รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
“อือ กะ แก้ว”โทโมะพลิกตัวมากอดแก้วแต่พบกับความว่างเปล่าก็รีบลุกขึ้นมองหา แล้วสายตาก็หัน
ไปมองเห็นแก้วยืนอยู่ที่ริมระเบียงเหม่อมองวิวอยู่ไม่พูดอะไร
 
 
 
“ชั้นนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีมากเลย ว่ามั้ยคะ”แก้วพุดเมื่อโทโมะเดินเข้ามาหา ก่อนจะหันไปสบตาโท
โมะเศร้าๆ
 
 
 
“ชั้นนอกใจป๊อปปี้ ทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่เค้ามีให้ชั้น เท่านี้คงจะสะใจคุณมากแล้วสินะ
คะ”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนีโทโมะก่อนปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง
 
 
 
 
“ขอโทษที่ผมใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ที่ผมทำลายคุณ”โทโมะเมื่อเห็นน้ำตาของแก้วก็ถึงกับใจ
หล่นวูบ
 
 
 
“คุณไม่ต้องขอโทษชั้นหรอกค่ะ ถือซะว่าชั้นชดใช้ให้คุณแทนป๊อปปี้เค้า ชดใช้ในสิ่งที่เค้าทำร้าย
น้องสาวคุณละกันนะคะ”แก้วพุดแล้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งแขนแก้วไว้
 
 
 
 
“ผมคือคนแรกของคุณให้ผมรับผิดชอบได้มั้ย”โทโมะพูดขึ้น
 
 
 
“ไม่ค่ะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่มันคือความผิดพลาดและชั้นเองก็ผิดเหมือนกันที่ใช้อารมณ์อยู่เหนือ
ทุกอย่าง”แก้วพูดแล้วหลบตาโทโมะ
 
 
 
“ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วคุณก็ให้ผมรับผิดชอบคุณเถอะแก้ว”โทโมะพูด
 
 
 
“ไม่ค่ะ ถือซะว่าถ้าคุณรักแก้งค์ของคุณมากแค่ไหน ทางที่ดีคุณอยู่ห่างจากชั้นและห่างจากพวกเรา
ให้มากที่สุดจะดีกว่า”แก้วพูดแล้วสบตาโทโมะนิ่ง
 
 
 
“ทำไมพวกคุณไม่เลิกแค้นพวกเรา”โทโมะถามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
“เรื่องความแค้นมันก็แค่เศษเสี้ยวของเกมส์นี้ อำนาจและความยิ่งใหญ่เท่านั้นล่ะคือสิ่งที่เดอะ ซัน
ต้องการ”แก้วพูด
 
 
 
“ถ้าความยิ่งใหญ่และอำนาจคือสิ่งที่คุณต้องการมันมากล่ะก็แต่งงานกับผมซะสิแก้วคุณและเดอะ
ซันก็จะได้ทุกอย่าง”โทโมะกระชากแก้วมาแนบลำตัวแล้วพูด ชายหนุ่มมองร่างบางในอ้อมแขนอย่าง
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
 
 
 
“ชั้นบอกแล้วไงว่าอยู่ห่างเดอะ ซันให้มาก อย่าใกล้กันมากกว่านี้เพราะต่อไปคนที่เจ็บมันก็คือพวก
เราเอง”แก้วพูดแล้วหลบสายตาคมของโทโมะที่จ้องจับผิดเธอ
 
 
 
“ผมไม่เข้าใจจริงๆคุณเป็นคนยังไงกันแน่แก้ว”โทโมะพูดก่อนะลุกเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
“เพราะชั้นรู้ไงว่าคุณเป็นคนดี ชั้นอยากให้คุณห่างพวกชั้นไว้”แก้วพูดเมื่อโทโมะเดินออกจากห้อง
ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทานอะไรสักหน่อยนะคะคุณน้องฟาง”ขนมจีนพูดแล้วมองถาดอาหารที่ไม่ได้พร่องลงไปเลยแล้ว
ถอนหายใจ
 
 
 
“คุณน้องฟาง คุณน้องฟางเป็นแบบนี้พวกพี่และก็ลูกน้องทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะคะ”ขนมจีนพูด
ขึ้นแล้วมองฟางเหม่ออยู่บนเตียงหลังจากคืนก่อนที่ป๊อปปี้บุกขึ้นบ้านมาข่มขืนฟางทำให้ฟางกลาย
เป็นคนซึมเศร้าไม่พูดไม่จาทันที
 
 
 
