รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ”ฟางนั่งลงกับบันไดหน้าบริษัท นี่เป็นบริษัทที่7แล้วนะหลังจากตั้งแต่เช้าฟางเดินขาลากเข้ารับ
สมัครงานเกือบทั้งวันก็ยังไม่ได้เลยจนเวลาล่วงเลยมาบ่าย3โมงแล้ว
 
 
 
 
“ใจเย็นๆก่อนนะฟางอย่าพึ่งท้อ”ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆฟางแล้วพัดให้ฟาง ฟางเหล่มองป๊อปปี้สักพักก่อน
จะทำเป็นใส่หูฟังกับมือถือเพื่อเหมือนว่าคุยโทรศัพท์อยู่เวลาคุยกับป๊อปปี้
 
 
 
“เห้อ สมัครเป็นที่7แล้วนะป๊อป ทำไมเค้าถึงรับชั้น ชั้นมันห่วยเลยหรอ”ฟางตัดพ้อ ป๊อปปั้งโอบไหล่
ปลอบใจฟางด้วยความเคยชิน
 
 
 
“คนเราท้อได้แต่พึ่งถอย แม้วันนี้มันจะไม่ใช่วันของเรา แต่พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ และสักวันมันจะต้องเป็นวัน
ของเราแน่นอน สู้ๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วชู2นิ้วให้ฟางฮึดสู้
 
 
“แกนี่น้า คอยให้กำลังใจชั้นแบบนี้เสมอๆเลยนะ”ฟางส่ายหน้าขำกับความน่ารักของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ช่วยด้วยค่า โจรวิ่งราว ช่วยด้วย”เสียงของหญิงสูงวัยร้องขอให้คนช่วยฟางและป๊อปปี้หันไปมอง
เห็นโขรคนหนึ่งวิ่งราวกระเป๋าใบหรูมาทางพวกเขา
 
 
 
 
“เห้ย นั่นมันแม่ชั้น ฟางช่วยหน่อย”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นเจ้าทุกข์คือแม่ตัวเองรีบบอกฟางก่อนจะ
เรียกไม้หน้า3มาให้ฟาง
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
ฟางฟาดไปเต็มๆหน้าของโจรทันที
 
 
 
 
“หนอย นั่งนี่นิ แส่ไม่เข้าเรื่อง”โจรคนนั้นล้มลงก่อนจะชักมีดออกมาจะแทงฟางแต่ป๊อปปี้ตกใจแล้ว
รีบจับมือโจรไว้ไม่ให้แทงฟางได้
 
 
 
“ทะ ทำไมเกิดอะไรขึ้น”โจรพูดแล้วจะแทงฟางแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งมือเขาไม่ให้แทงฟาง
ลงก็ใช้มืออีกข้างทำร้ายฟางแต่ป๊อปปี้ใช้มืออีกข้างรั้งไว้ได้
 
 
 
 
“ห้ามทำอะไรเพื่อนชั้นนะเว่ย”ป๊อปปี้ตะโกนอย่างโมโห
 
 
 
 
 
“ผะ ผี ผีหลอก”โจรตกใจเมื่อแวบนึงได้ยินเสียงป๊อปปี้ก่อนจะเห็นร่างลางๆของป๊อปปี้ก็โยนกระเป๋า
และมีดทิ้งแล้ววิ่งเตลิดออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย อ้าว หนูฟาง”แม่ป๊อปปี้วิ่งมาพร้อมตำรวจก่อนจะหันไปเจอว่าฟางคือคนที่
ช่วยเหลือเธอ
 
 
 
“นี่ค่ะคุณแม่ คุณแม่ไม่เป็นไรนะคะ”ฟางยิ้มแล้วยื่นกระเป๋าให้แม่ป๊อปปี้
 
 
“แล้วนี่หนูฟางมาทำอะไรแถวนี้จ้ะเนี่ย”แม่ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
“อ๋อ ฟางมาสมัครงานน่ะคะแล้วบังเอิญเกิดซะก่อน”ฟางพูดแล้วโยนไม่หน้า3ก่อนจะก้มเก็บเอกสาร
สมัครงานที่หล่นกระจายเต็มพื้นเมื่อกี้โดยมีแม่ของป๊อปปี้ช่วยเก็บ
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่เดี๋ยวฟางเก็บเองได้”ฟางรีบบอกแม่ป๊อปปี้ก่อนจู่ๆจะวูบหน้ามืดเป็นลมไป
 
 
 
