fic taokacha

ในฐานะของนักล่าฝันคนหนึ่งมันคงไม่แปลกที่ผมจะเต็มไปด้วย"ความกลัว" กลัวว่าในวันหนึ่งวันใดความฝันของผมหรือแม้กระทั่งความฝันของเพื่อนรวมถนนสายนี้จะต้องจบลง ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ผมไม่มีความมั่นใจเลยซักนิดในเมื่อทุกครั้งที่พวกเราทุกคนต้องขึ้นไปยืนรวมตัวกันบนเวทีมันต้องมีใครซักคนที่ต้องจากไป....ยอมรับอย่างหน้าไม่อายผมคงจะร้องไห้หากวันหนึ่งคนๆนั้นที่คอยดึงผมขึ้นมาจากความเงียบเหงาจะปล่อยมือให้มือของผมไร้ความอบอุ่นอย่างที่ไร้มือของเขาคอยกอบกุมไว้....ผมไม่อยากออกจากเวทีแห่งนี้เพียงเพราะเขายังอยู่....และผมไม่อยากที่จะอยู่บนเวทีแห่งนี้อีกถ้ามันจะไม่มีเค้าคนนี้อยู่ข้างๆกัน........

ในแววตาทั้งคู่ไม่รับรู้อะไร....เธอยังคงไม่เข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนเก่า...

" ชา....คชา "เสียงเรียกเบาๆพร้อมสัมพัสแผ่วๆบริเวณปลายนิ้วมือใต้ผ้าห่มหนา ทำให้ผมขานรับเบาๆในลำคอคล้ายกับเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่นอนอยู่ข้างๆรับตาลงได้แล้ว

" หืม นอนได้แล้วเต๋าพรุ่งนี้ตื่นไปซ้อมแต่เช้า "ผมบอกเสียงเบา อย่างกลัวว่าจะรบกวนอีก 3 คนที่นอนหลับอยู่

" ชา....พรุ่งนี้สู้ๆนะ "คล้ายกับว่าอีกคนต้องการสือสารอะไรบ้างอย่างแต่กลับเงียบไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นถ้อยคำที่ให้กำลังใจแทน แปลกแท้อีกคนจะพูดแบบนั้นแต่แรงบีบมือที่อยู่ใต้ผ้าห่มผื่นหนากลับทำให้ผมรู้สึกต่างออกไป...แค่นั้นจริงๆหรอที่เต๋าอยากจะบอกเพื่อนสนิทของผมคนนี้อยากจะบอกผมแค่เพียงเท่านี้จริงๆน่ะหรอ....ผิดใหมที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าก็อยากได้กำลังใจจากผมเหมือนกันคงไม่ผิดมากใช่ใหมที่ผมจะส่งแรงบีบกลับไปที่ฝ่ามือที่ใหญ่กว่าผมไม่เท่าไรคล้ายกับจะบอกว่า 'พรุ่งนี้...ก็สู้ๆนะต๋าวๆ'

เรายังคงเหมือนเพื่อนหยอกล้อเหมือนวันวาน....แต่ฉันคือคนใจสั่น.....แต่ฉันคือคนหวั่นไหว

ผ่านพ้นอีกหนึ่งวีคหนึ่งวีคที่ผมหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง เมื่อคนๆนั้นยังอยู่บนถนนสายความฝันเดียวกันกับผมอยู่ หายใจได้ทั่วท้องเพียงแค่ว่าเพื่อนที่สนิทมากที่สุดยังอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกยังคงมีบางที่ยังดำดิ่งเพราะน้องสาวที่น่ารักก้าวออกจากบ้านไป 'หลิน'น้องสาวที่น่ารักสำหรับผม เธอก้าวออกจากบ้านอย่างสวยงามที่รอยยิ้มของนักสู้ว่าเธอจะยังคงไม่ยอมแพ้แน่นอน เข้มแข็งที่สุดน้องสาวที่น่ารักของผม เพียงแค่ผมเข้มแข็งได้ซักครึ่งของเธอคงดีอย่างน้อยหัวใจของผมจะได้ไม่ทำงานหนักแบบนี้ทุกวีค

"พี่คชาครับ ไปดูวีดีโอวีคนี้กันครับ"เสียงทุ้มของหมีเจมส์น้องชายแสนกวนร่วมบ้านบอกกับผมพร้อมเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวม

