ปมรักหนี้แค้น ลูกสาวมาเฟีย

" พี่ ผมกลับมาแล้ว " โทโมะพูดเสียงดังให้ป๊อปปี้รู้ว่าเขากลับมาแล้ว

" อืม " ป๊อปปี้พูดสั้นๆ แล้วรีบพันแผลที่มือ

"พี่หายดีแล้วหรอ แล้วมือเป็นไรอะ " โทโมะถาม

" เปล่าๆ พี่ไปนอนละ " ป๊อปปี้พูดเสร็จก็เดินหนีหายไป

-----เช้าวันต่อมา-----

ที่หน้าโต๊ะอาหารที่มีเธอและเขากำลังนั่งนิ่งไม่มองหน้ากัน มันเพราะอะไรกันนะ

" เอิ่มมม ฟางไม่ทานข้าวหรอ " โทโมะถามฟาง

" ไม่รู้ -///- " ฟางพูดแล้วเอียงหน้าหนีโทโมะและป๊อปปี้

--!!!~เพื่อนไม่รักแต่แอบรักเพื่อ ห้ามไม่ฟัง~!!!-- ติ๊ด

" ขอตัวคุยธุระแปปนะ " โทโมะบอกแล้วรับโทศัพท์

"อืม " ฟางและป๊อปปี้ตอบพร้อมกัน

" ปล่อยชั้นไปได้รึยัง ? "ฟางถามป๊อปปี้

" ไม่ ชั้นยังทรมานเธอไม่จบ "ป๊อปปี้พูดแล้วเริ่มกินข้าว

" นายรักชั้นไม่ใช่หรอ รักชั้นก็ปล่อยชั้นสิ " ฟางเริ่มอารมณ์

" ถะ..ถ้าชั้นปล่อยเธอ แล้วชั้นจะอยู่กับใครล่ะ ? " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหนีลอยหน้าลอยตาหายไปเฉยๆ

" หมายความว่าไงฮะ" ฟางวิ่งไปฉุดมือป๊อปปี้ไว้

" โอ๊ย " ป๊อปปี้กุมที่มือด้วยความเจ็บจากบาดแผล

" ฟางขอโทษ " ฟางยกมือปิดปากเบาๆ แล้วจับมือป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วก้มลงจูบฟางช้าๆ

ฟางเองก็ยอมเพราะฟางอาจมีใจให้ป๊อปปี้แล้วก็ได้ ส่วนโทโมะที่เดินมาเห็นก็ถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง

" ฮึ่ยยย ปล่อย -///- หลบไป ชั้นอิ่มแล้ว " ฟางเมื่อเห็นโทโมะก็ผลักป๊อปปี้ออก แล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป

---เมื่อทานข้าวเสร็จ ป๊อปปี้ก็เดินเข้าไปหาฟางในห้อง ---

เม้นให้กำลังใจกันหน่อยน๊าา อย่าอ่านอย่าเดียว อย่าลืมเม้นให้กำลังใจเราด้วย ไม่เม้นมันเสียความรู้สึดน๊า