รักเราไม่มีเฮี้ยน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ จะมองตัวเองในกระจกอีกนานมั้ยเนี่ย ไปได้แล้ว”ป๊อปปี้หันมามองฟางที่ยืนจ้องตัวเองในกระจก
ไม่เลิกก่อนมาดึงมือฟางไป ฟางหันมามองมือที่ป๊อปปี้จับแล้วตาโตตกใจ
 
 
 
“อะไรเนี่ย รึว่าอยากต่อจากเมื่อคืนอีกหรอจ้ะ ได้นะ ตอนนี้เลยมั้ย”ป๊อปปี้ยื่นหน้าจะเข้ามาจูบฟาง
ฟางเบี่ยงหน้าหลบทันที
 
 
 
 
“พอเลยๆ จะบ้ารึไง ทีเดียวพอ ไม่ให้แล้ว ผีลามก”ฟางพูดแล้วไม่มองหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึง
 
 
 
 
“งั้นก็บอกมาสิ ว่าทำไมถึงยังไม่ไปอีก จะมองอะไรตัวเองเนี่ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“คือ เรื่องเมื่อคืนน่ะป๊อป”ฟางพูด
 
 
 
 
“นี่จะบอกว่าอยากได้อีกหรอ มาๆ รอบเดียวเนาะๆละจะได้ไปบ้านภานุ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินจูงมือฟาง
จะเข้าฟ้องนอน ฟางรีบตีมือป๊อปปี้รัวให้หยุดลากไปทันที
 
 
 
“ตีก็ได้ด้วย ทำไมร่างกายไม่เย็นชืดอีกแล้วล่ะ”ฟางพูดแล้วลองจับมือป๊อปปี้แล้วยิ่งแปลกใจเพราะ
จากเมื่อก่อนร่างกายที่เย็นชืดของป๊อปปี้ตอนนี้เริ่มอุ่นขึ้นเหมือนร่างกายคนที่มีชีวิต
 
 
 
“นี่แกสงสัยร่างกายชั้นตลอดตั้งแต่ตื่นมาเลยใช่มั้ย”ป๊อปปี้จับใจความได้ก็ภามฟาง ฟางพยักหน้า
 
 
 
 
“ใช่ ป๊อป แกตายไปแล้ว ทำไมร่างกายที่เคยเย็นถึงเริ่มอุ่น แล้วทำไมเอ่อ เป็นผี เมื่อคืน เอ่อ แกถึง
ได้ เอ่อ กับชั้น”ฟางพูดออกมาอย่างเขินอายเพราะยังเขินเมื่อคืนอยู่
 
 
 
“อ่อ นอนด้วยกันน่ะหรอ นั่นน่ะสิ เมื่อคืนชั้นก็ทำมันออกมาจากสัญชาตญาณของตัวชั้น จนลืมไปว่า
แกกับชั้นเราอยู่คนละโลก มันเพราะอะไรน่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วก็ยังสงสัยตัวเองอยู่
 
 
 
 
“ก็นั่นน่ะสิป๊อป ชั้นถึงได้คาใจ แกไม่มีร่างกายทำไมถึงสัมผัส จับตัวแล้วไม่รู้สึกเย็นชืดเหมือนเมื่อ
ก่อนอีก”ฟางสงสัย
 
 
 
“หรือส่า เพราะพลังแห่งรักของเรา2คนที่ถ่ายทอดออกมาเมื่อคืน เลยทำให้ชั้นมีพลังเหมือนกลับมา
มีชีวิตอยู่อีกครั้ง”ป๊อปปี้พูดแล้วกระแซะฟางทันที
 
 
 
 
“บ้า ลามก พูดแบบนี้อีกแล้วนะ ไปบ้านภานุได้แล้ว”ฟางพูดก่อนจะไปที่บ้านภ่นุพร้อมกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“หายไปเลยนะๆ มาๆเข้ามาก่อน”พิชชี่ที่มาทำกายภาพบำบัดให้ภานุตั้งแต่เช้าเดินมาเปิดประตูให้
ฟางเข้ามาในบ้าน ก่อนจะชะงักที่เริ่มเห็นเงารางๆของป๊อปปี้เดินตามหลังมา
 
 
 
 
“อ้าว ฟาง ว่าจะไงทานข้าวมารึยัง ทานข้าวก่อนมั้ย”จินนี่ทักฟางที่เดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะกระพริบ
ตาถี่ๆ มองเงารางๆที่ตามฟางมา
 
 
 
