Because of you เพราะนายฉันถึงเป็นแบบนี้

 

Chapter 2

 

     “บาโร...ตื่นสิ บาโรจะสายแล้วนะ” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของซานดึลแน่นอน เพราะซานดึลจะไม่เรียกเขาแบบนี้อย่างแน่นอน สัญญาของเขาที่ให้ไป ร่างบางต้องทำตามที่เขาบอก ไม่งั้นสัญญาเป็นอันยกเลิก และร่างบางคงเกิดปัญหาอย่างแน่นอน แล้วใครกันล่ะที่เข้ามาอยู่ในห้องของเขาถ้าไม่ใช่...ซานดึล

     “เฮ้ย! นาย...ชินวูฮยองสวัสดีครับ - -^ ฮยองเข้ามาได้ไงอ่ะ” บาโรทำหน้าแบบเซ็งโลกมาล้านปี อาการเซ็งโลกกลับมาหาบาโรอีกครั้งนึง เนื่องจากคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้านิ่ง

     “ซานดึลให้เข้ามาน่ะ แล้วจินยองก็ส่งให้ฉันมาปลุกนายทุกวันไม่ใช่รึไง...แล้วเรื่องซานดึลน่ะ อยากจะเล่นงานอะไรก็ลงมาที่ฉันเถอะ ถึงแม้ฉันจะไม่มีเงินมาคืน แต่นายก็เลิกใช้น้องฉันเป็นเครื่องมือเถอะ...” ไม่ทันที่ชินวูจะพูดจบ บาโรก็แทรกขึ้นอย่างรำคาญคนตรงหน้า นึกเซ็งที่จินยองส่งคนๆนี้มาปลุกเขาทุกวันๆ แต่อย่างงั้นก็เถอะ เขาก็ไม่เคยชินซักที

     “พูดเรื่องเดิมๆไม่เบื่อบ้างรึไงชินวูฮยอง ผมก็ไม่เคยทำตามที่ฮยองต้องการอยู่แล้ว จะตื้ออะไรนักหนา” บาโรลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะไปทำธุระส่วนตัว

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “ซานดึลไปไหน...” บาโรเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ซึ่งคนตัวโตได้ยินจนชินซะแล้ว

     “ซานดึลมีประชุมชมรมตอนเช้า...บาโร นายให้ฉันเล่นละครเหมือนไม่รู้ว่านายกับน้องฉันมีสัญญาไปทำไม เมื่อวานก็ทีนึงแล้ว ก่อนเข้าไปฉันยังได้ยินเสียงพวกนายพูดกันดีๆอยู่เลยแท้ๆ นายจะเล่นละครไปถึงไหนกัน...” ก่อนที่ชินวูจะร่ายยาว บาโรก็ขัดขึ้นอย่างอารมณ์เสียอีกครั้ง

     “แล้วจะทำไมล่ะ ซานดึลเป็นของดีเชียวนะ ที่จะใช้เป็นเครื่องมือ นายเลิกซักฉันสักที มันไม่มีประโยชน์หรอนะ” บาโรเอ่ยอย่างเย็นชา ชินวูก็ได้แต่อดทนกับคำพูดเหล่านั้น แม้จะยากที่ต้องอดทนกับมันก็ตาม แต่เขาก็ต้องจำใจอดทนกับมัน แหละไดด้แต่คิดด่าทอตัวเอง ที่ทำให้น้องสุดน่ารักของเขาต้องถูกใช้เป็นเครื่องมือ

     “นายใช้ฉันแทนไม่ได้หรอ ฉันยอมทุกอย่างเลย...แต่ขออย่างเดียว อย่ายุ่งกับซานดึลก็พอ” ชินวูก็ได้แต่อ้อนวอนคนตรงหน้าที่ไม่เคยสนใจคำพูดของเขา

     “ฮยองดูสภาพของฮยองก่อนเถอะ เด็กเรียน แทบไม่สนใจความรัก...ไม่สิ ดันมารักคนเดียวกับที่ผมรัก! ผมไม่ปล่อยให้ฮยองมีความสุขแน่ ถ้าฮยองคิดจะแย่งคนที่ควรเป็นของผม!” บาโรป่าวประกาศออกไปอย่างเหลืออด โกรธที่มารักคนเดียวกัน กลัวจะแย่งคนๆนั้นไป

