รักแสนร้าย หัวใจแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
                    แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบร่างสองร่างที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงนอน  ร่างสูงลืมตาขึ้นมามองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา  มุมปากสวยยกยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข  ความสุขแท้จริงที่เขาสัมผัสมันได้
 
"อื้อออ" เสียงร่างบางครางออกมาเบาๆ  ก่อนดวงตากลมโตจะค่อยๆเปิดขึ้นทีละน้อย
"มอนิ่งครับ" ชายหนุ่มบอกก่อนจะจูบลงไปเบาๆที่ริมฝีปากอวบอิ่มของร่างบางที่ยังมีอาการงงงวยไม่หาย
"พี่ป๊อบ!  ทำไมฟางมาอยู่ที่นี่หล่ะคะ? " หญิงสาวเมื่อตั้งสติได้ก็รีบถามขึ้น
"ก็มันหมดเวลา 3 วัน  ที่เราห้ามเจอกันแล้วนี่ครับ  เมื่อคืนพอเลยเที่ยงคืนพี่ก็เข้าไปอุ้มฟางออกมาเลยนะ  เห็นมั้ยว่าพี่รักและคิดถึงเมียกับลูกขนาดไหน "
"พี่ป๊อบบ้า! " ฟางพูดออกมาพร้อมใบหน้าที่แดงซ่าน  ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เค้าค่อยๆเลื่อนตัวลงไปแล้วแล้วกดจูบเบาๆที่หน้าท้องของหญิงสาว  ก่อนจะเอ่ย
 
"มอนิ่งครับลูกพ่อ"
"โอ๊ะ!!! " ฟางร้องออกมาเสียงดัง
"ฟาง! เป็นอะไรหน่ะ"
"ลูกดิ้นหน่ะคะ  สงสัยแกคงรับรูัมั้ง" ฟางพูดยิ้มๆ
"อย่าดิ้นเยอะสิครับ เดี๋ยวคุณแม่จะเจ็บนะครับ  หนูเป็นเด็กดีนะลูก " ป๊อบปี้พูด ฟางมองชายหนุ่มยิ้มๆ เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างเค้าจะรักเธอและลูกมากขนาดนี้
 
"ไปอาบน้ำเถอะฟาง" ป๊อบปี้พูดก่อนจะฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นและพาเดินไปส่งที่ห้องน้ำ  ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้  ฟางรับไปก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ
             สักพักร่างบางก็เดินออกมาพร้อมชุดเดรสสีหวาน  ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องเมื่อไม่เห็นร่างสูงทึ่คุ้นตา ก็เดินลงมาข้างล่างทันที
 
 
 
"พี่ป๊อบ" เสียงหวานเอ่ยเรียกชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะอาหาร
"มากินข้าวต้มปลาสิฟาง ที่ฟางบอกอร่อยไง" ป๊อบปี้พูดฟางเลยเดินมานั่งที่โต๊ะที่มีข้าวต้มปลาวางอยู่และลงมือกินทันที
 
"แล้วพี่ป๊อบไม่กินหรอคะ " ฟางหันมาถามป๊อบปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ มองเธอกินเงียบๆ
"ฟางก็รู้นี่นาว่าพี่แพ้ท้องแทนฟางอยู่"
"อ้าวววววว แล้วพี่ป๊อบทำข้าวต้มได้ยังไงคะ?" ฟางถามอย่างสงสัย
"ผ้าก็เอาผ้าปิดจมูกหน่ะสิ  รู้มั้ยมันทรมานมากเลยนะ ฮ่าๆๆ"
"ทีหลังไม่ต้องลำบากทำให้ฟางหรอกนะพี่ป๊อบ"
"ไม่ได้ลำบากเลยครับ อาหารเช้ามันสำคัญ พี่เป็นห่วงฟางและลูกนะ" ป๊อบปี้พูดจบฟางก็โผเข้ากอดร่างสูงไว้โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันตั้งตัว  ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะกระชับกอดไว้
 
"ขอบคุณนะคะที่ทำเพื่อฟาง  พี่ป๊อบเป็นห่วงฟาง  ฟางก็เป็นห่วงพี่ป๊อบไม่ต่างกันหรอกนะ"
"ครับ พี่รู้แล้วว่าเราเป็นห่วงกันและกัน"
"ฟางว่าพี่ป๊อบกินยาแก้แพ้ก่อนดีกว่าเนอะ" ฟางพูด่ก่อนจะเดินไปที่ตู้ยาและเอายามาให้ชายหนุ่ม
"พี่ป๊อบกินนมดีไหมคะ  กินรองท้องเนอะ" ฟางพูด ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนหญิงสาวจะเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบนมรินใส่แก้วให้ชายหนุ่ม
"งั้นเดี๋ยวฟางเอาจานไปล้างก่อนนะ" ร่างบางพูดก่อนทำท่าจะเดินออกไปแต่โดนชายหนุ่มคว้ามือไว้ก่อน
"..."
"เดี๋ยวพี่เอาไปล้างเองครับ ฟางไปนั่งพักเถอะนะ" ป๊อบปี้พูดก่อนจะหยิบจานไปล้าง ฟางมองชายหนุ่มยิ้มๆก่อนจะเดินมานั่งดูทีวี
 
 
 
                ฟุบ
 
ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนตักของร่างบางก่อนจะหันหน้าไปพูดคุยกับเจ้าตัวน้อยในท้อง
"พ่ออยากเห็นหน้าหนูเร็วๆจังเลย" ป๊อบปี้พูดพร้อมเอามือไปลูบท้อง ก่อนจะรู้สึกว่าลูกดิ้นจึงเงยหน้ามองฟาง หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้เค้า
"อย่าดิ้นเยอะสิครับ พ่อรู้ว่าหนูดีใจ แต่ถ้าดิ้นเยอะคุณแม่จะเจ็บเอานะครับ"
"พี่ป๊อบก็พูดกับลูกซะเป็นเรื่องเป็นราวเลย  ลูกจะฟังออกหรอคะ"
"ออกสิครับ ลูกพ่อฉลาดอยู่แล้วเนอะๆ ฮ่าๆๆๆ"
"ขี้โม้"
 
"พรุ่งนี้พ่อจะพาหนูไปเที่ยวนะ" ป๊อบปี้พูด
"ไปไหนหรอคะ?" ฟางถาม
"ไปที่ที่ฟางอยากไปไง" ป๊อบปี้ตอบและมองหน้าหวานด้วยรอยยิ้ม  ฟางยิ้มตอบก่อนจะก้มลงมาจูบคนที่นอนบนตักเธออยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มาอัพแล้วน๊าาาาาา   เม้นๆ โหวตๆ เข้ามาอ่านกันเยอะๆน๊าา
คิดถึงพ่อหมีจังเลยยยยยย เมื่อคืนได้ข่าวว่าไฟที่กรมดับด้วย พี่ป๊อบยิ่งขี้ร้อนอยู่ด้วย สู้สู้ๆๆ
อย่าลืมส่งกำลังใจและคิดถึงพ่อหมีของพวกเราด้วยน๊าาาาา
เจอกันตอนหน้าจ้า