ปมรักหนี้แค้น ลูกสาวมาเฟีย

" พี่ ผมกลับมาแล้ว " โทโมะพูดเสียงดังให้ป๊อปปี้รู้ว่าเขากลับมาแล้ว
 
 
" อืม " ป๊อปปี้พูดสั้นๆ แล้วรีบพันแผลที่มือ
 
 
"พี่หายดีแล้วหรอ แล้วมือเป็นไรอะ " โทโมะถาม
 
 
" เปล่าๆ พี่ไปนอนละ " ป๊อปปี้พูดเสร็จก็เดินหนีหายไป
 
 
-----เช้าวันต่อมา-----
 
ที่หน้าโต๊ะอาหารที่มีเธอและเขากำลังนั่งนิ่งไม่มองหน้ากัน มันเพราะอะไรกันนะ
 
 
" เอิ่มมม ฟางไม่ทานข้าวหรอ " โทโมะถามฟาง
 
 
" ไม่รู้ -///- " ฟางพูดแล้วเอียงหน้าหนีโทโมะและป๊อปปี้
 
 
--!!!~เพื่อนไม่รักแต่แอบรักเพื่อ ห้ามไม่ฟัง~!!!-- ติ๊ด
 
 
" ขอตัวคุยธุระแปปนะ " โทโมะบอกแล้วรับโทศัพท์
 
 
"อืม " ฟางและป๊อปปี้ตอบพร้อมกัน
 
 
" ปล่อยชั้นไปได้รึยัง ? "ฟางถามป๊อปปี้
 
 
" ไม่ ชั้นยังทรมานเธอไม่จบ "ป๊อปปี้พูดแล้วเริ่มกินข้าว
 
 
" นายรักชั้นไม่ใช่หรอ รักชั้นก็ปล่อยชั้นสิ " ฟางเริ่มอารมณ์
 
 
" ถะ..ถ้าชั้นปล่อยเธอ แล้วชั้นจะอยู่กับใครล่ะ ? " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหนีลอยหน้าลอยตาหายไปเฉยๆ
 
 
" หมายความว่าไงฮะ" ฟางวิ่งไปฉุดมือป๊อปปี้ไว้
 
 
" โอ๊ย " ป๊อปปี้กุมที่มือด้วยความเจ็บจากบาดแผล
 
 
" ฟางขอโทษ " ฟางยกมือปิดปากเบาๆ แล้วจับมือป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วก้มลงจูบฟางช้าๆ
 
ฟางเองก็ยอมเพราะฟางอาจมีใจให้ป๊อปปี้แล้วก็ได้ ส่วนโทโมะที่เดินมาเห็นก็ถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง
 
 
" ฮึ่ยยย ปล่อย -///- หลบไป ชั้นอิ่มแล้ว " ฟางเมื่อเห็นโทโมะก็ผลักป๊อปปี้ออก แล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป
 
 
---เมื่อทานข้าวเสร็จ ป๊อปปี้ก็เดินเข้าไปหาฟางในห้อง ---
 
 

เม้นให้กำลังใจกันหน่อยน๊าา อย่าอ่านอย่าเดียว อย่าลืมเม้นให้กำลังใจเราด้วย ไม่เม้นมันเสียความรู้สึดน๊า