     “ถึงฉันจะรัก...แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะให้เขาเป็นของฉัน เพราะเขาน่ะ...ควรเป็นของคนๆนั้น ไม่ใช่นาย!!! นายก็แค่ใส่ความ ใช้ซานดึลเป็นตัวช่วย! นายมันเลว!” ชินวูพูดออกมาอย่างเหลืออดเหมือนกัน การกระทำของคนตรงหน้ามันเลวเกินกว่าที่เขาจะรับได้ ถ้าเขาไม่คิดผิดเลือกทางเลือกนี้ เขากับซานดึลก็คงไม่ต้องมาทนกับคนเลวแบบบาโร แต่ตอนนี้เขากับน้องก็อาจจะไม่ได้อยู่บนโลกแล้วก็ได้ ถ้าไม่มีบาโร ทางเลือกหนึ่งก็ตายอย่างทรมาน แต่อีกทางเลือกหนึ่งก็เหมือนกับตายทั้งเป็น แล้วจะให้เขาเลือกอะไรล่ะ?

     “ถ้าชินวูฮยองยังไม่หุบปาก...ผมจะเลวกับซานดึลยิ่งกว่านี้แน่!!!” ว่าแล้วบาโรก็เดินผ่านคนตัวโตไปอย่างอารมณ์ เพราะขนาดซานดึลยังไม่กล้าพูดกับเขาแบบนี้เลย ยอมไม่ได้...คนอย่างบาโรไม่ยอมให้ใครมาเถียงเขาแบบนี้แล้วจากไปอย่างแน่นอน!!!

     ชินวูฮยองของนายผิดเองนะ...ช่วยไม่ได้

     “ฉันขอโทษ...นั้นนายจะไปไหนน่ะ!” ชินวูที่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นพูดเยอะเกินไปแล้ว จึงเอ่ยขอโทษแต่บาโรก็ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ให้คำตอบ แล้วเขาจะยืนอยู่ทำไมล่ะ

     นายอย่าทำอะไรน้องฉันนะ...บาโร!!!

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “จินยองฮยองคร๊าบ!!! ตื่นได้แล้วน้า เดี๋ยวก็ไปสายหรอก...เอ่อ...ถ้าฮยองไปสายจะถูกทำโทษไหมน้า ฮ่าๆๆ” กงชานปลุกร่างเล็กบนเตียง ก่อนจะพูดกับตัวเองอย่างขำๆ

     “จินยองฮยอง...อ๋า” กงชานที่กำลังโน้มตัวไปปลุกก็ร้องขึ้นมา เพราะคนที่นอนแน่นิ่งมานานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากอดเขาจนแน่น จะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไงล่ะ ในเมื่อร่างบางตรงหน้านี้เหมือนกำลังหวาดกลัว ตัวสั่นไปหมด ใบหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ

     “จินยองฮยอง...เป็นอะไรไปครับ ฝันร้ายหรอ” กงชานล้มตัวลงไปนั่งข้างๆ ก่อนจะจับคางของจินยองให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา จินยองที่ยังหวาดกลัวไม่หายก็ได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ ใบหน้าของจินยองตอนนี้เลอะไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด

     “เล่าให้ผมฟังได้ไหมฮะ?” กงชานสบตาจินยองด้วยความอ่อนโยน จนจินยองเผลอเล่าเรื่องในความฝันให้ฟัง ทั้งที่ปกติมีคนรู้แค่ 5 คน นั้นก็คอพ่อของเขา ซานดึล บาโร ชินวู และตัวของเขาเอง

