น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

ผมถูกมัดมือมัดเท้าแล้วเหวี่ยงขึ้นรถตู้ที่ติดฟิล์มดำสนิท แต่รถกลับยังไม่ออกตัวผมหันซ้ายหันขวามองไอ้พวกนี้ด้วยอาการกลัวสุดขีด ไม่นานพวกมันอีกสองคนก็โยนอีกร่างนึงมาข้างๆผม
 “พี่ซีเวล!” พอเห็นร่างนั้นชัดผมถึงกับร้องไม่เป็นภาษาคน ที่ท้ายทอยมีรอยช้ำ ผมพยายามหันหลังแล้วใช้มือเขย่าร่างที่นอนนิ่ง
 “พี่ซีเวล ตื่นดิ...โธ่เว้ย!” ผมสบถออกมาอย่างไม่ได้ดังใจก่อนมองไปยังด้านหลังมีท่อนเหล็กกับเฉือก...อยู่ๆสมองมันก็ไบรท์ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุปวดหัวเล็กน้อยแต่เหมือนทุกอย่างถูกประมวลอย่างรวดเร็วจนผมตะลึง ผมเริ่มแผนการตามที่สมองคิดถีบร่างที่นอนนิ่งออกให้พ้นทางก่อนจะกระดึ๊บไปด้านหลังเอาท่อนเหล็กงัดเชือกที่ผูกเป็นปมออก เทคนิคนี้มาได้ไงก็ไม่รู้แต่ถ้าหากเป็นความจำก็ต้องปวดหัวสิ...จากนั้นผมก็กำท่อนเหล็กไว้แน่น ไอ้พวกที่อยู่ด้านหน้าไม่ได้สนใจการกระทำของผมเลย หุ่นยนต์รึไงวะ!
 “โทษนะพี่ซีเวล...” ผมก้มลงกระซิปเบาๆแล้วกอดร่างนี้ไว้แน่นจากนั้น
 เพล้ง!
 เอี๊ยดดดดด
 ผมทุบกระจกให้พอมีรอยร้าวแล้วพุ่งล้าวออกไปแบบไม่คิดชีวิต ไอ้ทำอะไรไม่คิดชีวิตนี้ผมคงได้มาตอนพี่แกให้ผมโดดจากรถละมั้ง ผมกลิ้งไปตามเนินกว่าจะหยุดนี้ทำเอามึนไปหลายตลบเลยเว้ย ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย !
 “อึก...” เพราะแรงกระแทกทำให้อีกร่างที่ผมดึงมาด้วยรู้สึกตัว ตามตัวมีแผลถลอกเยอะอยู่แฮะแต่อย่างน้อยก็พาออกมาได้
 “ราชันย์!” พอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ร่างสูงก็พุ่งเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว เพิ่งรู้ตัวนะเนี่ยว่ามีเลือดไหลหัวผ่านตา แล้วก็มีเศษกระจกขนาดใหญ่พอดูปักแขนมาด้วย
 “ไหง๋สภาพงี้เนี่ย”
 “ก่อนอื่นก็ดึงไอ้นี้ออกให้หน่อย” ผมหลับตาพูดหันแขนที่ถูกกระจกปักคาไว้ตอนนี้เลือดชุ่มทั้งตัวผมแล้วเนี่ย
 “แต่...”
 “ถ้าไม่ดึงแผลจะติดเชื้อ” ไอ้ความรู้พวกนี้มาได้ไงผมก็ไม่รู้หรอกนะแต่ที่รู้ๆคือแขนผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว
 “ทนหน่อยนะ”
 “สบายๆ^ ^” ผมยิ้มบอกเป็นนัยน์ว่าไม่เป็นไร
 “อั่ก...!” พี่ซีเวลดึงกระจกออกแล้วโยนมันทิ้งทันทีก่อนจะฉีกเสื้อตัวเองมาพันแผลไว้ แล้วกอดผมแน่น
 “ตอนนี้หาที่หลบก่อน พวกมันอยู่ไม่ห่างจากนี้แน่”
 “พวกมัน?”
 “ผมไม่รู้ว่าคือใคร” ผมเงยหน้าขึ้นพูดตามเดิน แผนการสิ้นสุดสมองผมก็กลับมาเอ๋อตามเดิมไม่ได้ไบรท์เหมือนตอนแรก นี้รึเปล่าที่พวกมันต้องการตัวผม สมองผม...
 “เจอตัวแล้ว!” ชิบหายละ! ถ้าจะเจอเร็วขนาดนนี้รู้งี้ผมน่าทนกลิ้งมาไกลเลย ผมหันขวับไปมองพี่ซีเวลที่กอดผมไว้ ก่อนจะตวัดตาดุดันมองไอ้คนพวกนั้นที่ผะงักถอยหลังเล็กน้อย
 “นายน้อย!” ไอ้พวกนั้นประสานเสียงกันเมื่อเห็นหน้าพี่ซีเวลชัดๆ นายน้อย...หมายความว่าไงกัน ?
