Beloved

"มันคงอู้งานอีกแล้วล่ะสิ เหอะ!"
เสียงเข้มๆของชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่          สบอารมณ์
สายคมจ้องมองไปยังเบสสีแดงสดที่ตอนนี้ต้องมีไอ้บ้าญี่ปุ่น
หน้าหล่อมาดีดสายบรรเลงทำนองเร้าใจเร่งอุณหภูมิในร่าง
กายนักท่องราตีทั้งหลายให้สนุกไปกับเพลงของพวกเขา
แต่ตอนนี้ไอ้บ้าญี่ปุ่นนั่นมันหายไปไหนไม่รู้!!!
"แกอย่าเครียดเลยน่า...ป๊อบให้วงอื่นแสดงแทนก่อนก็ได้นี่"
ชายหนุ่มผมสีทองสว่างเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆตามนิสัย
พูดกับเพื่อนผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี้ยง
"ฉันจะไม่เครียดเลยไอ้เขื่อนถ้าไอ้โทโมะมันไม่เล่นหายไปทุกวันแบบนี้เนี่ย!!"
"ก็เพราะมันหายไปทุกวัน...แกก็น่าจะชินได้แล้วนี่"
ชายหนุ่มผมสีแดงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเล่นไม้กลองในมืออย่างชิวๆ
ก่อนจะเอามันไปเคาะหัวเพื่อนหน้ามึนที่กำลังนอนหลับคาคีบอร์ดตัวเอง
"แล้วแกจะเอาไม้กลองไปตีหัวไอ้จองเบอีกนานมั้ยไอ้เคนตะก็รู้อยู่ว่ายังไงมันก็ไม่ตื่น"
"ฉันไม่ได้ตีหัวไอ้เบเพื่อให้มันตื่น...แค่แกล้งมันเล่นเท่านั้น"
"ไอ้นิสัยเสีย!!!"
นักร้องนำหรือหัวหน้าวงที่เคืองสมาชิกอีกคนที่อู้งานก็หันมาด่าไอ้คนมือบอนเอาไม้กลองตีหัวเพื่อน
และสุดท้ายวงของพวกเขาก็ต้องพากันกลับบ้านถึงจะอยู่ต่อไป
ก็ไม่สามารถขึ้นแสดงได้เพราะสมาชิกอีกคนไม่มา
แกนะแก๊!!...ไอ้โทโมะเจอเมื่อไรพ่อจะทุบให้หัวแบะ!!