ปราบเกรียน Mafia son !!

 

 

 

 

+โล มา+

 

"เฮ้ยไหนใครมีปัญหากับลูกพี่กูวะ!!" ไอ้นี้ก็ตะโกนซะไม่ห่วงหูกันเลยเว้ย แล้วมาลูกพงลูกพี่ทั้งที่อายุเท่ากัน เอาซะกูแก่เลยเว้ย

 

"ไอ้นี้พี่" ผมก้มมองร่างบางที่ถูกถีบกระเด็นออกมานอนแอ้งแม้งตรงหน้า ใบหน้าซีดที่สวมแว่นหนาเต๊อะเงยขึ้นมองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

"ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ"

 

"นั้นก็เรื่องของมึง..." 

 

ผลั่ก ! ตุบ ! ตับ !...(และอีกหลายๆเสียง - -)

 

"เฮ้ยพอ!!" หลังจากยืนกอดอกรอดูสภาพมันเละสมใจผมก็ยกมือห้ามแล้วเดินไปเชยคางเละๆนั้นขึ้นมาสบตา หน้าตาใช้ได้นะ เสียอย่างเดียว...นินทากูดังไปหน่อย

 

"เป็นไง...สมที่มึงนินทากูไว้ยัง"

 

"ผะ...ผม"

 

"กราบกูซะ" ผมลุกขึ้นยืนแล้ววางตีนลงตรงหน้ามัน เหยียดยิ้มอย่างพอใจกับฝีมือไอ้พวกที่มาได้ไงไม่รู้ตั้งแต่ผมย้ายมามันก็แทบเลียขาผมทุกฝีก้าวแล้ว

 

"ขะ...ขอโทษครับ"

 

"แล้วมึงจำไว้เลยนะเว้ย...ว่าอย่าได้เอ่ยปากถึงโลมาลูกเสี่ยใหญ่อีก!!" ผมตั้งดัดนิสัยไอ้นี้ด้วยส้นตีนจริงๆใช่มั้ย ถ้ามันไม่เลิกตะโกนข้างหูผมจริงๆ - -

 

พอคิดแบบนั้นอาการหงุดหงิดก็ก่อตัวสร้างความรำคาญ เลยเดินนำออกมาจากจุดที่ตอนนี้กลายเป็นไทยมุงไปซะแล้ว ไอ้พวกนักเรียนที่นี้ยังไม่ชินอีกเหรอกับพวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงโดนกระทืบ นึกแล้วเซ็งจิต...

 

"เฮ้ยมีคนไปช่วยไอ้แว่นนั้นว่ะ" เสียงพวกลิ้วล้อผมดังขึ้นเรียกความสนใจให้หันไป ใครกันว่ะที่กล้าขนาดนี้ กูขอดูหน้าเป็นขวัญตาหน่อยเถอะ 

 

"เป็นไงบ้างครับพี่" หน่วยกล้าตายรายแรกที่เคยพบเจอวิ่งเข้าหาร่างที่นอนแผ่แล้วพยุงขึ้น จังหวะที่มันเงยหน้าขึ้นมาก็สบกับสายตาที่ผมมองมันอยู่พอดี...ดี กูจะจำหน้ามึงไว้

 

"ไปสืบมาว่ามันอยู่ห้องไหน" ผมเอ่ยปากสั่งไอ้แซคแล้วเตรียมตัวเดินหนีออกมาแต่กลับถูกมือสกปรกขว้าไว้ที่แขน ใครบังอาจแตะต้องตัวกูวะ !!

 

"อัดคนแล้วหนีแบบพี่ผมเห็นแล้วเอือมเลยว่ะ" 

 

"เสือกไรเรื่องของกู" ผมกดเสียงต่ำตวัดตามองใบหน้าที่ฉีกยิ้มไม่กลัวตาย

 

"ไม่ค่อยอยากเสือกหรอก...แต่เห็นหน้าแบ๊วร่างบางอย่างพี่จะหาเรื่องคนก็ไม่ใช่"

 

"เฮ้ยมึงมากไปแล้ว!!" ผมผลักอกร่างที่ปากตรรลัยรนหาที่ตายนี้แล้วเตรียมวิ่งเข้าใส่แต่อยู่ๆการหายใจก็ติดขัดอย่างหน้าประหลาดก่อนที่จะประคองตัวไม่อยู่แล้วเซซบอกที่โดนผมผลักเมื่อกี้

 

"ผมถึงบอกไงว่าหน้าแบ๊วร่างบางอย่างพี่..."

 

"มึงหุบปากไปเลย!!" ผมสะบัดตัวสุดแรงแต่ก็ไม่หลุดจากการรัดกุมจากท่อนแขนแกร่งนี้ จะรัดกูให้ตายเลยใช่มั้ยครับ !!

 

"เฮ้ยลูกพี่!"

