Because of you เพราะนายฉันถึงเป็นแบบนี้

 

Chapter 5

 

     “สรุปแล้ว...เมื่อวานฮยองคุยกับบาโรแล้วเป็นไงบ้างฮะ” กงชานเปิดประเด็นหลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จ และมันก็เป็นคำถามที่เรียกความสนใจให้จินยองได้ดีทีเดียว

     “ก็ดี บาโรบอกว่าซานดึลเปลี่ยนไป.. แม้แต่เรื่องปลุกบาโร ซานดึลยังทำแทนชินวูเลย ไปโรงเรียนกันเถอะ” จินยองตัดบท ก่อนจะลากกงชานไปโรงเรียน

     “คร๊าบๆ” กงชานเดินไปจับมือ ก่อนจะช่วยถือกระเป๋าให้คนตัวเล็ก

     “ดีให้ตลอดล่ะกัน วันไหนทนไม่ได้ก็ออกไปนะ ฉันไม่ห้าม เหอะๆ” จินยองหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะกระชับมือที่จับกัน แล้วเดินออกจากห้อง

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

     “จินยองเดินมาโน่นแล้ว นายรีบๆไปเตรียมตัวแสดงละครซะ” บาโรออกคำสั่ง

     “เข้าใจแล้ว” ซานดึลเดินออกไปแอบที่ต้นไม้ต้นใหญ่ ที่อยู่ระหว่างทางเดินไปยิม แล้วมองไปที่บาโร รอจังหวะที่จะทำตามแผนของบาโร

     ซักพักบาโรก็หันมาทางเขา ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ ซานดึลจึงวิ่งออกไป

     “บาโร! นายยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลยนะ ทำไม่ไม่กินล่ะ” ซานดึลถามอย่างเป็นห่วงตามบท

     “อ่าว.. ก็ฝีมือนายไม่ดีนี่นา ฮ่าๆ” บาโรหยอกคนตัวเล็กเล่นตามบทที่ตัวเองคิด

     “มีให้กินก็ดีแล้วแท้ๆเจ้าแฮมบาโร่ เชอะ”

     “โอ๋ๆ ล้อเล่นนิดเดียวเอง ทำไมเดียวนี้ขี้งอนจังนะเป็ดน้อย” บาโรเอามือขยี้ผมซานดึลเบาๆ

     “ไม่ต้องมาพูดเลยนะ” ซานดึลปัดมือบาโรออก

     “ง้อนะๆ ไม่กินเพราะไม่มีคนน่ารักๆที่ทำให้กินอยู่ด้วยน่ะสิ ไม่คิดว่าจะกลับมาห้อง เลยออกมาก่อน ขอโทษนะเป็ดน้อย ดีกับแฮมบาโร่เถอะนะ” บาโรยื่นนิ้วก้อยไปให้ซานดึล

     “บ้าสิ.. พูดอะไรก็ไม่รู้เจ้าแฮมบาโร่” ซานดึลยื่นนิ้วไปเกี่ยว ก่อนจะหันมายิ้มให้บาโร

     “ขี้งอนจริงน้าเป็ดน้อย ฮ่าๆๆ อ่าว.. จินนี่ กงชาน ว่าไง” บาโรเอ่ยทักทั้งคู่ที่หยุดนิ่งไม่ห่างจากเขามากนัก

     “ว.. ว่าไงบาโร ซ..” จินยองเอ่ยทัก แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยชื่อซานดึล ก็ถูกตัดบทเสียก่อน

     “บาโรยังไม่ได้กินข้าวเช้านี่นา งั้นไปโรงอาหารกันเถอะ เดี๋ยวสลบตอนเรียนจะแย่เอานะ” แล้วซานดึลก็รีบดึงบาโรออกจากตรงนั้นทันที โดยมีบาโรโบกมือลาให้ทั้งสอง

     “จินยองฮยอง...” กงชานเอ่ยขึ้น แต่ถูกตัดบทซะก่อน

     “ฉันไม่เป็นไร”

     “ฮยองฮะ...”

