รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ป๊อปปี้”ฟางร้องไห้อยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นป๊อปปี้แน่นิ่ง ทุกคนรีบตามมาที่หน้าวัดเห็นฟาง ป๊อปปี้
และเขื่อนกับเฟย์ที่สลบไปแล้วก็ตกใจ
 
 
 
 
“ชีพจรป๊อปปี้เต้นอ่อนมากเลยค่ะ”แก้วรีบเข้าไปจับชีพจรป๊อปปี้ก่อนที่ทุกคนจะพา เฟย์ เขื่อนและ
ป๊อปปี้ไปโรงพยาบาล
 
 
 
 
“ใจเย็นนะหนูฟาง ตอนนี้ตาป๊อปถึงมือหมอแล้ว”พ่อของป๊อปปี้ปลอบฟาง ฟางเห็นแม่ของป๊อปปี้
ร้องไห้จึงเดินไปกอดแม่ของป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
“ป๊อปจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยหนูฟาง ฮือๆ ป๊อปปี้”คุณแม่ร้องไห้กอดฟางแน่น แก้วมองเห็นแม่เสียใจก็
ซึมลงไปก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ เธอท้องกับนายโทโมะอะไรนั่นใช่มั้ย”กวินถามแก้วเมื่อเห็นแก้วเดินออกมาคน
เดียว
 
 
 
 
 
“อย่าพูดเรื่องนี้อีกได้มั้ยกวิน ชั้นว่าชั้นกลับบ้านดีกว่านะ”แก้วพูดแต่กวินรั้งแขนแก้วไว้ เป็นจังหวะ
เดียวกับโทโมะเดินมาตามแก้วเห็นกวินจับมือแก้วก็โมโห
 
 
 
 
“นี่มีเมียอยู่แล้วยังจะมาพลอดรักกันอีกหรอห้ะ”โทโมะว่ากวิน
 
 
 
 
“นี่นายก็ฟังก่อนสิวะ จริงๆแล้ว แก้วน่ะเค้า”กวินพยายามจะพูดแต่แก้วสั่งห้าม
 
 
 
 
 
“กวิน พอแล้ว เอ่อ นายไปดูจินนี่ก่อนเถอะเดี๋ยวชั้นจัดการเอง”แก้วพูด กวินมองนิดนึงก่อนจะเดินไป
หาจินนี่ที่ถูกหมอเรียกไปดูอาการลูกในท้องเพราะเธอวิ่งไปวิ่งมาจนเป็นลม
 
 
 
 
 
“แล้วจะไปไหนน่ะ”โทโมะรั้งแขนแก้วไว้ แต่แก้วพยายามขืนตัวไว้
 
 
 
 
“แก้ว เอ่อ แก้วจะกลับบ้าน”แก้วพูด แต่โทโมะรวบตัวแก้วเอาไว้แน่น
 
 
 
 
“มีบ้านรึไง รึว่านอกจากไอ้กวินเมื่อกี้เธอมีผู้ชายคนไหนอีกห้ะ”โทโมะถามอย่างหงุดหงิดที่แก้วชอบ
ทำตัวมีความลับกับเขาแบบนี้
 
 
 
 
 
“ไม่มี แต่เอ่ ชั้นปวดหัว ขอตัวก่อนนะ”แก้วพูดแล้วสะบัดตัวออกจะหนี โทโมะจึงตัดสินใจอุ้มแก้วขึ้น
มา
 
 
 
 
 
“ปวดหัว งั้นก็ต้องกินยา มานี่”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วกลับไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไปจากโรง
พยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมอคะ ป๊อปปี้เป็นยังไงบ้างคะ”ฟางถามหมอที่ออกมาจากห้องตรวจ
 
 
 
 
“คนไข้ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ตอนนี้ยังหมดสติอยู่ ยังไงเดี๋ยวหมดจะส่งคนไข้ไปห้อง
พักแล้วให้ญาติดูแลนะครับ”หมอพูดก่อนจะนำตัวป๊อปปี้ไปส่งที่ห้องพักผู้ป่วย
 
 
 
 
 