     “ฉันฝัน...ว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว...ฮึก สีขาวอีกแล้ว มันเงียบ...ฉันอยู่คนเดียวที่นั้น...ฮึก แล้วซานดึลก็โผล่มา...บอกว่าฉันเป็นคนบอกเขา...ว่าฉันชอบบาโร...ฮึก แต่ฉันกลับจำอะไรไม่ได้เลย...แต่ฉันได้ยินเสียง...ฮึก เสียงของใครไม่รู้เรียกฉัน แล้วกำลังจะจากไป...ฮึก ฮือๆๆ ฉันกลัว กลัวว่าคนๆนั้นจะสำคัญกับฉัน ฮือๆๆ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย ฮึก ฉันกลัว...ยา...ของยาฉันหน่อย...” จินยองที่เล่าความฝันออกไป ก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าตัวเขามีอาการเช่นนี้ก็ควรจะทานยาซะ แล้วลืมมันไป กงชานลืมเอายากับน้ำมาให้จินยองทันที

     “ผมอยู่กับฮยองไงครับJ ฮยองยังมีผมนะ ถึงแม้ฮยองจะจำอะไรไม่ได้...ถึงแม้ซานดึลฮยองจะพูดแบบนั้นก็ตาม...ผมเชื่อว่าฮยองจะต้องจำได้แน่ๆครับJ” กงชานยิ้มหวานให้คนตรงหน้า จนจินยองได้สติว่าคนที่เล่าไปนั้นไม่ใช่บาโรหรือซานดึล

     “นะ...นาย ไม่ใช่ซานดึลนี่นา ทะ...ทำไม นั้นสินะ ลืมไปว่านายจะมาอยู่ด้วย...นี่ฉันพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ย!!! เอาเป็นว่านายอย่าใส่ใจเลยนะ เรื่องที่ฉันพูดออกไป...ฉันคงจะละเมอเอง ฉันไปเข้าห้องน้ำล่ะ” จินยองรีบปาดน้ำตาของตัวเอง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

     “ฮยองจำผมไม่ได้จริงๆสินะ หึ! ฮยองใจร้ายมากนะ...ใจร้ายมาโดยตลอด ฮยองไม่ได้รักบาโรสักหน่อย เพราะฮยองไม่มีหัวใจ...ฮยองไม่เคยรักใครจริง!” กงชานเอ่ยกับตัวเองอย่างโกรธแค้น ว่าทำไมคนตรงหน้าถึงใจร้ายกับเขาได้ตลอดเวลา ลืมเขาได้...ทั้งที่เขาไม่เคยลืมจินยองเลย!!!

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “ประชุมเสร็จซักทีนะ เฮ้อ... ทำไมมันช่างเหนื่อยเช่นนี้” ซานดึลบ่นกับตัวเอง เมื่อวานแสดงละครตบตาฮยองสุดที่รักของเขาไป จนต้องมานั่งเครียดอยู่คนเดียวอย่างนี้

     ฮยองจะโกรธเขาไหมน้า...ถ้ารู้ว่าเขาทำเพื่อชินวูฮยองของเค้า T^T

     “ซานดึลลี่...คิดถึ๊งคิดถึง มีประชุมตอนเช้าก็ไม่บอก ถ้าเค้าหิวตายไปจะทำยังไง รู้ไหม! ว่าหิวมากเลยอ่า...แหะๆ ไปกินข้าวกันนะๆ” บาโรที่จู่ๆก็วิ่งมากอดคนตัวเล็ก ทำให้อีกฝ่ายตัวแข็งทื่อ

     นายทำแบบนี้ทำไมบาโร ฉันพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาแล้วแท้ๆ ที่จะไม่ให้รักคนเลวร้ายแบบนาย แต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้ อย่าทำแบบนี้เลย...ถ้านายไม่ได้รักกัน และเห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือ

     “ซานดึล!!! บาโร!!! ไปกินข้าวกันๆ” แล้วเสียงเทวดารูปหล่อ (- -‘ ) อย่างชินวูก็ดังขึ้น พร้อมแย่งชิงซานดึลมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็ว จนบาโรมองตาเป็นมันด้วยความโกรธแค้นแต่ก็ต้องรีบกลับมาทำหน้าดีใจ เพราะไม่อยากให้ซานดึลรู้ว่าชินวูพยายามกันเขาออกจากซานดึล

     “ชินวูฮยอง!!! ไปสิฮะ ปล่อยให้บาโรหิวตายอยู่ตรงนี้เนี่ยแหละ แบร่ ;P” แล้วซานดึลก็รีบคว้าแขนฮยองของตนไปโรงอาหารอย่างรวดเร็ว โดยมีบาโรวิ่งตามมาติดๆ

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “กงชาน...มีไรกินบ้างอ่ะ” จินยองที่เพิ่งทำธุระของตัวเองเสร็จก็ออกมาถามด้วยความหิว แต่เขากลับไม่เห็นวี่แววของกงชานเลยแม้แต่น้อย

     “แบร่!!!” แล้วจู่ๆกงชานก็กระโดดมาเกาะหลังจินยองที่เป็นคนกลัวผีอย่างมาก ทำให้จินยองเผลอหันกลับไปถีบอย่างช่วยไม่ได้

ผลัก!

     “โอ๊ย!...ฮยองอ่ะ ถีบมาได้เนอะ ทั้งที่ตั้งใจทำขนมปังกิมจิเอาไว้ให้แท้ๆเลย” กงชานพูดพร้อมเอามือกุมท้องน้อยตัวเอง ดีนะที่ร่างบางเถอะสูงหน่อย ไม่งั้นเขาคงจะเจ็บมากกว่านี้

     “กะ...ก็ใครให้นายมาทำให้ฉันตกใจล่ะ! ฉันกลัวผีนี่นา เอาๆ ขอโทษๆ ไปกินข้าวกัน” จินยองยื่นมือไปให้กงชานที่นั่งอยู่กับพื้น

     “ผมไม่โกรธหรอกฮะ ไปกินข้าวกันJ” แล้วกงชานก็ยื่นมือไปจับ ก่อนจะสปริงตัวขึ้นไป

     “ไปไป๊ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก วันนี้มีตรวจโรงเรียนด้วย” จินยองไล่กงชานที่ยังจับมือไม่ปล่อย

     “ได้ฮะ แต่...ฮยองต้องให้ผมทำฮยองคืนก่อนสิ” กงชานยังคงทวงคนตัวเล็กที่ฉีกยิ้มเล็กน้อย

     “ไหนว่าไม่โกรธไงล่ะ แหะๆ” จินยองก็ยังคงฉีกยิ้มน้อยๆ ให้กำลังใจตัวเอง

     “ก็ไม่ได้โกรธครับ แต่อยากเอาคืนอ่ะ” แล้วกงชานก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มคนตัวเล็กอย่างไม่ทันตั้งตัว จินยองรีบเอามือขึ้นมากุมหน้าตัวเอง ที่ข้างขวาของตน โดยที่ไม่รู้ว่าตนนั้นหน้าแดงมากขนาดไหน

     “ฮ่าๆๆ ถือว่าหายกันแล้วนะครับJ หน้าแดงใหญ่เลย ไม่สบายรึเปล่าครับ หรือเมื่อคืนผมกอดฮยองหลวมไปหรอกฮะ ถึงได้ไม่อุ่นพอ” กงชานที่ตีหน้าซื่อถามออกไป ก็เป็นยาชั้นดีที่ทำให้จินยองหน้าแดงขึ้นไปอีก ยาแกล้งคนขนาดดี จินยองคงเจออีกหลายชุดแน่ๆ

   “พอเลยๆ เมื่อวานฉันยังไม่ได้ลงโทษเลยนะ กล้าดียังไงมานอนเตียงฉัน แถมยัง...นายรู้ตัวด้วยหรอ” จินยองถามออกมาอย่างงง เมื่อวานมันหลับเป็นตายเลยนี่นา

     “ก็ผมได้กลิ่นหอมนี่ครับ เลยรู้ว่าเป็นจินยองกี้ฮยองJ” กงชานที่ทำหน้าซื่อเอ่ยออกไป ทำให้จินยองพูดไม่ออกเลยทันที

     “พอๆ ไปกินข้าวเถอะ -////-^” จินยองพูดจบก็ลากกงชานไปด้วย

     “คร๊าบๆJ” แล้วกงชานก็ลอบยิ้มอย่างมีความสุข...จอมปลอม

     “จะว่าไป...เมื้อกี้ฉันรู้สึกเหมือนเดจาวูเลยอ่ะ ทั้งที่นายแกล้งฉันอย่างนั้นเป็นครั้งแรก... แต่มันเหมือนเคยเกิดขึ้นแล้ว แปลกดีเนอะ ฮ่าๆๆ” จินยองที่หัวเราะอย่างคนไม่รู้อะไร ทำให้คนที่รู้ทำหน้าไม่ถูก เพราะเขาตั้งใจทำให้เหมือนกับอดีตเมื่อ 3 ปีที่แล้ว...

