดพี่แบคนอนหลับสนิทเพลินแล้วเผลอทิ้งตัวตกลงไปจากรถผม ผมทำไงดีล่ะที่นี้”

“เอ่อ...”

“ไม่ต้องกลุ้มใจหรอกครับ ผมอนุญาติแล้วไม่มีใครว่าพี่ได้หรอก” มือใหญ่ปล่อยมืออีกข้างตัวเองออกจากลูกบิดแล้วเอื้อมแขนไปข้างหลังจับมือของคนตัวเล็กให้มาเอาไว้ที่เอวของเขาแทนทั้งสองข้าง

“คะ...ขอบคุณนะเซฮุน” เสียงทุ้มเล็กกล่าวออกมาอย่างเคอะเขิน หัวใจตรงหน้าอกข้างซ้ายของเขากำลังเต้นบีบตัวแรงจนเจ็บแต่ป่นไปด้วยความรู้สึกดีๆที่เด็กหนุ่มหน้าหวานมอบให้ในวันนี้และตอนนี้

“ครับ หลับฝันดีนะครับ” กล่าวบอกเสียงอย่างอ่อนโยนให้คนด้านหลังสัมผัสอุ่นๆของลำตัวคนตัวเล็กแตะลงมาที่แผ่นหลังของเด็กหนุ่มหน้าชายอย่างเบาๆ พร้อมกับใบหน้าจิ้มลิ้มแนบชิดแผ่นหลังตาม

“อืม..” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าก่อนจะหลับตาพริ้มลงชิดเข้าหากัน กลิ่นกายอ่อนๆสัมผัสที่จมูกคนตัวเล็กจนทำให้ใจเต้นแรงอีกครั้ง ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาใจเต้นแรงแบบนี้ไม่เลิกแอบอมยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่ามันแทบบรรยายออกมาไม่ถูกเลยทีเดียวที่เขาคิดไปเองหรือว่าเขาอาจไม่ได้คิดไปเอง ?

เด็กหนุ่มหน้าหวานรอคนตัวเล็กหลับสนิทก่อนที่เขาจะแอบจับกุมมือเล็กๆมือนั้นแล้วบังคับเครื่องยนต์พาหนะอย่างช้าตัวลง ปล่อยให้มีเพียงเสียงเงียบระหว่างริมทางถนนเส้นยาวแทน

....ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้น มันจะออกมาดูดีหรือเปล่าหรืออยู่หน้าจริงใจหรือเปล่า

แต่ทั้งหมดที่เขากำลังทำ มันออกมาด้วยใจจริงทั้งหมด......ของตัวเขาเอง.....

“เซฮุน ! เซฮุนๆๆๆๆ !!” ผมหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนร่วมห้องที่ชื่อว่า เทา ฉายาหมีแพนด้าประจำห้องกำลังรีบวิ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าทีทำท่าลุกลี้ทุกรนตื่นเต้นวูบวาบเหมือนกับเกิดเรื่องอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับตัวผมอย่างไงอย่างงั้น

“เห้ย ช้าๆก็ได้มึง มีอะไรกับกูฮ่ะถึงวิ่งเหมือนวิ่งหนีผีมาอย่างนี้?”

“แฮ่กๆ มะ...มึง”

“หยุดก่อน ! มึงหายใจให้สะดวกก่อนเถอะค่อยพูด”

“อะ..อืม แฮ่กๆ” ผมให้เวลามันหอบแฮ่กๆหายใจเหมือนหมาห้อยลิ้นคายความร้อนก่อนสักพัก สงสารมันวิ่งมาอย่างเร็วแล้วจะมาพูดใส่รวดๆกับผมเลยคงไม่ได้เดี๋ยวมันตายต่อหน้าต่อตาผมก่อนที่จะไม่รู้เรื่องว่าเรื่องอะไรที่ทำให้มันวิ่งออกมาหาผมเร็วขนาดนี้

“นี่ มึงรู้เรื่องพี่แบคฮยอนของมึงนั้น?”