   “ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้เห็น ฉันไม่ได้สนใจ ฉันไม่ได้คิดมาก ฉันไม่ได้เสียใจ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเข้าใจไหมกงชาน นายเข้าใจ..ฮึก ใช่ไหม” จินยองเอ่ยทั้งน้ำตาคลอ

     “ผม..ไม่เข้าใจฮะ” กงชานเอ่ยขึ้น ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดของตน แล้วกอดเอาไว้อย่างนั้นอย่างไม่แคร์สายตาใครเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เขาควรจะแคร์ใคร เพราะถ้ามีไม่กี่นาทีคนด้านข้างนี้ร้องไห้ขึ้นมา คนที่ต้องแคร์จะกลายเป็นจินยองผู้เข้มแข็ง กลับกลายเป็นอ่อนแอ เขาควรจะปกป้องให้ถึงที่สุด...ในเวลานี้ กงชานตัดสินใจช้อนคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าหญิง ก่อนจะเดินไปหาที่เงียบๆ ที่สามารถคุยกันได้ แหละมีแค่ที่เดียวที่ใกล้ที่สุด...สวนหลังโรงเรียน

     “ไอ่กงชาน ไอ่บ้า ไอ่หมาบ้า! ปล่อยฉันสิโว๊ย!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!!” จินยองยังคงตะโกนโวยวายไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ตอนที่กงชานช้อนตัวตัวของเขาขึ้น แล้วเดินมาที่สวนหลังโรงเรียน

     “ไอ่หมาบ้า! บอกให้ปล่อยไงล.. เฮ้ย!” จินยองโวยวายขึ้นทันที แม้น้ำตาจะไหลออกมาไม่หยุด แต่ก็ยังคงโวยวายอยู่เหมือนเดิม แล้วจินยองที่โวยวายก็ต้องตกใจแทน เพราะอยู่ๆกงชานก็ปล่อยเขาลงอย่างดื้อๆ แล้วก็กอดเขาแทบจะทันทีที่ปล่อยลงเพราะกลัวตัวเองจะหล่นลงพื้น

     “ฮยองใจเย็นๆแล้วฟังผมนะ” กงชานเอ่ยขึ้นมา

     “ไม่...”

     “นะครับจินยองฮยอง” กงชานเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนจินยองไม่กล้าปฏิเสธ

     “พ...พูดมาเร็วๆสิ”

     “ถ้าฮยองร้องไห้ตรงนั้น แล้วฮยองคิดว่าบาโรฮยองจะไม่เป็นห่วงเอาหรอฮะ”

     “ห่วงอย่างนั้นหรอ เขายังห่วงฉันอยู่อีกหรือไงเหล่า! ฮึกก เขาห่วงซานดึลจะตายไป”

     “แล้วฮยองรู้ได้ยังไงล่ะฮะ” คำพดที่กงชานพูดออกมาทำเอาจินยองถึงกับชะงัก

     “ฮึกก ก็ดูจาก ฮึก การแสดงออกไงเหล่า” จินยองพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

     “งั้นทำไมฮยองไม่แสดงออกบ้างล่ะฮะ”

     “บ้าหรอ! ถ้าอย่างนั้น...ถ้าอย่างนั้นซานดึลก็ต้องโกรธฉันแน่ๆเลย แค่นี้ซานดึลก็โกรธฉันมากเกินพอแล้วนะ” กงชานลอบยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยิ้มให้จินยอง

     “หยุดร้องไห้แล้วหรอครับ ประธานจอง จินยองของผม”

     “พูดอะไรของน...นาย ร้องไห้ที่ไหนกันเหล่า ก็แค่ระบายน้ำที่มันจะล้นตาก็เท่านั้นเอง!” จินยองแก้ตัว

     “คร๊าบๆ ผมเชื่อครับ”

     “ประชดฉันหรอ! นี่แหนะ นี่แหนะๆ” กงชานสะดุ้งตัวทันทีที่จินยองฟาดมือลงที่หน้าอกของกงชาน ก่อนจะเริ่มทุบ แล้วตบตีกงชานอย่างรวดเร็ว

     “โอ๊ยๆๆ ผมเจ็บน้า โอ๊ย เดี๋ยวก่อนสิฮะจินยอง โอ๊ย จินยองฮยอง!”

