แด่เธอผู้ถูกลืมเลือน [Jack&Elsa]

เสียงอึกทึกดังมาจากชั้นล่างฝั่งห้องโถงทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการนอนเอาเสียเลย ฉันยกมือขึ้นแล้วเขย่าตัวคริสต์สต๊อฟที่นอนอยู่ข้างๆ

               "นี่ คริสต์สต๊อฟ ลงไปดูให้หน่อยสิ..." เสียงฉันงัวเงียเต็มที่

               "แอนนา..ทำไมเธอไม่ลงไปดูเองละ"

               "ก็...ฉันง่วง"

               "ฉันก็เหมือนกัน" คริสต์ว่าพลางหันมากอดฉัน

               "งั้นก็ลงไปดูด้วยกัน.." 

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนอันแสนอุ่น แล้วลากคริสต์สต๊อฟลงจากเตียง

--------------------

ขณะที่ฉันและคริสต์สต๊อฟเดินลงบันไดก็เหลือบไปเห็นสภาพห้องโถงที่เคยดูว่างเปล่า แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง !! ฝีมือเอลซ่างั้นเหรอ 

               "พี่เอลซ่า !! ทำอะไรของพี่เนี่ย ?" ฉันตะโกนสุดเสียง

               "ฉันเปล่า" เอลซ่าเงยขึ้นมองสบตาฉันที่อยู่สูงจากตัวเธอหลายเมตร

               "แล้วหิมะพวกนี้มันอะไรกัน ?"

พอฉันพูดจบประโยคมือของคริสต์สต๊อฟก็สะกิตไหล่ฉันเบาๆ

               "อะไรอีกละ คราวนี้ ?" ฉันจ้องหน้าคริสต์สต๊อฟเขม็ง

               "ฉันว่าไม่ใช่ฝีมือพี่เธอแน่ๆ" คริสต์สต๊อฟว่าพลางชี้ลงไปข้างล่าง ฉันมองตามลงไปยังนิ้วเรียวยาวของคริสต์สต๊อฟ ณ ตำแหน่งที่เขาชี้

               "โอ... นี่มันไม่ตลกเลยนะ"

ฉันวิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า...

               "เอลซ่า รับฉันหน่อย!!" คริสต์สต๊อฟตะโกน หลังจากนั้นเค้าก็กระโดดลงไปยังพื้นห้องโถงที่อยู่ต่ำลงไปหลายเมตร โชคดีที่เอลซ่าสร้างหิมะรองรับไว้ได้ทัน

               "นี่มันขี้โกงนี่ !" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

               "เค้าเรียกว่าใช้พลังในทางที่ถูกต้อง"

ฉันมองค้อนใส่คริสต์สต๊อฟแล้วเดินตรงไปยังพี่เอลซ่า ขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากถามเรื่องราวทั้งหมด พี่เอลซ่ายกมือปรามไว้ แล้วชี้ไปยังสาเหตุที่เกิดโถงหิมะขึ้น 

               "นี่นาย..! สร้างทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองงั้นเหรอ"

               "ใช่แล้วละครับ องค์หญิง" ชายคนนั้นยิ้มร่า

               "นายเป็นใครกันแน่ !"

               "ผมชื่อ แจ๊ค ฟรอสต์ครับ" แจ๊คโค้งคำนับเล็กน้อย

คริสต์สต๊อฟเดินเข้าไปทักทายแจ๊คแล้วคุยกันภาษาผู้ชายซึ่งฉันไม่ค่อยอยากจะฟังเท่าไหร่ ฉันจึงเลือกจะคุยกับพี่เอลซ่าแทน

               "พี่คะ พี่รู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมคะ?"

               "ก่อนหน้าเธอนิดนึงนั่นแหละ" เอลซ่าทำมือให้ดูว่านิดนึงจริงๆ

               "จริงดิ๊ ? แล้วเราทำยังไงกับตาแจ๊คนี่ละ"

               "คงต้องหาอะไรสักอย่างให้เค้าทำนั่นแหละ..."

--------------------

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมเลยต้องทำงานเป็นคนรับใช้ภายในวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยที่งานของผมก็คือ...

               "เร็วๆหน่อยแจ๊ค อย่าทำให้เสียชื่อแอแรนเดลสิ!!" คนงานกล่าว

               "ครับๆ ผมก็กำลังรีบอยู่"

               "งั้นก็ดี เสร็จแล้วเอาไปจัดวางด้วยละ"

ทำน้ำแข็งนั่นเอง ไม่ใช่แค่ทำน้ำแข็งที่ใช้กินกันทั่วไปเท่านั้น ยังรวมไปถึงการทำน้ำแข็งก้อนส่งออก และน้ำแข็งสลักด้วย และที่โชคร้ายที่สุดก็คือ วันนี้เป็นวันที่เมืองคู่ค้าจะเข้ามาเยี่ยมชม ดังนั้น เมืองแอแรนเดลที่ขึ้นชื่อเรื่องน้ำแข็งจึงต้องจัดแสดงโชว์น้ำแข็งสุดอลังการ

               "เป็นยังไงบ้าง แจ๊ค.." เสียงวางมาดที่ดูมีเสน่ห์ดังขึ้น

               "งานนี้ก็เหมาะกับผมดีครับ"