 
“ทานมาแล้วจ้า แล้วนี่เฟย์กับเขื่อนเค้ากลับไปแล้วหรอ”ฟางมองหาเพื่อนทั้ง2ที่บอกจะนอนค้างเมื่อ
คืนนี้
 
 
 
 
“เห็นว่ารีบไปทำงานน่ะจ้ะ แล้วนี่ฟางทำงานที่เดียวกันแล้วทำไมฟางถึงไม่ไปทำงานล่ะ”จินนี่ถาม
 
 
 
“ก็โทรหาโทโมะ โทโมะบอกว่าวันนี้ไม่ต้องเข้ายริษัท เดี๋ยวเอ่อ คุณแม่ของภานุเค้าจะมาที่นี่
อ่ะ”ฟางตอบ
 
 
 
 
“อะไรนะ นันจะมาหรอหนูฟาง แล้วเค้าจะมากี่โมงล่ะ”พ่อเดินออกมาเมื่อได้ยินฟางคุยกับจินนี่
 
 
 
 
 
 
“แหม คุณพ่อ ตกใจอะไรหรอคะ งั้นฟางเดี๋ยวจินนี่ไปหน้าปากซอยนี้แปปนึงนะ ฝากพ่อกับภานุด้วย
นะ”จินนี่เดินออกไป พิชชี่จึงอาสาไปส่ง
 
 
 
 
 
“คุณอาคะ คือว่า”เมื่อทุกคนไปแล้วฟางรีบเข้าไปหาพ่อของภานุเพื่อจะถามเรื่องของวิญญาณของ
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ทำไมป๊อปปี้ถึงมีไอสีขาวรอบตัวแบบนี้น่ะ”พ่อของภานุชี้ไปที่ป๊อปปี้ที่นั่งข้างฟาง
 
 
 
 
“นั่นล่ะครับพ่อ ที่ผมอยากรู้คือเรื่องนี้ ทำไม ตั้งแต่ผมเจอพ่อ เจอภานุ ผมมีความรู้สึกว่าร่างกายเริ่ม
จับต้องได้ แล้วนี่เมื่อเช้าฟางก็บอกว่ามือผมอุ่นไม่เย็นชืดเหมือนเดิมแล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“งั้นตามพ่อขึ้นมาบนห้องทั้งคู่เลย”พ่อเดินนำป๊อปปี้อและฟางขึ้นไปบนห้องทำงานของตัวเอง ก่อน
จะเปิดตำราเก่าๆเล่มหนึ่งที่นำมาจากลิ้นชัก
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันคะคุณอา”ฟางมองหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง
 
 
 
“ภาวะที่วิญญาณไม่เย็นชืดคล้ายกายหยาบ นั่นแปลว่าดวงจิตของวิญญาณนี้แข็งมาก หรือพบกับร่าง
ตนเองทำให้พละกำลังเริ่มมีและสามารถทำอะไรตามที่ดวงจิตต้องการ”พ่ออ่านข้อความในหนังสือ
เก่าเล่มนั้น ฟางถึงกับหน้าแดง ที่เมื่อคืนป๊อปปี้มีอะไรกับเธอได้เพราะจิตของป๊อปปี้แข็งงั้นหรอ
 
 
 
 
 
“อาจเป็นเพราะผลบุญที่หนูทำให้ป๊อปปี้ไปเยอะก็ได้ทำให้ป๊อปปี้มีดวงจิตที่แข็งแรงแบบนี้”พ่อพูด
ป๊อปปี้ได้ยินก็แอบจับมือฟางทันที
 
 
 
 
“แล้วฟางขอถามหน่อยสิคะ ในเมื่อคุณอาเห็นวิญญาณป๊อปปี้ได้ แล้วดวงจิตของภานุที่ไม่เข้าร่างละ
คะ เค้าหายไปไหน”ฟางถามต่อ
 
 
 
 
“ความจริงไม่ใช่แค่เห็นดวงวิญญาณของป๊อปปี้หรอก แต่พ่อน่ะเป็นคนมีสัมผัสที่6 นี่น่ะคือสาเหตุที่
ทำให้แม่เจ้าป๊อปน่ะเลิกมา และตอนที่คลอดเจ้านุกับเจ้าป๊อปนะ เจ้านุเป็นคนจิตแข็ง เซ้นแรงจนแม่
เค้ากลัว ส่วนป๊อปปี้เป็นเด็กปกติธรรมดาทั่วไป”พ่อพูด
 
 
 
 
 
 
“และนี่ก็คือสาเหตุที่แม่เอาผมไป และไม่กลับมาดูแลภานุเลยใช่มั้ยครับพ่อ”ป๊อปปี้พูด พ่อพยักหน้า
 
