[FanFic Saint Seiya]Mini moment in white Christmas

                วันคริสต์มาสที่มีเพียงปีละครั้งทำให้ผองเพื่อนมารวมตัวกันเพื่เอเฉลิมฉลองซึ่งสถานที่จัดงานก็คือคฤหาสน์หลังใหญ่ในเมืองหรือก็คือบ้านของเอเดน หน้าประตูทางเข้าริวโฮกำลังยืนกอดของขวัญที่นำมาแลกกับเพื่อนๆด้วยความประหม่าเล็กน้อยเพราะเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก
                แม้เขากับเอเดนจะอายุห่างกันไม่มากแต่ริวโฮก็ไม่ได้สนิทกับเอเดนถึงขั้นไม่รู้สึกประหม่าเมื่อมาบ้านเพื่อนครั้งแรกได้แถมยังเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่อีกด้วย
                “เฮ้อ....เราไม่น่ามาเร็วไปแบบนี้เลย”ริวโฮบ่นกับตัวเองเมื่อพบว่าตนน่าจะมาถึงเป็นคนแรกแถมคุณชายเจ้าของบ้านยังออกไปซื้อของจัดปาร์ตี้ด้วยตนเองอีกต่างหาก ครั้นจะเข้าไปรอก่อนริวโฮก็รู้สึกเขินๆสุดท้ายจึงได้แต่ยืนหนาวอยู่ข้างนอกแบบนี้
                “ริวโฮนายมาทำอะไรอยู่หน้าประตูบ้านล่ะ”น้ำเสียงราบเรียบแต่คุ้นเคยของใครคนหนึ่งลอยมากระทบหูพอริวโฮหันไปมองก็พบกับเพื่อนร่วมชั้นผู้สวมแว่นตาอยู่เสมอเดินเข้ามาหาพร้อมกับถือของขวัญในมือหนึ่งชิ้นมาด้วย
                “ฮารุโตะ”เจ้าของชื่อเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าติดจะงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนกำลังยืนเก้ๆกังๆหน้าประตู
                “ฮารุโตะเองก็มาด้วยเหรอ”ริวโฮเอ่ยถาม ฮารุโตะพยักหน้าก่อนถามคำถามเดิม
                “ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ”เด็กหนุ่มเกาแก้มด้วยสีหน้าขวยเขินนิดหน่อยก่อนตอบตามตรง
                “พอจะเข้าไปคนเดียวแล้วมันรู้สึกเขินๆน่ะครับก็เลย...”แม้ริวโฮจะไม่ได้พูดต่อแต่ฮารุโตะก็เข้าใจจึงพยักหน้ารับแล้วจัดการเดินไปกดกริ่งประตูเสียเอง ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ถูกพาเข้าไปข้างในทำให้ริวโฮหลุดพ้นภาวะโดนแช่แข็งสำเร็จ
                หลังจากถามสาวใช้ทั้งสองถึงรู้ว่ามีคนอื่นมาบ้างแล้วแต่อกไปซื้อของเพิ่มก็เลยไม่มีใครอยู่ เนื่องจากห้องจัดงานถูกจัดเรียบร้อยแล้วเหลือแค่รอคนมาริวโฮกับฮารุโตะจึงได้นั่งสบายๆบนโซฟาพร้อมโกโก้ร้อนคนละถ้วย
                “ค่อยยังชั่วหน่อย”เด็กหนุ่มหลบตาพริ้มอย่างมีความสุขขณะที่ถือถ้วยโกโกร้อนไว้ในมือแล้วจึงค่อยยกดื่ม ส่วนฮารุโตะที่นั่งข้างๆกันก็ลอบยิ้มกับท่าทางของริวโฮเล็กน้อยพอได้นั่งพักแล้วคนตัวเล็กเลยเริ่มชวนคุย
                “ว่าแต่ทำไมถึงเปลี่ยนใจมาล่ะ เห็นว่าตอนแรกติดงานคอนเสิร์ตก็เลยมาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”ฮารุโตะยังเป็นนักเรียนก็จริงอยู่แต่ก็รับหน้าที่เป็นนักร้องนำให้กับวงดนตรีของเพื่อนที่ผับแถมยังได้รับความนิยมไม่เบาซึ่งวันนี้ฮารุโตะน่าจะยุ่งจนมาไม่ได้แท้ๆ