 
“มีงานอะไรรึเปล่าคะพี่ขนมจีนเดี๋ยวฟางจะช่วยดูให้”ฟางเมื่อได้ยินถึงเรื่องลูกน้องก็ปรับสีหน้าเป็น
ปกติแล้วลุกขึ้นตรวจเออกสารต่อ
 
 
 
“พอเถอะครับคุณหนู ถ้าคุณหนูไม่สบายก็อย่าหักโหมเลย”กราฟพูดแล้วแตะมือฟางไว้ ทันทีที่ฟาง
เห็นหน้ากราฟน้ำตาของฟางก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
“อย่ามาดีกับชั้นเลยกราฟ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาเพราะยิ่งเห็นกราฟดีกับเธอมากมายขนาดนี้
 
 
 
“ผมดูแลคุณหนูมาตลอดอย่าคิดมากสิครับ คุณที่น่ารักของผม ผมบอกแล้วไงถ้าคุณหนูเสียใจผม
เองจะขอเป็นคนทำให้คุณหนูยิ้มเองนะครับ”กราฟพูดก่อนจะดึงมือฟางออกไปแล้วขับรถพาฟางมาที่
สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
“สวยจัง”ฟางเดินลงรถมาแล้วมองสวนที่เงียบสงบที่มีแม่น้ำสายเล็กๆด้านหลัง
 
 
 
“ผมน่ะชอบมาที่นี่ตอนที่ผมเครียดๆหรือไม่สบายใจ มันดูเงียบสงบดีนะครับ ผมว่าคุณหนูต้องชอบมัน
แน่ๆ”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ฟางยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะเดินแล้วถอดรองเท้าส้นสูง
ของเธอออกแล้วเอาเท้าเปล่าแตะที่พื้นหญ้าแล้วสูดอากาศบริสุทธ์
 
 
 
“สบายจัง กราฟมานั่งนี่เร็ว”ฟางยิ้มแล้วหันไปชวนกราฟมานั่งที่ม้านั่งแล้วนั่งมองเด็กๆวิ่งเล่นกันอีก
มุมของสวน
 
 
 
“เห็นมั้ยครับ คุณหนูต้องยิ้มออกแน่ๆเมื่อมาที่นี่”กราฟพูดแล้วยิ้มฟางหันไปมองแล้วยิ้มให้กราฟ
 
 
 
 
“ขอนอนตรงนี้สักพักนะ”ฟางพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักกราฟแล้วหลับลง กราฟมองฟางที่หลับ
อยู่ก็ยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน ขณะที่ฟางหลับภาพที่ป๊อปปี้คบกับเธอเป็นแฟน
ภาพที่ป๊อปปี้หลอกลวงเธอและทำรายเธอสารพัดรวมถึงที่เขาข่มขืนเธอเมื่อคืนนั้นฉายมาเหมือนฉาก
ละครเป็นฉากๆทำให้น้ำตาของฟางไหลออกมา
 
 
 
 
“คุณหนูคือเลดี้ของมังกรดำ เรื่องอะไรที่ไอ้เลวนั่นทำร้ายคุณหนูผมขอให้คุณหนูลืมมันไปนะครับ
เพื่อคุณหนูเอง เพื่อคุณหนูฟางที่สวย เข้มแข็งและอ่อนโยนของผม”กราฟพูดแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตา
ให้ฟางก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะมายด์”ป๊อปปี้มองมายด์ที่ฮึดฮัดจะเข้าไปเอาเรื่องกราฟและฟางที่สวีทหวานกันก็เรียก
ไว้
 
 
 
“มายด์เกลียดมันบอสมายด์เกลียดมัน ทำเป็นอ่อนแอเรียกคะแนนสงสารจากผู้ชาย หึ อย่าคิดนะว่า
ชั้นจะดูไม่ออกนังมารยา”มายด์ฟางจากมุมที่แอบมองอยู่กับป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าเธอเกลียดยัยนั่นแต่อย่าลืมสิว่าเรามาทำอะไรกันที่นี่ เรามาสืบเรื่องแก้วนะ ถ้าเราโวยวาย
เดี๋ยวพวกนั้นก็ตื่นพอดีหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วกำหมัดแน่นเมื่อเห็นภาพที่กราฟจูบหน้าผากฟางเมื่อกี้นี้
 
 
 