     “J” รอยยิ้มจอมปลอมก็ยังคงติดอยู่บนใบหน้าของกงชานต่อไป...

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “อ้ามมมม...อร่อยไหมซานดึลลี่ของบาโร” บาโรพูดขึ้นหลังจากที่ป้อนข้าวคนตรงหน้าไปหนึ่งคำ

     “อร่อย...เหมือนเมื่อวานเลย ป้าอุลนานี่ทำอาหารเก่งมากเลยเนอะชินวูฮยอง” ซานดึลหันไปถามคนที่กำลังยัดอาหารเข้าปากอย่างเร่งรีบ

     ทำไมฮยองตรูถึงได้รั่วแบบนี้นะ TTwTT

     “ช่ายๆ อร่อยเหมือนเดิมทุกวันเลย หง่ำๆ บาโรนายมาป้อนฉันบ้างก็ได้นะ ซานดึลมันกินเองได้” ว่าแล้วชินวูก็จับข้อมือของบาโรที่กำลังป้อนอยู่มายัดใส่ปากตัวเอง

     เกือบลืมน้องชายสุดที่รักไปแล้วไหมล่ะ ถ้าไม่ทักนี่ลืมจริงๆด้วยนะเนี่ย บาโรนายมันร้ายจริงๆ เอาอาหารมาล่อกันได้ ไม่ได้ผลหรอกเฟ้ย!!! เฮ๊ย! นั้นมันเค้กนี่นา น่ากินจังเลย

     “ผมสั่งเค้กมาให้ฮยองทานน่ะครับ ซานดึลอิ่มแล้วเราก็ไปกันเถอะ” แล้วบาโรก็ลากคนตัวเล็กออกไปทันที โดยที่ชินวูจ้องเค้กตาเป็นมัน แล้วโบกมือบ๊ายบายอย่างไม่ได้ละสายตาไปจากเค้กเลยสักนิดเดียว

     ฮยองงง!!! มาช่วยผมก่อนเด้!!!

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

     “นายทำผิดกฏข้อที่ 41 แหกปากน่ารำคาญ 13 ทำตัวน่ารำคาญ ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบ แล้วไปรายงานตัวที่ห้องอาจารย์ใหญ่ซะ! นายคนนั้นด้วย! มานี่สิ” กงชานมองจินยองที่ความจำแสนจะดีขนาดจำกฏ 40 กว่าข้อได้ โดยที่ไม่ได้จด กำลังทำโทษคนที่ผิดกฏอย่างสนุก

     พวกนายนิสัยเสียจริงๆ ผิดกฏกันได้ทุกวัน

     “จะมากรี๊ดทำไมให้แสบแก้วหู ผิดกฏข้อที่...” คนตัวเล็กยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆจนกงชานตัดสินใจลากคนตัวเล็กไปตรวจโรงเรียนของจริง

     “โว๊ยยย!!! จะลากมาทำไมล่ะฟร่ะ ฉันกำลังทำโทษอยู่เลยนะ มีอีกหลายคนที่ต้องทำโทษแท้ๆ” จินยองทำหน้าเซ็งจิต แล้วพยายามแกะมือของกงชานที่จับมือของตนอยู่ออก

     “ก็ผมรู้ว่าฮยองไม่อยากให้คนอื่นมากรี๊ดผมใช่ไหมล่ะครับJ ผมรู้หรอกน่า” กงชานยิ้มละลายหัวใจสาว เอ๊ย ยิ้มละลายหัวใจใครหลายคน ซึ่งก็ใช้กับจินยองได้เหมือนกัน

     เฮ้ยๆๆ ทำไมหัวใจมันกระตุกว่ะเนี่ย

     “หึหึหึ ช่างน่าสงสาร เด็กน้อย...” จินยองพูดพร้อมลอบยิ้มที่มุมปาก

     “จินยองกี้ฮยอง...เด็กน้อย...หรือว่าฮยองจะ...” กงชานที่เอ่ยคำพูดออกมาไม่ถูกเพราะคิดว่าจินยองอาจจะจำอะไรขึ้นมาได้เร็วกว่าที่เขาคิดไว้

