รักเราไม่มีเฮี้ยน

9.9

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 01.33 น.

  45 ตอน
  566 วิจารณ์
  103.15K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มีนาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) งานใหม่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางนั่งลงกับบันไดหน้าบริษัท นี่เป็นบริษัทที่7แล้วนะหลังจากตั้งแต่เช้าฟางเดินขาลากเข้ารับ

สมัครงานเกือบทั้งวันก็ยังไม่ได้เลยจนเวลาล่วงเลยมาบ่าย3โมงแล้ว

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะฟางอย่าพึ่งท้อ”ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆฟางแล้วพัดให้ฟาง ฟางเหล่มองป๊อปปี้สักพักก่อน

จะทำเป็นใส่หูฟังกับมือถือเพื่อเหมือนว่าคุยโทรศัพท์อยู่เวลาคุยกับป๊อปปี้

 

 

 

“เห้อ สมัครเป็นที่7แล้วนะป๊อป ทำไมเค้าถึงรับชั้น ชั้นมันห่วยเลยหรอ”ฟางตัดพ้อ ป๊อปปั้งโอบไหล่

ปลอบใจฟางด้วยความเคยชิน

 

 

 

“คนเราท้อได้แต่พึ่งถอย แม้วันนี้มันจะไม่ใช่วันของเรา แต่พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ และสักวันมันจะต้องเป็นวัน

ของเราแน่นอน สู้ๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วชู2นิ้วให้ฟางฮึดสู้

 

 

“แกนี่น้า คอยให้กำลังใจชั้นแบบนี้เสมอๆเลยนะ”ฟางส่ายหน้าขำกับความน่ารักของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ช่วยด้วยค่า โจรวิ่งราว ช่วยด้วย”เสียงของหญิงสูงวัยร้องขอให้คนช่วยฟางและป๊อปปี้หันไปมอง

เห็นโขรคนหนึ่งวิ่งราวกระเป๋าใบหรูมาทางพวกเขา

 

 

 

 

“เห้ย นั่นมันแม่ชั้น ฟางช่วยหน่อย”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นเจ้าทุกข์คือแม่ตัวเองรีบบอกฟางก่อนจะ

เรียกไม้หน้า3มาให้ฟาง

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

ฟางฟาดไปเต็มๆหน้าของโจรทันที

 

 

 

 

“หนอย นั่งนี่นิ แส่ไม่เข้าเรื่อง”โจรคนนั้นล้มลงก่อนจะชักมีดออกมาจะแทงฟางแต่ป๊อปปี้ตกใจแล้ว

รีบจับมือโจรไว้ไม่ให้แทงฟางได้

 

 

 

“ทะ ทำไมเกิดอะไรขึ้น”โจรพูดแล้วจะแทงฟางแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งมือเขาไม่ให้แทงฟาง

ลงก็ใช้มืออีกข้างทำร้ายฟางแต่ป๊อปปี้ใช้มืออีกข้างรั้งไว้ได้

 

 

 

 

“ห้ามทำอะไรเพื่อนชั้นนะเว่ย”ป๊อปปี้ตะโกนอย่างโมโห

 

 

 

 

 

“ผะ ผี ผีหลอก”โจรตกใจเมื่อแวบนึงได้ยินเสียงป๊อปปี้ก่อนจะเห็นร่างลางๆของป๊อปปี้ก็โยนกระเป๋า

และมีดทิ้งแล้ววิ่งเตลิดออกไปจากตรงนั้นทันที

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย อ้าว หนูฟาง”แม่ป๊อปปี้วิ่งมาพร้อมตำรวจก่อนจะหันไปเจอว่าฟางคือคนที่

ช่วยเหลือเธอ

 

 

 

“นี่ค่ะคุณแม่ คุณแม่ไม่เป็นไรนะคะ”ฟางยิ้มแล้วยื่นกระเป๋าให้แม่ป๊อปปี้

 

 

“แล้วนี่หนูฟางมาทำอะไรแถวนี้จ้ะเนี่ย”แม่ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“อ๋อ ฟางมาสมัครงานน่ะคะแล้วบังเอิญเกิดซะก่อน”ฟางพูดแล้วโยนไม่หน้า3ก่อนจะก้มเก็บเอกสาร

สมัครงานที่หล่นกระจายเต็มพื้นเมื่อกี้โดยมีแม่ของป๊อปปี้ช่วยเก็บ

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่เดี๋ยวฟางเก็บเองได้”ฟางรีบบอกแม่ป๊อปปี้ก่อนจู่ๆจะวูบหน้ามืดเป็นลมไป

 

 

 

 