"ครับ"ผมรับคำน้องก่อนจะเดินตามน้องชายตัวโตเข้าไป ก่อนจะไปนั่งข้างๆเพื่อนสนิทหมายเลขสองอย่างคุณนายต้นอย่างที่หลายๆคนเรียกก่อนที่เพื่อนสนิทอีกหนึ่งคนจะเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน เสียงแพรวาและจอยยังพูดคุยเจือแจ้วตามประสาสาวๆ ภาพที่สองพี่น้องแพรวที่กำลัง เอิ่ม...แกะ เออ เอาเป็นว่าเป็นการดูแลใบหน้าให้น้องชายสุดที่รักอย่างเฟรม ก่อนภาพจะถูกบังจากสายตาเพราะน้องชายร่างใหญ่อย่างเจมส์เดินไปเปิดวีดีโอกลับมานั่งข้างเต๋าอีกหนึ่งคน ตอนนี้ผมเลิกสนใจทุกๆอย่างรอบตัวก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทข้างตัวคนที่ตอนนี้ทำให้ผมเริ่มทำใจให้หยุดคิดแค่คำว่า'เพื่อนสนิท'ไม่ได้สักที

รู้ตัวอีกทีผมก็ตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนของคนข้างๆซะแล้วทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตอนไหนกันความรู้สึกที่ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ก่อนจะเห็นมือใหญ่ของหมีเจมส์สกิดเบาๆอย่างที่ถ้าไม่สังเกตจริงๆคงจะไม่มีทางเห็นแน่นอนเข้าที่ต้นขาของคนที่ผมนอนทับอยู่พร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแน่นเมื่อกี๊คลายออกจนความเย็นเข้ามาแทนที่ ผมเลือกที่จะปัดความรู้สึกวูบโหวงที่อยู่ในหัวใจออกไป แล้วหันกลับไปแหย่น้องสาวแก้มป่องประจำบ้านแทน ส่วนผลตอบรับที่ได้จากสาวน้อยบ้าพลังอย่างจอยหรอครับ คชาคนนี้จะได้อะไรนอกจากหมอนไปโตที่ลอยมาหลังจากหมีตัวโตหลบทางให้ แต่บนใบหน้าผมยังคงมีรอยยิ้มเพราะผมรู้ว่า คชาจะปลอดภัยถ้าอยู่ภายในอ้อมแขนของเต๋า เศรษฐพงษ์

...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบ้างอย่างที่มากกว่านั้น

ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย.....ว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิดอะไรไปไกลกว่าเป็น...เพื่อนกัน......

ร้องไห้ทำใมคชา"น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถามผมเบาทันทีมี่ผมซุกตัวกับผ้าห่มผื่นหนาข้างๆเค้า....อ่าถ้าแกล้งหลับตอนนี้จะทันใหมนะแต่ผมเพิ่งจะล้มตัวนอนเองเพราะงั้นเรื่องแกล้งหลับคงต้องเป็นอันพับเก็บไปก่อนไม่งั้นคนขี้น้อยใจคงจะได้ลุกขึ้นมาโวยวายแน่นอน

"เปล่าครับ"ตอบคนตัวขาวข้างๆก่อนจะหลับตาลงช้าๆเพื่อคนข้างจะได้หลับตาม...ไม่ใช่ผมไม่อยากบอกเค้าว่าเพราะอะไรคนที่เก็บความรู้สึกเก่งแบบผมถึงต้องหลั่งน้ำตาออกมา อย่างที่ผมบอกบนเส้นทางของความฝันมันไม่ใช่ทุกคนที่ไปถึงฝัน ล้มบ้าง ท้อบ้าง ไปไม่ถึงบ้างแต่อีกหลายคนก็พยายามเหนี่ยวรั้งความฝันไว้ให้สุดปลายมือเพื่อว่าในวันที่ท้อจนสิ้นหวังจะมีเรี่ยวแรงซักนิดเพื่อที่กระชับความฝันต่อไป ผม ก็เป็นหนึ่งในนั้น คนข้างๆผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ทุกคนในบ้านหลังนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น แรงกดดัน มิตรภาพ การแข่งขัน ถึงแม้จะพูดให้สวยงามว่าเราเข้ามาเพื่อทำตามความฝันแต่งการแข่งขันก็คือการแข่งขันอยู่ดี มันเหนื่อยที่ต้องยื้อไว้สุดพลังแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยมันไป เพราะฉะนั้นคงไม่ผิดใช่ใหมที่ นนท์นันท์จะมีบางมุมที่มีน้ำตาบ้างในบางเวลา

"ตอบไม่ตรงคำถาม"อ่า..ผมลืมอะไรไปรึเปล่านะว่าเด็กตัวโตขี้น้อยใจยังคงไม่ยอมนอนเพียงเพราะต้องการคำตอบที่ถามไปจากผม นี่ก็อีกคนอย่าทำให้คิดเข้าข้างตัวเองบ่อยๆได้ใหมว่า"แคร์"เหมือนที่คนๆนี้ก็"แคร์"เหมือนกัน เพราะถ้าบทสุดท้ายไม่เป็นอย่างที่เข้าใจ เดี๋ยวก็ได้ย้อนกลับมาถามกันอีกครั้งหรอกว่า 'ร้องไห้ทำใม'

...กลายเป็นคนที่ฝันใฝ่อยู่ใกล้ๆเธอ...กลายเป็นคนที่รอเก้อเหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน

ตายังคงจ้องอยู่อยากให้รู้ใจกัน..แต่แล้วเธอยังมองผ่าน..และฉันคือคนหวั่นไหว.....

