Switch อลวนนั้นน่ะนะร่างใหม่ผม!!!

 
 
Chapter 2
[ Part ]
            สวัสดีครับก่อนอื่นเลยผมขอแนะนำตัวผมอย่างเป็นทางการก่อนเลยนะครับ ผมชื่อพาร์ทครับ เป็นนักศึกษาชั้นปี 3 ที่มหา’ลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ความเลวของผม เย้ยย...ไม่ใช่ครับ ความดีของผมต่างหาก ความดีของผมนั้นถูกการันตีด้วยตำแหน่ง เดือนมหา’ลัยตั้งแต่ตอนปี 1 นักศึกษาดีเด่นด้านกิจกรรมเพื่อส่วนรวมตอนปี 2 และปี 3 นี้ผมกำลังจะได้รับตำแหน่งประธานชมรมกีฬาบาสครับ หรูใช่ม้าาา แต่ขอโทษทีครับ!!! ความเลวของผมก็ใช่ย่อย แต่ชั่งมันเถอะเนอะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องดีๆที่จะเอามาเล่าสู่กันฟังซะเท่าไหร่ครับ
            “ เฮ้ย ไอพาร์ท เฮ้ยๆๆ มึงเป็นเหี้ยไรเนี๊ย นั่งเหม่อลอยแต่วันเลยนะมึง อดอยากมากหรอมึง ” ไอคนที่กำลังถามผมอยู่นี้ไม่ใช่ใครอื่นไกลครับเพื่อนซี้ผมเอง และดูเหมือนว่ามันอารมณ์เสียนิดๆด้วยแฮะ
            “ พ่องมึงดิสัส กูไม่ได้เป็นอะไร และไม่ได้อดอยากโว้ย~ มึงมาเรียกกูซะเสียงดัง มีไรว่ะ แต่กูขอบอกไว้ก่อนนะ วันนี้กูมีซ้อมบาส กูคงไปเที่ยวดึกๆกับพวกมึงไม่ได้หรอก “ ผมพูดดักคอแมร่งไว้ก่อน เพราะดูจากท่าทางแมร่งแล้วจะชวนผมไปทำชั่วแน่ๆเลย ก็อย่างว่าแหละครับเพื่อนผมแต่ละคนแมร่งเป็นคนดีกันทั้งนั้น เป็นทั้งเพื่อนเที่ยว กิน ดื่ม ลงเตียง??
            “ กูจะมาถามมึงว่า ไอเหี้ยคิวแมร่งเป็นไงบ้าง “
            “ หืมมม~ แมร่งจะเป็นอะไร ก็คงน๊อกอยู่ที่คอนโดแมร่งอะดิ “ อ้าวทำไมไอทาร์มทำหน้าตาแปลกๆว่ะ
            “ นี้มึงไม่รู้ข่าวแมร่งเลยหรือไงว่ะ “ ไอพาร์ทมันพูดด้วยอารมณ์เสียๆ
            “ อ้าวว...แล้วแมร่งเป็นห่าไรอีกล่ะ ” เพราะเมื่อคืนนี้ผมกับไอคิวก็แยกย้ายกันกลับแบบบ้านใครบ้านมันครับ
            “ มันขับรถชนเสาไฟฟ้าเมื่อคืนนี้!!!! “
            “ ห๋าาา เหี้ย!!!!!!! แต่....เมื่อคืนที่แมร่งแยกกู มันกลับแท็กซี่นี่หว่า “ จริงๆนะครับ ผมถามมันหลายรอบมาก ว่าให้ผมไปส่งไหม มันบอกผมว่า ไม่ต้องเพราะมันจะขึ้นแท็กซี่กลับ
            “ เออ! เหี้ยคนขับแท็กซี่แมร่งหลับในไงว่ะ เย็นนี้กูกะว่าจะชวนมรึงไปเยี่ยมมัน “
            “ เออๆๆ งั้นเดี๋ยวกูไปบอกพี่บูมก่อน ว่ากูจะโดด “
            “ อืม เจอกันที่รถมึงนะตอนเย็น เพราะกูไม่ได้ขับมา “
            “ เออๆ เจอกัน “
            ...ซวยฉิบหายเลยนะมึง ไอคิว...
