[Fic EXO] Tears of the weak {HunBaek}

สายตาเรียวมองผ่านไปกลางเรือนกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง นิ้วเรียวยกขึ้นไปสัมผัสกับภาพเงาสะท้อนของตัวเองก่อนจะยกยิ้มออกมาแล้วมองจ้องเข้าไปในลูกกะตาดำๆนั้น เหมือนว่าเขากำลังอยากจะค้นหาความจริงในใจบางอย่าง...ให้ออก 

หลายวันแล้วที่เขาไม่ได้ลุกขึ้นไปวิทยาลัยเอาแต่นั่งซมเศร้าหมกปิดตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนี้เพราะเขาไม่กล้าโผล่หน้าไปเจอเด็กหนุ่มหน้าหวานคนนั้นและเพื่อนคนหน้าสวย

หน้าอกข้างซ้ายกลับปวดหนึบขึ้นมาเจ็บอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มหน้าหวานยิ่งนึกยิ่งเจ็บ ทำไมล่ะ...แค่ไปเรียนตามปกติไม่ต้องโผล่หน้าไปให้เขาเห็นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ ? แล้วจะเอาแต่หมกปิดตัวเองแบบนี้ไปทำไม... 

Rrrrr Rrrrrrr

เสียงเครื่องมือสื่อสารบนเตียงดังขึ้นและสั่นครืนๆไปมาบนเตียงนั้น ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มหันไปมองก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่ามีคนกำลังเป็นห่วงเขาอยู่และเขาคนนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเด็กหนุ่มหน้าหวาน ที่โทรมาหาเขาวันหนึ่งไม่เกินร้อยมิสคอล อย่างนี้เขาพอจะมีความหวังหรือหลงตัวเองได้อยู่ไหม?

แต่ไม่วายความรู้สึกกับสมองกลับเกิดขัดแย้งกัน เมื่อขาเรียวยาวดันลุกขึ้นและเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องมือสื่อสารที่สั่นและส่งเสียงร้องออกมาไม่เลยรา ใจหนึ่งอยากรับใจหนึ่งก็ไม่อยาก

กลัว เขากลัวเหลือเกินว่าจะเป็นเหมือนวันนั้น...ที่เบอร์โทรของเด็กหนุ่มหน้าหวานโทรมาแล้วเขาดันโทรกลับไปแต่เจอเสียงแหลมของคนหน้าสวยตอกว่ากลับมา ทั้งๆที่เขาไม่ผิดเลยสักนิดหรือว่าเขาสำคัญตัวเองผิดไป เหมือนกับตอนนี้ น้ำลายในคอเหนียวหนึบก่อนจะกลืนลงคอไปก่อนจะตัดใจสินเอื้อมมือไปหยิบเครื่องมือสื่อสารนั้นส่ะแล้วกดรับ

“.....” เครื่องมือสื่อสารแนบเข้าที่ใบหูเบาๆก่อนจะตั้งใจฟังเสียงของเจ้าตัวที่โทรเข้ามาในเบอร์ของเขา

(ฮัลโหล อะ...พี่แบค พี่แบคใช่ไหมครับ) กดรับไม่เพียงเสี้ยววินาที เสียงทุ้มใหญ่จากปลายสายก็พุ่งตรงถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจ ที่เจ้าของเบอร์ปลายสายที่เขาโทรไปยอมรับสายมือถือเขาสักที ถึงมันจะต้องอดทนเพื่อโทรติดต่อไปหลายๆครั้งก็เถอะ

“.....อะ...อืม” มีเพียงเสียงเล็กตอบไปอย่างสั้นๆ

(เฮ้อ พี่หายไปไหนไม่ยอมมาเรียนรู้ไหมผมเป็นห่วงพี่นะ) เสียงถอนหายใจจากปลายสายเล็กน้อยก่อนจะรีบพุ่งคำถามใส่เจ้าตัว ที่ยืนอึ้งไปกับคำพูดนั้นจากปากเด็กหนุ่มหน้าหวาน ห่วง เพียงแค่คำเดียวหัวใจดวงน้อยก็กลับสั่นไหวขึ้นมาส่ะดื้อๆ

“..อะ...ฮึก...ขอบใจนะ” พยายามเก็บกักเสียงสะอื้นแต่ก็ดันโผล่เสียงออกไปให้คนปลายสายได้ยิน ไม่รู้น้ำตามันล่วงโรยลงมาอีกตอนไหน แต่ที่รู้ๆตอนนี้ทั้งน้ำตาทั้งหัวใจกับทำงานอย่างหนัก

(เห้ย พี่แบคร้องไห้ทำไม ! พี่เป็นอะไรไป !) คนปลายสายได้ยินเสียงแบบนั้นเขากลับดิ้นรนร้อนใจขึ้น เพราะหลายวันที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของคนตัวเล็กและคำพูดปลอบโยนในเวลาที่เขาอ่อนแอ     แต่นี้...กลับหายไปดื้อๆโดนไม่ได้บอกกล่าวใครไว้เลย และเก็บตัวเองเงียบๆไว้แบบนี้ ไม่ให้เขาเป็นห่วงได้ไงกันล่ะ... 

