[FanFic Saint Seiya]Mini moment in white Christmas

                ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในเมืองใหญ่เด็กหนุ่มร่างผอมบางในชุดกันหนาวสีแดงตัวใหญ่กำลังยืนพิงกำแพงด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสุดขีดผิดกับบรรยากาศรอบข้างที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ดวงตาคู่โตเชิดรั้งขึ้นเล็กน้อยแบบที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าเป็นคนดื้อรั้นเหลือบมองข้างในร้านที่มีอีกคนหนึ่งยืนจ่ายเงินอยู่ข้างในแล้วก็ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเข้าไปซื้อขอนานเกินไปแล้ว
                โคกะอดอารมณ์เสียไม่ได้เมื่ออันที่จริงตอนแรกอาเรีย สาวน้อยหน้าตาน่ารักเป็นคนชวนเขามาซื้อของสำหรับงานปาร์ตี้ของพวกเขาซึ่งเขาก็นึกว่าจะได้มาเดินซื้อของอย่างสนุกสนานด้วยกันแล้วแต่ที่ไหนได้.....
                ใครจะไปนึกว่าแค่ก้าวพ้นประตูโรงเรียนมาเขาก็ต้องมาพบรุ่นพี่หนุ่มนามเอเดนยืนรอพวกเขาอยู่ ถ้าแค่เอเดนตามมาช่วยถือของด้วยเขาจะไม่ว่าอะไรเลยที่ไหนได้อาเรียกลับวานให้เขากับเอเดนไปเดินซื้อของกันสองคนส่วนตัวเธอกับพี่สาวของเอเดนที่ชื่อโซเนียก็ขอตัวไปช่วยจัดเตรียมงานกันเรียบร้อย
                เอเดนเป็นลูกพี่ลูกน้องของอาเรียและยังเป็นผู้ที่มีอาการหวงน้องเป็นอันดับต้นๆของโรงเรียนซึ่งเขาอดคิดไม่ได้ว่าความจริงแล้วเอเดนขอมาเป็นฝ่ายซื้อของกับเขาแทนเมื่อกันน้องสาวสุดที่รักให้ออกไปห่างๆจากเขารึเปล่า
                “ขอโทษที่ให้รอ”ชายหนุ่มรุ่นพี่ผู้อายุเยอะกว่าเล็กน้อยกล่าวขอโทษขณะที่เปิดประตูร้านเดินออกมา โคกะมองร่างสูงที่หอบหิ้วสิ่งของมากมายกว่าในใบสั่งซื้อแล้วขมวดคิ้ว
                “นายซื้อมาเยอะเกินไปรึเปล่า”โคกะพูดอย่างไม่ค่อยพอใจเมื่อตนเองอาจต้องถือของมากกว่าที่คิดไว้ เอเดนส่ายหัวก่อนตอบตามความจริง
                “คนในร้านแถมให้เยอะเพราะใกล้ปิดร้านแล้ว”เหตุผลเหมือนจะฟังขึ้นแต่สำหรับโคกะแล้วมันไร้น้ำหนักสิ้นดีโดยเฉพาะเมื่อเหลือบมองเข้าไปในร้านแล้วพบว่าสาวๆในร้านกำลังจับจ้องมายังใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆไม่หยุด โคกะเดาะลิ้นด้วยความหมั่นไส้ก่อนพูดออกมา
                “ฉันว่านายไปหว่านเสน่ห์ใส่สาวๆจนเขาแถมมาให้เพราะคะแนนพิศวาสมากกว่า”หลังได้ยินคำพูดของโคกะเอเดนก็ขมวดคิ้วน้อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปด้วยรู้นิสัยปากหาเรื่องของรุ่นน้องคนนี้ดี
                “ส่งมาสิแล้วจะได้กลับกันซักที”โคกะยื่นมือออกไปรับของก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าของที่แบ่งมาให้เขาถือนั้นมีแค่ประมาณ1ใน3ของที่เอเดนถืออยู่
                “นายถือไปแค่นั้นก็พอที่เหลือผมถือเองได้”เอเดนพูดเหมือนอ่านใจโคกะได้แล้วก็หันหลังเดินไปเพื่อบังคับให้โคกะเดินตาม เด็กหนุ่มได้แต่มองคนตัวใหญ่กว่าเดินไปอย่างนึกเจ็บใจ นี่เป็นอีกสาเหตุที่เขาไม่ชอบเอเดน  อีกฝ่ายชอบทำเหมือนเขาเป็นคนอ่อนแอตลอด แม้อาเรียจะบอกว่ามันเป็นความใจดีของเอเดนแต่สำหรับเด็กผู้ชายแล้วมันเหมือนการถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีไม่มีผิด
                “แบ่งของมาเถอะน่า เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าฉันเอาเปรียบคุณหนูเอเดน”ถ้าเป็นคนอื่นเอเดนคงได้หันไปมองด้วยสายตาแข็งกร้าวไปแล้วแต่กับเจ้าม้าพยศตัวเล็กอย่างโคกะแล้วเขากลับรู้สึกอีกอย่าง