“เรื่องเชี่ยไรว่ะ” ผมแกล้งตอบมันไปกวนๆ

“ก็...เห้ยมายืนคุยที่เงียบๆกับกูก่อนดิ”

“เออๆ” ในระหว่างที่มันกำลังจะบอกผม มันก็เห็นสายตาของเพื่อนในห้องวิทยาลัยกำลังจับตาจ้องมองดูพวกผมสองคนที่กำลังสนทนาคุยกันจนกำลังเข้าเรื่อง     จนไอ้เทารีบลากตัวผมกับตัวมันเองออกมานอกห้องคุยกันตรงระเบียงทางบันไดแทนสงสัยคงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะ....แต่ทำไมต้องมีพี่แบคฮยอนมาเกี่ยวอะไรในเรื่องนี้ด้วย

“บอกมาดิ ว่าเรื่องอะไรที่มึงจะบอกกู?” ผมรีบเปิดประเด็นก่อนเพราะมันใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนชั่วโมงแรก

“ก็ข่าวมึงกับพี่แบคฮยอน...ไง” ไอ้เทามันทำเสียงอ่อนลงแล้วหยุดเงียบนิ่งไป

“ทำไม มีอะไรมึงรีบๆบอกกูมาดิอย่ามามัวอ้ำอึ้งชักช้ารีล้าตายพวกดิ” เวลาเรียนชั่วโมงแรกก็ใกล้เข้ามาทุกที มั่วให้ผมยืนรอมันอ้ำๆอึ้งๆอยู่อย่างนี้คงไม่ไหวหรอกครับผมเลยประชดแอนด่าไปนิดๆ

“เชี่ย ปากมึงอย่างนี้กูชักไม่อยากบอกล่ะ” ซวยแล้วไงมันเริ่มน้อยใจผมขึ้นมาส่ะดื้อๆมันก็รู้ว่าเวลาผมอยู่กับเพื่อนปากผมจะจัดแบบนี้เสมอ แม่ งมาอินโมเซนอะไรตอนนี้ว่ะเนี่ย - -‘

“เห้ย กูขอโทษบอกกูมาดิว่าข่าวอะไร” พูดน้ำเสียงแบบไม่จริงใจที่จะขอโทษให้มันไปใครใช้ให้น้อยใจตอนนี้ล่ะว่ะคุณมึง

“หึ ! ข่าวเรื่องพี่แบคไปแย่งมึงมาจากพี่ลู่หานสุดสวยไง” ทำเป็นประชดน้ำเสียงผมก่ะจะถีบมันลงบันไดไปส่ะล่ะถ้าไม่ติดว่ามันบอกเรื่องข่าวมาให้ผมสะงักไว้ก่อน

พี่แบคฮยอนเนี่ยนะ แย่งผมมาจากพี่ลู่หานบ้าไปล่ะถึงพี่เขาจะแอบชอบผมจริงๆพี่เขาก็ไม่ได้มีนิสัยคิดที่จะชิงแย่งโดยใช้สันดานต่ำทำหรอกพี่เขาออกจะใสซื่อและรักเพื่อนสนิทตัวเองยิ่งกว่าอะไรส่ะอีก

“ห๊า !? ใครมันคนปล่อยข่าวมั่วๆนี้ออกมาว่ะไอ้เทา” ผมรีบถามมันออกไปด้วยความอยากรู้ข่าวเรื่องนี้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

“กูไม่รู้ กูรู้แต่พี่แบคฮยอนโดนคนนินทาด่าว่ากันทั้งวิทยาลัยเลยว่ะ”  

“เชี่ยแล้วไง ทำไมกูไม่รู้อยู่คนเดียวว่ะเนี่ย !!” ความหงุดหงิดในใจผมเพิ่มร้อนระอุเพิ่มขึ้น ผมว่าล่ะทำไมเมื่อเช้าพี่แบคเขาถึงเงียบๆไม่ยอมพูดไม่ยอมบอกเหมือนไม่อยากคุยกับผมเลยสงสัยเพราะพี่เขาพยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้

ผมนี้มันโง่จริงๆ !และก็โง่ที่ไปหลงรักพี่ลู่หาน โดยไม่ได้มองคนที่ชอบอยู่ข้างๆผมในเวลาที่ไม่เหลือใครตลอด....พี่แบคฮยอน

“เห้ยย ! ไอ้เซฮุนมึงจะไปไหน !!” ผมไม่รีรอที่จะรีบวิ่งไปหาพี่แบคฮยอนก่อน ไอ้เทาที่เห็นผมกำลังวิ่งมันก็ได้ตะโกนถามตามหลังมา

“ไปหาพี่แบคสิว่ะ” ผมหยุดวิ่งก่อนที่จะหันหลังไปหยุดคุยยืนบอกมันก่อน    

“แล้วเรื่องเรียนล่ะ” ไม่มีเวลาแล้วมั้งคร้าบคุณเพื่อน

“เออๆ งั้นมึงช่วยบอกอาจารย์กูท้องเสีย ! รับหน้าแทนกูที”  

“เอ้า ไอ้เชี่ยยยกูต้องรับหน้าแทนมึงอีกล่ะ ไอ้เซฮุน เซฮุนนน !” ทั้งคำด่า ทั้งตะโกนเรียกชื่อผมต่างๆนาๆก็ไม่สามารถช่วยให้ผมหยุดวิ่งได้หรอกตอนนี้

รีบไปหาพี่แบคฮยอนให้เร็วที่สุดเพราะผมอยากคุยกับพี่เขา....