                “พอดีโดนยกเลิกกระทันหันน่ะก็เลยรีบไปซื้อของขวัญแล้วก็ตรงมาที่นี่เลย”ได้ฟังแล้วริวโฮก็หรี่ตาน้อยๆอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะการโดนยกเลิกคอนเสิร์ตแบบนี้อย่างน้อยฮารุโตะก็ต้องมีสีหน้าไม่พอใจบ้างแต่เพื่อนกลับนิ่งจนน่าแปลกใจ
                “ดูท่าทางไม่เสียดายเลยนะ”ไม่รู้ว่าคำพูดของริวโฮมันแทงใจตรงไหนของฮารุโตะหรือไม่คนฟังถึงได้นั่งนิ่งแถมยังหลบสายตาแบบผิดสังเกตอีกส่งผลให้ริวโฮยิ้มน้อยๆก่อนวางถ้วยโกโก้ลงบนโต๊ะแล้วขยับตัวเข้ามาหา
                “หรือว่าดีใจที่มางานปาร์ตี้ได้ครับ”คำถามนี้ฮารุโตะใช้ความเงียบเป็นคำตอบ แต่ผิวหน้าที่ติดจะแดงนิดๆกลับเป็นตัวยืนยันคำตอบในใจของริวโฮจนเด็กหนุ่มถึงกับหัวเราะเสียงใส
                ในเวลาไม่นานคนอื่นๆก็เริ่มมาถึงรวมทั้งเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามาพร้อมกับจูงมือม้าพยศที่ทำหน้าบูดสุดขีดเข้ามาด้วยกัน แต่ถึงสีหน้าจะบูดบึ้งแค่ไหนม้าพยศที่ว่ากลับไม่ยอมสะบัดมือออกปล่อยให้เอเดนจับมือเอาไว้อย่างเชื่องๆจนริวโฮแอบหัวเราะลับหลัง
                งานเลี้ยงย่อมเต็มไปด้วยความครื้นเครงและสนุกสนาน เครื่องเสียงชุดใหญ่ถูกเอามาจัดตั้งเพื่อคาราโอเกะกันไปคนละหลายเพลงจวบจนกระทั่งไมโครโฟนถูกส่งมาถึงมือฮารุโตะนั่นเอง หนุ่มแว่นเพียงคนเดียวในที่นี้ลุกขึ้นยืนขยับแว่นเล็กน้อยแล้วก้าวออกไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงเชียร์ของเพื่อนฝูง
                “เอาเลยฮารุโตะ!”โคกะส่งเสียงเชียร์แบบที่ถ้าไม่มั่นใจว่าในงานเลี้ยงไม่มีของมึนเมาเอเดนคงแน่ใจว่าคนตัวเล็กข้างๆเขาต้องเมาแน่นอน
                ฮารุโตะสูดลมหายใจลึกก่อนเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมา เสียงร้องอันเต็มไปด้วยพลังเสียงของเพลงร็อคแม้จะขัดกับวันคริสต์มาสไปบ้างแต่ก็ช่วยสร้างความสนุกสนานให้ทุกคนไม่น้อย แต่ถ้าหากริวโฮไม่ได้คิดไปเองเขารู้สึกว่าฮารุโตะแอบเหลือบมาทางตนบ่อยครั้งเหลือเกิน
                จากนั้นหมาป่าหนุ่มแห่งวงการเพลงร็อคก็ร้องไปอีกสามเพลงก่อนจะขอไปพักเสียงที่ห้องข้างๆโดยมีริวโฮตามไปด้วย คนตัวสูงกว่านั่งลงกับโซฟาโดยมีคนตัวเล็กกว่านั่งลงข้างกันพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้
                “เหนื่อยหน่อยนะครับ”
                “เทียบกับคอนเสิร์ตแล้วแค่นี้เรื่องเล็ก”แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่ฮารุโตะก็ยังรับน้ำไปดื่มก่อนวางลงบนโต๊ะข้างหน้าแล้วก็ต้องพบว่าริวโฮกระเถิบตัวมานั่งชิดกับเขาเสียแล้ว
                “ใกล้ไปแล้ว”ฮารุโตะว่าพลางหันหน้าหนีแต่ก็ไม่อาจปิดบังอาการเขินได้ริวโฮจึงแกล้งเอนหัววางลงบนไหล่ของคนข้างกายเสียเลยซึ่งฮารุโตะก็ได้แต่ถอนหายใจน้อยๆอย่างนึกปลงตกกับเรื่องที่เขากำลังโดนคนตัวเล็กข้างๆรุกจีบอยู่