     “เรียกฉันบ่อยๆ คิดถึงหรือไงฮะ”

     “ถามอย่างนี้เพราะฮยองอยากให้ผมคิดถึงใช่มั้ยล่ะฮะ” คำถามนี้ทำเอาจินยองชะงักอีกครั้ง ก่อนจะตีแขนของกงชาน

     “หลงตัวเอง!”

     “ตัวเองรู้ได้ไงอ่ะ ว่าผมหลงตัวเอง“

     “อะไรของนาย”

     “แล้วอะไรของตัวเองล่ะ”

     “เรียกฉันว่าตัวเองทำไมห๊ะ!”

     “อ่าว ก็ฮยองรู้ว่าผมหลงตัวเอง ผมก็ยอมรับนี่ครับว่าผมหลงตัวเองมากๆ : )”

     “ดูท่านายจะเพี้ยน หลงตัว...เอง ไอ่บ้า! พูดจาไร้สาระ!” คำพูดของกงชานทำให้จินยองหน้าขึ้นสีอย่างอดไม่ได้ จินยองไม่รู้ตัวเลยว่ากงชานหยอดตัวเองโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว คำพูดล้อเล่นของกงชานทำเอาจังหวะการเต้นของหัวใจของจินยองไม่ป็นจังหวะเลยทีเดียว ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับบาโรยังไม่เป็นแบบนี้เลย...

     “จินยองฮยองฮะ” กงชานเรียกสติจินยองให้กลับคืนมา

     “อะไรอีกล่ะ (-////)” จินยองเบนหน้าหนีเมื่อเห็นกงชานจับจ้องมาที่ตัวของเขา

     “สัญญากับผมหน่อยได้ไหมครับ”

     “สัญญาอะไร”

     “สัญญากับผม...ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะใครนอกจากผม”

     “(;//////;)” แล้วน้ำตาของจินยองก็ไหลโดยที่ไม่รู้ตัวอีกครั้ง

     “อ๋า ผมเพิ่งบอกอยู่ว่าอย่าร้องไห้เพราะใครนอกจากผมน่ะ”

     “แล้วฉันส..สัญญาแล้วหรือ ฮึก ไงเหล่า!” จินยองรีบปาดน้ำตาตัวเองทันที

     “งั้นก็สัญญากับผมสิครับ”

     “นายน่ะ ฮึก สำคัญตัวเองผิดหรือเปล่าห๊ะ!”

     “...”

     “คนอย่างฉันน่ะ ฮึก คนอย่างฉันน่ะ จะร้องไห้ก็ต่อเมื่อ ฮึก เป็นเรื่องของคนที่สำคัญของฉันเท่านั้น!” แม้ทุกคำที่จินยองพูดนั้นจะเป็นความจริง แต่จินยองกลับรู้สึกผิดเมื่อพูดอย่างนั้นออกไป แม้ไม่รู้สาเหตุ แต่จินยองอยากจะย้อนเวลากลับไป แล้วไม่พูดประโยคเมื่อกี้ออกไป แต่เพราะอะไรกัน...เพราะอะไรกันที่ทำให้จินยองรู้สึกอย่างนี้ได้

     “...”

     “...กงช...”

     “ผมเข้าใจแล้วฮะๆ ไม่เห็นต้องย้ำเลย : )”

     “ฉันม...” จินยองจะปฏิเสธแต่ก็ถูกกงชานตัดบทเอาเสียก่อน

     “จินยองฮยองไม่ต้องลำบากใจหรอกฮะ เพราะผมเข้าใจดี เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้...”

     “...”