               "แย่จังเลยนะ นี่ฉันกะจะมาช่วยแท้ๆ แต่เห็นว่าสบายดีงั้นฉันขอตัวก่อนนะ"

               "องค์ราชินีอย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า มาช่วยผมเลย"

               "ฮ่าๆ แน่นอน" เอลซ่าเดินเข้ามาช่วยผมทำน้ำแข็งทรงต่างๆ แต่ที่ผมสังเกตได้นั้นก็คือ น้ำแข็งของเอลซ่าจะดูเรียบเนียนเป็นผิวเดียวกัน แต่น้ำแข็งของผมจะดูออกขรุขระนิดหน่อย...นิดหน่อยมั้ง

               "เอาล่ะ แค่นี้คงพอแล้วละมั้ง"

               "ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยงานผม"

               "ไม่ต้องขอบคุณหรอก งานแบบนี้ก็คงมีแค่ฉันกับแจ๊คเท่านั้นแหละที่ทำได้ ช่วยๆกันแหละดีแล้ว" เอลซ่ายิ้ม... ยิ้มละลายเลยละ

ผมมองจ้องรอยยิ้มนั้นอยู่นาน อยากจะเอามาไว้เป็นแค่ของตัวเองจริงๆ เอลซ่าหันหลังเดินออกไปแล้ว แต่ในใจของผมยังคงเต้นแปลกๆ

     ปู๊น...ปู๊น...

เสียงของเรือทำให้ผมได้สติ ผมจึงรีบยกน้ำแข็งเอาไปจัดวางตามที่ต่างๆ งานนิทรรศการน้ำแข็งแห่งแอแรนเดลเป็นไปด้วยดี ผมยืนมองอยู่ห่างๆ แล้วก็แอบอมยิ้มไม่ได้เมื่อเวลามีผู้คนชื่นชมผลงานของผม

               "ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียว" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

               "ราชินี...ชอบมาแบบไม่ให้ผมตั้งตัวเลยนะครับ ฮ่าๆ"

               "ก็นะ เห็นแจ๊คอยู่คนเดียวแล้วฉันอยากเข้ามาคุยด้วยนะ"

               "อ่า.. ขอบคุณมากครับราชินี" ผมแอบอมยิ้มด้วยความเขิน

               "เรียกฉันว่าเอลซ่าเถอะ" เอลซ่าพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

ผมพยักหน้าตอบรับ เราสองคนยืนมองผู้คนที่ชื่นชมผลงานของพวกเราอยู่สักพัก เอลซ่าก็เริ่มบทสนทนาขึ้น

               "น่าแปลกนะ... ที่คนสองคนที่มีความสามารถที่แปลกไม่เหมือนใครจะมาเจอกันได้"

               "คงจะเป็นความบังเอิญละมั้งครับ"

               "เธอคิดอย่างนั้นเหรอแจ๊ค.." เสียงของเอลซ่าแผ่วลง

               "แล้วองค์หญิงคิดยังไงละครับ?"

               "ฉันมีความรู้สึกว่าบางทีเราอาจจะเคยเจอกันมาก่อน... จริงๆนะ" เอลซ่าจ้องเข้ามาในตาผม จนผมต้องหลบออก 

               "..."

               "เวลาฉันมองนายทีไรก็เหมือนกับมองกระจกอย่างนั้นแหละ ฮ่าๆๆ น่าแปลกไหม ? ทั้งตาสีฟ้าคู่นั้นของเธอ แล้วก็สีผมสีขาวนั่น ว่างั้นไหม แจ๊ค.."

ทันทีที่เอลซ่าพูดจบทำให้ผมฉุดคิดขึ้นได้ จริงสินะผมไม่ทันเอ๊ะใจเลย ทั้งสีตาที่เหมือนกันทั้งสีผมที่เหมือนกัน ทั้งสีผิวที่ขาวเกินกว่าใครๆ แล้วยัง..พลังนั่น

จู่ๆก็มีคนรับใช้เข้ามาในวงสนทนาของเราสองคน

               "ขออภัยที่ขัดจังหวะครับ ท่านราชินี แต่มีเจ้าเมืองฝั่งทางเหนือของแอแรนเดลอยากพบท่าน"

               "อื้มได้สิ ฉันไปก่อนนะ แจ๊ค" เอลซ่าโบกมือให้ผมแล้วเดินไปกับคนรับใช้

นั่นสินะ เอลซ่าก็มีงาน ส่วนผมก็คงต้องทำงานเหมือนกัน ขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปยังห้องทำน้ำแข็ง ก็เห็นกระต่ายตัวหนึ่งวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม จ้องมองมายังผม... รู้สึกคุ้นๆแฮะ กระต่ายตัวนั้นวิ่งไปทางออกนอกเมือง ผมตัดสินใจวิ่งตามมันไป จนกระทั่งออกนอกเมืองมาได้นิดหน่อย เป็นส่วนที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ เพราะคนส่วนใหญ่ไปชมนิทรรศการน้ำแข็ง

               "แจ๊ค ฟรอสต์..!" เสียงๆหนึ่งอันน่าคิดถึงดังขึ้น ผมหันไปตามต้นเสียง

               "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ !" 

               "พวกเรามารับนายกลับ!"

ผมยังตกตะลึงกับภาพตรงหน้าอยู่ ...คนพวกนี้มัน...

               "พวกนาย ! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!!"