 

"มึงอย่าเสือก!!" ผมหันไปตวาดไอ้ที่จะเข้ามาช่วยผม เอาง่ายๆนะ(ง่ายๆเลยนะ)ผมขี้เกียจยกมือปิดหูเวลามันตะโกน ไม่เคบรำคาญใครขนาดนี้มาก่อนเลยวุ้ย =______=

 

"จุ๊ๆ ผมว่าอย่ามีปัญหากับพวกผมดีกว่า...เดี๋ยวหัวใจพี่จะมีปัญหาเอง"

 

"ไอ้..."

 

"ผมชื่อวาฬ ^^"

 

"กูไม่ได้ถาม"

 

"ก็เห็นเรียกไม่ถูก^^"

 

สึส!!

 

มึงเอือมกู กูก็เอือมมึงได้วะ! กวนตีนมาแต่ไกลไม่พอเสือกมากวนใกล้ส้นตีนกูด้วยนะ เออโครตพ่อโครตแม่ที่ก็ได้เอาผมออกจากตรงนี้ที -*-

 

"ขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยได้มั้ย"

 

"ถ้ากูบอกว่าไม่ละ"

 

"กล้าปฏิเสธผมเหรอ ^^"

 

กล้าปฏิเสธ...งั้นเหรอ?

 

คุณมึงนั้นแหละครับที่กล้าท้าทายผมเหรอ !!

 

"มันไม่ง่ายอย่างนั้นเหรอเว้ย" ผมฉีกยิ้มบางก่อนจะขยิบตาให้ทีนึงแล้วฟาดหน้าแข้งเข้าที่จุดถ่วงของไอ้เวรนี้ชนิดเหนี่ยวเต็มแรง เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับโลมาลูกพ่อใหญ่ ฮ่าๆๆๆๆๆ(กูบ้าอำนาจไปรึเปล่า - -")

 

"อั่ก!" ผมใช้จังหวะนี้เหวี่ยงหมัดเข้าใส่หน้าหล่อ...

.

.

.

ห๊ะ!! (เสียงหลง)

 

ผมเนี่ยนะคิดว่ามันหล่อ !!

 

"เฮ่ย ทำไมลูกพี่ชะงักไปวะ"

 

"นั้นดิ เครื่องค้างเปล่าวะ"

 

"เฮ้ยนิ่งเลยวะ" พวกมึงนินทากูเบาๆหน่อยก็ได้ครับ แหม่! =[]=

 

"ทะ...ทำอะไรของ...พี่เนี่ย"

 

"ทำให้มึงรู้ไง...ว่าเล่นกับใครไม่เล่น" ผมที่หลุดจากอาการค้างเชยค้างนั้นแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พลางทำหน้าแอบยั่วนิดๆใส่ก่อนจะขยิบตาแล้วเดินออกมาทันที บอกแล้วนะ เล่นกับใครไม่เล่น...หึ หึ หึ

 

@พักกลางวัน

 

???:วันนี้พี่โลมาโชว์โหดอีกตามเคย

???:นั้นนะสิ...แต่วันนี้เด็กที่เดินเข้าไปหาพี่โลมาก็เด็ดใช่เล่นเลยนะเว้ย *0*

???:เห็นบอกว่าชื่อวาฬ น่าจะเป็นเด็ก ม.4 เพิ่งย้ายเข้ามาแน่เลย

 

ตือดึ้ง ตือดึ้ง....(และอีกหลายๆตือดึ้ง -*-)

 

ความผิดผมใช้มั้ยที่เปิดเฟสเอาไว้ในเวลานี้ ให้ตายเถอะ! ถ้าจะเอาเวลามานั่งอ่านอะไรไร้สาระที่เกี่ยวกับตัวผมเองสู้เอาเวลามาหาวิธีแก้เผ็ดเด็กเวรนั้นให้สมใจอยากดีกว่า ว่าแล้วคิดไปก็แดกไม่ลงเปล่าๆผมเลยลุกพรวดทำเอาโต๊ะข้างๆสะดุ้งเฮือกกันเป็นแถบ เนี้ยแหละที่ผมเครียด เฮ้อ...ปลง!

 

"จะรีบไปไหนละครับ ยังไม่กินไม่หมดเลย" 

 

อึส! ตายยากนะน้อง -*-

 

"มึงยุ่งไรเรื่องกู"

 

"เผอิญข้าวที่พี่กินมันไม่ได้ได้มาง่ายๆนะครับ^^" เอาตามตรงกูหมั่นไส้รอยยิ้มมึงเลยครับคุณน้อง -*-

 

"มึงมาก็ดีและ..."

 

ซ่า

 

"กูจะได้พูดให้ชัดไปเลย" 

 

"ผมก็กำลังอยากคุยอยู่พอดี^^" ใบหน้าเปียกปอนฉีกยิ้มหว้าง ที่สีน้ำตาลไม้ลู่กับกรอปหน้าเข้ารูป เสื้อนักเรียนสีขาวชุ่มน้ำจนเห็นเนื้อหนังภายใน 

 

"จ้องซะผมเขินเลยนะ แหม่! =___=" 

 

สาบานได้ว่านี้หน้าเขินมันนะ !!