     “...แล้วมันก็ไม่สามารถบังคับให้ใครคนนั้นเห็นคนบางคนให้สำคัญได้”

     “...ฮึก” จู่ๆจินยองก็เจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายอย่างไม่มีสาเหตุ แต่คำพูดช่างคุ้นหูเสียเหลือเกิน น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็กลับมาเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาอีกครั้ง จินยองเม้มริมฝีปากเมื่อกลั้นน้ำตาของตัวเอง แม้ไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมมันถึงกลับมา เป็นเพราะอาการเจ็บหน้าอกด้านซ้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือไม่อยากให้คนตรงนี้เห็นน้ำตาของเขาอีกแล้ว

     “...” เมื่อกงชานเงียบลงไป จินยองก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับกงชาน แล้วก็ไม่กล้าพูดด้วย เพราะกลัวน้ำตาของตนเองจะไหลออกมาอีกครั้ง จินยองจึงเลือกที่จะหันหลังให้กงชานก่อนจะเอ่ยบางอย่างกับกงชาน

     “ไปเข้าเรียนเถอะ ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว กลางวันนี้ฉันไม่ไปกินกับพวกบาโรนะ ต้องเคลียร์งาน ฝากบอกคนอื่นด้วย” แล้วจินยองก็รีบเดินออกไปทันที โดยที่ไม่รอคำตอบรับจากกงชาน แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องประธานนักเรียน

                เมื่อจินยองมาถึงก็รีบเข้าไปข้างในแล้วล็อคห้องทันที น้ำตาที่กลั้นเอาว้ก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด ถ้าอยู่ในห้องนี้จินยองไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องเสียง เพราะห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง จินยองเลยร้องไห้อย่างไม่กลัวคนจะมาได้ยิน จินยองทิ้งตัวนอนลงกับโซฟา ก่อนจะเอาใบหน้าเนียนขาวของตัวเองไปซุกกับหมอนใบโปรดของตัวเอง ก่อนจะระบายออกมาเบาๆกับตัวเอง

     “ไอ่หมาบ้า ฮึก ทำไมต้องทำ ฮือๆ หน้าหงอยเป็นหมาด้วยนะ ฮึก”

     “แค่ ฮึก ฉันบอกว่านายสำคัญตัว ฮือ ฮึก ผิด ฮึก แล้วมันมีผลต่อนายมาก ฮือๆๆ มากกับนายขนาดนั้น ฮึก เลยหรือไงเหล่า!”

     “นายมันก็แค่เด็ก ฮือๆๆ”

     “ฮือๆๆ ฮึก ไม่รู้อะไรเลย...” จินยองเหม่อมองไปที่หน้าต่างก่อนจะเอ่ยบางสิ่งออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว “ไม่รู้เลย...ว่าฉันคิดถึงนายแค่ไหนกัน” ...!!! จินยองแทบจะหยุดร้องไห้ทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นพูดอะไรออกไป

     “นี่เรา ฮึก พูดอะไรออกไป?”

     “...หรือว่า...จินยองตัวจริงคิดอย่างนั้น...หรือว่า...จินยองตัวจริงกำลังจะกลับมาแล้ว”

     “เรื่องพวกนี้ ฮึก มันไม่คู่ควรกับคนใหม่อย่างเราใช่มั้ย ใช่มั้ย!!”

     “นายกำลังทำให้ฉันไม่มีที่ยืนนะ! นายกำลังจะผลักไสฉันให้ออกไปจากชีวิตนายใช่มั้ยจอง จินยอง!!!” จินยองทึ่งหัวตัวเองอย่างไม่กลัวเจ็บ ก่อนจะทุบตีตัวเอง

     “นายทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ฮือๆๆๆ ฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรกับชีวิตนาย แต่นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฮือๆๆ ฮึก ฮือๆๆ”

     “...ฮึก ขอเวลาสักพัก ฮึก ขอแค่นั้น...แล้วค่อยกลับมาเอาชีวิตนายคืน”

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

[Sandeul talk]     

     “ข้าวเสร็จแล้ว จะกินเลยไหม” ผมถามบาโรที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

     “ยังไม่กิน”

     “งั้นฉันวางไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน” ผมบอกก่อนจะวางลงกับโต๊ะอาหาร

     “แล้วน้ำร้อนที่ฉันสั่งให้นายต้มล่ะ” แล้วจู่ๆบาโรก็ถามขึ้น ระหว่างที่เดินมาที่โต๊ะอาหารเพื่อทานข้าว

     “ต้มให้แล้ว...ถามจริงๆเลยนะ นายสั่งให้ฉันต้มร้อนขนาดนี้ทำไมกัน” ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

     “อยากรู้งั้นหรอ?” บาโรถามผมขึ้นอีก

     “ก็แค่สงสัย”

