รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วหรอจินนี่ ค่อยๆลุกนะ หมอบอกจินนี่น่ะทำงานหนักเลยเหนื่อยแล้วก็เป็นลมง่ายน่ะ นี่เงินที่

ส่งไปให้น่ะมันก็พอแล้วนะ ยังจะดื้อทำงานอีก”กวินพูดเมื่อเห็นจินนี่ฟื้นขึ้นมาหลังจากเขาพาเธอมา

ส่งโรงพยาบาล

 

 

 

 

“ทำไมไม่ไปตามสาวคนใหม่ของกวินล่ะ มาสนใจจินนี่ทำไม”จินนี่พูดแล้วเบือนหน้าหนี

 

 

 

“เอ้า จินนี่เป็นเมียกวินนะ จะให้กวินไปสนใจคนอื่นทำไมล่ะ แล้วนี่เมียกำลังท้องโตแบบนี้เนี่ย”กวิน

พูดทำให้จินนี่หน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมต้องกอดกันขนาดนั้นด้วย”จินนี่ถามต่อ

 

 

 

 

“อ๋อ แก้วน่ะหรอ ที่กอดกันแบบนั้นเพราะว่าแก้วเค้าท้อง2เดือนน่ะ”กวินพูดไม่ทันจบจินนี่ก็ตบหน้า

กวินทันที

 

 

“นี่กวินทำผู้หญิงอีกคนท้องงั้นหรอ ทำไมเป็นคนแบบนัไหนว่าจะเลิกนิสัยเข้าชู้เพื่อลูกไงล่ะ”จินนี่

ร้องไห้ออกมา

 

 

 

“เฮ้ๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆฟังกวินหน่อยได้มั้ย ที่บอกว่าแก้วท้องน่ะ แก้วไม่ได้ท้องกับกวิน แต่เหมือนแก้ว

เค้าทะเลาะกับพ่อเด็ก เลยร้องไห้ออกมาไม่รู้จะทำไงต่อไปดี”กวินรีบพูด

 

 

 

 

“แต่ทำไมโทโมะต้องเดือดร้อนขนาดนั้นล่ะ อย่าบอกนะโทโมะคือแฟนของแก้ว”จินนี่สงสัย

 

 

 

 

“เอาล่ะๆ สงสัยจังนะเรื่องเค้าเนี่ย นอนได้แล้วๆ ลูกจะได้พักผ่อน”กวินพูดแล้วดันจินนี่ล้มลงนอน

และห่มผ้าให้ จินนี่ยิ้มขอบคุณก่อนจะกุมมือกวินไว้โดยไม่รู้เลยว่ามีควันสีดำพวยพุ่งเป็นไออยู่ด้าน

นอกใครคนหนึ่งมามาที่ทั้งคู่ด้วยสายตาไม่พอใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดะ เดี๋ยวก่อนป๊อป คิดดีแล้วหรอ”ฟางรั้งแขนป๊อปปี้ที่พาเธอมาที่อำเภอเพื่อนจะจดทะเบียนสมรส

 

 

 

“เอ้า ก็ไปบอกพ่อฟางแล้ว บอกแม่ป๊อปแล้ว เราก็มาจดทะเบียนกันไง ป่ะไปกันเถอะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“แต่ป๊อปยังเหลืออีกคนนะที่ป๊อปยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเค้า”ฟางพูด

 

 

 

 

“ใคร ญาติผู้ใหญ่ป๊อปว่าป๊อปบอกครบแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ก็พ่อป๊อปไง ป๊อปยังไม่ได้บอกเค้าเลยนะ”ฟางพูด ป๊อปปี้ชะงัก หน้าตึงลงไปทันที

 

 

 

“ทำไมป๊อปต้องสนใจเค้าด้วย เค้ายังไม่เคยดูดำดูดีป๊อปมาตั้งนานแล้ว จำเป็นด้วยหรอที่ป๊อปจะต้อง

บอก”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิด ฟางถอนหายใจในความเอาแต่ใจของป๊อปปี้

 

 

 

 

“ได้ ถ้าป๊อปไม่ไปบอกท่าน ฟางก็ไม่ไปจดทะเบียน”ฟางไม่ยอมบ้างแล้วกอดอกเชิดใส่

 

 

 

 

“โธ่ โว้ย”ป๊อปปี้ที่เห็นท่าทีเอาจริงของฟางก็ร้องออกมาเพราะทำอะไรฟางไม่ได้นอกจากจะยอม ว่า

แล้วป๊อปปี้ก็ขับรถไปที่บ้านของภานุทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย ที่นี่ที่ไหนกัน”แก้วลืมตาตื่นมาบนเตียงแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านริมน้ำแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