“ฮัลโหลแบม เรื่องที่ให้ไปสืบน่ะว่าไง”มายด์รับโทรศัพท์จากเลขาของป๊อปปี้ที่เธอและป๊อปปี้สั่งให้
ไปสืบหาบริษัทของมังกรดำทั้งหมดรวมถึงธุรกิจใหม่ที่มังกรดำจะเปิดตัวอย่างเช่นรีสอร์ท
 
 
 
“ได้เรื่องแล้วค่ะบอส นายโทโมะนั่นไปดูงานที่รีสอร์ทนั่น มายด์ว่ามันต้องเอาตัวยัยแก้วไป
แน่ๆ”มายด์พูด
 
 
 
“ถ้าแก้วเป็นอะไรตั้งแต่ปลายเล็บเพราะลูกน้องเธอ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมดแน่ เลดี้แห่งมังกร
ดำ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเอาเรื่องก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“เออ จริงสิ ไหนๆวันนี้เราก็ว่างกันแล้ว เราไปดูรีสอร์ทใหม่ที่กำลังสร้างอยู่มั้ย ได้ข่าวว่าใกล้เสร็จ
แล้วนินา เราไปช่วยพี่โทโมะดูงานด้วยเลยเนาะกราฟ”ฟางลุกขึ้นแล้วพูด“แล้วคุณหนูโอเคแล้วหรอ
ครับ”กราฟถาม
 
 
 
“ชั้นโอเคแล้วล่ะกราฟ ถ้าเรามัวแต่มาเสียใจกับความเจ็บปวดที่มันไม่มีวันเรียกกลับมาได้เท่ากับเรา
จมอยู่กับอดีตไม่ยอมเดินหน้า แล้วพรรคพวกของเราล่ะ หน้าที่การงานของมังกรดำก็ไม่เดินหน้า
สิ”ฟางยิ้มแล้วพูด
 
 
 
 
“นี่สิครับ เลดี้แห่งมังกรดำของผม”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจที่เห็นฟางนิ่ง และดูโตขึ้นก่อนจะขับ
รถพาฟางไปที่รีสอร์ทแถวชานเมืองที่สร้างใหม่ทันทีโดยไม่รู้ว่าพวกของป๊อปปี้ก็ไปที่นั่นเช่นเดียวกัน
 
 
 
“พวกของมังกรดำมีอยู่จริงๆด้วยเราจะเข้าไปยังไงดีคะบอส”มายด์ถามป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน
 
 
 
“ไม่ว่ายังไงเราต้องเสี่ยงเข้าไปข้างในเพราะมันเป็นที่เดียวที่คิดว่าแก้วจะต้องอยู่ที่นี่”ป๊อปปี้พูดก่อน
จะลอบเข้าไปด้านในกับมายด์“เราจะบอกพวกทีเจให้มาช่วยมั้ยบอส เผื่อพวกนั้นเล่นตุกติก”มายด์
ถาม ป๊อปปี้ไม่ตอบ ยด์จึงตัดสินใจส่งข้อความให้ทีเจทันที
 
 
 
 
 
“เห้ย”พวกลูกน้องของแก้งค์มังกรดำเดินมาที่ป๊อปปี้และมายด์ยืนอยู่2คนก็ร้องขึ้นทำให้ป๊อปปี้และ
มายด์จัดการให้พวกลูกน้องสลบแล้วลากไปมัดในที่ลับตาคน
 
 
 
 
“นั่นต้องเป็นโซนที่โทโมะอยู่แน่ๆ”ป๊อปปี้และมายด์ลอบเข้ามาถึงโซนด้านใน
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะอยู่มั้ยคะ”เสียงของฟางเดินเข้ามาพร้อมกับกราฟเดินมาเรียกโทโมะหน้าเรือนรับรอง แล้ว
สักพักโทโมะก็เปิดประตูออกมาฟางกระโดดกอดโทโมะอย่างดีใจ
 
 
 
 
“เฮ้ ฟางเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”เสียงของโทโมะทักเรื่องของฟางทำให้ป๊อปปี้ชะงักแอบชะเง้อ
ขึ้นไปมองแล้วเห็นโทโมะเช็ดน้ำตาให้ฟางก็นิ่งไป
 
 
 
“เข้าไปข้างในดีกว่าครับ จะได้คุยเรื่องงานกันด้วย”กราฟพูดก่อนจะนำทุกๆคนเข้าไปด้านใน
 
 
 
“มาอยู่ที่นี่หลายวันลืมน้องแล้วใช่มั้ยคะพี่โทโมะ”ฟางพูดเมื่อโทโมะเอาน้ำมาให้ฟางและกราฟดื่ม
 
 
 
