our love รักของเรา

ฉันยืนรอเขามารับที่เดิม แต่ก็ไม่เห็นวี่แววรถที่จะมารับซักคัน ฉันก็ยืนรอตรงนี้ประจำนะ แต่ทำไมวันนี้มารับช้าจัง ทุกทีมาก่อนเวลามารับซะอีกสิ

เฮ้ออออ..ฉันรอเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงละนะ น่าเบื่อจังไม่มีอะไรทำเลย

งืด..งืด...งืดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เขาคงโทรมาหาฉันละสิ

‘ฟาง ฉันขอโทษนะ แหะๆ พอดีต้องช่วยเพื่อนทำงานนิดหน่อยอ่ะ’ ป็อปปี้พูดขึ้นทันทีที่ฉันรับสาย

‘ฟางเธอรอฉันอีก 10 นาที เดี๋ยวไปรับเธอแน่นอน’ เขาพูดอีกประโยคนึง

‘อาหะ ได้สิ ฉันรอนายได้อยู่แล้วล่ะ..’ ฉันพูด แต่ก็แอบน้อยใจที่เขามารับฉันสาย แต่มันเป็นเรื่องไร้สาระฉันไม่เก็บมาน้อยใจให้เสียความรู้สึกเล่นหรอก

‘โอ้ย ป็อปปี้!! มาช่วยฉันก่อนสิงานจะส่งไม่ทันอยู่แล้วนะ’ เสียงตะโกนดังออกมาจากโทรศัพท์ของป็อปปี้ ที่ฉันก็ได้ยินไปด้วยเช่นกัน
ใช่.. เสียงผู้หญิง ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อได้ยินเสียงประโยคทันมาแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกอยากจะฆ่าป็อปปี้ขึ้นมาทันทีเลยหล่ะ

‘นี่! เธอจะพูดดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ฉันคุยกับเพื่อนแปบเดียว เดี๋ยวก็ไปช่วยเธออยู่แล้วน่า..’

เพื่อนงั้นหรอ.....เพื่อน .....เพื่อน...

‘ฟางเดี๋ยวฉันไปรับนะ อีก10นาที รอได้เลย’ เขาพูด แต่ฉันกลับเงียบไม่ตอบอะไร

‘….’

‘ฟาง ฟาง ฟาง! เธอได้ยินฉันรึป่าวเธอรอฉั....’ เมื่อฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขาอีกต่อไปฉันเลยกดวางสายทิ้งแล้วโบกแท็กซี่กลับคอนโดด้วยตัวเอง

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนถูกแช่แข็งอยู่ในตู้เย็น เขาพูดออกมาแล้วว่าฉันเป็นแค่เพื่อนของเขา แค่เพื่อนเท่านั้น ที่ผ่านมาเราสองคนเรียกว่าอะไรกัน เฮ้อทั้งหมดฉันคงคิดไปเองสินะ ป็อปปี้เป็นแค่เพื่อนฉันได้เท่านั้นจริงๆหรอ



เพาะ

หยาดน้ำตาหยดลงมาบนแขนของฉันเอง ฉันเสียใจ เสียใจมาก ฉันไม่น่าคิดเองเออเองเลยว่าฉันกับเขาเรารักกันมากแค่ไหน เขาไม่เคยรักฉันเลยรึป่าวเองก็ไม่รู้ เขาไม่เคยบอกรักฉันสักครั้ง แต่การกระทำที่ดูเหมือนจะรัก

แต่เขาไม่เคยพูด....



ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นดูทีวีอยู่สักแปบก่อนจะลุกไปทำกับข้าวกินเอง ใช่ฉันไม่ทำเผื่อเขาหรอก คนใจร้าย มาทำกินเองละกัน ความจริงที่ฉันไม่ทำฉันแค่คิดว่าเขาคงกินมาแล้วกับสาวคนนั้นละมั้ง

ปัง!!

อยู่ๆเสียงเปิดประตูคอนโดห้องของฉันก็เปิดขึ้นอย่างเสียงดัง แต่ฉันกลับไม่สนใจ ฉันอยู่แล้วว่าต้องเป็นป็อปปี้แน่นอน

และก็ใช่จริงด้วย..

เขาเดินเขามาอยู่ข้างหลังของฉันและพูดเสียงดังขึ้นว่า

‘นี่ฉันบอกให้เธอรอฉันไปรับ แค่10 นาที ทำไมเธอไม่รอ ห๋า!! รู้ไหม ฉันเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน เธอวางสายฉันทิ้ง ฉันโทรหาเธอนับได้เป็น100ครั้งเลยก็ว่าได้ ! แล้วกลับมาก่อนทำไมไม่บอกกัน ขึ้นแท็กซี่มาเองมันอันตรายรู้ไหม?!! เธอจะทำให้ฉันเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ทำไมเนี่ย พ่อแม่ของเธอเขาก็ฝากฉันดูแลอย่างดี ถ้าฉันพลาดไป เธอว่าฉันจะไปตอบพ่อแม่ของเธอยังไงห๋า!!’

ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำสิ เขาก็บอกแล้วว่ามันเป็นหน้าที่ ฉันคงไม่ได้มีความหมายกับเขามากขนาดนั้นหรอก คิดก็อยากจะร้องไห้ น้ำตาของฉันเออแทบล้นบนใบหน้า ฉันไม่รู้จะกลั้นยังไงให้มันไม่ไหล

‘….’ ฉันตอบเขาด้วยความเงียบ

‘ทำไมเธอไม่ตอบฉันล่ะฟาง ฟาง!!’ เขายืนเขย่าตัวฉันแรงๆ แต่เพราะว่าฉันกำลังยืนหันหลังให้กับเขา เขาคงจะโมโหมากสินะ และแล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา บ้าจริง จะไหลมาทำไมตอนนี้นะ ฉันไม่อยากให้เขาเห็นสักหน่อย

เขาพยายามทำให้ฉันหันหน้าไปคุยกับได้ในที่สุด

‘ฟาง..’ เขาพูดเสียงเบาและอ่อนโยนขึ้นจากเมื่อกี้มาก เขาคงเห็นน้ำตาของฉันแล้วสินะ เขาถึงพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอย่างงี้

‘ฟางเธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ไหนบอกมาสิว่าใครทำอะไรเธอ ฉันจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลยแหละ’ เขาพูดด้วยเสียงหนักแน่น และกอดฉันไว้ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ ฉันควรจะได้รับรับจากเขาเพียงคนเดียวรึป่าว หรือเขาเอาไปกอดใครต่อใครหมดแล้วนะ?

‘ก็นายนั่นแหละ...!’ ฉันพูดออกไป

‘นายจะเป็นห่วงฉันทำไม ในเมื่อฉันเป็นแค่เพื่อนของนาย นายจะต้องวุ่นวายมารับฉันทำไม ในเมื่อฉันเป็นแค่เพื่อนของนาย ถ้านายอยากจะฆ่าคนที่ทำร้ายฉันให้เสียใจละก็ นายก็ฆ่าตัวเองทิ้งเลยสิ!!’ ฉันพูดออกไปทั้งหมด ตอนนี้เหมือนฉันตัวเบาขึ้นมาทันที ก็ได้พูดในสิ่งที่อัดอั้นมาเมื่อกี้นะสิ

‘นี่...อย่าบอกนะที่ทำให้ฉันเป็นห่วงทั้งหมดเพราะเรื่องที่ฉันบอกกับเพื่อนสาวของฉันไปเมื่อกี้หน่ะ?’ เขาถามขึ้นขณะที่เขากอดฉันอยู่
ฉันพยักหัวกับหน้าอกแกร่งของเขา ก็เขาบอกไปกับเพื่อนสาวเขาว่าฉันเป็นแค่เพื่อนจริงๆนิ

‘โถ่ฟาง..ที่ฉันพูดไปแบบนั้นเพราะความสบายใจของเธอต่างหาก ไม่อยากผูกมัดว่าเธอเป็นแฟนฉันแล้วอาจจะต้องลำบากใจ แต่ถ้าเอาจริงๆนะ ฉันอ่ะเป็นแฟนเธอมาตั้งนานแล้วต่างหาก ฮ่าๆๆ’

เขาก็พูดถูกของเขานะ แต่ประโยคหลังมานี่มันอะไรยังไงกันแน่

‘ก็นายบอกเองว่าฉันเป็นได้แค่เพื่อนของนาย’

‘ใครบอกเป็นได้แค่เพื่อน ห๋า จะเป็นเมียตอนนี้เลยก็ได้นะ’ เขาพูดจบก็ก้มลงจูบปากของฉันทันที เขาจูบอ่อนหวานก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน แล้วเขาค่อยเลื่อนริมฝีปากของเขาไปที่ซอกคอขาวของฉันพร้อมกับทำรอยไว้ชัดเจน

‘ป็อปปี้!’ ฉันเรียกชื่อเขา

‘อะไร..เธอเป็นแฟนฉัน ฉันเป็นแฟนเธอ อย่างที่บอกตอนเช้าไง จำไม่ได้หรอ แล้วฉันนะ...’ เขาหยุดพูดไว้แล้วทำให้ฉันสงสัย

‘ฉันอะไร? นายบอกมาเลยนะป็อปปี้!’ ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วเอามือสองข้างไปหยิกแก้มของเขาดึงไปดึงมา จนตอนนี้เป็นรอยแดงเล็กๆแล้วล่ะ อยากจะขำจริงๆ ฮ่าๆๆ

เขาก็ยังกอดฉันอยู่แต่ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเขากอดอยู่ตรงเอวของฉันหล่ะ กอดแบบหลวมๆ ซักพักก็แน่นขึ้นแล้วฉันก็ต้องขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นจนตอนนี้หน้าฉันกับเขาห่างกันไม่ถึง5เซ็นเลยน่ะสิ

‘โอ้ย..ฉันเจ็บนะ ดึงเบาไม่เป็นรึไง ฉัน รัก เธอ ไง..’ เขาบ่นตอนที่ฉันดึงแก้มเขาก่อนแล้วเขาก็ยิ้มอย่างน่ารักที่สุดเลย

โอ้ยฉันเขินไปหมดแล้ว นายนี่ทำให้ฉันเขินได้ตลอดจริง ตอนนี้หน้าฉันคงแดงไปหมดละมั้งเนี่ยยย

‘แล้วเธอล่ะ?’เขาถามฉันบ้าง




28.12.13
สนุกกันบ้างมั้ยค้ะ? ช่วยกันบอกข้อผิดพลาดได้น้าา
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยละกันค่ะ