            .
            .
            .          
            .
            .
[ TimE ]
           หลังจากเมื่อคืนนี้ที่ไอพาร์ทมันโทรตามผมให้ไปช่วยปลอบไอคิวมัน แต่ผมไม่ได้ไปครับ ดังนั้น เช้ามาเลยเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น ผมรู้ได้จากข้อความSMS ของกิ๊กผมที่เป็นบุรุษพยาบาลว่า ไอคิวเพื่อนผมมันเข้าโรงบาลเมื่อตอนตีสี่สิบห้าครับ ไอผมกะไปเยี่ยมมันที่โรงบาลแต่ดันถูกดักคอด้วย...
“ พี่ทาร์ม...จะไปไหนตั้งแต่ไก่โห่ฮะ อยู่เป็นเพื่อนนนท์ก่อนซิฮะ “ นนท์หรือน้องนนท์เด็กที่ใครฝันอยากจะได้นั้น กำลังอ้อนผมอย่างน่ารักอยู่บนเตียงครับ ซึ่งไอความเป็นคนดีโดยสันดารผมนั้นกะจะแค่ชิ่งหนีก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเอ๊งงง...ผมเป็นคนดีใช่ไหมล่ะครับ ☺
“ พี่จะไปดูเพื่อนมันหน่อย มันเข้า... “
            ยังไม่ทันที่ผมพูดจบ ปากผมก็ถูกดูดกลืนด้วยกลีบกุหลาบของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างผมไปเสียแล้ว....
            ...แล้วอย่างนี้.... ☺
            ...ผมขอเลวไม่ไปดูเพื่อนแล้วกัน ไปพรุ่งนี้เย็นคงไม่สาย...มั้ง…☺
            …พรุ่งนี้เย็นเจอกันว่ะ...ไอคิว... ☺
            .
            .
            .
            .
            .
            .
 
[ Part ]
            …ตรูด~ …ตรูด~.. ..   .. ~
            “ อยู่ไหนว่ะไอสัส นัดกูไม่เป็นนัดนะ “ หงุดหงิดครับ หงุดหงิด ผมมานั่งรอไอทาร์มมันตั้งแต่ สี่โมงเย็น จนตอนนี้มันปาเข้าไปหกโมงครึ่ง สองชั่วโมงครึ่งเชียวนะครับที่ผมรอมัน!!!! มึงเป็นใครว่ะ!!! ถ้าไม่ติดว่ากูจะไปเยี่ยมไอคิวมันนะ กูไม่รอมึงหรอก พ่อง!!!!มรึงจริงๆ
            “ เอ่อๆ จะเดินไปถึงมึงแล้วเนี่ย สายนิดสายหน่อยทำเป็นบ่นนะมึง “ ไอทาร์มตอบผมกลับครับ ดูมันตอบซิครับ น่าเตะปากแมร่งฉิบหาย มึงไม่มาเป็นคนรอมึงไม่รู้หรอกโว้ยย~
            ผมได้แต่บ่นๆๆๆๆในใจเท่านั้นแหละ สุดท้ายแล้วผมก็ทำไรไม่ได้นอกจาก ตอบปลายสายไปแค่… “ เอ่อ!!!!!! “
แค่นี้จริงๆ เพราะขืนถ้าผมทะเลาะกับมัน คงไม่ตองไปเยี่ยมไอคิวมันแน่!!!!! หึ!! คนหล่อเซ็ง ว่าแต่ว่า…วันนี้กูกับมึงจะได้ไปเยี่ยมไอห่าคิวไหมว่ะ??? เดี๋ยวแมร่งก็หมดเวลาเยี่ยมกันพอดี
.
.
.
.
.
