รักวุ่นวายของนายหน้าหวาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 ปรี้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!! เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้น
 
 
"ระวังงง!!!"โทโมะพูดเเล้วดึงเเขนเเก้วเข้ามา ตอนนี้แก้วเป็นฝ่ายทับโทโมะอยู่
 
 
"นะ นาย"แก้วกำลังจะพูดเเต่สลบไป
 
 
"ฮึ้ย เดินไม่ยอมดูตาม้าตาเรือเลยนะเธอ"โทโมะพูดเเล้วช้อนตัวเเก้วขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
บ้าน ศิริมงคลสกุล
 
 
"อ้าว ตาโมะทำไมอุ้มน้องแบบนั้นละลูก"แม่แก้วเอ่ยทัก
 
 
"คือ น้องเป็นลมหน่ะครับ"โทโมะบอก
 
 
"มาๆ พายัยแก้วมานอนก่อนสิลูก"แม่แก้วพูดเเล้วเดินไปที่ห้องรับแขก โทโมะก็วางแก้วลงบนโซฟา
 
 
"ติ๋มๆ เอายาดมมาเร็ว"แม่แก้วพูดอย่างเป็นห่วงแก้ว
 
 
"มาเเล้วค่ะคุณนาย"ติ๋มพูดเเล้วยื่นยาดมให้แม่ของแก้ว แม่แก้วจึงส่ายไปมาๆ
 
 
"อือออ"แก้วลืมตาขึ้นมา
 
 
"เป็นไงบ้างลูกยัยแก้ว"แม่แก้วถามอย่างเป็นห่วง
 
 
"แก้วยังไม่ตายหรอค่ะ เเล้วเอ่อนายนั่นละค่ะ"แก้วถามเมื่อรู้สึกตัว
 
 
"นั่งอยู่นี่ไงละลูก เเล้วทำไมเรียกพี่เค้าแบบนั้นเรียกพี่ดีๆสิลูก"แม่แก้วบอกเเล้วชี้แก้วจึงหันไป
 
 
"เอ่อ ค่ะพี่โทโมะเเก้วขอบคุณนะที่ช่วยไว้"แก้วพูด
 
 
"ช่วยอะไรกันลูก"แม่แก้วถามแบบ งงๆๆ
 
 
"คือแก้วจะข้ามถนนน่ะค่ะแม่ แต่ไม่ทันได้ดูทาง"แก้วพูดเเค่นี้แม่ก็โวยวายแทณ้กขึ้นมาก่อน
 
 
"ตายเเล้ว เจ็บตรงไหนไหมลูก ไปหาหมอไหม เเล้วทำไมไม่ดูทางดีๆลูก แม่สอนกี่ครั้งเเล้วเวลาข้ามถนนให้ดูทาง เเล้ว.."แม่แก้วถามเป็นชุด
 
 
"คือแม่แค่ แก้วไม่เป็นอะไรเเล้วค่ะเเม่ นาย เอ่อพี่โทโมะเค้ามาช่วยไว้ทันค่ะ"แก้วบอกแม่
 
 
"ขอบใจ นะ เอ่อพี่โทโมะมากนะค่ะ"แก้วพูด
 
 
"ไม่เป็นไร เเล้วนี่เธอโอเคเเล้วใช่ไหม"โทโมะถาม
 
 
"โอเคเเล้ว พี่กลับบ้านไปเถอะ"แก้วพูด
 
 
"ทำไมเสียมารยาทเเบบนั้นละลูก กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิตาโทโมะ"แม่แก้วชวน
 
 
"เอ่อ ครับ"โทโมะรับคำ
 
 
"งั้น ติ๋ม จัดโต๊ะอาหารเพิ่ม 1 ทีนะจ่ะ"แม่แก้วตะโกนบอกแม่บ้าน
 
 
 
 
 
 
"แก้วตักอาหารให้พี่เค้าสิลูก"แม่แก้วพูดเเก้วจึงตักต้มยำกุ้งให้โทโมะ
 
 
"ถ้าไม่เต็มใจทีหลังไม่ต้อง"โทโมะกระซิบข้างหูแก้วทำเอาแก้วขนลุก
 
 
"ไอบ้า"แก้วพูดเยบาๆเเล้วหยิกโทโมะไปหนึ่งที
 
 
"แหม เล่นอะไรกันน่ารักเชียวลูก"แม่เเก้วเอ่ย
 
 
"ไม่ได้เล่นค่ะเเม่"แก้วบอกก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวจนหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนะครับคุนน้า"โทโมะพูด
 
 
"ตายเเล้วเรียกแม่สิลูก"แม่แก้วพูด
 
 
"เอ่อ ครับคุณแม่"โทโมะพูด
 
 
"แก้วไปส่งพี่เค้าสิลูก"แม่แก้วบอกแก้ว
 
 
"เอ่อค่ะ"แก้วพูดเเล้วเดินตามไป
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นขอโทษนะที่ถือวิสาสะเรียกนายว่าพี่โทโมะ"แก้วพูด
 
 
"ชั้นแก่กว่าเธฮ เธอเรียกพี่น่ะถูกเเล้วไม่ใช่นายๆๆๆ"โทโมะบ่น
 
 
"อะไรก็ไม่อยากเรียกหนิ นายมันไม่น่าเคารพ"แก้วพูด
 
 
"วันนี้ชั้นช่วยชีวิตเธอ เธอต้องตอบแทนชั้น"โทโมะพูดเเล้วทำสายตาเจ้าเล่ห์
 
 
"อะไร"แก้วถาม
 
 
"เธอต้องเรียกชั้นว่าพี่ เเละเป็นพี่โมะ"โทโมะพูดทำเอาแก้ว งง
 
 
"ทำไมชั้นต้องเรียก นายมันไม่น่านับถือ"แก้วเถียง
 
 
"จะเรียกหรือจะให้ชั้นทำอย่างอื่นหล่ะ"โทโมะพูดเเล้วทำสายตาเจ้าเลห์ใส่แก้วอีกเเล้ว
 
 
"เออๆ เรียกก็ได้ พี่โทโมะ"แก้วพูด
 
 
"พูดไม่ถูก"โทโมะพูดเเล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้
 
 
"เออ พี่โมะ"เเก้วพูดเเล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
 
 
"เออ นี่ไม่สุภาพเลยนะแก้วใจ"โทโมะพูด
 
 
"เอ๊ะ นะ เอ่อ พี่นี่ยังไง จะไปก็รีบไปสิ"แก้วไล่
 
 
"อะไปก็ได้"โทโมะพูเเล้วเดินขึ้นรถไป
 
 
ฮะๆ แกล้งยัยนี้เเล้วสนุกเป็นบ้า คนอะไรตัวก็เล็ก << โทโมะคิดในใจเเล้วยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
 
 
ไอบ้านี่จะมาไม้ไหน เดี๋ยวเเทะโลม เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย จะบ้าตาย แต่ทำไมเราต้องใจเต้ยเเรงด้วยเนี่ยตอนตานั้น เอาหน้ามาใกล้ << แก้วคิดในใจเเล้วเดินเข้าบ้านไป
 
 
 
_________________________________________________________
 
อัพเเล้วน้ะ ^^ เม้นกันเยอะๆนะ ขอร้องๆๆๆ
 
รักนะรีกเดอร์ทุกคน