“ว้ายตายแล้ว ใครก็ได้ช่วยที”แม่ป๊อปปี้ตะโกนสักพักก็มีคนช่วยหามฟางขึ้นรถไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องพักห้องหนึ่ง

 

 

 

“ฟื้นแล้วหรอหนูฟาง หนูน่ะเป็นลมแดดรู้ตัวมั้ย”แม่ป๊อปปี้เดินเข้ามานั่งข้างๆฟางแล้วพูด

 

 

“สงสัยวันนี้คงตากแดดเดินตามหางานทำเกือบทั้งวันน่ะค่ะเลยเป็นลมเอาง่ายๆ”ฟางยิ้มแล้วหัวเราะ

เจื่อนๆ

 

 

 

 

“เห้อ หนูนี่น้า อย่างที่ตาป๊อปชอบจริงๆว่าเป็นคนมุ่งมั่นและจริงทำอะไรขึ้นมาไม่เคยย่อท้อ จนลืม

ดูแลตัวเอง”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วแอบขำกับความน่ารักของฟางก่อนจะซึมลงไปคิดถึงลูกชาย

 

 

 

 

“คุณแม่ อย่าเศร้าสิคะ ถ้าป๊อปปี้รู้ว่าคุณแม่ไม่มีความสุขมัวเศร้าแบบนี้ป๊อปปี้คงไม่มีความสุขตามไป

ด้วย”ฟางรีบปลอบแม่ป๊อปปี้ไว้แล้วคิดถึงเพื่อนรักที่เป็นห่วงหญิงสูงวัยคนนี้มากแค่ไหน

 

 

 

 

“เห้อ หนูนี่พูดเหมือนแก้วเค้าเด้ะเลยนะลูก”แม่ป๊อปปี้ยิ้มออกมาเมื่อพูดถึงว่าที่ลูกสะใภ้ตัวเอง

 

 

 

“ก็คุณแม่เป็นแม่ของป๊อปปี้ก็เหมือนกับแม่ของฟางเอง ฟางกับแก้วคงคิดเหมือนกันมั้งคะว่าไม่อยาก

ให้คุณแม่ต้องเศร้าแบบนี้”ฟางยิ้มแล้วจับมือให้กำลังใจแม่ป๊อปปี้

 

 

 

“คุณแม่คะช่วยเซ็นเอกสารนี่หน่อยสิคะ”แก้วเดินเข้ามาในห้องแล้วเอาเอกสารให้แม่ป๊อปปี้เซ็น

 

 

 

“ขอบใจมากนะลูกเห้อเลขาคนเก่าแม่ก็ดันมีเรื่องกับโทโมะอีก แล้วลาออกแม่เลยต้องงานยุ่งแบบนี้

เห้อ ตาโทโมะนะไม่น่าอารมณ์ร้อนแบบนั้นเลย แล้วนี่แก้วเห็นโทโมะมั้ยลูก”แม่ป๊อปปี้หันไปถาม

แก้ว แก้วชะงัก

 

 

 

 

“เอ่อ สงสัยเค้าคงไปข้างนอกมั้งคะ ไม่เห็นอยู่ที่ห้องเลย”แก้วพูด

 

 

 

 

“ชักเหลวไหลละลูกคนนี้ ต่อไปแม่จะหาเมียให้ดูแลซะให้เข็ดเลย”แม่ป๊อปปี้พูดทำให้แก้วสะดุดกับ

คำว่าเมีย

 

 

 

“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนี่ค่ะอาหารเที่ยง ทีหลังอย่าลืมนะคะคุณแม่ เดี๋ยวกระเพาะก็ถามหาอีกหรอก

ค่ะ เดี๋ยวแก้วขอตัวกลับไปที่ห้องทำงานก่อนนะคะ ไปแล้วนะฟาง”แก้วพูดก่อนจะวางกล่องข้าวให้

แม่ป๊อปปี้แล้วเดินออกไป

 

 

 

 

“เห้อหนูแก้วเค้าเป็นคนดี เพียบพร้อมซะจริงๆ เสียดายไม่น่าต้องมาเป็นหม้ายขันหมากแบบนี้

เลย”แม่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“อย่าคิดมากสิคะ อย่างน้อยแก้วเค้าก็ไม่ได้หนีไปไหนกลับดูแลคุณแม่เหมือนเดิม เอาล่ะค่ะคุณแม่

ทานข้าวดีกว่านะคะ เอ ยานี้มียาก่อนอาหารด้วย งั้นทานนะคะ”ฟางพูดก่อนจะจัดยาให้กับแม่ป๊อปปี้

ตามความเคยชินที่ตอนเรียนมหาลัยเธอเคยเป็นอาสาสมัครดูแลผู้สูงอายุ

 