ณ โรงพยาบาล…
[ Part ]
ในที่สุดผมสองคนก็มาถึงโรงพยาบาลที่ไอคิวอยู่ครับ ว่าแต่ผมควรจะเดินไปถามเจ้าหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ก่อนดีกว่า…
“ ขอโทษนะครับ ผมมาเยี่ยมเพื่อนที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อคืนนี้ครับ ผมจะต้องติดต่อที่ไหนได้บ้างครับ “ พูดเสร็จผมก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ป้าแกไปทีหนึ่ง
ป้าแกยิ้มตอบผมครับ แต่มันเป็นยิ้มแปลกๆ แฮะ “ ป้าเพิ่งมาทำงานที่นี้เป็นที่แรกนะลูก ลูกลองไปถามพยาบาลดูละกัน ถ้าไม่มีไรแล้วป้าขอกวาดพื้นต่อนะลูก “
แป๋ววว~~ ~
หน้าแตกยับ หมอไม่รับเย็บเลยครับ เดี๋ยวนี้ชุดแม่บ้านทำความสะอาด พัฒนาเร็วเกินไปไหม ผมตามไม่ทันเล๊ย!!! มีอย่างที่ไหนอ่ะ ป้าแกเล่นเอาหมวกพยาบาลมาสวมอ่ะ ผมก็นึกว่าป้าเป็นพยาบาลซิครับ!!!!       
“ ทำห๋าไรอยู่ว่ะ พาร์ท “
“ ก็กูจะถามเขาไง ว่าไอคิวมันอยู่ห้องไหน แต่ดัน…“
            “ มึงคุยกับคนบ้ารู้เรื่องด้วยหรอว่ะ “
            “ หาาา คนบ้า!!! ป้าแกอ่ะนะ “
            “ ก็เอ่อซิวะ!!!! “
            เหี้ยยย~ ผมคุยกับคนบ้าครับ คุยกันรู้เรื่องด้วย อยากจะบ้าตายจริงๆ
            “ เฮ้ๆ เฮ้ นี้ๆ ไม่เห็นต้องช็อคขนาดนั้นเลยนี่หว่า ไปๆ กูไปถามมาแล้วว่าไอคิวมันอยู่ห้องไหน “ ทาร์มได้แต่ดันหลังผมให้เดินไปเข้าลิฟท์ครับ ผมช็อคจริงๆนะครับ ที่คุยกับคนบ้ารู้เรื่องเนี่ย!!!
.
.
.
.
.
ห้อง 11205
            ก๊อก ๆ ๆ
            “ เปิดเข้าไปเลย ไม่ต้องพิธีรีตองมากหรอกว่ะ “ ไอเหี้ยทาร์มบอกผมครับ ดูแมร่งบอกดิ โคตรมีมารยาทเลย
            “ มึงควรจะมีมารยาทบ้างนะโว้ย เกิดเปิดไปเจอพ่อแม่มันทำไงว่ะ ผู้ใหญ่เขาจะว่าได้ “
            “ กูไม่สน! “
            อึ้ง..อึ้งที่เดียวครับ
            “ ไอทาร์ม เดี๋ยวก่อนดิว่ะ...เฮ้ยๆ “
            ไม่ทันแล้วครับแมร่งเปิดประตูเข้าไปเรียบร้อยแล้ว....
            แล้วมันก็ยังอุตส่าห์หันมาบอกผมอีกนะครับว่า “ ก็มึงเคาะไปแล้วไง “
[ TimE ]
          หลังจากที่ผมจิกกัดเล็กๆน้อยกับไอพาร์ทมันไปแล้ว ผมก็สบายใจขึ้นมานิดหน่อยครับ ไม่ต้องบอกผมครับว่าผมนะ ‘โรคจิต’ เพราะผมรู้ตัว!!!☺
            ผมเดินไปไอคิวมันครับ มันนอนแน่นิ่งได้น่ากลัวมาก
            “ เฮ้ยๆ ไอคิว กูกับไอพาร์ทมาเยี่ยม ตื่นขึ้นมาคุยกันหน่อยดิ “
            “ ..... ”
            “ หยิ่งหรอมึง “
            “ .... “
            “ พอเหอะว่ะ ทาร์ม กูว่าแมร่งยังไม่ฟื้นเร็วๆนี้แน่ ดูจากรอบๆห้องแล้ว กูว่าพ่อแม่มันยังไม่รู้แน่เลยว่ะ “
            “ อืม ”
            ผมว่าไอพาร์ทมันพูดถูกครับ เพราะที่ห้องนี้มันไม่มีของเยี่ยม!!!