“เฟย์ เป็นยังไงบ้าง”ฟางทักเมื่อเห็นเฟย์เดินเข้ามาในห้องของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“หมอบอกว่าเฟย์แค่หัวแตกน่ะค่ะ ไม่ต้องนอนโรงพยาบาล แต่คุณเขื่อน่ะสิคะ แขนหัก ตอนนี้พักอยู่
ห้องข้างๆน่ะค่ะ”เฟย์ตอบฟาง แล้วนั่งเฝ้าป๊อปปี้อยู่กับพ่อแม่ของเขา
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวฟางดูแลป๊อปต่อเองนะคะพ่อ แท่ ไปพักเถอะค่ะ”ฟางบอก พ่อแม่ป๊อปปี้รับคำ
ก่อนจะออกเดินไป
 
 
 
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวเฟย์ขอตัวไปดูแลคุณเขื่อนก่อนนะคะ ป่านนี้คงจะฟื้นแล้ว”เฟย์พูดแล้วเดินกลับมาในห้อง
ของเขื่อนแล้วเห็นเขื่อนหลับอยู่
 
 
 
 
 
“เอ่ะ ไหนพยาบาลบอกว่าตื่นแล้ว นี่ยังหลับอยู่เลยนิ”เฟย์พูดก่อนจะนั่งลงข้างๆเขื่อน แล้วชะงักเมื่อ
เห็นหนังสือข้างๆตัวเขา
 
 
 
 
 
 
“อี๋ ในโรงพยาบาลยังจะอ่านอยู่นะหนังสือแบบนี้”เฟย์ร้องเมื่อเห็นหนังสือในมือเขื่อนคือ พวกZoo
และ Play boy ก็รีบเอาหนังสือพวกนั้นไปไว้ไกลๆทันที
 
 
 
 
 
“ก็อ่านศึกษาไว้จะได้ปฏิบัติมาแล้วไม่ตกม้าตายไง”เขื่อนลืมตาแล้วยักคิ้วกวนๆให้เฟย์ เฟย์รีบเอา
หนังสือที่หยิบมาฟาดใส่เขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เจ็บนะ อย่าตีสิ”เขื่อนร้องก่อนจะเอามืออีกข้างที่ไม่หักรวบเอวเฟย์ไว้แล้วดึงมาทับตัวเอง ทำ
ให้เฟย์อยู่ใกล้เขื่อนหน้าห่างกันแค่คืบ
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนี้ใส่คอนแท็กเลนส์แล้วนี่ บ้านคอนแท็กเลนส์เข้าถึงแล้วหรอ”เขื่อนพูดยิ้มๆ เฟย์จึงเอาหัว
โหม่งเขื่อนไปทีนึง
 
 
 
 
 
 
“ถ้าตื่นมาแล้วจะกวนกันนะคะ งั้นก็หลับไปเลยค่ะ ปล่อยเฟย์”เฟย์ดิ้นในอ้อมกอดเขื่อนอย่าง
หงุดหงิด นี่ขนาดมีแค่มือเดียวยังแรงเถอะขนาดนี้เลยนะ
 
 
 
 
“ได้ข่าวว่าตอนชั้นผีเข้าเนี่ย มีใครแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งน้าๆ”เขื่อนพูดยิ้มๆ เฟย์หน้าแดงรีบเบือนหน้า
หนี
 
 
 
 
 
 
“ใครร้องไห้ ไม่มีสักหน่อย ปล่อยเฟย์ค่ะ มันดูไม่ดีนะแบบนี้”เฟย์พยายามดิ้นไปมาแก้เขิน
 
 
 
 
 
 
“นี่ รู้มั้ย ตอนนี้ร่างกายเรา2คนกำลังสีกันมันทำให้ชั้นเกิดอารมณ์”เขื่อนพูดแล้วทำหน้าหื่นใส่เฟย์
เฟย์ตัวแข็งนิ่งทันที
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอานะคุณเขื่อน อื้อๆ”เฟย์พยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่โดนเขื่อนล๊อกต้นคอไว้แล้วก้มลงจูบเฟย์
อย่างอ่อนโยน เฟย์อึ้งและค่อยๆหลับตารับสัมผัสนั้นอยู่ไม่ไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ กว่าจะจบเรื่องราวได้เนาะธาม”เสียงใสๆของนางฟ้าตนหนึ่งีท่โผล่มาพร้อมเทวดาหนุ่มกลางดึก
ในห้องของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“นี่เจ้ แล้วนี่จะไปเคลียร์กับมดที่นรกรึเปล่าล่ะ เห็นพอเจ้เปลี่ยนหัวใจของนายภานุให้เป็นสีขาวไป
แล้ว หมอนั่นคงเตรียมตัวโดนลงโทษจากมดแล้วล่ะ ไม่ไปดูหน่อยหรอ”ธามไทกระแซะนางฟ้ารุ่นพี่
แซวๆ
 