"นอนได้แล้วครับ นอนได้แล้ว"ผมบอกคนขี้น้อยใจก่อนจะส่งมือของตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อจับมือใหญ่ของใครอีกคนก่อนบีบมันเบาๆเพื่อสือให้คนๆนั้นรู้ว่า ผมน่ะไม่เป็นไรหรอกนะขอแค่มือๆนี้ไม่ปล่อยผมไว้ลำพังบนเส้นทางแห่งความฝันก็พอ คล้ายกับคนตัวขาวจะเข้าใจเพราะแรงที่บีบกลับมานั่นทำให้ผมรู้ว่าความรู้สึกนี้ยังคงสือถึงกันอยู่สินะ

"ชิร์!!คนเอาแต่ใจ"ประชดเสียงเบาก่อนจะหันหน้าหนี ผมควรจะกลัวว่าเพื่อนสนิทจะโกรธผมแต่ทำใมกันนะรอยยิ้มหายากถึงได้ระบายเต็มหน้าขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่ามือที่ใหญ่กว่ามือของผมไม่มากนักรึเปล่า ที่ยังคงกระชับมือผมไม่ยอมปล่อยแม้จะหันหน้าหนีไปแล้วก็ตาม

ใครกันแน่นะที่เอาแต่ใจ บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าทำให้คิดจะได้ใหม มันหายใจไม่ค่อยออกนักหรอกนะเวลาที่หัวใจทำงานหนักเต้นแรงขนาดกลัวว่า ตัวชงตัวแม่ที่นอนอยู่ข้างๆจะได้ยินแล้วลุกขึ้นมามองด้วยสายตา เอิ่ม..รู้ทัน ไม่เคยจะฟังกันเลยนะ ต๋าววววว.ต๋าวววววว

....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ว่าเพื่อนคนหนึ่งมันแอบมันคิดอะไรไปไกล....กว่าเป็นเพื่อนกัน

อ่า....เกือบลืมไปซะแล้ว เสียงหัวใจของนนท์นันท์คนนี้ถ้าเพื่อนๆคนไหนได้ยินก็เหยียบไว้ให้มิดนะครับ เพื่ออะไรมันไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิดจะได้ไม่ต้องมาถามผมทีหลังว่า 'ร้องไห้ทำใม' เพราะถึงเวลานั้นคนยิ้มยากคนนี้คงต้องการกำลังมากกว่าคำถามแน่นอน ฝันดีนะครับทุกคน........

#ก่อนอีกต้องบอกว่าขอโต๊ดคร้าบบบบบช้ามากถึงมากที่สุดonniไม่ทิ้งแน่นอนค่ะอาจจะช้าแต่สัญญาว่ามาแน่นอนค่ะแต่งT^Tอย่าเพิ่งทิ้งonniนะครับสุดท้ายเม้นส์เล็กๆonniแสนจะดีใจไม่เม้นส์ไม่เป็นไรขอแค่มีคนอ่านก็พอ onniไม่ทิ้งแน่นอนค่ะสัญญา ขอบคุณทุกๆคนมากนะครับ^__^ รักเต๋าคชาอ่ะ#มาแว้ววววววคร้าบบบบบบ^_^#มาแล้วค่ะมาแล้ว ครบ100%แล้ว ทิศคชาก็ศึกมาตั้งนานแล้วแต่อีนี่ก็ยังหายหัว เค้าขอโต๊ดT^T ไม่มีอะไรแก้ตัวจริงๆ พูดถึงพารท์นี้ยังคงเป็นพารท์ของคนหน้าเดียวจริงๆน่ะ^^อิอิ เม้นส์หน่อยนร้าเค้าอยากรู้ว่ายังมีคนคิดถึงสองคนนี้อยู่เหมือนเค้า#รักคนอ่านทุกคนนะครับ#ฝากฟิคอีกเรื่องด้วยนะค่ะ แนวดราม่าน้อยๆเรื่องแรกอย่าลืมแวะไปนะครับ#เพราะรัก...color of love