เมียจ้าง

                ข่าวการแต่งงานของภาคินกับเรืองฤทธิ์กลายเป็นทอร์คออฟเดอะทาวน์ขึ้นมาทันทีและรวดเร็ว สาวๆค้อนประเทศต้องคร่ำครวญเพราะนักธุรกิจพันล้านอย่างภาคินจะไม่โสดอีกต่อไป ภาคินกับเรืองฤทธิ์วุ่นวายกับการเตรียมงานแต่งอย่างมาก พรุ่งนี้แล้วที่เรืองฤทธิ์จะต้องไปอยู่ที่คฤหาสน์คำวิลัยศักดิ์ คนตัวเล็กเลยมานอนห้องเดียวกับกาญจนาซึ่งเป็นป้าที่ดูแลตนเองมาตลอด อยากจะรำลาป้าที่รัก เรติกาก็ขอมานอนด้วย อยากจะนอนกอดน้องชายที่เธอรักมากที่สุด

“ป้า...เอาเงินนี้ ไปใช้หนี้นะ”ร่างเล็กส่งเงินที่ได้รับมาให้กับกาญจนา

“ป้ารับไว้ไม่ได้หรอกริท..ริทเอาเงินนี้ไปใช่เถอะ”กาญจนาดันมือที่ยืนมาของคนตัวเล็กกลับคืนไป

“เดี๋ยวริทก็ได้มาใหม่ครับ...ป้าแก้วเอาเงินไปใช้หนี้เถอะ ป้าจะได้หมดหนี้สักที แล้วจะได้เริ่มต้นใหม่ได้นะป้า...”

“แต่ริท...”

“นะครับ..ป้า...”

“ก็ได้จ๊ะ...ก็ได้”เมื่อได้รับสายตาอ้อนวอนจากคนตัวเล็ก กาญจนาเป็นต้องใจอ่อนทุกที

“ขอบคุณครับ..ริทรักป้านะ”ร่างเล็กกอดกาญจนาแน่น ก่อนจะล้มตัวลงนอนตักกาญจนาเหมือนที่ตนทำตอนเด็กๆ กาญจนาลูบผมคนตัวเล็กเหมือนที่ทำประจำ

“ป้าก็ต้องขอบใจริทด้วยนะ แม่ป้าจะไม่ใช่ป้าแท้ๆของริท แต่ริทก็ยังช่วยป้า”

“ก็ริทรักป้าเหมือนป้าแท้ๆนี่หน่า ริทรักป้าที่สุดเลย >_<”

“แหม...ริทมาแย่งพี่ไปเฉยเลยนะ”เราติกาอดแซวไม่ได้ เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเจอคนตัวเล็กกำลังออดอ้อนมารดาของตนอยู่

“นี่ก็ป้าสุดที่รักของริทมนะ ><”

“นี่ก็แม่สุดที่รักของพี่นะ”การกระทำของเรติกาและเรืองฤทธิ์ทำให้กาญจนาหัวเราะออกมาได้...

                งานหมั้นถูกจัดอย่างใหญ่โตสมเกียรติและชื่อเสียงของตระกูลคำวิลัยศักดิ์ ผู้ใหญ่ทางฝ่ายของเจ้าสาวคือ กาญจนาผู้เป็นป้าของคนตัวเล็ก งานตอนเช้าผ่านพ้นไปด้วยดีและตอนกลางคืนก็เริ่มขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีนักข่าวมามากกว่างานในตอนเช้าและแล้วก็ถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ....

“ริท...ป้ารักริทนะ ขอให้มีความสุขนะ หลานรักของป้า ถ้าเบื่อๆเซ็งๆก็กลับไปหาป้าได้นะ ไอ้เรย์มันรอริท..รอที่จะเล่นกับริทอยู่นะ”

“ป้าแก้ว...”คนตัวเล็กกอดกาญจนาแน่น กาญจนาลูบผมหลานรักของตนเบาๆ

“ริทรักป้านะ...รัก...รักที่สุดเลย”

“ป้าก็รักริทมากๆนะ ถ้าพี่เค้ากลับมาเดี๋ยวป้าบอกให้มาหาริทที่นี่นะ”กาญจนาเอ๋ยถึงคนที่ร่างเล็กถามหาตั้งแต่เริ่มงาน

“มีลูกให้แม่เร็วๆนะ ริท แม่อยากอุ้มหลาน><”หม่อมไพลินพูดกับคนตัวเล็กที่น้ำตาซึมหน่อยๆ

“ไอ้ลูกชาย...แม่อยากอุ้มหลานเข้าใจไหม? เพราะงั้นรีบๆเลย อย่าให้ได้ชื่อว่าไม่มีน้ำยา”