 
“ว้ายตายแล้ว ใครก็ได้ช่วยที”แม่ป๊อปปี้ตะโกนสักพักก็มีคนช่วยหามฟางขึ้นรถไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อืมม”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องพักห้องหนึ่ง
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอหนูฟาง หนูน่ะเป็นลมแดดรู้ตัวมั้ย”แม่ป๊อปปี้เดินเข้ามานั่งข้างๆฟางแล้วพูด
 
 
“สงสัยวันนี้คงตากแดดเดินตามหางานทำเกือบทั้งวันน่ะค่ะเลยเป็นลมเอาง่ายๆ”ฟางยิ้มแล้วหัวเราะ
เจื่อนๆ
 
 
 
 
“เห้อ หนูนี่น้า อย่างที่ตาป๊อปชอบจริงๆว่าเป็นคนมุ่งมั่นและจริงทำอะไรขึ้นมาไม่เคยย่อท้อ จนลืม
ดูแลตัวเอง”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วแอบขำกับความน่ารักของฟางก่อนจะซึมลงไปคิดถึงลูกชาย
 
 
 
 
“คุณแม่ อย่าเศร้าสิคะ ถ้าป๊อปปี้รู้ว่าคุณแม่ไม่มีความสุขมัวเศร้าแบบนี้ป๊อปปี้คงไม่มีความสุขตามไป
ด้วย”ฟางรีบปลอบแม่ป๊อปปี้ไว้แล้วคิดถึงเพื่อนรักที่เป็นห่วงหญิงสูงวัยคนนี้มากแค่ไหน
 
 
 
 
“เห้อ หนูนี่พูดเหมือนแก้วเค้าเด้ะเลยนะลูก”แม่ป๊อปปี้ยิ้มออกมาเมื่อพูดถึงว่าที่ลูกสะใภ้ตัวเอง
 
 
 
“ก็คุณแม่เป็นแม่ของป๊อปปี้ก็เหมือนกับแม่ของฟางเอง ฟางกับแก้วคงคิดเหมือนกันมั้งคะว่าไม่อยาก
ให้คุณแม่ต้องเศร้าแบบนี้”ฟางยิ้มแล้วจับมือให้กำลังใจแม่ป๊อปปี้
 
 
 
“คุณแม่คะช่วยเซ็นเอกสารนี่หน่อยสิคะ”แก้วเดินเข้ามาในห้องแล้วเอาเอกสารให้แม่ป๊อปปี้เซ็น
 
 
 
“ขอบใจมากนะลูกเห้อเลขาคนเก่าแม่ก็ดันมีเรื่องกับโทโมะอีก แล้วลาออกแม่เลยต้องงานยุ่งแบบนี้
เห้อ ตาโทโมะนะไม่น่าอารมณ์ร้อนแบบนั้นเลย แล้วนี่แก้วเห็นโทโมะมั้ยลูก”แม่ป๊อปปี้หันไปถาม
แก้ว แก้วชะงัก
 
 
 
 
“เอ่อ สงสัยเค้าคงไปข้างนอกมั้งคะ ไม่เห็นอยู่ที่ห้องเลย”แก้วพูด
 
 
 
 
“ชักเหลวไหลละลูกคนนี้ ต่อไปแม่จะหาเมียให้ดูแลซะให้เข็ดเลย”แม่ป๊อปปี้พูดทำให้แก้วสะดุดกับ
คำว่าเมีย
 
 
 
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนี่ค่ะอาหารเที่ยง ทีหลังอย่าลืมนะคะคุณแม่ เดี๋ยวกระเพาะก็ถามหาอีกหรอก
ค่ะ เดี๋ยวแก้วขอตัวกลับไปที่ห้องทำงานก่อนนะคะ ไปแล้วนะฟาง”แก้วพูดก่อนจะวางกล่องข้าวให้
แม่ป๊อปปี้แล้วเดินออกไป
 
 
 
 
“เห้อหนูแก้วเค้าเป็นคนดี เพียบพร้อมซะจริงๆ เสียดายไม่น่าต้องมาเป็นหม้ายขันหมากแบบนี้
เลย”แม่ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“อย่าคิดมากสิคะ อย่างน้อยแก้วเค้าก็ไม่ได้หนีไปไหนกลับดูแลคุณแม่เหมือนเดิม เอาล่ะค่ะคุณแม่
ทานข้าวดีกว่านะคะ เอ ยานี้มียาก่อนอาหารด้วย งั้นทานนะคะ”ฟางพูดก่อนจะจัดยาให้กับแม่ป๊อปปี้
ตามความเคยชินที่ตอนเรียนมหาลัยเธอเคยเป็นอาสาสมัครดูแลผู้สูงอายุ
 