“เปล่านะ พี่มาเคลียร์งาน นี่ร้อนวิชาอยากมาดูงานถึงนี่เลยหรอฟาง”โทโมะรีบถาม ฟางยิ้มนิดนึง
ก่อนแววตาจะเศร้าลงไปอีกครั้ง
 
 
 
 
“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเราแน่ๆ กราฟบอกพี่มานะว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะเงยหน้าถามกราฟทันที
 
 
 
 
“เอ่อ คือว่า”กราฟอึกอักไม่กล้าบอก
 
 
 
“ฟางเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นหรือว่าป๊อปปี้ทำร้ายฟางอีก”โทโมะถามทำให้ฟางที่เมื่อได้ยินเชื่อป๊อปปี้
น้ำตาทั้งหมดก็พาลจะไหลร้องไห้ออกมากราฟสงสารจึงกอดปลอบฟางไว้
 
 
 
 
“คุณหนูอย่าร้องไห้กับไอ้คนเลวๆแบบนั้นเลยนะครับ ยิ่งเห็นคุณหนูเจ็บผมยิ่งเจ็บเป็นร้อยเท่า”กราฟ
พูดอย่างเจ็บปวดเมื่อเห็นฟางร้องไห้ ฟางโผเข้ากอดกราฟแน่นร้องไห้อย่างไม่อาย ทำให้แก้วที่หลับ
อยู่ลืมตาตื่นขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ถ้ามันจะทำให้ฟางเสียใจแบบนี้พี่จะไม่ถามเรื่องนี้กับฟางนะ กราฟในฐานะที่นายดูแลฟางมาตลอด
และไม่เคยทิ้งฟางไปไหน แล้วชั้นก็รู้ว่านายคิดยังไงกับฟางชั้นขอได้มั้ย ฝากฟางไว้ให้นายดูแล
ไม่ใช่ฐานะบอดี้การ์ดกับเจ้านาย ไม่ใช่พี่กับน้อง แต่ดูแลในฐานะคนรักที่จะต้องดูแลกันไปตลอด
ชีวิต”โทโมะพูดนิ่งทำให้กราฟและฟางตกใจ
 
 
 
 
“ตะ แต่พี่โทโมะ แล้วเรื่องของผู้อาวุโสกับทุกคนในแก้งค์ล่ะ ไหนจะพี่ขนมจีนอีก”กราฟรีบพูดเพราะ
รู้ดีว่าบอดี้การ์ดกับเจ้านายจะมารักกันต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ เขาไม่อยากให้ฟางต้องมาถูกว่า
เพราะเขา
 
 
 
 
“พี่บอกแล้วไง เรื่องนี้พี่จะจัดการให้เองรับปากนะ”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปหยิบแหวนออกมาให้
กราฟ
 
 
 
“ครับผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณหนูไปชั่วชีวิตของผม เพราะคุณหนูคือคนที่ผมรักที่สุด”กราฟพูดแล้ว
มองฟาง
 
 
 
“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณมากจริงกราฟ ฮือๆ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าจะเจอคนดีๆแบบกราฟก็โผเข้ากอด
ก่อนที่กราฟจะสวมแหวนให้กับฟางที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วโผเข้ากอดกัน
 
 
 
 
 
“รักกันมากนักใช่มั้ย นังฟางชั้นเกลียดแก”มายด์ที่มองจากหน้าต่างก็พูดขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาแห่ง
ความแค้นทิ้งส่วนป๊อปปี้มองภาพนั้นนิ่งไม่มีคำพูดอะไรออกมา
 
 
 
 
ตึง
 
 
 
 
เสียงเหมือนของหล่นจากห้องนอนทำให้ฟางและกราฟผละออกจากกัน
 
 
 
 
“เสียงอะไรน่ะพี่โทโมะ”ฟางถามทำให้โทโมะอึกอักไม่กล้าตอบ ฟางและกราฟจึงเดินไปที่ห้องนอน
โทโมะมองไปรอบๆก่อนจะสังเกตเห็นชายกระโปรงที่แลบออกมาจากตู้เสื้อผ้า ฟางจึงเปิดออกมา
แล้วตกใจ
 
 
 
 
 
“กะ แก้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน”ฟางอึ้งเมื่อเจอแก้วแล้วหันไปถามโทโมะ เช่นเดียวกับป๊อปปี้และมายด์
ที่แอบดูอยู่ก็ตกใจ
 
 
 
 
เอาละไง ฟางจะเริ่มต้นใหม่กับกราฟแล้วไง จะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้