รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“อือ กะ แก้ว”โทโมะพลิกตัวมากอดแก้วแต่พบกับความว่างเปล่าก็รีบลุกขึ้นมองหา แล้วสายตาก็หัน

ไปมองเห็นแก้วยืนอยู่ที่ริมระเบียงเหม่อมองวิวอยู่ไม่พูดอะไร

 

 

 

“ชั้นนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีมากเลย ว่ามั้ยคะ”แก้วพุดเมื่อโทโมะเดินเข้ามาหา ก่อนจะหันไปสบตาโท

โมะเศร้าๆ

 

 

 

“ชั้นนอกใจป๊อปปี้ ทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่เค้ามีให้ชั้น เท่านี้คงจะสะใจคุณมากแล้วสินะ

คะ”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนีโทโมะก่อนปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง

 

 

 

 

“ขอโทษที่ผมใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ที่ผมทำลายคุณ”โทโมะเมื่อเห็นน้ำตาของแก้วก็ถึงกับใจ

หล่นวูบ

 

 

 

“คุณไม่ต้องขอโทษชั้นหรอกค่ะ ถือซะว่าชั้นชดใช้ให้คุณแทนป๊อปปี้เค้า ชดใช้ในสิ่งที่เค้าทำร้าย

น้องสาวคุณละกันนะคะ”แก้วพุดแล้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งแขนแก้วไว้

 

 

 

 

“ผมคือคนแรกของคุณให้ผมรับผิดชอบได้มั้ย”โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

“ไม่ค่ะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่มันคือความผิดพลาดและชั้นเองก็ผิดเหมือนกันที่ใช้อารมณ์อยู่เหนือ

ทุกอย่าง”แก้วพูดแล้วหลบตาโทโมะ

 

 

 

“ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วคุณก็ให้ผมรับผิดชอบคุณเถอะแก้ว”โทโมะพูด

 

 

 

“ไม่ค่ะ ถือซะว่าถ้าคุณรักแก้งค์ของคุณมากแค่ไหน ทางที่ดีคุณอยู่ห่างจากชั้นและห่างจากพวกเรา

ให้มากที่สุดจะดีกว่า”แก้วพูดแล้วสบตาโทโมะนิ่ง

 

 

 

“ทำไมพวกคุณไม่เลิกแค้นพวกเรา”โทโมะถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

“เรื่องความแค้นมันก็แค่เศษเสี้ยวของเกมส์นี้ อำนาจและความยิ่งใหญ่เท่านั้นล่ะคือสิ่งที่เดอะ ซัน

ต้องการ”แก้วพูด

 

 

 

“ถ้าความยิ่งใหญ่และอำนาจคือสิ่งที่คุณต้องการมันมากล่ะก็แต่งงานกับผมซะสิแก้วคุณและเดอะ

ซันก็จะได้ทุกอย่าง”โทโมะกระชากแก้วมาแนบลำตัวแล้วพูด ชายหนุ่มมองร่างบางในอ้อมแขนอย่าง

ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วไงว่าอยู่ห่างเดอะ ซันให้มาก อย่าใกล้กันมากกว่านี้เพราะต่อไปคนที่เจ็บมันก็คือพวก

เราเอง”แก้วพูดแล้วหลบสายตาคมของโทโมะที่จ้องจับผิดเธอ

 

 

 

“ผมไม่เข้าใจจริงๆคุณเป็นคนยังไงกันแน่แก้ว”โทโมะพูดก่อนะลุกเดินออกไปจากห้อง

 

 

 

“เพราะชั้นรู้ไงว่าคุณเป็นคนดี ชั้นอยากให้คุณห่างพวกชั้นไว้”แก้วพูดเมื่อโทโมะเดินออกจากห้อง

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทานอะไรสักหน่อยนะคะคุณน้องฟาง”ขนมจีนพูดแล้วมองถาดอาหารที่ไม่ได้พร่องลงไปเลยแล้ว

ถอนหายใจ

 

 

 

“คุณน้องฟาง คุณน้องฟางเป็นแบบนี้พวกพี่และก็ลูกน้องทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะคะ”ขนมจีนพูด

ขึ้นแล้วมองฟางเหม่ออยู่บนเตียงหลังจากคืนก่อนที่ป๊อปปี้บุกขึ้นบ้านมาข่มขืนฟางทำให้ฟางกลาย

เป็นคนซึมเศร้าไม่พูดไม่จาทันที

 

 

 

 

