น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

 อย่าทิ้งผม...พี่ซีเวล...
 ผมอยากพูดคำนี้เหลือเกิน แต่เรื่องอะไรผมจะรั้งพี่เขาไว้ ในเมื่อสิ่งที่พี่เข้าต้องการอิสระจากบ้านหลังนี้ ส่วนผมต้องทำตามหน้าที่ที่แม่ทิ้งไว้ให้ ทำตามเจตนารมณ์ของคุณหญิงพิลาวัณ...
 “ทำไมพี่ซีเวลถึงต้องหนีออกจากบ้าน” ผมหันไปถามแม่บ้านส่วนตัวของผม(สดๆร้อนๆ) คุณเธอแล้วส่ายหน้าไม่รู้ ทำไมกันนะ...
 “พี่ซีเวล...ไปไหนแล้ว...” เด็กหญิงตัวเล็กมัดผมหางม้าเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูข้างผมด้วยสีหน้าเหงาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม
 “พี่เวล...ไปไหน...” ผมคุกเข่าลงแล้วส่งยิ้มให้
 “พี่เขาไปตามทางของพี่เขา...เลือกจะยืนด้วยตัวเอง สักวันเธอก็คงต้องทำแบบเขา” มีอะไรบางอย่าทำให้ผมรู้สึกอยากให้เด็กคนนี้เติบโตอย่างกล้าแกร่ง...ด้วยขาของตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครมาขีดเส้นให้ เหมือนผม...
 “คุณหนูราชันย์ค่ะ...นายน้อยติดต่อมาค่ะ...แฮ่กๆ” แม่บ้านสาววิ่งกระหื่นกระหอบมาหาผมแล้วเดินไปนำยังโทรศัพท์บ้านที่ถือสายคาไว้
 “เอาอะไรกับชีวิตผมอีกครับคุณพ่อ” ผมกรอกเสียงกวนใส่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
 (ฉันให้เวลาแกสิบวิถ้าไม่วิ่งออกมาอย่ามาหาว่าฉันทิ้งละกัน) ทำไมกันนะ...คำพูดแกมบังคับนั้นทำให้ผมยิ้มออก วิ่งพรวดออกมาแล้วโดดกอดชายที่นั่งพิงมอเตอร์ไซด์คุ้นตา
 “นึกว่าจะทิ้งผมไว้ซะแล้ว”
 “ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งแก...” ท่อนแขนอุ่นกอดผมตอบ
 “แล้วเอาไงต่อละในเมื่อเรื่องมันเคลียร์หมดแล้ว”
 “ไม่รู้ครับ”
 “หึ...”
 “หึ...” พี่ซีเวลตบเบาะเรียกให้ผมขึ้นนั่งซึ่งไม่ต้องบอกผมก็ทำ ผมโดดขึ้นยืนคร่อมมอเตอร์ไซด์คันบะเอ็กแล้วกอดคอพี่ซีเวลไว้ เจ้าตัวบิดสุดไมล์แทบพาผมโดดลงจากเนิน ถ้าจะเร็วขนาดผมเกือบร่วงไม่บินเลยละครับคุณพ่อ! TT[]TT
 @ล้านกว้างนอกตัวเมืองจีโมน
 ตอนนี้ผมมานอนดูดาวบนเนินห่างจากตัวเมืองไม่มาก แต่สามารถเห็นแสงสว่างจากตึกราบ้านช่องเช่นเดียวกับดาวที่เป็นประกรายเต็มท้องฟ้า
 “ราชันย์”
 “?”
 “ถ้าเกิดว่า...”
 “ว่า...”
 “คือ...
 “คือ?”
 “คือแกอย่ากดดันฉันดิเว้ย =_=;;” ผมทำอะไรผิดว้า ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะวุ้ย
 “ถ้าจะบอกว่า...”
 “....”
 “อยากดูด้วยกัน...ตลอดไป”
 “!!” ผมพลิกหันไปก็สบเข้ากับดวงตาคู่สวยมองผมอยู่แล้ว
 “อยากฟังตลอดเลยเพลงนั้น...”
 “รักไม่ใช่ภาพวาดที่สวยงาม” ผมพูดพร้อมรอยยิ้มสร้างความฉงนให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วมองผมอย่างไม่เข้าใจ เลยพูดต่อ
 “แต่รักคือภาพที่ถูกวาดจากความสวยงาม” จากนั้นก็ยิ้มตาหยี แล้วพลิกตัวนอนหงายมองดาวต่อ เสียงที่เงียบไปนั้นแสดงว่าไม่เข้าใจที่ผมละสิ โค๊ดลับน่ะ...เอาไว้ใช้กับแม่ ผมนึกออกอีกอย่างนึงแล้ว ว่าความสวยงานในที่นี้คือความรู้สึกดีๆที่มีให้กันก่อให้เกิดคำนี้...เข้าใจง่ายขึ้นเยอะฮ่าๆๆๆ ^ ^ ผมหัวเราะคนเดีวแล้วลุกขึ้นนั่งมองขึ้นยังไปท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ ตรงสุดขอบนั้นมีสีส้มเจือๆ
 “อ๊ะ?!” จี้เหล็กเย็นถูกสวมจากด้านหลังเป็นรูปตัวโน๊ตดนตรีตัวนึง ผมเงยหน้าคนสบตาคนที่สวมมันให้ผม ท่อนแขนอุ่นกอดผมจากด้านหลังแล้วกระซิปข้างหูเบาๆ
 “งั้นพี่ก็คงเขียนภาพที่สวยขึ้นแล้วแหละ”
 “ขอบคุณนะ...ที่วาดมันให้ผม...” ผมยกมือขึ้นกุมมืออุ่นไว้ เบื้องหน้าจะเจออะไรช่าง ‘พระจันทร์จะชโลมด้วยสีเลือดหรือภูเขาถูกปกคลุมด้วยหิมะ*...ผมไม่กลัว’
(*คำแปลจากเพลงLove is a Beautiful Pain)
END
____________________________________________________________________________
ลุ้นต่อภาคสอง บู๊กว่าเดิม รักกว่าเดิม  ^^ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องแรกของผมนะคร๊าบบบบบ
Love is a Beautiful Pain....