“โธ่...แม่ครับ”ร่างสูงโอดครวญ

“หึ! โชคดีนะลูก ^6^”ทั้งหมดทยอยเดินออกไปจากห้อง

“น้องริท!”ใครบางคนเรียกคนตัวเล็ก

“พี่เก่ง!”คนตัวเล็กโผล่หน้าออกมาหา ก่อนจะพบว่าเป็นรุ่นพี่ของตน

“แต่งงานไม่บอกพี่สักคำเลยนะ ไอ้เด็กน้อย”เก่งขยี้ผมคนที่กอดตนแน่น

“แหะๆ...ก็ริทไม่รู้ว่าจะติดต่อพี่ยังไงนี่หน่า ><”

“เรานี่น้า...ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะ รักกันให้นานๆละ ถ้าเหงาก็โทรหาพี่ได้”

พรึ่บ! คนตัวเล็กผู้กระชากอย่างแรง

“เข้าห้อง!!”คำประกาศิตของร่างสูง ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกกระชากเข้ามาในห้อง ลงกลอนใส่โซ่เรียบร้อย ร่างสูงหันมามองคนตัวเล็กด้วยแววตาของราชสีห์ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ

“นายแต่งงานกับฉันแล้ว เลิกอ่อยสักที!!”มองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง

“ผมรู้ว่าผมแต่งงานกับคุณแล้ว...แล้วผมก็ไม่ได้อ่อยด้วย”ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตัวโต

“ไม่ได้อ่อยแล้วที่เข้าไปกอดไอ้หมอนั้น หมายความว่าไง”

“เค้าเป็นพี่ของผม..แค่พี่เค้าใจไหม?”

“หึ! โกหก! ยังไงก็เลิกไม่ได้สินะ นิสัยเดิมๆ ยั่ว อ่อยและสำส่อน!! เหมือนกันไม่มีผิด เหมือนกันทุ้งตระกูล!!”

เพี๊ยะ!! ร่างเล็กฟาดฝ่ามือปะทะกับแก้มของร่างสูงอย่างแรง

“ผมบอกว่า ‘คุณว่าผมได้ แต่คุณไม่มีสิทธิว่าป้าผม!!’ ”

พลั่ก! ร่างสูงผลักคนตัวเล็กให้ล้มลงไปที่เตียงก่อนที่เค้าจะทาบทับคนตัวเล็กไว้และปิดริมฝีปากของคนตัวเล็กด้วยรสจูบที่ร้อนแรง บดขยี้ริมฝีปากอมชมพูนั้น จนรับรู้ได้ถึงรสฝาดๆของเลือด ร่างเล็กพยายามเม้นริมฝีปากไว้ แต่ก็ถูกร่างสูงบีบที่แก้มทั้งสองข้างทำให้ลิ้นสากๆสามารถรุกล้ำเข้าไปภายในโพรงปากของร่างเล็กได้อย่างง่ายดาย มือสากๆก็ปลดอาภรณ์ของร่างเล็กออก ร่างสูงซุกไซร้ใบหน้ากับซอกคอขาวๆของคนตัวเล็ก

“อย่านะ...คุณภาคิน อย่า!”ร่างเล็กร้องห้ามเมื่อคนตัวโตเอาแก่นกลางลูบไล้ไปมาที่ช่องทางรักของร่างเล็ก

“หึ! ฉันไม่ใช่ครั้งแรกของนายสักหน่อย เรืองฤทธิ์”

สวบ...

“อ๊ากกกก”คนตัวเล็กร้องดังลั่นเมื่อร่างสูงนำแก่นกลางเข้ามาภายในร่างกายของตน อย่างรวดเร็วและรุนแรง

สวบ...สวบ...สวบ ร่างสูงขยับตัวไปมาช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้นๆ ผิดกับคนตัวเล็กที่น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มมากขึ้น มากขึ้น...

“อือ...”ร่างสูงครางออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุด ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก

สวบ...สวบ!

ตับ! ตับ!

“อา....”น้ำขาวขุ่นถูกหลั่งออกมาภายในร่างกายของคนตัวเล็ก เมื่อน้ำถูกหลั่งออกจานหมดแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆถอดแก่นกลางออกแล้วล้มลงนอนกอดคนตัวเล็กที่หันหน้าหนีตน ร่างสูงหลับไปแล้วคนตัวเล็กรับรู้ได้จากอกที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอของคนที่เอากายเปลือยเปล่ามาแนบร่างกายตน หากแต่คนตัวเล็กไม่สามารถข่มตาหลับได้ น้ำตายังคงไหลรินอาบแก้มอมชมพูนั้น...ร่างเล็กนอนร้องไห้อยู่แบบนั้น..ร้องไห้กับความสูญเสียที่ไม่หวนกลับคืนมาของตนเองได้อีกตลอดกาล.........