“มีงานอะไรรึเปล่าคะพี่ขนมจีนเดี๋ยวฟางจะช่วยดูให้”ฟางเมื่อได้ยินถึงเรื่องลูกน้องก็ปรับสีหน้าเป็น

ปกติแล้วลุกขึ้นตรวจเออกสารต่อ

 

 

 

“พอเถอะครับคุณหนู ถ้าคุณหนูไม่สบายก็อย่าหักโหมเลย”กราฟพูดแล้วแตะมือฟางไว้ ทันทีที่ฟาง

เห็นหน้ากราฟน้ำตาของฟางก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

“อย่ามาดีกับชั้นเลยกราฟ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาเพราะยิ่งเห็นกราฟดีกับเธอมากมายขนาดนี้

 

 

 

“ผมดูแลคุณหนูมาตลอดอย่าคิดมากสิครับ คุณที่น่ารักของผม ผมบอกแล้วไงถ้าคุณหนูเสียใจผม

เองจะขอเป็นคนทำให้คุณหนูยิ้มเองนะครับ”กราฟพูดก่อนจะดึงมือฟางออกไปแล้วขับรถพาฟางมาที่

สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

“สวยจัง”ฟางเดินลงรถมาแล้วมองสวนที่เงียบสงบที่มีแม่น้ำสายเล็กๆด้านหลัง

 

 

 

“ผมน่ะชอบมาที่นี่ตอนที่ผมเครียดๆหรือไม่สบายใจ มันดูเงียบสงบดีนะครับ ผมว่าคุณหนูต้องชอบมัน

แน่ๆ”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ฟางยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะเดินแล้วถอดรองเท้าส้นสูง

ของเธอออกแล้วเอาเท้าเปล่าแตะที่พื้นหญ้าแล้วสูดอากาศบริสุทธ์

 

 

 

“สบายจัง กราฟมานั่งนี่เร็ว”ฟางยิ้มแล้วหันไปชวนกราฟมานั่งที่ม้านั่งแล้วนั่งมองเด็กๆวิ่งเล่นกันอีก

มุมของสวน

 

 

 

“เห็นมั้ยครับ คุณหนูต้องยิ้มออกแน่ๆเมื่อมาที่นี่”กราฟพูดแล้วยิ้มฟางหันไปมองแล้วยิ้มให้กราฟ

 

 

 

 

“ขอนอนตรงนี้สักพักนะ”ฟางพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักกราฟแล้วหลับลง กราฟมองฟางที่หลับ

อยู่ก็ยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน ขณะที่ฟางหลับภาพที่ป๊อปปี้คบกับเธอเป็นแฟน

ภาพที่ป๊อปปี้หลอกลวงเธอและทำรายเธอสารพัดรวมถึงที่เขาข่มขืนเธอเมื่อคืนนั้นฉายมาเหมือนฉาก

ละครเป็นฉากๆทำให้น้ำตาของฟางไหลออกมา

 

 

 

 

“คุณหนูคือเลดี้ของมังกรดำ เรื่องอะไรที่ไอ้เลวนั่นทำร้ายคุณหนูผมขอให้คุณหนูลืมมันไปนะครับ

เพื่อคุณหนูเอง เพื่อคุณหนูฟางที่สวย เข้มแข็งและอ่อนโยนของผม”กราฟพูดแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตา

ให้ฟางก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะมายด์”ป๊อปปี้มองมายด์ที่ฮึดฮัดจะเข้าไปเอาเรื่องกราฟและฟางที่สวีทหวานกันก็เรียก

ไว้

 

 

 

“มายด์เกลียดมันบอสมายด์เกลียดมัน ทำเป็นอ่อนแอเรียกคะแนนสงสารจากผู้ชาย หึ อย่าคิดนะว่า

ชั้นจะดูไม่ออกนังมารยา”มายด์ฟางจากมุมที่แอบมองอยู่กับป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าเธอเกลียดยัยนั่นแต่อย่าลืมสิว่าเรามาทำอะไรกันที่นี่ เรามาสืบเรื่องแก้วนะ ถ้าเราโวยวาย

เดี๋ยวพวกนั้นก็ตื่นพอดีหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วกำหมัดแน่นเมื่อเห็นภาพที่กราฟจูบหน้าผากฟางเมื่อกี้นี้

 

 

 

“ฮัลโหลแบม เรื่องที่ให้ไปสืบน่ะว่าไง”มายด์รับโทรศัพท์จากเลขาของป๊อปปี้ที่เธอและป๊อปปี้สั่งให้