“เศร้าหน่อยนะ ที่นี่ไม่มีผู้ชายให้ออดอ้อน ให้เรียกร้องคะแนนสงสาร นอกซะจากชั้นที่รู้ทันเธอ”โท

โมะพูดแล้วเดินเข้ามา

 

 

 

 

“นี่โทโมะ นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม ที่มันที่ไหนกัน ว้าย”แก้วรีบถามโทโมะ แต่ชายหนุ่มเดินมาผลัก

แก้วลงไปนอนกับเตียงแล้วขึ้นคร่อม

 

 

 

 

 

“ทำไม พอรู้ว่าเป็นที่ไหนจะโทรบอกไอ้ผู้ชายคนใหม่ของเธอมารับงั้นหรอ ฝันไปเถอะ ชั้นไม่ให้เธอ

ไป”โทโมะตกคอกใส่แก้ว

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ ชั้นกับเค้าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่นายไม่ควรทำแบบนี้กับชั้น ปล่อยย”แก้วดิ้นไปมาแต่

โทโมะจับล๊อคแขนแก้วไว้ไม่ให้ดิ้นอีก

 

 

 

 

 

 

“ยังไม่ได้เป็นเพราะชั้นมาขัดจังหวะงั้นหรอ ได้ ถ้าอยากจะไปมากนะ ไปหามันใช่มั้ย งั้นก็ได้ ชั้นจะ

ปล่อย แต่ต้องหลังจากเธอนอนกับชั้นเท่านั้นล่ะ ดูซิมามันยังจะเอาเธออยู่มั้ย”โทโมะพูดก็บดจูบ

และไซร้ตามแก้มและลำคอของแก้ว

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ไม่ใช่แบบนั้น โทโมะปล่อย อื้อ”แก้วดิ้นไปมา ก่อนที่โทโมะจะใช้มือหนาบีบเคล้นอกสวย

ของแก้ว แก้วที่ถูกจูบและตกใจมาก ทำให้อาการคลื่นไส้แพ้ท้องกลับมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาแกล้งจะอ้วก นี่คิดว่าชั้นเห็นป่วยชั้นจะปล่อยเธอหรอ เหอะ เลิกมารยาได้แล้ว”โทโมะว่า

ก่อนจะจับแก้วถอดเสื้อของกวินออกเพราะเขาหงุดหงิดมาที่แก้วไปใส่เสื้อของผู้ชายคนนั้น

 

 

 

 

 

“ไม่ได้แกล้ง แต่ไม่ไหวแล้ว อ้วก”แก้วร้องก่อนจะอ้วกใส่เสื้อเชิ้ตของโทโมะ  โทโมะตกใจรีบปล่อย

แก้ว แก้วเมื่อถูกปล่อยตัวแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วโก่งคออ้วกทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ เป็นอะไรมากรึเปล่า หาหมอมั้ย”โทโมะที่ถอดเสื้อตัวเองที่เลอะอ้วกออกแล้วเดินไปถามอาการ

แก้ว เพราะดูแล้วแก้วน่าจะป่วยจริงๆ

 

 

 

 

“มะ ไม่ต้อง แค่เครียดลงกระเพาะน่ะ พักผ่อนนิดหน่อยก็หายแล้ว”แก้วโกหกโทโมะก่อนจะอ้วกอีก

ครั้ง โทโมะเห็นแก้วอ้วกก็เดินไปลูบหลังแก้วอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“ถ้าเครียดเรื่องงานไม่ต้องห่วง เพื่อนชั้นเปิดบริษัทเธอไปทำงานที่นั่นก็ได้ ส่วนที่อยู่น่ะ เธอไปอยู่

คอนโดชั้นก่อนก็ได้ เพราะยังไงที่นั้นก็ว่างอยู่จะได้ไม่ต้องไปรบกวนใคร และขอเถอะนะ อย่าไปกับ

ผู้ชายคนไหนอีก”โทโมะพูดออกมาจากความรู้สึกของตัวเอง แก้วนิ่งฟัง น่าแปลกที่พอโทโมะพูด

และห่วงเธอ อาการแพ้ท้องของเธอก็หายเป็นปลิดทิ้ง

 

 

 

 

 

“แล้วไม่กลัวชั้นจะพาผู้ชายคนอื่นเข้าไปในห้องของนายรึไง”แก้วถาม

 

 

 

 

“ก็ลองดูสิ ชั้นจะลงโทษเธอแน่ เอาให้ลงจากเตียงไม่ได้และก็ครางเรียกหาแต่ชั้นเลยดูสิ ชั้นทำได้

นะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แก้วได้ยินก็รีบผลักโทโมะแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ โทโมะ

มองตามแก้วที่ตอนนี้เหลือแค่ชุดชั้นในกับกางเกงขาสั้น เพราะเสื้อกวินถูกเขาถอดไปแล้ว ก็เดินไป

หยิบเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่ทางบ้านพักจัดหาให้โยนใส่แก้วเบาๆ

 

 

 

 

 

“เอาไปใส่ซะ ถ้าไม่อยากถูกชั้นปล้ำอีก รึถ้าอยากก็ไม่ต้องใส่แล้วไปนอนรอชั้นบนเตียงโน่น”โทโมะ

พูโ

 

 

 

“คนบ้า คิดแต่เรื่องแบบนี้ตลอด”แก้วหน้าแดงแล้วรีบใส่เสื้อทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่บอกอย่างเดียวใช่มั้ยละก็กลับ”ป๊อปปี้พูดอย่างหงุดหงิดเมื่อจอดรถที่หน้าบ้านภานุ

 

 

 

“เห้อ แล้วแต่ป๊อปละกัน”ฟางส่ายหน้ากับทิฐิของป๊อปปี้แล้วลงรถพลางร้องเรียกพ่อของป๊อปปี้

 

 

 

 

“คุณลุงคะ คุณลุงอยู่ไหนคะฟางมาเยี่ยมค่ะ”ฟางเดินเข้าไปในบ้านแล้วเรียก

 

 

 

 

“นี่ ถ้าไม่อยู่เราก็กลับกันเถอะ”ป๊อปปี้เร่งฟาง ฟางส่ายหน้าไม่ฟังแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปที่ห้อง

นอนของพ่อป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“อ๊ะ หลับอยู่นี่เอง”ฟางเดินเข้ามาในห้องนอนพบว่าพ่อป๊อปปี้ขึ้นมาหลับด้านบน ป๊อปปี้เดินเข้ามาใน

ห้องแล้วชะงักเมื่อเห็นรูปวัยเด็กของตัวเองและแม่มากมายบนบอร์ดที่ติดผนังใบใหญ่ ป๊อปปี้ไล่เดินดู

ไปเรื่อยๆ มีตั้งแต่รูปเขาตอนเกิด รูปตอนที่เขาอายุ1ขวบที่ถ่ายรวมกับแม่ ภานุและพ่อ มาจนถึงรูป

ตอนป๊อปปี้เรียนมัธยม และรูปตอนเรียนที่ฝรั่งเศส

 

 

 

 

 

“เท่าที่ดูพ่อเค้ารักป๊อปมากเลยนะ ดูสิ มีเขียนติดแต่ละรูปด้วยว่าเป็นตอนไหนๆ ถ้าให้ฟางเดานะ

ฟางว่าแม่ป๊อปอ่ะ ต้องส่งมาให้ท่านแน่ๆ”ฟางพูดแล้วมองรูปทั้งหมดยิ้มๆ ป๊อปปี้มองรูปและสลับกับ

มองกลับไปที่พ่อตัวเองที่หลับอยู่ด้วยความรู้ผิดที่ตัวเองคิดโกรธแค้นพ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”เมื่อป๊อปปี้คิดเลิกแค้น ทำให้อาการปวดหัวใจของป๊อปปี้กำเริบอีกครั้งและปวดแรงกว่าครั้ง

ไหนๆ จนล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

“ป๊อป ทำใจดีๆไว้นะป๊อป”ฟางร้องอย่างตกใจเมื่อเลือดสีดำไหลออกมาจากจมูก

 

 

 

 

 

“ปะ ป๊อปปี้ ทำไมป๊อปปี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะหนูฟาง”พ่อของป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาแล้วตกใจเมื่อเห็นลูกชาย

ล้มและมีเลือดสีดำไหลออกมาจากจมูก

 

 

 

 

 

“ปะ ปวด ปวดเหลือเกิน”ป๊อปปี้ร้องและเอามีจิกที่อกข้างซ้ายตัวเองที่ร้อนและปวดเหมือนมีคนมาบีบ

หัวใจตอนนี้

 

 

 

 

 

“ถอดเสื้อป๊อปออกซิฟาง”พ่อของป๊อปปี้พูด ฟางรีบถอดเสื้อของป๊อปปี้ออกทันที

 

 

 

 

 

 

“มะไม่จริง ทำเป็นแบบนี้”ฟางร้องเมื่อเห็นที่อกข้างซ้ายป๊อปปี้แดงจนช้ำเป็นสีม่วงน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

 

นั่นไง หัวใจของป๊อปปี้จะเป็นอะไรมากมั้ย ต้องมาดูกันๆๆๆ