                บางทีมันอาจเป็นสัญชาตญาณอยากเอาชนะของผู้ชายก็เป็นได้เมื่อเขารู้สึกอยากจะปราบพยศคนดื้อแบบโคกะให้ยอมสยบ แม้โคกะจะมีหน้าตาน่ารักแต่ความปากดีและชอบหาเรื่องกลับไม่เป็นรองใครเลยซึ่งบางครั้งมันก็ออกจะน่าปวดหัวไปบ้าง
                “เอเดน นายได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า”คนดื้อยังคงตื้อไม่เลิกและคงไม่ยอมเลิกจนกว่าเขาจะยอมตามใจเหมือนทุกครั้ง แต่ในวันนี้เขาขอตามใจตัวเองดีกว่า
                คิดเสร็จเอเดนก็จัดการดึงโคกะเข้ามาในซอกตึกแล้วกดจูบลงมาเพื่อปิดกั้นเสียงร้องและใช้ตัวเองบังร่างของโคกะเอาไว้จนหมด ภายใต้เงาของตึกใหญ่ที่ทอดลงมาร่างบางถูกกดเข้ากับผนังตึกและสะกดเสียงเอาไว้ด้วยจุมพิตที่ร้อนแรงประหนึ่งจะดูดกลืนทั้งร่างกายและวิญญาณจนหมดสิ้น
                คงเพราะถือของอยู่ทำให้จูบไม่ถนัดเอเดนจึงวางของในมือตนเองลงกับพื้นแถมยังแย่งของที่โคกะถือไปวางไว้ข้างกันแล้วเปลี่ยนมาใช้สองมือกอดร่างบอบบางแน่นเพื่อไม่ให้หนี
                “เอ..เดน....อื้อ!”โคกะตั้งใจจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันการณ์เมื่อริมฝีปากของเอเดนประกบลงมาอีกหลายต่อหลายครั้ง ตอนแรกโคกะก็พยายามดิ้นแต่สุดท้ายก็สู้แรงเอเดนไม่ได้แถมรสจูบที่ทำให้มึนเมาก็ยังสูบเอาเรี่ยวแรงของเขาไปอีกจนสุดท้ายเมื่อเอเดนยอมเลิกโคกะก็ได้แต่ทิ้งร่างตัวเองลงบนอกของชายหนุ่มอย่างอ่อนแรง
                ใจของโคกะเต้นระรัวไม่หยุดแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยโดนจูบจนวิญญาณเกือบหลุดมาหลายครั้งแต่ก็ใช่ว่าจะสามารถชินชากันได้ง่ายๆ เขารู้ว่าเอเดนชอบเขาและยังตามดูแลเขาอยู่บ่อยๆ ถ้าเขาเป็นผู้หญิงมันคงเป็นความรู้สึกที่ดีแต่สำหรับผู้ชายด้วยกันแล้วมันก็ออกจะพูดยากอยู่สักหน่อย
                “ฉันเกลียดนาย”โคกะพูดเสียงดังฟังชัดแต่เอเดนก็ไม่ใคร่จะสนใจนัก
                “ผมรู้”คำว่ารู้นี่คือรู้แบบไหนโคกะเองก็ไม่มั่นใจเมื่ออีกฝ่ายยังคงกอดเขาเอาไว้แล้วกดจูบบนหน้าผากของเขาอีกครั้งอย่างรักใคร่
                “ผมรักนาย โคกะ”เอเดนกระซิบข้างหูก่อนจะผละออกมาเพื่อส่งยิ้มให้และก็ส่งผลให้โคกะต้องหลบสายตาหนี จากนั้นเอเดนก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากก้มลงไปหยิบของบนพื้นขึ้นมาถือและส่งบางส่วนให้โคกะ ร่างบางรับของมาถือไว้ก่อนมองมือที่ยื่นมาหาเขาตรงหน้าก่อนจะยอมวางมือลงบนฝ่ามือข้างนั้น
                “รู้แล้วน่า รีบกลับกันได้แล้ว”
                เขาเกลียดคนข้างๆที่มักมาทำให้เขาใจเต้นแรง เกลียดเวลาที่โดนปราบพยศจนอยู่หมัดและเกลียดเวลาที่เอเดนมาคอยดูแลซึ่งเขาไม่ชอบและจะไม่ยอมเลิกเกลียดในส่วนนี้ แต่ขณะเดียวกันเขาก็ชอบความอบอุ่นของมือที่จับอยู่ ชอบรอยยิ้มที่นานๆมีสักครั้งและชอบรสจูบที่แม้จะรุนแรงไปบ้างแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนหวานนั้น
                ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เขาก็ชอบเวลาที่เอเดนเรียกชื่อของเขาพร้อมกับบอกรักมาก เอเดนไม่ใช่คนบอกรักพร่ำเพรื่อแต่ก็ชอบพูดให้เขาฟังเป็นบางครั้งเหมือนกับรู้ว่าพูดแล้วเขาจะดีใจ เขายังไม่ได้ตอบตกลงเรื่องที่ขอคบด้วยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกันและเอเดนก็ไม่ว่าอะไรเพียงแต่....
                วันนี้เป็นวันคริสต์มาส ดังนั้นบางทีเขาน่าจะลองพูดว่าชอบให้เอเดนได้ฟังดีไหมนะ?