Beloved

"มันคงอู้งานอีกแล้วล่ะสิ เหอะ!"

เสียงเข้มๆของชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่          สบอารมณ์

สายคมจ้องมองไปยังเบสสีแดงสดที่ตอนนี้ต้องมีไอ้บ้าญี่ปุ่น

หน้าหล่อมาดีดสายบรรเลงทำนองเร้าใจเร่งอุณหภูมิในร่าง

กายนักท่องราตีทั้งหลายให้สนุกไปกับเพลงของพวกเขา

แต่ตอนนี้ไอ้บ้าญี่ปุ่นนั่นมันหายไปไหนไม่รู้!!!

"แกอย่าเครียดเลยน่า...ป๊อบให้วงอื่นแสดงแทนก่อนก็ได้นี่"

ชายหนุ่มผมสีทองสว่างเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆตามนิสัย

พูดกับเพื่อนผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี้ยง

"ฉันจะไม่เครียดเลยไอ้เขื่อนถ้าไอ้โทโมะมันไม่เล่นหายไปทุกวันแบบนี้เนี่ย!!"

"ก็เพราะมันหายไปทุกวัน...แกก็น่าจะชินได้แล้วนี่"

ชายหนุ่มผมสีแดงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเล่นไม้กลองในมืออย่างชิวๆ

ก่อนจะเอามันไปเคาะหัวเพื่อนหน้ามึนที่กำลังนอนหลับคาคีบอร์ดตัวเอง

"แล้วแกจะเอาไม้กลองไปตีหัวไอ้จองเบอีกนานมั้ยไอ้เคนตะก็รู้อยู่ว่ายังไงมันก็ไม่ตื่น"

"ฉันไม่ได้ตีหัวไอ้เบเพื่อให้มันตื่น...แค่แกล้งมันเล่นเท่านั้น"

"ไอ้นิสัยเสีย!!!"

นักร้องนำหรือหัวหน้าวงที่เคืองสมาชิกอีกคนที่อู้งานก็หันมาด่าไอ้คนมือบอนเอาไม้กลองตีหัวเพื่อน

และสุดท้ายวงของพวกเขาก็ต้องพากันกลับบ้านถึงจะอยู่ต่อไป

ก็ไม่สามารถขึ้นแสดงได้เพราะสมาชิกอีกคนไม่มา

แกนะแก๊!!...ไอ้โทโมะเจอเมื่อไรพ่อจะทุบให้หัวแบะ!!