     “สงสัยก็แปลว่าอยากรู้”

     “เออ อยากรู้มาก พอใจยัง” ผมประชดกลับ

     “หึ อยากรู้มากงั้นก็ตามมา” ว่าแล้วบาโรก็เดินเข้าไปในครัวก่อนจะถือหม้อที่ผมต้มน้ำไว้ออกมาด้วย แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเรียกผมอีกครั้ง “ตามมาเร็วๆสิวะ”

     “เออๆ มาแล้วน่า” ว่าแล้วผมก็เดินตามเข้าไป ก่อนที่บาโรจะสั่งให้ผมไปยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำ

     “ยังจะยืนอยู่อีก ลงไป!” เสียงตะคอกของบาโรทำให้ผมรีบลงไปยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำทันที

     “ล..ลงแล้ว แล้วยังไงต่อล่ะ”

     “ถอดเสื้อออกซะ”

     “ห..หา? นายเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย”

     “บอกให้ถอดออกไงเหล่า!”

     “เออๆ ถอดก็ได้” แล้วผมก็ค่อยๆถอดออก

     “ถอดทุกชั้น แล้วก็ถอดกางเกงด้วย”

     “ห๊า!” จะให้ผมแก้ผ้าต่อหน้ามันเนี่ยนะ

     “ถอดให้หมด!”

     “อ..เออ ถ..ถอดก็ได้” ผมปลดซิบกางเกงของตัวเองออก โดยซ่อนใบหน้าของผมที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆโดยการก้มหน้า

     “หึ ชอบให้ตะคอกใส่หรือไง ถึงจะทำน่ะห๊ะ”

     “...” ผมพยายามเมินคำพูดของบาโร แล้วผมก็ดึงกางเกงตัวเองลงก่อนจะหยิบจากอ่างขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนผม

     “เอาเสื้อผ้ามา แล้วก็ถอดแค่นั้นก็พอแล้ว...หรือจะถอดต่อก็ไม่ว่ากัน” ผมยื่นเสื้อผ้าให้ก่อนจะก้มหน้าหงุด ไม่กล้าสบตาของบาโรที่จ้องมาที่ตัวของผม ตั้งแต่ใบหน้าผมลงมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่กางเกงบ๊อกเซอร์ของผม แล้วผมก็เหลือบไปเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของบาโร ก่อนที่บาโรจะหยิบฝักบัว แล้วเปิดน้ำใส่ตัวผมทันที

     “เฮ้ยๆ เย็นๆๆ เย็นเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

    “เย็นงั้นหรอ งั้น...”

ซ่า!

     “อ๊ากกก ร้อนๆๆๆๆ อ๊ากก อ..เอาฝักบัวมานะ” น้ำตาของไหลทันทีที่น้ำร้อนที่ผมต้มเอาไว้นั้นถูกสาดลงบนตัวของผม ตัวของผมแดงก่ำขึ้นมาทันที ผิวของผมถูกน้ำร้อนลวกจนพองไปหมด นึกไม่ถึงว่าบาโรจะทำแบบนี้กับผม แขนข้างซ้ายของผมที่กันน้ำทีแรก เมื่อเจอน้ำร้อนสาดใส่ เลยพแดงและพองมากกว่าที่อื่น ทุกการกระทำของผมถูกบาโรจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

     “อยากได้น้ำเย็นหรอ งั้นนายก็ต้องลงมือให้ดีกว่านี้!!”

     “อั่ก...ฮึก ฉันยอมทำทุกอย่างแล้ว ฮึก ขอฝักบัวเถอะนะบาโร” ผมอ้อนวอนขอร้องคนตรงหน้า

     “ดี! งั้นพรุ่งนี้นายก็แกล้งทำเป็นถูกจินยองสาดน้ำร้อนใส่ก็แล้วกัน รอยแผลพองที่เกิดจากน้ำร้อนนี่น่าจะเป็นพยานได้ดี เอาไปซะ! แล้วอาบน้ำไปเลยก็ได้นะ หึ” แล้วบาโรก็โยนฝักบัวให้ผม ก่อนจะเดินออกไป