 
 
 
“ฟางกำลังว่างงานหนูมาทำงานกับแม่มั้ยลูก”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
“อะไรนะคะแม่”ฟางหันไปมองอย่างตกใจ
 
 
 
“ก็เรากำลังหางานทำอยู่นินา แม่เองก็กำลังขาดเลขา งั้นหนูมาทำงานกับแม่ละกันนะลูก หนูน่ะช่วย
ป๊อปปี้มาตลอด แม่ว่าให้แม่ได้ทำอะไรให้หนูมั่งดีกว่า”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“จริงๆนะคะแม่ ขอบคุณค่ะ”ฟางยิ้มดีใจก่อนจะไหว้ขอบคุณแม่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“งั้นวันนี้แม่อนุญาตให้เรากลับก่อนได้นะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานกัน”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง
อย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เย้ ป๊อปปี้ ชั้นได้งานทำแล้ว ชั้นทำงานเป็นเลขาแม่แกเลยนะป๊อปปี้”ฟางวิ่งเข้ามาในห้องอย่างดีใจ
ก่อนจะตะโกนบอกป๊อปปี้กับข่าวดีที่เธอได้รับ
 
 
 
“ป๊อปปี้ แกอยู่ไหนน่ะ ตั้งแต่กลางวันแล้วนะที่แกหายไปหลังจากแกช่วยชั้นเนี่ย”ฟางพยายามเรียก
ป๊อปปี้แต่ไม่มีเสียงตอบ
 
 
 
“ป๊อปปี้ อยู่ไหนนะ”ฟางพยายามเรียกป๊อปปี้อีกครั้ง ใจคอเธอเริ่มไม่ดีแล้วเมื่อเห็นเพื่อนรักหายไป
ไม่ขานตอบ
 
 
 
 
 
“ฟะ ฟาง”เสียงของป๊อปปี้ที่ดังอย่างแผ่วเบาทำให้ฟางพยายามเงี่ยหูฟังแล้วเดินตามหาป๊อปปี้จน
เปิดม่านที่ระเบียงแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เป็นร่างโปรงแสงและไม่มีเรี่ยวแรง
 
 
 
 
“ทะ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะป๊อป เกิดอะไรขึ้น”ฟางตกใจพยายามคว้าตัวป๊อปปี้แต่ก็คว้าไม่ได้
 
 
 
“สงสัยวันนี้ชั้นใช้พลังช่วยเธอมั้งเลยพลังหายไปหมดเลย”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
 
“เพราะชั้นแท้ๆเลยแกเลยต้องเป็นแบบนี้ โถ่ ป๊อปปี้”ฟางเศร้าทันทีเมื่อเห็นร่างของเพื่อนรัก
 
 
 
“อย่าเศร้าสิ ชั้นต้องขอบใจแกมากกว่านะที่แกช่วยแม่ชั้นวันนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“แต่ชั้นไม่ยอมให้แกหายไปแบบนี้สิมันต้องมีทางช่วย”ฟางครุ่นคิดก่อนจะคิดออกแล้ววิ่งหายเข้าไป
ในห้องพร้อมหนังสือสวดมนตร์แล้วเปิดหน้าบทสวดแผ่เมตตา
 
 
 
 
 
“สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนตุ นิททุกขา อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ”ฟาง
หลับตาสวดมนต์แผ่เมตตาไปเรื่อยๆเพียงแค่หวังว่าป๊อปปี้จะได้ส่วนบุญจากการสวดมนต์ครั้งนี้ของ
เธอ
 
 
 
 
“พอแล้วล่ะฟางขอบใจนะ”ป๊อปปี้ที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอื้อมมือไปจับมือฟางเพื่อให้หยุดก่อนจะ
ยิ้มให้กับฟาง
 
 
 
 
“เห้อ คืนนี้พระจันทร์สวยเห็นแล้วนึกถึงตอนที่เราไปค่ายวิทย์เลยว่ามั้ย”ป๊อปปี้พูดจบก็นั่งดู
พระจันทร์ข้างๆฟางแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
 
“อะไรเนี่ยแก”ฟางร้องเมื่อจู่ๆป๊อปปี้ก็ล้มตัวนอนหนุนตักฟาง
 
 
 
 
“เมื่อยอ่ะ ขอนอนตักแกแปปนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มทำให้ฟางแอบเบือนหน้าหนีรอยยิ้มนั้นของเพื่อน
รักแล้วแก้มแดง
 
 
 
 
ในที่สุดฟางก็ได้งานทำแล้ว ทำงานกับแม่พระเอกซะด้วยยย