เป็นที่รักหรือที่พักของเธอ

 ''ปล่อยแก้วค่ะพี่โมะ แก้วจะกลับบ้าน''แก้วพูดเสียงเรียบ แต่ก็แฝงไปด้วยความเขินอาย

''ไม่ แก้วต้องฟังพี่ก่อน''โทโมะพูดพร้อมจ้องหน้าแก้วด้วยแววตาอ้อนวอน

''แต่แก้วไม่มีอะไรจะคุย ปล่อยแก้วค่ะ แล้วไปหาแฟนพี่ได้แล้ว''แก้วพูดน้ำเสียงสั่นๆ

''พี่ยังไม่มีแฟน''โทโมะตอบอย่างประหลาดใจ

''พี่โมะอย่ามาโกหกแก้วค่ะ แก้วไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นมือที่สาม''แก้วหันหน้าหนีเพราะกลั้นน้ำ

ตาไม่อยู่

''ใคร แก้วไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน''โทโมะถาม

''ปล่อยแก้วไปเถอะค่ะ แฟนพี่เขารักพี่มากนะคะ''แก้วหลุบตาต่ำเพราะน้ำตาหลั่งไหลลงมาอย่างห้าม

ไม่ได้

''แก้ว พี่ขอพูดอีกครั้ง ว่าพี่ไม่มีใครนอกจากแก้ว''โทโมะพูดน้ำเสียงจริงใจ แก้วที่ได้ยินคำพูดจาก

ปากของโทโมะก็หันมาสบตาด้วยความประหลาดใจ

''พี่โมะ  พี่โมะพูดเล่นใช่ไหมคะ ''แก้วพูด หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

''พี่ไม่เคยล้อเล่นกับความรู้สึกของใคร พี่บอกว่ารักแก้วก็คือพี่รักแก้ว และรักแก้วคนเดียว''

โทโมะพูดความในใจจนหมดพร้อมมองร่างบางด้วยความรักใคร่

''แล้วน้องสมาย''แก้วพูดเบาๆ

''น้องสมายเป็นแค่น้องสาวพี่ไม่มีอะไรเกินเลย''โทโมะอธิบาย  แล้วมองหน้าแก้ว ก่อนจะเข้าใจ

''แก้วเข้าใจพี่กับน้องสมายผิดใช่ไหม ที่แก้วเดินหนีพี่ออกไปจากร้านกาแฟก็เพราะแก้วหึงพี่''

โทโมะพูดทวนเหตุการณ์ทั้งหมด แก้วที่รู้ว่าโทโมะรู้ทันก็หันหน้าหนีด้วยความอาย

''ก็แก้วไม่รู้นี่นา''แก้วแก้ตัวเสียงเบา

''ทีนี้แก้วก็เข้าใจพี่แล้วใช่ไหม งั้น แก้ว...เป็นแฟนกับพี่นะ''โทโมะพูดพร้อมส่งสายตาหวาน

''พี่โมะ''แก้วพูด ตอนนี้หน้าของเธอแดงระเรื่อ

''ได้ไหม''โทโมะถามอีกครั้ง

''ค่ะ''แก้วตอบ

...............................................................................................................

เขินเจ้าค่า เขินมากๆเบย ขนาดคนแต่งยังเขินเองเลยนะเนี่ย