 

 

 

“ฟางกำลังว่างงานหนูมาทำงานกับแม่มั้ยลูก”แม่ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

“อะไรนะคะแม่”ฟางหันไปมองอย่างตกใจ

 

 

 

“ก็เรากำลังหางานทำอยู่นินา แม่เองก็กำลังขาดเลขา งั้นหนูมาทำงานกับแม่ละกันนะลูก หนูน่ะช่วย

ป๊อปปี้มาตลอด แม่ว่าให้แม่ได้ทำอะไรให้หนูมั่งดีกว่า”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“จริงๆนะคะแม่ ขอบคุณค่ะ”ฟางยิ้มดีใจก่อนจะไหว้ขอบคุณแม่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

“งั้นวันนี้แม่อนุญาตให้เรากลับก่อนได้นะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานกัน”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง

อย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ ป๊อปปี้ ชั้นได้งานทำแล้ว ชั้นทำงานเป็นเลขาแม่แกเลยนะป๊อปปี้”ฟางวิ่งเข้ามาในห้องอย่างดีใจ

ก่อนจะตะโกนบอกป๊อปปี้กับข่าวดีที่เธอได้รับ

 

 

 

“ป๊อปปี้ แกอยู่ไหนน่ะ ตั้งแต่กลางวันแล้วนะที่แกหายไปหลังจากแกช่วยชั้นเนี่ย”ฟางพยายามเรียก

ป๊อปปี้แต่ไม่มีเสียงตอบ

 

 

 

“ป๊อปปี้ อยู่ไหนนะ”ฟางพยายามเรียกป๊อปปี้อีกครั้ง ใจคอเธอเริ่มไม่ดีแล้วเมื่อเห็นเพื่อนรักหายไป

ไม่ขานตอบ

 

 

 

 

 

“ฟะ ฟาง”เสียงของป๊อปปี้ที่ดังอย่างแผ่วเบาทำให้ฟางพยายามเงี่ยหูฟังแล้วเดินตามหาป๊อปปี้จน

เปิดม่านที่ระเบียงแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เป็นร่างโปรงแสงและไม่มีเรี่ยวแรง

 

 

 

 

“ทะ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะป๊อป เกิดอะไรขึ้น”ฟางตกใจพยายามคว้าตัวป๊อปปี้แต่ก็คว้าไม่ได้

 

 

 

“สงสัยวันนี้ชั้นใช้พลังช่วยเธอมั้งเลยพลังหายไปหมดเลย”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“เพราะชั้นแท้ๆเลยแกเลยต้องเป็นแบบนี้ โถ่ ป๊อปปี้”ฟางเศร้าทันทีเมื่อเห็นร่างของเพื่อนรัก

 

 

 

“อย่าเศร้าสิ ชั้นต้องขอบใจแกมากกว่านะที่แกช่วยแม่ชั้นวันนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แต่ชั้นไม่ยอมให้แกหายไปแบบนี้สิมันต้องมีทางช่วย”ฟางครุ่นคิดก่อนจะคิดออกแล้ววิ่งหายเข้าไป

ในห้องพร้อมหนังสือสวดมนตร์แล้วเปิดหน้าบทสวดแผ่เมตตา

 

 

 

 

 

“สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนตุ นิททุกขา อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ”ฟาง

หลับตาสวดมนต์แผ่เมตตาไปเรื่อยๆเพียงแค่หวังว่าป๊อปปี้จะได้ส่วนบุญจากการสวดมนต์ครั้งนี้ของ

เธอ

 

 

 

 

“พอแล้วล่ะฟางขอบใจนะ”ป๊อปปี้ที่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเอื้อมมือไปจับมือฟางเพื่อให้หยุดก่อนจะ

ยิ้มให้กับฟาง

 

 

 

 

“เห้อ คืนนี้พระจันทร์สวยเห็นแล้วนึกถึงตอนที่เราไปค่ายวิทย์เลยว่ามั้ย”ป๊อปปี้พูดจบก็นั่งดู

พระจันทร์ข้างๆฟางแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“อะไรเนี่ยแก”ฟางร้องเมื่อจู่ๆป๊อปปี้ก็ล้มตัวนอนหนุนตักฟาง

 

 

 

 

“เมื่อยอ่ะ ขอนอนตักแกแปปนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มทำให้ฟางแอบเบือนหน้าหนีรอยยิ้มนั้นของเพื่อน

รักแล้วแก้มแดง

 

 

 

 

ในที่สุดฟางก็ได้งานทำแล้ว ทำงานกับแม่พระเอกซะด้วยยย

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา