ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก
jaja_kulapa
9) จุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆอย่าง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เฟย์หยิบของที่พอจะทำอาหารได้ออกมา
“เฟย์ให้เขื่อนช่วยอะไรมั้ย”
“อืม...เขื่อนช่วยหั่นหอมแดงให้หน่อยสิ”
“หอมแดง..อันนี้รึเปล่า”
“ไม่ใช่เขื่อน อันนั้นมันหอมหัวใหญ่ ชื่อบอกหอมแดงมันก็ต้องสีแดงๆ สิ จริงมั้ย”
“อันนี้ใช่มั้ย”
“ใช่ๆ เอามาสักสองสามหัวนะ”
ท่าทางเขาจะไม่ค่อยได้เข้าครัวนะ เฟย์คิดพลางส่ายหน้าน้อย
ผ่านไปได้ไม่นานเสียงเขื่อนก็ดังขึ้น
“โอ๊ยๆ แสบตา โอ๊ยๆ แสบๆ” เฟย์รีบวางทุกอย่างแล้วรีบล้างมือเพื่อไปดูเขื่อน
“เขื่อนๆ เป็นไงบ้าง”
“แสบอ่ะ เฟย์”
“หลับตานะเขื่อน”เฟย์หันไปหยิบกระดาษ ทิชชู เอาไปชุบน้ำนิดหน่อย แล้วเอามาแปะบนตาเขื่อน
“ปะ เขื่อนเดี๋ยวเฟย์พาไปล้างตา ค่อยๆเดินนะ”เฟย์พยุงเขื่อนไปที่อ่างล้างหน้า พร้อมกับเอากระดาษทิชชูออก
“อ่ะเขื่อนล้างตา”
เขื่อนรีบล้างตาด้วยความแสบ
“เฮ้อออ....”เขื่อนเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจ
เขื่อนหันมาหาเฟย์ที่กำลังหันมาพอดี ตึกตัก ตึกตัก... เสียงหัวใจของทั้งคู่สั่นระรัว ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้ จนทำให้รู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน เขาขยับเข้ามาใกล้ เรื่อย ใกล้เรื่อย หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่แล้วแทบทะลักออกมา และแล้วเขาก็ประทับจูบที่แสนอ่อนหวานลงบนริมฝีปากบางของหญิงสาวที่ตอนนี้แทบควบคุมสติไว้ไม่อยู่จนมันเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยมือที่อยู่ไม่นิ่งของเขา เริ่มปัดป่ายไปทั่ว
มือที่ซุกซนเริ่มเข้าไปในผ้าเนื้อบาง..ก่อนการกระทำทั้งหมดจะหยุดเมื่อ
“เขื่อน พอเถอะ”เธอแกะมือซุกซนของเขื่อนที่อยู่ใต้ผ้าออก
“เขื่อน ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร อ่ะ” เฟย์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“ขอบใจนะ”
“ปะ...เป็นไงบ้างหายแสบรึยัง” เฟย์พูดแก้เขิน
“หายแล้ว”
“เขื่อนไปนั่งเหอะ” เฟย์พูดพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ก้มหลบหน้าที่ขึ้นสีจัด ไปที่ห้องครัว
“เกือบไปแล้วไอเขื่อน เอ้ย” เขื่อนพูดแล้วเดินออกจากห้องน้ำ
หลังจากเฟย์ทำอาหารเสร็จ มายด์ก็บังคับให้เขื่อนมาช่วยยกอาหาร แม้เฟย์จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เหอะ แต่ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอคิดยังไงกับพี่สาวคนนี้
“พี่เฟย์ พี่เฟย์เรียนคณะอะไรค่ะ” มายด์ เริ่มเปิดประเด็นการพูดคุยของมื้ออาหาร
“ พี่เรียน คณะรัฐศาสนศาสตร์ จ้ะ”
“พี่เก่งจังค่ะ”
“แล้ว มายด์ล่ะ”
“มายด์เรียน นิติค่ะ”
“เก่งไม่เบาเหมือนกันนะเราน่ะ”
“พี่เขื่อน เรียนการท่องเที่ยวแหนะ รายเนี่ยเขาชอบเที่ยว เที่ยวไปซะทุกที่ ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิง เจ้าชู้”
มายด์แขวะพี่ชาย โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เฟย์กำลังหน้าเสีย แล้วที่เขาจูบเราเมื่อกี้ ก็คงไม่ได้คิดอะไรสินะ แต่เรานี่สิคิดเข้าข้างตัวเองเต็มๆ เฮ้อ... เอาอีกแล้วสินะ ไอหัวใจไม่รักดี
“มายด์ พี่ไม่ได้เจ้าชู้สักหน่อย แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่แค่นั้นเอง แต่ถ้าเจอเมื่อไหร่ พี่ก็หยุดที่นั้นแหละ”
เฟย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วทำตัวปกติ ราวกับไม่ได้คิดอะไรเมื่อกี้
“แล้วเจอรึยังคะ พี่ชาย”
“อาจจะเจอแล้ว” เขื่อนหันไปมองเฟย์ เฟย์ได้แต่หลบตา และกำลังสับสนกับความรู้สึก
นี่มันอะไรกันความรู้สึกที่สับสน เฟย์ได้แต่ครุ่นคิด
ผมว่าผมเจอแล้ว คนที่ใช่ ผมรักเธอแล้ว
……………………………………………
ในขณะที่เธอกำลังยืนเหม่อ เธอก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกเข้าอย่างจังบริเวณไหล่ จนเธอเกือบจะล้ม จึงทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ และก็พบใบหน้าแสนหวานที่อยู่ใกล้เพียงคืบจนทำให้เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจและกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเขา และมันทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า คุณครับ คุณ ”ขายหนุ่มพยายามเรียกหญิงสาวตรงหน้า
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษค่ะ”เธอลุกออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างเขอะเขิน
“ขอโทษครับ คุณ...”
“แก้วค่ะ แก้ว แล้วคุณ”
“ผมชื่อโทโมะครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”
“ค่ะ”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
แล้วเขาเดินออกไป และเป็นจังหวะที่จินนี่และมีนเดินเข้ามาหาแก้ว
“เป็นอะไรแก้ว หน้าแดงเชียว เพราะหนุ่มคนเมื่อกี้รึเปล่าน้า”จินนี่แซว
“บ้าเหรอจินนี่ เจอกันแค่ครั้งแรกเนี่ยนะ”
“มันก็อาจจะเป็นไปได้นะ”สาวหมวยอย่างมีนพูดขึ้นมาบ้าง
“แกไม่เคยได้ยินเหรอ Love At First Sight นะ”
“เขาหล่อขนาดนั้นเขาคงไม่สนใจฉันหรอก”
“เอาน่าๆ destiny ช่วยคุณได้นะ”มีนพูด
------------------------------------
“หวายยยย”
“หือ?”
“พายุมีอะไรจะให้” เขาโชว์สร้อยคอจี้รูปตัว w p ออกมา
“สวยจัง”
“พายุใส่ให้นะ”
หญิงสาวนั่งมองสร้อยคอที่แฟนหนุ่มใส่ให้มานานนับชั่วโมง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ น้ำตาของหญิงสาวก็ยังไม่หยุดไหล เช่นกัน....
“พี่พายุ คิดถึงจังหายไปไหนมาตั้งนานนะ”
“ไม่ได้หายไปไหนนี่นา อยู่ตรงนี้แหละ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็โอบกอดหญิงสาวไว้แน่น มันเป็นสิ่งที่คู่รักควรจะทำ และมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ผิด....แต่มันผิดที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เธอ!!! เนี่ยหรือ คนที่บอกว่ารักเธอนักหนา เนี่ยหรือคนที่เอาใจใส่เธอดีทุกอย่าง ความรักจอมปลอม!!
เธอตัดสินใจหยิบ มือถือขึ้นมา ถ่ายวิดิโอเอาไว้ เธอเดินออกมาทั้งที่มือยังกำมือถือไว้ เธออยู่ในที่ๆห่างจากที่ตรงนั้นพอสมควร แล้วหันกล้องกลับมาที่หน้าของเธอ พร้อมๆกับ น้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“เราเลิกกันเถอะ”
เธอกดหยุดวิดิโอ และส่งไปให้พายุ ก่อนจะวิ่งไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
รถที่ชนหญิงสาวเข้าอย่างจังเบรกกะทันหัน
“คุณๆ คุณค่ะ หวาย!!!”
“พาไปส่งโรงพยาบาลเถอะ”
โรงพยาบาล NRS
“ป็อป ธาม”
“มีน แก้ว จินนี่ เฟย์”
“มันเกิดอะไรขึ้น ป็อป”
“ธาม ผิดเอง ธามไม่ดูทาง ธามขอโทษ”
“ธามไม่ผิดหรอกนะ มันเป็นอุบัติเหตุ” มีนพยายามปลอบใจธามไท ไม่ให้รู้สึกผิด
“เอาเถอะ ไม่มีใครตั้งใจหรอกนะ” แก้วพูดออกมา
“อาหมอมาแล้ว”จินนี่พูดขึ้นก่อนจะวิ่งไปหาอาหมอ
“อาหมอค่ะ ยัยหวายเป็นยังไงบ้างค่ะ” มีนเอ่ย
“หนูหวายปลอดภัยแล้วนะ แต่อาการกระดูกขาร้าว คงต้องดูอาการอยู่โรงพยาบาลสักสองสามอาทิตย์นะ”
“ขอบคุณค่ะ อาหมอ”
“หวาย” เสียงหวานของจินนี่เรียกให้เธอตื่นจากภวังค์
“มีอะไรเหรอ”
“แล้ว พายุล่ะ” จินนี่ถามออกมาทั้งๆที่รู้
“หวายจะเลิกกับเขา” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่ทว่าภายในดวงตากลับอ่อนแอ
“มันเกิดอะไรขึ้น”มีนเอ่ยถาม
หวายเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟังแต่น้ำตาก็พาลไหลออกมาได้ ทุกคนจึงช่วยกันปลอบยกใหญ่
“เฟย์ ผิดเองถ้าเฟย์ไม่ให้หวายมาวันนั้น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น เฟย์ขอโทษ”
“มันไม่ใช่ความผิดเฟย์หรอกนะ หวายรักเขา หวายเต็มใจเป็นแฟนกับเขา เรื่องมันเกิดที่เราสองคน”
“แล้วหวายจะให้มันเป็นแบบนี้เหรอ จินนี่ว่าถามพายุเขาดูก่อนมั้ย”
“ไม่จำเป็นหรอก เขาคง.....จะดีใจมากกว่า”
“เอาเถอะนะ พักผ่อนเยอะๆนะ แล้วพวกเราจะมาเยี่ยมใหม่”
“จ้ะ” เมื่อมีนพูดจบพวกเธอก็เดินออกไป
สักพักหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป.......
ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับลูบผมหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
“ฉันรักเธอนะ....หวาย ฉันรักเธอ”
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเพื่อปรับกับแสงสว่าง
“อ๊ะ” เธออุทานเมื่อรู้สึกว่ามือของเธอโดนอะไรทับอยู่
“ตื่นแล้วเหรอหวาย เดี๋ยวเอาน้ำให้นะ” พูดไม่ทันจบชายหนุ่มก็รีบไปรินน้ำให้หญิงสาวทันที
“กวิน”
“น้ำมาแล้วครับผม”กวินป้อนน้ำให้หวาย
“เป็นไงบ้างคนป่วย เบื่อมั้ย”
หญิงสาวไม่ตอบอะไร ได้แต่เพียงมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ แล้วจู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“กวิน ฮึก ฮือๆ”เธอโผกอดกวินราวกับว่าเขาจะหนีไป
“ไม่เป็นไรนะ กวินอยู่นี่ อยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ”
“ขอบคุณนะกวิน ฉันไม่มีใครแล้ว ฮือๆ”
กริ๊ก เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับปรากฏตัว พายุ...
ไอกวิน” พายูกระชากกวินออกมา
“มาที่นี่ทำไม!!” พายุดึงคอเสื้อกวินขึ้นมา
“ก็มาหาคนที่ฉันรัก”
ผัวะ พายุปล่อยหมัดใส่หน้ากวิน กวินไม่ยอม ใส่หมัดเข้าหน้าพายุอย่างจัง ทั้งคู่ต่อยกันไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุดไง”หวายทำได้เพียงตะโกนบอกเท่านั้น แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ยินเสียงของเธอแม้แต่น้อย หวายเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำแล้วเขวี้ยง เพล้ง!!!
“หวาย”เสียงนั้นคือกวิน เขารีบวิ่งมาหาหวาย
“หวายเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันขอโทษ”
และนั้นมันทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเธอจริงๆ
“โธ่ เว้ย”พายุสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วเดินออกไป
พายุเดินออกมาจากห้องอย่างอารมณ์เสีย ทำไมทำไมกันเธอถึงไม่ยอมฟังเหตุผลของเขาเลย เขาคิดว่า
ถ้าเขาถอยออกมาให้เธอใจเย็นลง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ว่ะ”
“ฉันขอโทษ”
“คนไข้ค่ะ ทานยาก่อนค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่โฟร์ค่ะ ขอกล่องพยาบาลหน่อยได้มั้ยค่ะ”
“เอาไปทำมั้ยค่ะ” โฟร์ถามพร้อมกับอ่านชาร์จ
“จะเอามาทำแผลให้กวินค่ะ”
“ได้จ้ะเดี๋ยวพี่บอกพยาบาลเอามาให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ค่ะ”
“กล่องพยาบาลมาแล้วค่ะ
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ค่ะ”
“กวินมานี่สิ” หวายเรียกกวินที่เนรเทศตัวเองไปนั่งโซฟาหน้าโต๊ะทานข้าว
กวินเดินมาก้มหน้านิ่งๆเหมือนกับเด็กทำผิดแล้วกลัวโดนดุ
“เงยหน้าขึ้นมาสิ” กวินเงยหน้าขึ้นมา รอยฟกช้ำที่เกิดจากการชกต่อยยังปรากฏอยู่ทั่วใบหน้า
หญิงสาวค่อยๆประทับริมฝีปากอย่างบรรจงลงบนรอยฟกช้ำต่างบนใบหน้าของเขา ค่อยๆเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากเธอจุมพิตลงบนริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา และ เริ่มทำแผลให้เขาอย่างเบามือ แต่กวินก็ยังบ่นว่าเจ็บอยู่ดี แต่ก็ไม่วายโดนหวายเอ็ดว่าทำตัวเองทั้งนั้น ช่วยไม่ได้ ซึ่งกวินก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ
...........................................
……………………………………..
“ป็อปมาหาแม่หน่อยสิลูก”
“มีอะไรครับคุณแม่”
“คือ ลูกต้องหมั้นกับหนูพิม”
+++++++++++++++++++++++
คือพยายามเพิ่มบทแก้วใจให้นิดหน่อยน้าาาเพราะไรเตอร์วางเรื่องไว้แล้วง่ะ จะเป็นยังไงต่อต้องติดตามน้าาา เม้นต์เป็นกำลังใจด้วยยยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
