รักแสนร้าย หัวใจแสนรัก

 
 
 
"ในที่สุดก็ได้ออกจากโรงพยาบาลซะที  เย้ๆๆ" ฟางพูดเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"นี่ๆเราหน่ะ เดินระวังๆหน่อยดิ ขาก็เจ็บหัวก็แตก จะเอาให้มีแผลไปทั้งตัวเลยมั้ย?" ป๊อบปี้ที่เก็บของ อยู่เอ่ยดุเบาๆ
"วู้ๆพี่ป๊อบบ่นเป็นคนแก่เลย" ร่างบางย่นจมูกใส่
 
                    แอ๊ดดดดดด
 
"ฟางงงงง" เสียงเรียกร่างบางดังมาจากประตูห้อง
"อ้าวววว พิช"
"ออกจากโรงพยาบาลวันนี้ไม่บอกกันเลยนะ"
"แหะๆขอโทษนะๆ"
"อย่างงี้มันต้องลงโทษ!" พิชชี่พูดก่อนจะเดินเข้ามารวบตัวร่างบางไว้และจั๊กกะจี๋ไปที่เอวอย่างมันส์มือ
"นี่ๆเล่นอะไรหน่ะ ฟางเจ็บอยู่นะ" ป๊อบปี้พูดขึ้นมาเสียงดังก่อนจะเดินเข้ามาจับทั้งสองแยกออกจากกันแล้วเอาร่างบางมาอยู่ข้างหลังตัวเอง
"นายกลับไปได้แล้ว เพราะฉันกับฟางก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน"
"ผมขอไปส่งฟางด้วยสิครับ เดี๋ยวพิชตามไปที่บ้านนะฟาง" พิชชี่พูด
"ไม่ต้อง!ฟางกลับไปก็ต้องพักผ่อน นายกลับบ้านนายไปเถอะหรือถ้าไม่อยากกลับบ้านก็อยู่ที่โรงพยาบาลเนี่ยแหละ ป่ะฟางกลับบ้านกัน" ป๊อบปี้พูดจบก็เดินไปหยิบของแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็หยุดชะงักแล้วหันมาทางพิชชี่ ก่อนจะเอ่ยว่า
"อ้อ ฉันขอสั่งไม่ให้ตามไป หวังว่าคงจะเข้าใจที่พูดนะ" พูดจบร่างสูงก็เดินจูงมือร่างบางออกไป
"ปากเนี่ยแข็งจริงๆ แต่ไอ้ที่แสดงออกมาเนี่ยมันก้าวกระโดดไปไดลแล้วนะ ฮ่าๆ" พิชชี่พูดออกมาอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินออกไปจากห้อง
 
 
"นี่ๆยัยทอม กาแฟฉันหล่ะ"
"เออๆฉันลืม แปบนึงน๊าาาาาา" แก้วพูดจบก็รีบวิ่งออกไปนอกห้อง โทโมะมองตามแล้วส่ายหน้าขำๆ
"ฮู้เล ฮู้เล มาแล้วๆกาแฟเลิศรส อร่อยที่สุดใน 3 โลก" แก้วพูดก่อนจะเดินเอากาแฟมาให้โทโมะ
"เธอนี่มันมั่วที่สุดใน 3 โลกเลย" โทโมะพูดก่อนจะเบ้ปากใส่แก้วแล้วดื่มกาแฟในแก้วทันที
"เป็นไงๆอร่อยมั้ย?"
"ก็อร่อยดี" โทโมะพูดออกมาทำให้แก้วยิ้มแก้มปริ
"ดีใจจังนายชมว่าฉันชงอร่อย ช่วงนี้มีแต่เรื่องดีๆเนอะ โดยเฉพาะเรื่องฟางกับพี่ป๊อบ"
"อืม ไอ้ป๊อบมันคงใจอ่อนกับน้องฟางแล้ว"
"พี่ป๊อบใจอ่อนแล้วทำตัวน่ารักขึ้นเป็นกองเลย อร๊ายยยยยย ฉันหล่ะอิจฉา"
"เธอจะอิจฉาทำไม เธอก็มีฉันอยู่ทั้งคนแหละน่า"
"แหวะ พูดบ้าอะไรของนายวะไอ้ตุ๊ด" แก้วพูดก่อนทำท่าจะเดินออกไป แต่แขนแข็งแรงของโทโมะกลับคว้าเอวบางแล้วดึงแก้วขึ้นมานั่งบนตัก
"ฉันขอจีบเธอนะยัยทอม"
"เพ้อเจ้ออะไรของนายหน่ะ" แก้วพูดพลางมองหน้าโทโมะ
"ฉันพูดจริงๆฉันขอจีบเธอนะ ได้หรือเปล่า?" โทโมะถามย้ำ
"แล้วฉันปฏิเสธนายไหมหล่ะ" แก้วพูดแค่นั้นโทโมะก็กระชับอ้อมกอดแน่นทันที
 
 
"พี่ป๊อบๆพรุ่งนี้ฟางไปบริษัทด้วยนะ ฟางไม่อยู่บ้านนะ" หญิงสาวพูดพลางเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อนแล้วส่งตาหวานให้
"พี่ก็คงไม่ให้ฟางอยู่บ้านคนเดียวแล้วแหละ"
"เย้ๆ พี่ป๊อบน่ารักที่สุดเลย" ร่างบางพูดพลางเอามือจับแก้มทั้งสองข้างของชายหนุ่ม
"อะไรๆ แต๊ะอั๋งกันหรือไง"
"บ้า ไม่ใช่ซะหน่อย เอ้อฟางจะออกไปซื้อข้าวกินพี่ป๊อบจะเอาอะไรหรือเปล่า ฟางจะได้ซื้อมาเผื่อ" หญิงสาวเอ่ยถามแล้วลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องมานั่งลงบนโซฟาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มเป็นคนออกแรงดึง
"ทำซ่าส์อีกนะ เจ็บตัวขนาดนี้ยังจะเดินออกไปข้างนอกอีกหรอไง" ป๊อบปี้เอ่ยเสียงดุ
"ก็ฟางหิวนี่ เมื่อเช้ากินข้าวที่โรงพยาบาลไปนิดเดียวเองนะ" ฟางบ่นแล้วทำหน้ามุ่ยออกมา
"พี่มีข้าวกล่องอยู่ เดี๋ยวจะเวฟให้กิน โอเคมั้ย?"
"ก็ได้ๆ เร็วๆนะหิวจนไส้จะขาดแล้ว" ฟางพูดด้วยท่าทางน่ารัก
"รู้แล้วน่าาา รอแปบนึง" ป๊อบปี้อดหมันไส้กับท่าทางของร่างบางไม่ได้จึงเอื้อมมือไปยีหัว แล้วลุกเดินเข้าห้องครัวไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มาอัพแล้วน๊าาาาาา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาเม้น มาโหวต เม้นๆเยอะๆน๊าา
พ่อหมีเราสมัครเป็นทหารเรือเองด้วยย เท่ห์มากเรยยยย
ไม่ผิดหวังจริงๆที่รักผู้ชายคนนี้  เจอกันตอนหน้าจ้าาาา