ไปสืบหาบริษัทของมังกรดำทั้งหมดรวมถึงธุรกิจใหม่ที่มังกรดำจะเปิดตัวอย่างเช่นรีสอร์ท

 

 

 

“ได้เรื่องแล้วค่ะบอส นายโทโมะนั่นไปดูงานที่รีสอร์ทนั่น มายด์ว่ามันต้องเอาตัวยัยแก้วไป

แน่ๆ”มายด์พูด

 

 

 

“ถ้าแก้วเป็นอะไรตั้งแต่ปลายเล็บเพราะลูกน้องเธอ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมดแน่ เลดี้แห่งมังกร

ดำ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเอาเรื่องก่อนจะขับรถออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ ไหนๆวันนี้เราก็ว่างกันแล้ว เราไปดูรีสอร์ทใหม่ที่กำลังสร้างอยู่มั้ย ได้ข่าวว่าใกล้เสร็จ

แล้วนินา เราไปช่วยพี่โทโมะดูงานด้วยเลยเนาะกราฟ”ฟางลุกขึ้นแล้วพูด“แล้วคุณหนูโอเคแล้วหรอ

ครับ”กราฟถาม

 

 

 

“ชั้นโอเคแล้วล่ะกราฟ ถ้าเรามัวแต่มาเสียใจกับความเจ็บปวดที่มันไม่มีวันเรียกกลับมาได้เท่ากับเรา

จมอยู่กับอดีตไม่ยอมเดินหน้า แล้วพรรคพวกของเราล่ะ หน้าที่การงานของมังกรดำก็ไม่เดินหน้า

สิ”ฟางยิ้มแล้วพูด

 

 

 

 

“นี่สิครับ เลดี้แห่งมังกรดำของผม”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจที่เห็นฟางนิ่ง และดูโตขึ้นก่อนจะขับ

รถพาฟางไปที่รีสอร์ทแถวชานเมืองที่สร้างใหม่ทันทีโดยไม่รู้ว่าพวกของป๊อปปี้ก็ไปที่นั่นเช่นเดียวกัน

 

 

 

“พวกของมังกรดำมีอยู่จริงๆด้วยเราจะเข้าไปยังไงดีคะบอส”มายด์ถามป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน

 

 

 

“ไม่ว่ายังไงเราต้องเสี่ยงเข้าไปข้างในเพราะมันเป็นที่เดียวที่คิดว่าแก้วจะต้องอยู่ที่นี่”ป๊อปปี้พูดก่อน

จะลอบเข้าไปด้านในกับมายด์“เราจะบอกพวกทีเจให้มาช่วยมั้ยบอส เผื่อพวกนั้นเล่นตุกติก”มายด์

ถาม ป๊อปปี้ไม่ตอบ ยด์จึงตัดสินใจส่งข้อความให้ทีเจทันที

 

 

 

 

 

“เห้ย”พวกลูกน้องของแก้งค์มังกรดำเดินมาที่ป๊อปปี้และมายด์ยืนอยู่2คนก็ร้องขึ้นทำให้ป๊อปปี้และ

มายด์จัดการให้พวกลูกน้องสลบแล้วลากไปมัดในที่ลับตาคน

 

 

 

 

“นั่นต้องเป็นโซนที่โทโมะอยู่แน่ๆ”ป๊อปปี้และมายด์ลอบเข้ามาถึงโซนด้านใน

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะอยู่มั้ยคะ”เสียงของฟางเดินเข้ามาพร้อมกับกราฟเดินมาเรียกโทโมะหน้าเรือนรับรอง แล้ว

สักพักโทโมะก็เปิดประตูออกมาฟางกระโดดกอดโทโมะอย่างดีใจ

 

 

 

 

“เฮ้ ฟางเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”เสียงของโทโมะทักเรื่องของฟางทำให้ป๊อปปี้ชะงักแอบชะเง้อ

ขึ้นไปมองแล้วเห็นโทโมะเช็ดน้ำตาให้ฟางก็นิ่งไป

 

 

 

“เข้าไปข้างในดีกว่าครับ จะได้คุยเรื่องงานกันด้วย”กราฟพูดก่อนจะนำทุกๆคนเข้าไปด้านใน

 

 

 

“มาอยู่ที่นี่หลายวันลืมน้องแล้วใช่มั้ยคะพี่โทโมะ”ฟางพูดเมื่อโทโมะเอาน้ำมาให้ฟางและกราฟดื่ม

 

 

 