     “ฮึก ฮือๆๆๆ ฮึก ฮึก ฮือๆๆๆ” แล้วปล่อยให้ผมจัดการกับตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ทุกครั้งที่น้ำไหลผ่านร่างกายของผม มันเจ็บแสบไปหมด แรงที่จะยืนก็แทบจะไม่มี ขยับแทบไม่ได้ เพราะความเจ็บปวดนั้นได้กลืนกินร่างกายของผมไปแล้ว แต่ผมไม่เข้าใจ...ว่าทำไมผมกับชินวูฮยองต้องมาเจอกับคนแบบบาโรด้วย ทำไมต้องมาเจอกับคนโหดร้ายแบบนี้ด้วย แล้วทำไม...ถึงได้เลิกรักคนเลวๆแบบนี้ไม่ได้สักทีนะ จะต้องอ่อนแอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ต้องทนอีกนานแค่ไหน...นายถึงจะรักฉันหรือไม่ก็ปล่อยฉันไปจากชีวิตของนายสักที...

 

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

     [Jinyoung talk]

“ตื่นได้แล้วนะไอ่เด็กขี้เซา...อ่าว ตื่นแล้วหรอ?” ผมเดินเข้ามาในห้องนอน ตั้งใจว่าจะเรียกให้ตื่นหลังจากที่ผมทำอาหารเช้าเสร็จ เมื่อวานเราแทบมองหน้ากันไม่ติด หลังจากนั้นกงชานก็ชิงนอนก่อนที่ผมจะได้ขอโทษเรื่องเมื่อวาน

                ผมเลยเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ต้องเดินเข้าไปหยิบกระดาษที่ติดอยู่บนชุดนักเรียนของผมที่ถูกแขนไว้ที่ประตูห้องนอน(จากด้านใน) แล้วเลยหยิบมันมาอ่าน

                ‘ผมออกไปแล้วนะครับ ไม่ต้องรอทานข้าวพร้อมผม

กลางวันนี้ผมก็ไม่ว่าง มีติวหนังสือกับเพื่อน

ไม่ต้องทำอาหารเพื่อนะครับ’

                นี่คงตั้งใจจะหลบหน้ากันสินะ หึ เป็นเพราะ ‘ตัวผมเอง’ ที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่กงชานหวังดีกับตัวผม ถ้าตัวผมได้เจอเขาก่อนที่จินยองตัวจริงจะได้เจอก็คงจะดี ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดที่กำลังหักหลังใครบางคนที่อยู่ในตัวผม แล้วผมก็จะได้ไม่ต้องหลอกและเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้แบบนี้ ผมอยาก...อยากให้เขารักที่ผมเป็นผม ไม่ใช่ร่างกายของใครคนอื่น...

     “นายอยากจะหลบหน้าฉันก็หลบไปเถอะ ตัวจริงของฉันมันน่าสนใจเสียที่ไหนกันล่ะ” ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในครัวแล้วลงมือทานอาหารฝีมือของผม แต่สูตรของใครบางคน อยากจะลืมก็ทำไม่ได้

     “ฉันไม่อยากให้นายกลับมา ฉันไม่อยากให้นายกลับมาอีกแล้ว ความจริงที่เคยได้มา นายเอากลับคืนไปเลยนะ!” ผมมองไปที่ยาของหมอ ก่อนจะตัดสินใจกินมันในที่สุด แน่นอนว่าผมไม่เคยกินมาก่อน แต่ดูท่าผม ‘จำเป็น’ ต้องใช้มันเสียล้วสิ

     “แล้วนายจะได้รู้สึกอย่างฉัน ว่าการที่เป็นตัวของตัวเองไม่ได้มันเป็นยังไง ความรู้สึกของคนที่กำลังถูกไล่มันเป็นยังไง แล้วทีนี้ฉันก็จะได้เป็นของตัวเองสักที ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมเป็นคนถูกไล่อีกแล้ว เพราะฉันจะไล่ตัวตนของนายออกแทน!!”