                ก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วริวโฮเคยมาสารภาพรักเขา ทีแรกเขาตั้งใจจะปฏิเสธแต่ริวโฮก็ไม่ยอมให้ปฏิเสธทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดังนั้นไว้ให้รู้จักกันดีแล้วค่อยปฏิเสธก็ได้ ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาโดนดวงตากลมโตคู่นี้สะกดเอาหรืออย่างไรถึงยอมให้ริวโฮมาตามจีบเขาแบบนี้
                ว่ากันตามจริงแล้วเขาก็ไมได้นึกรังเกียจริวโฮหรอก เด็กหนุ่มที่แม้จะตัวเล็กแต่กลับใจกล้ากับทุกเรื่องจนทำให้เขานึกสนใจขึ้นมาจริงๆและพอนานวันเข้ากว่าจะรู้ตัวเขาก็เผลอหลงเสน่ห์คนตัวเล็กคนนี้ไปแล้ว มาในวันนี้เขาจึงอยากจะตอบรับคำสารภาพรักที่ริวโฮเคยพูดเอาไว้
                “ยื่นมือมาสิ”ริวโฮมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามที่บอก
                ฮารุโตะขยับมือล้วงเข้าไปหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางมันลงบนฝ่ามือบางที่รออยู่ สัมผัสเย็นๆของโลหะทำให้ริวโฮก้มลงมองส่งที่ถูกวางอยู่ในมือแล้วก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือคือแหวนวงหนึ่งที่มีหยกรูปสี่เหลี่ยมประดับอยู่
                “นี่คือคำตอบของฉัน”พูดจบหนุ่มหน้าสวยก็หันหน้าหนีจนทำให้ริวโฮที่อึ้งอยู่ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะหยิบแวนมาสวมที่นิ้วชี้ซึ่งก็พบว่ามันพอดีกับนิ้วของเขาเลย
                “ขอบคุณนะฮารุโตะ”เมื่อได้รับคำขอบคุณฮารุโตะจึงหันหน้ากลับมาและก็ต้องเปลี่ยนเป็นฝ่ายอึ้งเสียเองเมื่อใบหน้าหวานของริวโฮใกล้เข้ามา ริมฝีปากบางแตะลงอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากของหมาป่าหนุ่มที่รู้สึกเหมือนเพิ่งโดนหมัดน็อคปิดตายไปเรียบร้อย
                “ผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เพราะงั้นขอตอบแทนแบบนี้ละกันนะ”
                จากนั้นก็เป็นเวลาอีกหลายวินาทีกว่าฮารุโตะจะเก็บสติของตัวเองกลับมาจนครบ ดวงตาคู่คมลอบมองคนตัวเล็กที่ชักได้ใจขึ้นทุกวันจึงอยากจะลองสั่งสอนให้รู้เสียบ้างว่าหมาป่าน่ะเป็นสัตว์กินเนื้อ…
                ไวกว่าความคิดคือการกระทำที่เกิดขึ้นเมื่อริวโฮที่กำลังหัวเราะได้ใจโดนผลักลงมานอนกับโซฟาแบบไม่ทันตั้งตัวและยังไม่ทันได้ไต่ถามอะไรฮารุโตะก็บดจูบลงมาอย่างรวดเร็ว จูบที่สองนั้นร้อนแรงและยาวนานกว่าจูบแรกที่เพิ่งจบไปอย่างมาก ความวาบหวามที่ได้รับทำให้หัวสมองของริวโฮว่างเปล่าไปหมดจนรับรู้ได้แต่รสจูบที่คลอเคลียริมฝีปากอยู่นาน
                “เท่านี้ก็เสมอกันแล้วนะ”ใบหน้าที่มักนิ่งเฉยปรากฏรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าหาดูได้ยากขึ้นมาและรอยยิ้มนั้นก็เหมือนกับจะขโมยหัวใจของริวโฮไปอีกครั้งหนึ่งเรียบร้อย