“เปล่านะ พี่มาเคลียร์งาน นี่ร้อนวิชาอยากมาดูงานถึงนี่เลยหรอฟาง”โทโมะรีบถาม ฟางยิ้มนิดนึง

ก่อนแววตาจะเศร้าลงไปอีกครั้ง

 

 

 

 

“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเราแน่ๆ กราฟบอกพี่มานะว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะเงยหน้าถามกราฟทันที

 

 

 

 

“เอ่อ คือว่า”กราฟอึกอักไม่กล้าบอก

 

 

 

“ฟางเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นหรือว่าป๊อปปี้ทำร้ายฟางอีก”โทโมะถามทำให้ฟางที่เมื่อได้ยินเชื่อป๊อปปี้

น้ำตาทั้งหมดก็พาลจะไหลร้องไห้ออกมากราฟสงสารจึงกอดปลอบฟางไว้

 

 

 

 

“คุณหนูอย่าร้องไห้กับไอ้คนเลวๆแบบนั้นเลยนะครับ ยิ่งเห็นคุณหนูเจ็บผมยิ่งเจ็บเป็นร้อยเท่า”กราฟ

พูดอย่างเจ็บปวดเมื่อเห็นฟางร้องไห้ ฟางโผเข้ากอดกราฟแน่นร้องไห้อย่างไม่อาย ทำให้แก้วที่หลับ

อยู่ลืมตาตื่นขึ้นมา

 

 

 

 

 

“ถ้ามันจะทำให้ฟางเสียใจแบบนี้พี่จะไม่ถามเรื่องนี้กับฟางนะ กราฟในฐานะที่นายดูแลฟางมาตลอด

และไม่เคยทิ้งฟางไปไหน แล้วชั้นก็รู้ว่านายคิดยังไงกับฟางชั้นขอได้มั้ย ฝากฟางไว้ให้นายดูแล

ไม่ใช่ฐานะบอดี้การ์ดกับเจ้านาย ไม่ใช่พี่กับน้อง แต่ดูแลในฐานะคนรักที่จะต้องดูแลกันไปตลอด

ชีวิต”โทโมะพูดนิ่งทำให้กราฟและฟางตกใจ

 

 

 

 

“ตะ แต่พี่โทโมะ แล้วเรื่องของผู้อาวุโสกับทุกคนในแก้งค์ล่ะ ไหนจะพี่ขนมจีนอีก”กราฟรีบพูดเพราะ

รู้ดีว่าบอดี้การ์ดกับเจ้านายจะมารักกันต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ เขาไม่อยากให้ฟางต้องมาถูกว่า

เพราะเขา

 

 

 

 

“พี่บอกแล้วไง เรื่องนี้พี่จะจัดการให้เองรับปากนะ”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปหยิบแหวนออกมาให้

กราฟ

 

 

 

“ครับผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณหนูไปชั่วชีวิตของผม เพราะคุณหนูคือคนที่ผมรักที่สุด”กราฟพูดแล้ว

มองฟาง

 

 

 

“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณมากจริงกราฟ ฮือๆ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าจะเจอคนดีๆแบบกราฟก็โผเข้ากอด

ก่อนที่กราฟจะสวมแหวนให้กับฟางที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วโผเข้ากอดกัน

 

 

 

 

 

“รักกันมากนักใช่มั้ย นังฟางชั้นเกลียดแก”มายด์ที่มองจากหน้าต่างก็พูดขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาแห่ง

ความแค้นทิ้งส่วนป๊อปปี้มองภาพนั้นนิ่งไม่มีคำพูดอะไรออกมา

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

 

เสียงเหมือนของหล่นจากห้องนอนทำให้ฟางและกราฟผละออกจากกัน

 

 

 

 

“เสียงอะไรน่ะพี่โทโมะ”ฟางถามทำให้โทโมะอึกอักไม่กล้าตอบ ฟางและกราฟจึงเดินไปที่ห้องนอน

โทโมะมองไปรอบๆก่อนจะสังเกตเห็นชายกระโปรงที่แลบออกมาจากตู้เสื้อผ้า ฟางจึงเปิดออกมา

แล้วตกใจ

 

 

 

 

 

“กะ แก้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน”ฟางอึ้งเมื่อเจอแก้วแล้วหันไปถามโทโมะ เช่นเดียวกับป๊อปปี้และมายด์

ที่แอบดูอยู่ก็ตกใจ

 

 

 

 

เอาละไง ฟางจะเริ่มต้นใหม่กับกราฟแล้วไง จะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้