 

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “ฉันจะให้คนไปสาดน้ำใส่นาย และแน่นอนว่าน้ำอุ่น มันจะได้เนียนๆหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะ มันไม่ร้อนเท่าเมื่อวานหรอก หึ!” บาโรบอกแผนการให้ซานดึลฟัง ซานดึลก็ทำได้แต่พยักหน้าอย่างจำใจ ก่อนจะละสายตาไปมองที่อื่น คนที่เคยน่ามองที่สุด...วันกลับเป็นคนที่อยากเห็นหน้าน้อยที่สุด อยากจะย้อนเวลากลับไป...แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเวลาไหน เวลาที่ ‘นายยังไม่มีใคร’ หรือเวลาที่ ‘ใจฉันไม่มีนาย’ อยากจะรู้ว่าเวลาไหนกันแน่ที่หัวใจตัวเองต้องการ

     “จินยองเดินมานู้นแล้ว นายรีบๆไปที่ๆวางแผนไว้ได้แล้ว ส่วนแกก็หยิบน้ำแล้วตามไปเลย อย่าให้ใครเห็นนะเว้ย” เด็กใหม่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบถังน้ำแล้วเดินตามซานดึลไป

 

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

     [Jinyoung talk]

                ผมอยากจะรู้จริงๆเลยว่าจะรับมือกับเพื่อนสนิทของจินยองยังไง เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา ผมก็รู้แล้วว่ามันเฟค แต่ถ้าจะให้ผมไปจัดการก็คงไม่ได้ เพราะลึกๆแล้ว...ผมก็คงเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนของผมล่ะมั้ง หึ! คบศัตรูเป็นมิตร เป็นการกระทำที่โง่สิ้นดี แต่ก็ดีๆ เพราะเมื่อรู้ว่าเป็นศัตรูก็ดี ยิ่งอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งดี จะได้ใช้งานได้ง่ายหน่อย

     “ไง คุณประธานนักเรียน” แล้วจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงของคนที่คุ้นเคยดี...ซานดึล

     “ซ..ซานดึล??” ผมเสแสร้งถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าใคร ก่อนจะหันไปมองคนพูด...ซานดึล!!! เกิดอะไรขึ้นกับซานดึล? ทำไมทั้งแขนทั้งคอถึงแดงก่ำแล้วยังพองขนาดนั้น ไปทำอะไรมา?? “ก..เกิดอะไรขึ้นกับนายน่ะ”

     “หึ! ทั้งหมดนี่ก็เพราะนายนั้นแหละ! ถ้าไม่มีนายก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นายมันมารหัวใจ! คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านายก็อยากจะแก้แค้นกับสิ่งที่ฉันทำน่ะ!! ฉันมาก่อนนายตั้งนานแล้ว และฉันก็คงไม่ปล่อยให้คนที่มาที่หลังอย่างนายได้ของๆฉันไปหรอก นายจะได้รู้ว่ามารยาน่ะ เขาใช้กันยังไงให้ชนะอีกฝ่าย นายจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดของการที่กำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญซะบ้าง!!” ซานดึลพูดก่อนจะยกมือข้างที่แดงที่สุดขึ้น แล้วก็มีใครสักคนใส่หน้ากากถือถังน้ำมาก่อนที่จะสาดใส่ตัวซานดึลเต็ม ล้วซานดึลก็ค่อยๆร้องออกมา แล้วทรุดลงไปกับพื้น

     “อ๊ากก ร้อนๆๆ ฮึก อ๊ากก เจ็บ ฮึก ฮือๆๆ พอแล้ว พอแล้ว ฮือๆ” ซานดึลร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดังต่อหน้าผมที่กำลังอึ้งอยู่ ไอ่คนที่สาดก็วิ่งหนีไปโดยที่ทิ้งถังไว้ที่พื้นด้านหน้าผม นี่มัน...แผนของนายอย่างนั้นหรอ? นายเอาตัวเองเข้าแลกเลยงั้นหรอ?

     “ซานดึลฮยอง!!” ผมหันไปมองคนที่ส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าผม...กงชาน?

     “ฮือๆๆๆ นายทำแบบ ฮึก นี้ทำไมกัน ฮือๆ” ซานดึลยังคงคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น

     “ซานดึล!!” แล้วผมก็ได้ยินเสียงของบาโรตะโกนจากด้านหลังของผม

     “นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะ ทำไมซานดึลฮยองถึงเป็นแบบนี้” กงชานหันมาถามผม แล้วจะให้ผมตอบยังไงล่ะ?