 “กลับไปบอกนายหญิงของพวกแกว่าให้เลิกตามตัวเด็กนี้ ไม่งั้นได้มีปัญหากันบ้าง!”
 “ตอนนี้คำสั่งทุกอย่างเด็ดขาดอยู่ที่นายหญิงครับ ต้องของอภัยด้วย” ไอ้ทึกนี้ทำท่าจะเข้ามากระชากตัวผมไว้ทำให้พี่ซีเวลกอดผมแน่นขึ้น
 “งั้นเหรอ...งั้นฉันจะทวงอำนาจนั้นคือ”
@ รถตู้ที่กระจกทะลุเพราะผม =_=;;
 “ใจกล้าสุดยอดเลยแฮะ”
 “แลกด้วยการต้องทนเจ็บบ้าเนี่ย รู้จักไม่บอกตั้งแต่แรก!!” ตอนนี้ไม่คุย! งอน! ผมเป็นห่วงมันแทบแย่พยายามหาทางหนีแม้ต้องเจ็บตัว แต่สุดท้ายก็โดนจับมาขึ้นรถคันเดิม ตายเหอะ!
 “แล้วนี้จะไปไหนกัน”
 “บ้าน...”
 “แสดงว่าไอ้ห้องก่อนหน้านี้หนีออกจากบ้านว่างั้น”
 “ไอ้เด็กที่ร่วงมาจากฟ้าอย่างแกมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ =_=*” เออ...ผมมันร่วงมาจากฟ้าแล้วบังเอิญดันเลือกตกใส่ไอ้พี่แสบนี้ ความผิดผมเอง! (งอนหนัก)
 รถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดสนิทหน้าคฤหาสน์ แม่บ้านในชุดเครื่องแบบวิ่งกรูกันเข้ามาเมื่อเห็นแผลตามตัวของพี่ซีเวลโดยไม่สนใจผมเลย เรามาผิดที่รึเปล่าวะ ป่ะกลับ =_=
 “นายหญิงอยู่ไหน”
 “รออยู่ด้านในค่ะ อุปกรณ์พยายามพร้อมแล้วทำแผลก่อนดีกว่ามั้ยค่ะ”
 “ที่ฉันให้เตรียมคือสำหรับแขกพิเศษ” พูดแล้วก็เหล่ตามองผมที่ยื่นเอ๋ออยู่
 “น้องคนนี้...” ผมรู้แล้วแหละว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
 “ธุระของนายหญิงที่ว่าถ้าเกี่ยวกับตัวผมอย่างน้อยก็ขอพบก่อน...ผมมีรู้เรื่องต้องพูดให้รู้เรื่อง” ทำไมต้องทำน้ำเสียงเด็ดขาดด้วยวะ มันเป็นไปเองนะครับราชันย์ไม่รู้เรื่อง = =
 “สภาพนี้แกคิดว่าแม่ฉันจะยอมเจอเหรอ”
 “แม่?”
 “ไม่ใช่แม่แท้ๆหรอก คนที่ทำงานแทนพ่อน่ะ” อ๋อ ถึงว่าทำไมไม่ค่อยเรียกแม่ ผูกพันไม่พอนี้เอง เข้าใจแล้วครับ (_ _) (- -) (_ _) (- -)
 “งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” แม่บ้านสาวพาผมเข้ามาด้านในเลาะขึ้นไปยังชั้นสองแล้วก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
 “ด้านในเราเตรียมน้ำแร่ให้แล้วเรียบร้อยอาบเสร็จเมื่อไหร่ก็เรียกนะค่ะ” คือมันจะ...เยอะไปมั้ยตั้งแต่ผมอยู่ห้องไอ้พี่แสบนี้น้ำอุ่นก็หรูละครับ
 “เออ...ตอนอยู่กับประธานบริษัท...”
 “ผมลืมทุกอย่างหมดแล้ว” ผมตอบยิ้มๆ
 “เอ๊ะ...”
 “คุณพอรู้ใช่มั้ยเรื่องของผมในตอนนี้....”
 “...”
 “ก่อนหน้านี้ผมคงหนี เท่าที่รู้นะคือผมโดนลงมาจากฮอล์กระแทกเข้ากับพี่ซีเวลพอดีจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้...ผมลืมทุกอย่างไปแล้วว่ามีเหตุผลอะไรนักหนาที่ต้องการตัวผม...” ผมทิ้งท้ายไว้เท่านี้ก่อนจะเดินเข้าข้างใน