 
 
 
 
“เอ่อ อาคะ ฟางขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ คือ ภานุเค้ามีแผลเป็นที่หลังรึเปล่าคะ”ฟางพูด พ่อมอง
ฟางอย่างสงสัย ก่อนจะขึ้นไปบนห้องภานุแล้วถอดเสื้อชายหนุ่มพลิกตัวให้เห็นรอบแผลเป็นเป็นทาง
ยาว
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริงน่า ทำไมถึงมีแผลเป็นเหมือนกับชั้นเลย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“ภานุไม่มีแผลเป็น จริงสิ ภานุมีปานแดงที่หัวไหล่ แล้วรอยปานนั้นก็หายไปด้วย นี่อย่าบอกนะว่านี่
ไม่ใช่ร่างภานุ”พ่อพูดทำให้ฟางตกใจมาก
 
 
 
 
“งั้นร่างที่เผาไปก็คือร่างของภานุ งั้นแสดงว่าภานุตายแล้วงั้นหรอคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
“แล้วจินนี่ล่ะ จินนี่มาเช็ดตัวร่างนี้ทุกวันมีหรอจะไม่รู้ว่านี่ไม่ใช่ร่างของภานุ”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
“พ่อว่าจินนี่ก็รู้เต็มอกนั่นล่ะ แต่อย่าลืมสิ จินนี่ไม่เห็นวิญญาณของเราเหมือนกับพ่อกับฟาง อะไรที่
ทำให้คิดว่าภานุยังไม่ไปไหนได้จินนี่คงทำทุกอย่างละมั้ง”พ่อพูด
 
 
 
 
“จริงสิ แล้วนี่จินนี่ก็ท้องอยู่ด้วย ถ้าทุกคนเข้าใจว่าร่างนี้คือภานุงั้นถ้าป๊อปปี้กลับเข้าร่างนี้ ป๊อปปี้ก็
ต้องใช้ชีวิตเป็นชีวิตของภานุน่ะสิ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”ก่อนที่ทุกคนจะพูดอะไรต่อ แม่ก็เดินขึ้นมาบนห้องภานุแล้วพูดขึ้น
 
 
 
“มะ แม่เห็นผมได้ยังไง”ป๊อปปี้อึ้งเมื่อแม่มาหยุดที่หน้าตัวเอง
 
 
 
 
“แม่คิดถึงลูกมากนักรู้มั้ย ฮือๆ ป๊อปเป็นยังไงบ้าง”แม่พูดแล้วพยายามแตะตัวป๊อปปี้ ซึ่งราวกับปาฎิ
หาริย์ที่ร่างกายของแม่จับวิญญาณอย่างป๊อปปี้ได้
 
 
 
 
“ป๊อปไม่ได้ไปไหนไกลเลย ป๊อปอยู่กับฟาง อยู่รอบๆตัวแม่ตลอด”ป๊อปปี้โผเข้ากอดแม่ แม่หันไป
มองฟางแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“นัน ผมมีเรื่องจะบอก ทางโรงพยาบาลเค้าทำเรื่องผิดพลาด ร่างที่เผาไปคือภานุ ภานุตายไปแล้ว
แต่ร่างกายนี้คือป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยังอยู่”พ่อพูด
 
 
 
 
“โธ่ ร่างนั้นคือภานุ ชั้นเป็นแม่ที่เลวจริงๆ ชั้นไม่เคยดูดำดูดีภานุเลย จนเค้าตายไป ชั้นก็ยังไม่เคยไป
หาเค้า จะมีแต่คุณเท่านั้นที่ถามไถ่เรื่องราวป๊อปปี้”แม่ร้องไห้พ่อจึงเดินไปกอดปลอบแม่
 
 
 
“ผมว่าภานุคงเข้าใจล่ะ แต่ตอนนี้เรามาหาทางให้ลูกชายอีกคนของเรากลับเข้าร่างได้เถอะนะ
นัน”พ่อพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ มีความสุขกันโดยลืมชั้นไปงั้นหรอ”เสียงก้องเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้หันกลับไปมองที่ร่างนั้น
อย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
ที่ป๊อปปี้เริ่มมีจิตเเข็งเพราะว่าเข้าใกล้ร่างกายตัวเองนี่เอง แล้วเสียงใครล่ะที่พูด
 
 
 
ปล.ๆเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการไม่ต้องไปอิงกับความเป็นจริงหรอก 5555
 
 
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้นะ