“...... ปี๊บ” เขาตัดสินใจรีบกดวางสายนั้นลงส่ะแล้วทิ้งตัวลงกลับที่เตียงนอนกว้างยกมือข้างขวามาวางปิดดวงตาทั้งสองตาที่น้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด พยายามแล้วพยายามอีกที่จะหยุดมันลงแต่ก็ไม่เคยเป็นผลเลยสักนิด เครื่องมือสื่อสารเครื่องที่เขาวางลงข้างๆตัวกลับสั่นไม่หยุดอีกครั้ง

เขามีอะไรพิเศษงั้นเหรอ ?ถึงเด็กหนุ่มหน้าหวานจะมาสนใจ เขาไม่ได้สวยน่ารักและเพียบพร้อมไปหมดเหมือนคนหน้าสวยเพื่อนของเขาเลยสักนิดแล้วเด็กหนุ่มหน้าหวานจะมาเป็นห่วงเขาทำไม...เมื่อตัวเองก็มีคนข้างกายคือ ลู่หาน...

“ขอร้อง...นายอย่าทำแบบนี้เลย...ฮือๆ” เขาพูดเสียงแหบพร่านออกไปแล้วกัดริมฝีปากเพื่อระงับเสียงสะอื้นและหยุดน้ำตา ปล่อยตัวและปล่อยให้หัวใจทำงานหนักไปสักพักกับการร้องไห้และคิดทบทวนว่าจะทำอย่างไงดี...ต่อไป?

Sehun#น้ำตาคนอ่อนแอ

ตอนนี้ ผมมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านพี่แบคฮยอนเมื่อผมโทรไปหลายสายแล้วพี่เขาไม่ยอมรับสายทันทีแถมโทรไปล่าสุดยังมีเสียงสะอื้นร้องไห้เล็ดลอดออกมาจากปลายสายโทรศัพท์ของพี่เขาอีก นั้นล่ะถึงทำให้ผมเป็นห่วงพี่เขา

มันเหงาและว้าเว้งแปลกๆเมื่อไม่ได้เจอหน้าพี่เขา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสมอและทุกครั้งที่เดินเข้ามาหาผมปลอบโยนผมทุกครั้งที่อ่อนแอ สงสัยตอนนี้คงเป็นตาของผมที่ออกโรงมาปลอบพี่เขาแทนส่ะแล้ว ผมนั่งรอพี่เขาที่โรงอาหารของวิทยาลัยทุกๆวันที่ผ่านมาก็ไม่เจอหน้าพี่เขาสักที

จิตใจของผมร้อนรนรีบยกมือกดเบอร์โทรไปหาพี่เขาทันทีไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบที่โทรเข้าไปแล้วพี่เขาไม่ยอมรับสายผมสักครั้ง ตาของผมมองไปที่หน้าต่างห้องริมสุดของบ้านที่เปิดไฟสว่างจ้า สงสัยพี่เขาคงอยู่ในตัวห้องนั้นล่ะผมไม่มีท่าทีที่จะลังเลเลยสักนิดที่จะยกนิ้วเรียวยาวกดกริ่งหน้าบ้านพี่เข้าไป

กริ๊ง ๆ 

ผมมองขึ้นไปบนตัวห้องนั้นแล้วดูท่าทีของอีกคนว่าจะทำอย่างไง เมื่อเห็นผมทำไมกันล่ะเวลาที่พี่เขามีปัญหามักปิดบังและไม่ยอมบอกผมสักครั้ง แต่เวลาที่ผมมีปัญหาพี่เขาก็จะพร้อมมอบรอยยิ้มนั้นและคำปรึกษาที่ดีให้ผมมาเสมอผมอยากช่วยพี่เขามั้ง อย่างที่พี่เขาเคยช่วยผมมาตลอด

