น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

Genom....

Friday August , 2022

.

.

.

 "ตอนนี้ได้ตัวมันมาแล้ว เอาไงต่อครับหัวหน้า" ไอ้เลวที่มันบุกรุกจับตัวผมถึงห้องนอนตะโกนถามเจ้านายในโทรศัพท์ อย่าให้รู้นะว่าใครมันไม่ตายดีแน่!!

 "ครับ รับทราบครับ" มันพยักหน้าสองสามที่ก่อนจะก่อนหันมามองผมด้วยสายตาที่ทำเอาขนลุกซู่

 "ว่าไงคุณหนู จับตัวยากจริงนะ"

 "หึ...แล้วก็คงไม่ได้ตัวไปง่ายๆแน่" ผมเหล่ตามองลงไปข้างล่าง ลืมบอกว่าผมกับตอนนี้อยู่บนฮอล์ที่หน้าจะสูงจากพื้นราวตึกเกือบหกสิบชั้นได้ ให้ตายก็ไม่ยอมตกอยู่ในมือของใครทั้งนั้น!!

 "เฮ้ย!!" 

 "ลาขาดละ!" ผมวิ่งพรวดเอาตัวกระแทกประตูสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพลน ภาพทุกอย่างดับวูบลงทันทีมือร่างผมกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง...ถ้าหลังจากนี้ผมต้องตายก็ไม่เสียดายชีวิตแล้วเพราะบริษัทของผม รวมถึงครอบครัว...ทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว

.

.

.
Sea-​whale Part's

 ช่วงบ่ายของวันธรรมดาคือเวลาที่เหยี่ยวราตรีอย่างผมตื่นจากรังเพื่อรอรับแสงจัทร์ยามค่ำคืน ผมเดินออกมาสูดอากาศนอกระเบียงตัวเมืองยังคงวุ่นวายไม่หยุดคาดว่าคงตั้งแต่เช้าแล้ว โอยยย...นี้ผมคิดถูกรึเปล่าเนี่ยที่เลือกทำงานในที่แบบนี้ เช็งเป็ดว้อยยย -_-;;
 "(-_-) ( '_')?"

ผลั่ก!

 "อั่ก!" เอ้ย ! นี้มันอะไรกันเนี่ยวันโลกแตกรึไงทำไมถึงมีอะไรหนักๆร่วงลงมาปะทะเข้าตัวผมเต็มๆเนี่ย โหดร้าย! ถ้าหน้าหล่อของผมเป็นอะไรต้องมีปัญหากันบ้างแหละ 
 "อึก..." ผมก้มลงมองสิ่งที่ร่วงลงมา ใบหน้าขาวซีดเนียนราวกับผู้หญิง ตรงท้องมีรอยเลือดเป็นวงกว้างและเริ่มแผ่ขยายเรื่อยๆ แสดงให้เห็นว่าเป็นแผลใหม่ คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวดเอารวมๆ มันมาได้ยังไงงงงงงง =[]=!!

 "อั่ก..." ไอ้เด็กนี้มันพยายามขยับตัวได้ไม่ถึงอึดใจก็แน่นิ่งไป เฮ้ย! อย่ามาตายตรงนี้นะเฟ้ย บ้านช่องไม่มีให้ตายรึไงเนี่ย O[]O!!

 "นาย" ผมตบหน้ามันเบาๆ ก็ยังนิ่ง

 "เฮ่ยๆ อย่ามาตายตรงนี้นะเว้ย" ผมลากมาเข้ามาในห้อง ก่อนจะก้มมองแผลขนาดใหญ่แต่ไม่ลึก ลมหายใจรวนรินนั้นแสดงให้เห็นว่ามันยังไม่ตาย เอาไงดีวะเนี่ยคิด ๆ ๆ ๆ ๆ 

 "...." แต่พอมองดูดีๆแล้วก็น่า...จะบอกว่าไงดี สงสารละมั้งเพราะอะไรไม่รู้นะที่ทำให้ผมคิดอย่างนั้น แต่ที่แน่ๆคือจะปล่อยไว้หรือเอาไปทิ้งที่อื่นก็ไม่ได้

 "จะเป็นใครก็ช่าง อย่ามาตายในที่แบบนี้ละกัน"
.

.

.

End Part's

 ผมยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งให้ลืมขึ้น ภาพแรกที่นัยน์ตาพอจับให้เป็นรูปเป็นร่างได้คือกลุ่มผมสีบรอนซ์ทองฟุบลงข้างตัวผม ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บแปร๊ดจะแล่นไปทั้วทั้งตัว ไปโดนอะไรมาวะเจ็บเว้ย แล้วทำไมปวดหัวอย่างนี้...ทำไมผม

นึกอะไรไม่ออกเลย !

 "อืม...อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ" ชายตรงหน้าตื่นมาพร้อมอาการงัวเงียผิดกับผมที่มีสีหน้าตกใจสุดขีน ที่นี้ที่ไหนแล้วคนๆนี้คือใครแล้วผมคือใคร...

 "เฮ้ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย หรือว่ายังอึ้งกับการกระทำของตัวเองที่โดดลงมาจากฟ้าไม่หาย"

 "ผมโดดลงมาเหรอ!" ผมถามด้วยอาการมึนงง ใครจะไปทำได้วะ!

 "นี้นายจำไม่ได้เหรอ เอาเถอะฉันไม่อยากเสียเวลาอยู่กับเด็กนาน บอกที่อยู่พ่อแม่มาเดี๋ยวพาไปส่ง หวังว่าคงไม่ไกลจากนี้หรอกนะ" ผมก้มลงหลับตาพยายามนึกให้ออกแต่สิ่งที่มีในสมองตอนนี้มีเพียง

ว่างเปล่า...

 "ผมจำไม่ได้..." 

 "ว่าไงนะ!"

 "ผมนึกไม่ออกจริงๆ" ร่างสูงตรงหน้ามีท่าทีหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามข่มมันเอาไว้

 "แล้วจำอะไรได้บ้าง"

 "ราชันย์..."

 "ฮะ?"

 "ราชันย์...ชื่อของผม"