แด่เธอผู้ถูกลืมเลือน [Jack&Elsa]

               "เฮ้ ! คุณน่ะ"

มีเสียงๆหนึ่งเรียกผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้า เปลือกตาของผมช่างหนักอึ้งเหมือนถูกเย็บด้วยด้าย

               "ถ้าคุณไม่ตื่น ฉันจะสาดน้ำใส่จริงๆนะ!"

ทันทีที่ประโยคนั้นจบลง ผมรีบตื่นลืมตาขึ้นทันที ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาบุคคลที่ทำลายความสุขในการพักผ่อนของผม ทันใดนั้นผมก็พบกับผู้หญิงหน้าตาสะสวย แต่งตัวดูคล้ายคนมีชาติตระกูล ดวงตากลมโตสีฟ้าที่ดูเข้มแข็งแต่แฝงไปด้วยความลังเล และสีผมสีขาวดุจหิมะ..

               "คุณเป็นใคร" ผมถามเสียงเรียบ

               "ฉันต่างหากที่ต้องถามคุณ คุณมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง"

ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ผมเพิ่งสังเกตรอบๆตัว ผมจึงได้พบว่าผมนอนอยู่กลางแม่น้ำน้ำแข็ง รอบๆแม่น้ำน้ำแข็งแห่งนี้ปกคลุมไปด้วยป่าที่กลายเป็นสีขาวโพลนเพราะหิมะ

               "แล้วคุณหาผมเจอได้ยังไง"

               "บังเอิญต่างหาก นอนตรงนั้นไม่หนาวหรือไง ลุกขึ้นมาได้แล้ว" หญิงสาวยิ้มบางๆพร้อมยื่นมือมาทางผม ผมจับมือผู้หญิงคนนั้นและพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

               "ขอบคุณครับ"

               "ไม่เป็นไรหรอก คุณกลับบ้านเองได้ใช่ไหม"

               "บ้าน...ผมไม่มีบ้าน"

               "หืม ? ว่าแล้วเชียว แล้วปกติพักที่ไหนละ"

               "ผม...อั๊ก.." ขณะที่ผมพยายามคิด ผมกลับรู้สึกปวดหัวรุนแรงจนผมต้องเอามือมากุมขมับเอาไว้ หญิงสาวช่วยพยุงตัวผมเอาไว้ พร้อมถามไถ่ด้วยน้ำเสียงห่วงใย

               "แล้วต่อจากนี้คุณจะไปไหน" หญิงสาวถาม

               "ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน คงจะต้องเดินทางไปเรื่อยๆ"

ผมก้มลงหยิบไม้เท้าคู่ใจแล้วหันหลังเดินตรงไปยังป่าที่ปกคลุมด้วยหิมะ แต่หญิงสาวก็ตะโกนขึ้น

               "ถ้าคุณไม่มีที่ไป คุณมากับฉันก็ได้นะคะ!!"

ผมหันหลังกลับไปทันที และถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

               "คุณมีที่อยู่สำหรับผมใช่ไหม"

               "แน่นอนค่ะ ที่ปราสาทมีห้องว่างเหลือเยอะเลยล่ะ" หญิงสาวยิ้มร่า

ปราสาทงั้นเหรอ...หญิงสาวคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

               "เอาอย่างนั้นก็ได้ ผมจะไปกับคุณ"

               "งั้นตามฉันมาทางนี้ค่ะ"          

--------------------

พี่เอลซ่ากลับมาช้าจริงๆ เห็นว่าออกไปเดินสำรวจรอบนอกแอแรนเดลแต่ไม่คิดว่าจะไปนานขนาดนี้ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่เอลซ่ากันนะ ฉันนั่งไม่ตกและเดินวนไปมา หรือว่าฉันควรจะสั่งทหารให้ไปตามหาพี่เอลซ่ากันนะ.. แต่ก็มีมือๆหนึ่งจับหัวไหล่ของฉันเบาๆ ตามมาด้วยเสียงอันคุ้นเคย

               "เธอกังวลอะไรอยู่งั้นเหรอ แอนนา" คริสต์สต๊อฟกล่าว

               "ก็พี่เอลซ่านะซี หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว"

               "ราชินีไม่เป็นอะไรหรอก"

               "ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ.... เอลซ่า !!!"