            ก๊อก ๆ ๆ
            “ สวัสดีครับ พวกคุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ “
            สิ่งแรกที่ผมเห็นหน้าไอหมอที่เดินเข้ามานั้น ผมบอกคุณได้เลยว่า มันกับผมไม่ลงรอยกัน!!!! แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี้ว่ะ ผมว่าให้ไอพาร์มมันเสวนากับไอเหี้ยนี้แทนผมละกัน
            “ เปล่าครับ พวกผมเป็นเพื่อน..กับคนป่วยครับ “ พาร์ทตอบหมอไปอย่างคร่าวๆ
            “ คือ ทางโรงพยาบาลพยายามติดต่อญาติของผู้ป่วย แต่ได้รับข้อความว่า พวกเขาไปต่างประเทศ ยังไงก็ หมอรบกวนพวกคุณติดต่อญาติผู้ป่วยให้รับทราบด้วยนะครับ “
            “ ได้ครับ แล้วไอคิว เอ่อ...ผมหมายถึงผู้ป่วยเป็นอย่างไรบ้างครับ “
            “ ก็มีบาดแผลฟกช้ำภายนอกนิดหน่อย ส่วนสมองก็ปกติดีครับ แต่ถ้าจะให้ดีและชัวร์มากกว่านี้คงต้องรอให้คนไข้ฟื้นครับ แล้วให้หมอตรวจอีกทีหนึ่ง “
            “ ครับ แล้วหมอพอจะรู้ไหมครับว่าไอคิวมันจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่กัน “ พาร์ทถามขึ้นหลังจากที่หมอร่ายยาว
            “ อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนไข้นะครับ หมอคงตอบไม่ได้ “
            เย้ยย...มึงเป็นหมอไม่ใช่หรอว่ะ ทำไมตอบไม่ได้ล่ะ ว่าแต่ไอทาร์มมันเงียบผิดปกติเกินไปแล้วนะ
            “ เฮ้ยๆ ไอทาร์ม เป็นไรว่ะมึง “
            ผมหันไปมองมันด้วยสายตาดุๆ ซึ่งผมคิดว่าไอพาร์ทมันถามผมหลังจากที่มันคงเห็นความผิดปกติที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวผม
            “ เปล่า “ ผมคงตอบมันได้แค่นั้น เพราะเรื่องระหว่างผมกับไอหมอนั้นมันกินกันในใจครับ
[ Part ]
            หลังจากที่ผมพล่ามอะไรต่อมิอะไรมากมายกับหมอที่เข้ามาตรวจสุขภาพของไอคิวมัน ผมก็ได้สัมผัสถึง อากาศบริเวณโดยรอบนั้น มันแปลกๆไป มันเหมือนมีออร่าสีดำทมิฬแผ่ซ่านออกมาจากตัวของไอทาร์มมันครับ แต่พอผมถามมันก็ได้คำตอบที่ไม่ถูกใจผมเอาซะเลย แบบว่า...มึงตอบได้ไม่ตรงกับหน้าตามึงเลยนะโว้ย ตามึงแบบว่าจะกินเลือดกินเนื้อใครซักคนงั้นแหละ เอ...หรือว่ามึง...กับ...ไอหมอ มันมีซัมติงกันว่ะ(?) แต่อย่างว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของผมนั้นแหละเพราะงั้นผมไม่ใส่ใจมันดีกว่า เดี๋ยวผมจะเป็นฝ่ายเดือดร้อนเสียเอง ยกเว้นแต่ไอทาร์มเอ่ยปากขอให้ผมช่วยเท่านั้น!!! แต่อย่างว่า คนอย่างมันแล้ว.... ไม่มีทางเอ่ยปากง่ายๆแน่!!!!!
            “ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ “
            หลังจากที่หมอเดินออกไปจากห้องแล้ว พวกผมสองคนก็อยู่คุยกับไอคิวมันนิดหน่อยครับ และแน่นอนว่ามันยังคงหลับอยู่ และไม่มีท่าทีว่าจะรับรู้เลยครับ
            ....คิว...มึงฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะโว้ย ....กูเป็นห่วงมึง...
 
 
...To Be continuous...