 

"งั้นผมจะฟังพี่พูดก่อน แต่พี่ต้องสัญญาว่าจะคุยกับผม ที่ไม่ใช 'ที่นี่'" ผมพยักหน้าอย่างรำคาญแล้วเริ่มบทสทนาที่ไม่ค่อยอยากให้มันเกิด - -

 

"กูไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นใครมาจากไหน แต่อย่ามายุ่งกับเรื่องของกูดีกว่าถ้ามึงยังอยากเรียนที่นี้ต่อ" ผมพูดจบก็เตรียมเดินหนีแต่ก็ถูกขว้าไว้อีกครั้ง เป็นอะไรกับแขนผมมากมั้ยครับ ตัดไปเล่นที่บ้านเลยมั้ย ?

 

"ตาผมบ้าง" เออลืมไป ต้องฟังมันด้วยนี้หว่า -__-

 

"ก่อนอื่นก็กินให้หมดก่อนละกันครับ"

 

"กูอิ่ม"

 

"กะแล้ว...ถึงได้ทำไมสูงได้แค่นี้"

 

เจ็บครับ! - * -

 

"ส่วนสูงเท่าไหร่เนี่ย"

 

"น้องมึงหายชาแล้วไง"

 

"อั๊ยยะ! เป็นห่วงกันด้วย"

 

"เปล่า...กูจะซ้ำให้^^"

 

ผลั่ก!

 

เจ็บมั้ยละมึง ^ ^ โอ๊ยสะใจแท้! ไม่เคยสะใจขนาดนี้เลยแฮะ ผมก้มหน้ามองร่างที่ทรุดตัวลงไปคุกเข่าก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้

 

"เอา พี่รีบนะ น้องมีไรจะคุยก็รีบๆพูดมา"

 

"บอกแล้ว...งะ ไงว่าไม่ใช่ที่นี้" พูดให้เป็นคำให้ได้ก่อนเถอะค่อยเปลี่ยนสถานที่ =___= ผมไหวไหล่เซ็งๆแล้วเดินนำมาออกมา โดยไม่สนใจจานข้าวที่วางไว้ก่อนหน้า เดี๋ยวก็มีคนมาเก็บเองแหละไม่งั้นจะจ้างแม่บ้านมาทำไมว่ะ 

 

@ลานกิจกรรม (ซึ่งตอนนี้ไม่มคนเลย)

 

"เอามึงมีไรรีบพูดมา"

 

"จริงๆพี่น่ะ..."

 

"กูทำไม"

 

"ไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆเห็นใช่มั้ย" 

 

!! 

 

ผมผะงักถอยหลังสองก้าวแล้วจ้องใบหน้าที่ที่จ้องมผมไม่ละสายตาเช่นกัน ก่อนจะสลดสีหน้าลงแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

 

"กูก็เป็นอย่างนี้ตลอด...แล้วยังไง มึงจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย"

 

"กลัวอะไรอยู่รึเปล่า" 

 

มันจะ...มากไปแล้วนะ

 

"กล้วอะไร กูเนี่ย" ผมแกล้งถามเสียงหลง 

 

"กลัว...ก็เลยปกปิด"

 

"เสือกมากไปแล้วนะมึง!!" คำพูดของมันทำให้ผมเริ่มเดือดปุดวิ่งเข้าใส่มันแล้วเล่นอย่างไม่บันยบันยัง จนโรคประจำตัวผมกำเริบทำให้ต้องพอไว้เพียงเท่านี้

 

"นี้ไง...เพราะพี่กลัวคนจะรู้ เพราะแบกรับคำว่า 'ลูกมาเฟีย' เอาไว้พี่ถึงเป็นแบบนี้"

 

"แล้วไง..." 

 

"ไม่อยากใช้ชีวิตแบบเด็ก ม.ปลาย ธรรมดารึไง"

 

"อยากสิ" ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วเผยยิ้มออกมา...ยิ้มที่ไม่เคยยิ้มให้ใครเห็น

 

"แล้วทำไม..."

 

"ก็เพราะไอ้คำว่าลูกมาเฟียนั้นแหละ"

 

"...."

 

"เด็กอย่างมึงจะเข้าใจอะไร....!!" ร่างที่เต็มไปด้วยรอยช้ำเข้ามาโอบกอดผมไว้ก่อนจะก้มลงกระซิปข้างหูเบาๆ

 

"งั้นก็ลองเปลี่ยนสิ"

 

"ปล่อยกู!!" 

 

"เนี่ยละน้าาาา" ผมผลักมันสุดแรงแล้ววิ่งขึ้นอาคารทันที 

 

อะไรของมันกันวะ!!

__________________________________________________________

 

MSC: ว่าไงครับ!! เปิดเรื่องสองก็ซัดกันก่อนเลย จะเข้าไปนั่งในใจน้องโลมาเรื่องนี้ยากหน่อยขออภัยที่เล่นบทโหด (คำหยาบ) เยอะไปหน่อยนะครับ แต่อย่างน้อยก็ไม่ส่อหรืออ้างอิงใครน้าาาา