เงาของคนร่างเล็กพร้อมกับสายตาเล็กๆมองผ่านช่องลอดผ้าม่านที่ปิดกั้นไว้ตรงหน้าต่าง เขาแอบส่องมองลงมาที่หน้าบ้านที่ผมยืนอยู่เล็กน้อยก่อนจะรีบหายตัวไป เอ้า ? พี่เขาจะหลบผมไปทำไม ผมลองกดไปที่กริ๊งนั้นอีกครั้งกดครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่มีท่าทีของอีกคนจะยอมเดินลงมาเปิดประตูหน้าบ้านเลยสักนิด

ผมเลยลองที่จะเอื้อมมือไปจับที่บิดประตูก่อนจะดันผลักมันเข้าหาตัวบ้าน พี่แบคฮยอนไม่ได้ล๊อคประตูหน้าบ้านเอาไว้ ? จึงทำให้ผมสะดวกกับการที่จะรุกรานเข้าไปหาตัวพี่เขาได้อย่างจะๆ แต่ก่อนที่จะเข้ามาในตัวบ้านของพี่แบคฮยอน ผมก็ทำการล๊อคประตูไว้ส่ะก่อน เพื่อมีคนไม่หวังดีจะเข้ามาได้ง่ายๆเหมือนกับผมตอนนี้

เมื่อเข้าไปได้เท้าผมก็รีบตรงดิ่งเดินเข้าไปในตัวบ้านที่มืดมิด...ทำให้ผมมองไม่ค่อยเห็นทาง พี่เขาอยู่คนเดียวหรือไงกันนะ ? ผมสงสัยก่อนจะรีบก้าวเท้าขึ้นไปเหยียบบนบันไดและหยุดเดินเมื่อมาถึงหน้าห้องนอนที่ผมตั้งใจจะมาเยี่ยมแวะพี่แบคฮยอน

“ฮือ ๆ” เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากในตัวห้องนอนนี้ไม่หยุด พี่เขาเป็นอะไรกันถึงต้องร้องไห้และปิดตัว ตัวเองไว้ส่ะขนาดนี้....

“รักเลิกรักนายไม่ได้....ฮึก” ผมแอบฟังเสียงเล็กแหบๆนั้นพูดก่อนจะต้องอึ้งไป

“เซฮุน...พี่รักนาย...ฮือๆ” ผมคงไม่ได้หูฝาดไปแน่ๆเสียงพูดนั้นที่บอกว่ารักผมงั้นรึหรือว่าตัวต้นเองที่ทำให้พี่เขาเป็นแบบนี้คงเป็นสาเหตุมาจากตัวเองของผมเอง ที่ผ่านมา...ที่พี่แบคฮยอนพยายามตีตัวเข้ามาหาเราเพราะว่า....รัก เรางั้นรึ?

ผมสะบัดหัวนิดๆให้ความคิดและเสียงพูดเมื่อกี้หายไป ความสับสนในจิตใจนี้มันคืออะไรกัน ผมกำลังมีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้วใช่ไหม แบบเดียวกับพี่ลู่หานที่ผมทั้งรักทั้งเทิดทูนและมิอาจลบความรู้นี้ที่มีต่อพี่เขาไปจากหัวใจได้....

#น้ำตาคนอ่อนแอ

“ฮ่ะ ? เซฮุนไปบ้านแบคฮยอน !” เสียงหวานตะโกนดังขึ้นเมื่อได้ยินสายปลายทางที่โทรเข้ามาหาเขาไม่กี่วินาที

“มันโง่หรือไงว่ะ ไปหาอิแบคหรือว่าหลงเสน่ห์มันแล้วหรือไง”

“เออ จับตาดูมันทั้งสองคนดีๆนะ เออ ขอบใจว่ะ” คิ้วขมวดกันทันทีที่วางสายลง เขามองไปสายอีกคนที่กำลังจ้องมองมาทางที่เขาด้วยเช่นกันก่อนคนตรงหน้าจะยกยิ้มมาให้แล้วลุกเดินมาโอบกอดเขาเบาๆเพื่อให้ระงับอารมณ์

“เป็นอะไร หื้ม? คนสวย” พูดไปพร้อมกับคลอเคลียร์ตรงซอกคอขาวหอมนั้นไม่หยุด

“....ผมหงุดหงิด”

“เรื่อง?”