     “เป็นอะไรมากไหมซานดึล! นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะจินยอง!” มันให้คนเอาน้ำมาสาดตัวมันที่แดงๆพองๆอยู่แล้ว...จะให้ผมพดอย่างนั้นหรือยังไงกัน? พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ

     “จินยองฮยอง!!!” เฮือก! เสียงที่กงชานเรียกชื่อผมมันทั้งหนักแน่นและดูกังวลมากเหลือเกิน เป็นห่วงเขามากงั้นใช่มั้ย? เป็นห่วงคนที่คิดจะทำลายชีวิตฉันใช่มั้ย?

     “แล้วทำไมไม่ถามคนที่โดนล่ะ ง่ายกว่าไหม?” ผมตอบกลับ

     “สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นน่ะซานดึล” บาโรหันไปถามซานดึล

     “ฮึก อย่าสนใจเลย มันไม่มีอะไรหรอก” ตอแหล!!

     “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ! ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กัน!!” บาโรตวาดใส่ซานดึลจนซานดึลสะดุ้ง ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปกอดกงชานอย่างแน่นแล้วส่ายหน้าไปมา

แปร๊บ! ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้

     “บอกมาเถอะครับซานดึลฮยอง” กงชานจ้องเข้าไปในดวงตาของซานดึล

     “ฮึก ฉันผิดเอง ฮือๆ อย่าโทษใครเลยนะ ฮึก จินยองเขาไม่ผิดหรอก”!!! ป้ายความผิดมาให้ผมอย่างนั้นหรอ? ผมมองบุคคลตรงหน้าอย่างเครียดแค้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะบาโรกับกงชานอยู่ตรงนั้น

                หลังจากที่ซานดึลเอ่ยชื่อของผมออกไป บาโรกับกงชานก็องหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่ผมคงผิดมากสินะ ผิดมากๆกับการที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย

     “ทำไม? ทำแบบนี้ทำไมกัน!!” บาโรเดินเข้าบีบหัวไหล่ของผม ก่อนจะขย่ำอย่างแรงจนตัวของผมขยับไปตามแรง ตัวตาของบาโรดูเจ็บปวด...เพราะเห็นซานดึลเจ็บตัวหรือเพราะซานดึลบอกว่าผมเป็นคนทำผมก็ไม่รู้ น้ำใสๆค่อยๆไหลลงจากดวงตาของบาโร...คนที่ผมรัก

     “บาโร...ฉันไม่ด...”

     “หลักฐานขนาดนี้แล้วฮยองยังจะปฏิเสธอีกหรอครับ? นี่ทำเกินไปแล้วนะครับ ทำไมต้องรุนแรงถึงขนาดนี้ด้วย!” ผมหันไปมองกงชานอย่างไม่เข้าใจ ทำไมไม่มีใครเชื่อผมเลย ผมดูร้ายมากทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มเลยเนี่ยนะ ผมดูเลวมากๆทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร ทำไมคนข้างตัวผมถึงทำตัวเหมือนไม่รู้จักตัวผมเลยขนาดนี้ ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแท้ๆ แล้วมั่นใจได้ยังไงว่าสิ่งที่ซานดึลพูดนั้นมันถูก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!!! ...มันไม่ใช่อย่างนั้น...เฮือก! นายอีกแล้วหรอ! นี่ทุกคนกำลังเกลียดผมรวมถึงตัวผมด้วยอย่างนั้นหรอ! ผมไม่สมควรอยู่บนโลกนี้ใช่มั้ย!!! ถ้าไม่อยากให้ผมอยู่เป็นคนดี...ผมก็เลวให้สมใจอยาก!!!!!

 

:*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

 

 

 

ฝากนิยายผมด้วยนะคับ

นิยายย้ายมาจากเด็กดี

เขียนชื่อเรื่องค้นหาดูได้คับ

ฝากติดตามเพจด้วยนะคับ

ลิ้งอยู่ที่บล็อคผม ^^