เมื่อฉันพูดจบประโยค บานประตูของวังก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยองค์รักษ์ประจำตัวสองคน...กับ..นั่นใคร?  ฉันวิ่งตรงไปยังเอลซ่า

               "พี่..เอ่อ.. เอลซ่า หายไปไหนมา? เป็นอะไรหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้น? พี่รู้ไหมหนูเป็นห่วงพี่มากเลยนะ!"

               "ฮึๆ ไม่เป็นอะไรหรอก พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ" เอลซ่ายิ้มบาง

               "อย่างน้อยก็น่าจะให้หนูไปด้วย"

               "เอาน่า นี่มันงานของพี่นี่นา" เอลซ่ายิ้ม และก็อีกเช่นเคย ฉันโกรธเอลซ่าไม่ลงจริงๆนั่นแหละ ฉันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งดูไม่คุ้นตา ดวงตาสีฟ้าใสซื่อแกมซุกซน และผมสีขาวดุจหิมะ..

               "พี่คะ นี่ใคร?" ฉันพูดพลางชี้คนแปลกหน้า

               "พอดีพี่เห็นว่านอนหลับอยู่กลางแม่น้ำน้ำแข็งน่ะ เห็นบอกว่าไม่มีที่ไปพี่เลยชวนเค้ามาด้วย"

               "กลางแม่น้ำน้ำแข็งเนี่ยนะคะ !? ถามจริง ? รอดมาได้ยังไง" ฉันมองอย่างไม่เชื่อสายตา

               "พี่ก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน แต่มีบางอย่างที่พี่และคนๆนี้มีเหมือนกัน พี่เลยอยากรู้ว่ามันคืออะไร.."

               "เราจะไว้ใจเค้าได้เหรอคะ เค้าอาจจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎก็ได้"

               "ไม่เป็นไร แอนนา...เธอลืมไปแล้วเหรอพี่มีพลังพิเศษนะ"

               "เอางั้นก็ได้ค่ะ" ฉันบุ้ยปาก

               "เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น..ทหาร ! หาที่อยู่ให้นายหน้าใหม่นี่ด้วย ฉันขอตัวขึ้นห้องก่อนล่ะ" เอลซ่าหันไปสั่งกับองค์รักษ์ทั้งสอง "ครับ!!" ทหารขานรับและพาตัวนายคนนี้ออกจากห้องโถงไป

จู่ๆคริสต์สต๊อฟก็พูดขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

               "อย่างกับเอลซ่าสองแหนะ"

               "หมายความว่ายังไง ?" ฉันฉงน

               "ทั้งดวงตาก็เป็นสีฟ้า แถมผมยังสีขาวเหมือนกันอีก" คริสต์สต๊อฟกล่าว

               "งี้นี่เอง...พี่เอลซ่าถึงได้สนใจผู้ชายคนนั้น"

               "งั้นเราสองคนก็กลับห้องของเราแล้วได้แล้วล่ะมั้ง ห้องโถงก็ไม่มีคนแล้ว"

ฉันพยักหน้าน้อยๆ คริสต์สต๊อฟจึงโอบไหล่ฉันแล้วเดินไปห้องที่เราอยู่ด้วยกัน...

---------------------

ผมถูกทหารสองคนพาตัวมายังห้องแห่งหนึ่ง ผมเปิดประตูช้าๆแล้วค่อยๆก้าวเข้าไป ห้องไม้งั้นเหรอ...สวยดีนะ ในห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมายนัก แต่ที่ทำให้ผมประทับใจที่สุดก็คือหน้าต่างบานใหญ่กลางห้องที่เมื่อมองลงไปก็จะพบกับวิวทิวทัศน์อันแสนสวยสดงดงาม

               "เชิญทำตัวตามสบายได้เลยนะครับ" ทหารกล่าว และโค้งคำนับให้ผมทีนึง ผมจึงก้มหน้าน้อยๆตอบกลับ หลังจากนั้นทหารก็เดินหายไป 

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม แล้วบิดตัวไปมา ผู้หญิงคนนั้น ที่พาผมมาชื่อเอลซ่าสินะ เค้าคิดอะไรกันแน่ที่พาผมมาอยู่แบบนี้ แต่ช่างมันเถอะคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรแถมยังปวดหัวเล่นอีก ไหนๆก็ไหนๆแล้ว คืนนี้ผมขอนอนให้อิ่มเลยแล้วกัน..