“เซฮุนกับแบคฮยอน”

“ฮ่าๆ ไปหงุดหงิดเรื่องของมันสองตัวทำไมกันล่ะครับ”

“ก็ผมหงุกหงิด !” คนหน้าสวยรีบเด้งตัวลุกขึ้นพร้อมกับผลักตัวอีกคนออกไปจากตัวอย่างเบาๆแล้วรีบก้าวเท้าเดินหนีไปออกจากนอกห้อง มีเพียงแค่รอยยิ้มแสยะที่ยิ้มตามหลังนั้นเพียงอย่างเดียว คนตัวใหญ่มองร่างที่กระฟัดกระเฟี้ยดนั้นไม่หยุด

“หึ....” เขาไม่อาจหยุดยิ้มได้เพราะคนหน้าสวยทำเป็นท่าทีเหมือนหมาหวงก้างไปได้ ในเมื่อเจ้าตัวยอมเอาตัวเข้ามาแลกกับเขาแล้วแท้ๆ แล้วทำไมยังต้องไปแหยแส้กับคนที่ตัวเองทิ้งและไม่รักแล้วด้วยล่ะหรือว่าถ่านไฟรักเก่ากำลังฟุดขึ้นมา

เท่าที่เขาจำได้.....มีแต่...โอ...เซฮุน...เท่านั้นล่ะที่มัดใจลู่หานได้เพียงคนเดียว ถึงแม้จะไม่ได้ใจของคนหน้าสวยไปหมดทั้งดวงก็เถอะ ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะยอมปล่อยให้กวางตัวน้อยๆที่เขาพึ่งจับได้มาย้อนกลับไปกินของเก่าอย่างโอเซฮุนนั้นได้อีกครั้งแน่ๆ 

เพราะรักครั้งนี้เขาต้องได้มาครองและต้องชนะ....ได้เพียงคนเดียว...เท่านั้น 

เมื่อคิดต่อไปว่าเกมทั้งหมดของเรื่องนี้จะเป็นอย่างไงต่อ แค่คิดอย่างเดียวเท่านั้นก็ทำให้ริมฝีปากหนานั้นยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาคิดนั้นมันสนุก สนุกเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาได้ทีเดียวละ

#น้ำตาคนอ่อนแอ 

แขนยาวที่กำลังจะเอื้อมไปจับลูกบิดที่หน้าห้องประตูกับชะงักขึ้นกลางคัน เพราะถ้าเขาเปิดเข้าไปก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กตกใจและมีแต่จะพยายามเลี่ยงหลบหน้าเขาไปเปล่า มีเพียงกระดาษที่ถูกเติมไปด้วยรอยหมึกเข้มลงไปในกระดาษแผ่นนั้นอย่างบรรจงและวางมันลงที่หน้าห้องประตู

เขารีบเดินออกมาจากตัวบ้านและมองขึ้นไปบนห้องนอนนั้นเล็กน้อยเหมือนเดิมก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าถอยหลังไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดก่อนจะสตาร์เครื่องออกไป คนตัวเล็กค่อยๆลุกยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆหน้าบ้านว่ามีวี่แววของเด็กหนุ่มหน้าหวานยืนอยู่ไหม เมื่อไม่เห็นเรี่ยวแรงพละกำลังก็ระเหยหายไปในพริบตา นั่งลงแล้วยกมือขึ้นมาเช็คน้ำตาอีกครั้ง กี่ครั้งแล้วที่เขาร้องไห้ออกมาขี้ง้อแงไม่ต่างกับเด็กหนุ่มหน้าหวานเลย

พยายามพยูงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบกระดาษสีขาวปลิวผ่านเข้ามาในตัวห้องของเขา รอยมือที่เขาคุ้นเคยและจำได้ โอ เซฮุน

“!!” เขารีบอ่านตัวหนังสือเหมือนไก่เขี่ยนั้นก่อนจะยกยิ้มเจือนจางขึ้นมา ความรู้สึกที่หน้าอกข้างซ้ายกลับอบอุ่นขึ้นมานิดๆ   

ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงต้องแต่เก็บตัว แต่ผมอยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมเป็นห่วงพี่ชายของเซฮุนคนขี้แงคนนี้เสมอนะครับ

ทุกวันที่ไม่มีพี่แบคผมเหงา ผมไม่มีใครคอยปลอบเหมือนทุกวัน

ผมอยากให้พี่กลับมาเรียนและอย่าเก็บตัวแบบนี้เลยนะครับ

พี่แบคคนเก่งของเซฮุน ^ ^

“ฮึก...” ไม่รู้ว่าความอบอุ่นกำลังครอบง่ำเขาเมื่อไร แต่พออ่านเขาก็เริ่มมีกำลังใจเพราะเขาไม่อยากเสียอนาคตและเสียเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้อยู่ใกล้เด็กหนุ่มหน้าหวานคนนั้น

ทำไม ไม่รู้ว่าเขาเริ่มตกหลุมรักเด็กหนุ่มหน้าหวานนั้นเมื่อไร

ตั้งแต่ที่เจอหน้ากัน เขาก็เริ่มมีความรู้สึกใจเต้นแรงเสมอเวลาได้จ้องมองใบหน้านั้น

ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกดี ยิ่งอยากครอบครอง

แต่มันคงยากไปสำหรับเขาเพราะ.....เด็กหนุ่มหน้าหวานนั้นเป็นแฟนของเพื่อนคนหน้าสวยของเขา

ใช่ เขารู้ดีว่าไม่ควรเผลอใจก้าวเข้าไปไกลมากกว่านี้แต่มันคงหยุดไม่ได้ หัวใจของเขามักจะบังคับเขาเสมอว่า...