 
 
 
 
“นี่ ก็ปล่อยให้เค้าลงโทษกันเองสิ เราอยู่สวรรค์จะไปยุ่งอะไรกับเค้าเล่า”นางฟ้าคนสวยพูดก่อนจะ
เดินมานั่งที่ปลายเตียงของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“จะว่าไปแล้ว ทำไมนายป๊อปปี้เหลนเจ้ถึงไม่ฟื้นมาอีกล่ะ นี่เราก็พาหมอนั่นเข้าร่างแล้วนะ”ธามไท
บ่นอุบ
 
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ ดะ เดี๋ยวนะ ไม่มี ไม่มีวิญญาญของป๊อปปี้เหลนชั้น”โฟร์ร้องตะโกนอย่างตกใจแล้วกุมขมับ
 
 
 
 
 
 
“เห้ย แล้วเหลนเจ้หายไปไหนน่ะ เจ้โฟร์”ธามไทรีบถาม
 
 
 
 
 
“ตายแล้วๆ หล่นระหว่างทางก็ไม่น่าใช่นะ”โฟร์ครุ่นคิด จังหวะนั้นเอง ฟางได้ยินเสียงคนคุยกันก็สลึม
สลือตื่นขึ้นมา มองร่างที่มีออร่าสีขาวล้อมรอบ2ร่างคุยกันก็ขยี้ตาแล้วตาโตตกใจ
 
 
 
 
 
“พี่โฟร์ ธาม”ฟางเรียกทั้งคู่ทำให้ทั้งคู่หันไปมองหน้าฟางอย่างตกใจ
 
 
 
 
“ทำไมมนุษย์คนนี้ถึงเห็นเราล่ะเจ้”ธามไทพูดอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
“พวกข้าเป็นเทวดานางฟ้าบนสวรรค์ ข้าไม่ใช่พวกพี่เจ้าหรอก”โฟร์ยิ้ม
 
 
 
 
 
 
“แล้วมาที่นี่มีอะไรรึเปล่าคะ อย่าบอกนะว่าป๊อปปี้ตายแล้ว ไม่จริง ฮือๆ”ฟางมองโฟร์และธามไทก่อน
จะร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ๆ หยุดเลยๆ พวกข้าไม่ได้มารับวิญญาณแฟนเจ้า แต่ เอ่อ คือว่า”ธามไทอึกอัก
 
 
 
 
 
“มีอะไรเกิดขึ้นกับป๊อปปี้หรอคะ หรือว่า ป๊อปปี้เค้าถูกภานุทำร้ายอีกแล้ว”ฟางตกใจ
 
 
 
 
 
 
“ภานุน่ะ โดนลงโทษไปแล้ว ตอนนี้ก็จะมีแต่ป๊อปปี้นั่นล่ะ เพียงแต่ว่า ตอนนี้ ดวงวิญญาณของป๊อปปี้
หายไปอีกแล้ว”โฟร์พูด
 
 
 
 
 
“ห้ะ หายไป แล้วหายไปไหนล่ะคะ”ฟางถามอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าล่ะกลุ้มเจ้าเหลนคนนี้ของข้าจัง”โฟร์พูดแล้วกุมขมับโดยมีธามไทปลอบอยู่
ข้างๆ
 
 
 
 
 
 
“จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าป๊อปปี้ไม่ยอมกลับมาแล้วฟางจะเป็นฝ่ายไปตามป๊อปปี้มาเอง”ฟางพูด โฟร์
และธามไทมองหน้ากันตกใจ
 
 
 
 
 
 
“นี่ มันเท่ากับว่าเราต้องถอดวิญญาณออกไปเลยนะ นี่มันตรายมากเลยนะ”ธามไทพูด
 
 
 
 
 
“ค่ะ ฟางพร้อมจะเสี่ยง เพื่อให้ป๊อปปี้กลับมา”ฟางพูดอย่างแน่วแน่ในความตั้งใจตัวเอง
 
 
 
 
 
ตอนนี้เฟย์และเขื่อนเค้าแย่งซีนพระเอกนางเอกไปเต็มๆนะ555 แต่จะเป็นไงก็เม้นกับโหวต
ด้วยน้าาา ใกล้จบแล้วๆๆ