ทำไมนะ....เวลานี้ผมไม่สามารถปกป้องพี่เขาได้เหมือนในเวลาที่พี่เขาปกป้องผมเลย

ผมมัน....ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ พี่แบคฮยอนพี่รอผมก่อนนะ....ผมจะรีบไปหาพี่เดี๋ยวนี้ล่ะครับ

ไม่นานผมก็วิ่งมาถึงหน้าตึกวิทยาลัยตึกที่พี่แบคฮยอนใช้เข้าห้องเรียน แต่ปานนี้แล้วพี่แบคฮยอนเขาคงเข้าห้องเรียนไปแล้วล่ะ

“คริส !” นั้นเสียงพี่แบคฮยอนนิแล้วไอ้ชื่อที่ผมได้ยินเสียงที่พี่เขาเรียกมันก็ไม่พ้นไอ้คนที่ผมเกลียดเข้าไส้ส่ะด้วยไม่ได้การแล้วเซฮุนเราต้องรีบวิ่งไปหาพี่เขาให้เร็วกว่านี้ส่ะแล้ว !!

“หยุด !! นายจะทำอะไรพี่แบคฮยอนอ่ะ !” ดีที่ผมวิ่งมาทันเห็นเหตุการณ์มันกำลังจะก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากบางของพี่แบคฮยอนแต่เจอผมตะโกนเสียงหยุดไว้ส่ะก่อน ผมไม่รีรอที่จะรีบวิ่งเข้าไปชิงตัวพี่แบคฮยอนเอามาไว้ข้างหลังตัวเอง

ดูท่าพี่แบคฮยอนจะกลัวมันมากและเจ็บข้อมือ มันไม่หน้ามีชีวิตอยู่บนโลกเลยไอ้คนแบบเนี่ย ! ผมเกลียดมัน ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมันเข้าให้อย่างแรงจนตัวมันเผลอเซ่มาตามแรงดึงของผม

“มึง !!มันเชี่ยไม่มีสิ้นสุดจริงนะ !”

“หึ มึงพึ่งรู้เหรอ”        

“หน๊อย คนอย่างมึงต้องเจอนี้ !” ในระหว่างที่ผมกำลังจะยกมือขึ้นฉกใบหน้าหล่อนั้นแต่กลับถูกมือเล็กๆของพี่แบคฮยอนจับห้ามไว้ส่ะก่อน จนผมต้องทำหน้าเบ้สะบัดหนีไปใจดีเกิน ใจดีเกินไปแล้วพี่แบคฮยอน

“ขอกอดหน่อยได้ไหม?” คำขอของพี่แบคฮยอนพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อไหลรินออกมาจากเบ้าตาสวยคู่นั้น ผมไม่อาจปฏิเสธคำขอนั้นได้เลยเพราะผมก็อยากกอดพี่เขา...เหมือนกัน

“เรารักกันและพี่เขาเป็นแฟนผม !!” มันอาจดูเหมือนผมประชดประชันของผมที่บอกให้พี่ลู่หานได้ฟังแต่มันแฝงไปด้วยความจริงใจที่ผมกำลังมอบให้คนๆหนึ่งที่ผมมองข้ามมาตลอด

ทั้งหมดนี้ คือความจริงใจของผมที่กำลังเริ่มต้นขึ้นมาใหม่ในจิตใจ จุ๊ๆ อย่าพึ่งบอกพี่แบคฮยอนเขาล่ะว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวิทยาลัยของเขาและอีกเรื่อง

ที่ผมเริ่มตกหลุมรักพี่เขาเข้าส่ะแล้ว....

เพราะอะไรงั้นรึ....เพราะความดีและการเอาใจใส่ผมโดยไม่หวังผลสิ่งตอบแทนที่พี่เขามีให้ผมอย่างไงล่ะ ^^

ติดตามได้ที่ : https://www.facebook.com/pages/Okpui_Gamagic/512336832129202