อยากเจอ อยากสัมผัส อยากอยู่ใกล้ๆ และ อยู่ด้วยกันทุกๆเวลาทุกๆวินาที     

#น้ำตาคนอ่อนแอ

เอี๊ยดด !!

เพียงไม่กี่วินาที เด็กหนุ่มหน้าหวานก็ขับมอเตอร์ไซร์คันโปรดคู่ใจกลับมาถึงหน้าบ้านของตัวเองก่อนจะรีบก้าวเข้าไปในตัวบ้าน พบแต่กลับความเงียบเหงาและความมืดมิดที่กำลังปกคลุมตัวบ้านของเขาอยู่

เขาเดินไปเปิดไฟและมุ่งหน้าตรงเดินไปนั่งโซฟาที่อยู่กลางบ้านก่อนจะทิ้งตัวลงยาวตามความยาวของโซฟาตนเองแล้วหลับตาลงจับกุมขมับที่หัวเบาๆก่อนจะคิดถึงใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นและคำพูดที่เขาไม่คิดว่าคนๆนั้นจะคิดแบบนั้นกับเขาที่เกินว่าคำว่า พี่น้อง ที่ผ่านมาถึงเขาจะเอ๊ะใจมั้งก็เถอะ แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นจริงอย่างที่ตัวเองสังหรณ์ไว้

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปทั่วรอบห้องนั่งเล่นก่อนจะสะดุดไปเห็นรูปภาพของเขาและคนหน้าสวยกับ.....คนตัวเล็ก อยู่ระหว่างกลางเขาและคนหน้าสวย รอยยิ้มนั้นเจิดจ้าจรัสและเป็นรอยยิ้มที่เผยไปด้วยความสุขที่แท้จริงแต่เขาไม่อาจรู้ว่ารอยยิ้มนั้นแฝงอะไรไว้อีกไหม? นอกจากนี้ที่เขาคิด...ต่อจากวันพรุ่งนี้ไปเขาไม่รู้ว่าจะทำกิริยาท่าทางแบบไหนไปในเมื่อ....เขารู้หมดแล้วว่าเจ้าตัวนั้นรู้สึกกับเขาอย่างไง

แต่เขาคงต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องและต้องแกล้งเป็น.....น้องชายเหมือนเดิม

“เฮ้อ...” ได้แต่ถอนหายใจออกมาเป็นระยะๆ ไม่รู้ว่าข้อความที่เขาเขียนนั้นคนตัวเล็กจะได้อ่านมันไหมแต่เขารู้สึกผิดนิดๆที่เขียนแบบนั้นไปเพราะมันเหมือนให้ความหวังมากกว่าให้กำลังใจมากกว่าอีก

ตี๊ดๆเสียงข้อความของเด็กหนุ่มหน้าหวานได้ดังขึ้น มือเรียวยาวได้ล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารของตัวเองออกมาแล้วเปิดดูข้อความที่ส่งมาให้เขา

เซฮุน...พี่ขอโทษ

เราสองคนกลับมาคืนดีกันนะ...นะ เซฮุน...

ถึงไม่มีชื่อเบอร์โทรขึ้นมาให้เขาเห็นว่าเป็นใครแต่เขาก็สามารถรู้ได้เลย ว่าเจ้าของข้อความนี้คือใครเป็นไปไม่ได้นอกจาก...คนหน้าสวยเมื่อเด็กหนุ่มหน้าหวานเห็นข้อความนี้ เขากลับอมยิ้มออกมาแล้วลืมเรื่องเมื่อกี้ที่ตัวเองพึ่งนึกและเครียดไปเมื่อกี้หมดไปพริบตาเดียว เพราะหัวใจของเขาไม่มีอะไรที่ดีไปมากกว่าที่เขาจะได้รักคนหน้าสวยไปมากกว่านี้แล้ว.... 

ติดตามได้ที่ : https://www.facebook.com/pages/Okpui_Gamagic/512336832129202?ref=hl