---------------------

ขณะที่ฉันกำลังนอนหลับสบายใจเฉิบ ก็มีเสียงเคาะประตูมารบกวน พร้อมด้วยเสียงคนรับใช้ที่ดูรีบร้อนพิกล

               "ท่านราชินีค่ะ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว"

               "มีเรื่องอะไร" ฉันพยายามทำให้เสียงปกติที่สุด

               "ดิฉันว่าให้ท่านได้ดูเองเถอะค่ะ"

               "ที่ไหนงั้นเหรอ?"

               "ห้องโถงพระราชวังค่ะ"

               "ลงไปดูแลแทนฉันก่อน เดี๋ยวฉันจะรีบตามลงไป"

ทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันลงจากเตียงและเดินไปยังกระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน ฉันจัดการผมอันหยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยแล้วหยิบเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนมาคลุมตัวไว้ก่อนจะออกจากห้อง ฉันเดินลงบันไดนับร้อยขั้นอย่างเชื่องช้า ฝาผนังด้านข้างมีรูปวาดสีน้ำมันแขวนตามทางบันไดเรียงรายมากมาย ฉันก้มลงมองดูห้องโถง ก็พบกับผู้ชายผมสีขาววิ่งเล่นภายในห้องโถง...ไม่ใช่! เค้าไม่ได้วิ่ง เค้าเล่นสเก็ตบนน้ำแข็ง...ในห้องโถงเนี่ยนะ ?

เมื่อเห็นดังนั้น ฉันจึงรีบวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจกระโปรงยาวลากพื้นที่ฉันสวมใส่อยู่

               "น้ำแข็งพวกนี้มันอะไรกัน !" ฉันถามคนรับใช้สิบกว่าคนที่ยืนมุ่งบริเวณนั้น

               "ไม่ทราบค่ะ ท่านหญิงไม่ได้เสกหรอกเหรอคะ?"คนรับใช้หนึ่งในนั้นถามกลับ

               "เปล่า ฉันไม่ได้เสกมัน.." ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคก็มีเสียงๆหนึ่งดังขัดขึ้น

               "ผมทำมันขึ้นมาเองแหละ" 

               "นี่คุณ...คุณทำได้ยังไง ?"

               "ไม่รู้แฮะ พอรู้ตัวอีกทีน้ำแข็งมันก็ออกมาเอง"

บ้าน่า! นอกจากฉันยังมีคนที่เสกน้ำแข็งออกมาได้ดั่งใจอีกเหรอ คนๆนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ..

               "คุณน่ะ..เป็นใครกันแน่"

               "ผมเหรอ ? ผมชื่อ แจ๊ค ฟรอสต์" 

               "แจ๊ค ฟรอสต์...เหรอ"

               "ครับผม ยินดีอย่างยิ่งที่ได้รู้จัก ราชินีเอลซ่า แห่งเมืองแอแรนเดล..." แจ๊คยักคิ้วซ้ายแล้วโค้งให้

ขณะที๋ฉันยังไม่ได้ตั้งตัว แจ๊คก็เดินเข้ามาหาฉัน และทำท่าคำนับ พร้อมคำเชิญชวน

               "จะว่าอะไรไหม ถ้าราชินีจะมาเล่นกับผม.."

ฉันยังไม่ทันได้ตอบคำถามก็โดนจูงมือเข้าไปอยู่กลางพื้นน้ำแข็งซะแล้ว ตอนนี้ภายในห้องโถงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ... หิมะของแจ็ค !!