     “ฉันจะอะไร! นายนี่มันจริงๆเลย จะบอกว่าฉันน่ะรักนายสินะ เด็กน้อยเอ๋ย ฉันไม่ชอบเด็กหรอกนะ จำเอาไว้ ฮ่าๆๆ แค่ไม่ชอบให้ใครมากรี๊ดๆๆใกล้ๆเท่านั้นเอง แบร่! ฉันไม่รักนายหรอก บู๊ๆๆ” จินยองแลบลิ้น แล้วค่อยส่งเสียงเยาะเย้ยตามหลัง ทำให้กงชานอึ้งไปเพราะความโมเอะ เอ๊ย ความเครียด นึกว่าร่างเล็กจะจำเขาได้

     “จินนี่!!!!! จินนี่ของซานดึลลี่มาอยู่ที่นี่เองหรอ อ๊ะ นั้นมันนายคนนั้นนี่นา มาด้วยกันหรอ” ซานดึลที่วิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วทิ้งบาโรให้วิ่งตามมาจนหอบเล็กน้อย

     “อืม หมอนี่ตามฉันมาด้วยน่ะ รำคาญชะมัด มีแต่คนกรี๊ดมัน เหอะ” จินยองเหลือบสายตาโหดๆไปให้กงชานอย่างช่วยไม่ได้ แต่ดูเหมือนกงชานจะไม่สะทบสะท้านเลยสักนิดเดียว

     “นี่ๆ บาโร นี่ไงคนที่ทำให้จินยองหวั่นไหวจนหน้าแดงอ่ะ ชื่ออะไรอ่ะนายน่ะ” ซาลดึลชี้นิ้วไปที่กงชาน

     “ไอ่หน้าไหนนะ เหี้_ นั้นมัน...หรือว่า...กะ..กงชานชิค!!!!” บาโรที่ตกใจจนตาแทบถล่นออกจากเบ้า ทำเอาจินยองและซานดึลตกใจตามๆกันไป ส่วนกงชานก็ยิ้มมาให้บาโรอย่างน่ารัก(?) เยือกเย็น

     “อ้าว รู้จักกันด้วยหรอบาโร กงชาน” จินยองเอ่ยขึ้นอย่างงง

     “อ่อ...คงจะอย่างนั้นมั้ง ไม่มีวันลืมได้เลยล่ะ นายมาทำอะไรที่นี่ มาที่นี่ได้ยังไง ตั้งใจจะทำอะไร” บาโรตีหน้าเข้มถามกงชานไปทันที

     “ครับJ บาโรฮยองรู้จักดีเลยล่ะ เพราะเขาก็เป็น 1 ในสาเหตุที่ผมอย่างอยู่ที่นี่ ผมเพิ่งจะสามารถออกจากสถานที่ๆบาโรฮยองก็รู้ดี แล้วก็แค่แวะมาเอาของๆผมคืน...ก็เท่านั้นเองครับ” กงชานยิ้มให้บาโร แต่กลับกัน บาโรกำลังเครียดเกี่ยวกับเรื่องในอดีต

     “นาย...เขาไม่ใช่ของๆนาย!!! นายก็น่าจะรู้ดีแก่ใจนี่นา!!! ที่นายเป็นแบบนั้นก็เพราะ...!!!” บาโรโวยวายเสียงดัง ไม่ยอมรับกับสิ่งที่กงชานพูดออกมา

     “เพราะใครครับ!!!! ผมเป็นแบบนั้นเพราะใคร!!!! เพราะเขากับบาโรฮยองไม่ใช่รึไงครับ!!!!” กงชานที่เงียบสงบมานานก็เริ่มโวยวายขึ้นมา

     “ฮึก...ฉัน..เพราะนายนั้นแหละ ถ้านายไม่ไปยุ่งกับ...เอ่อ..กับเขาตอนแรก เรื่องมันคงไม่บานปลายไปถึงขนาดนี้หรอก เขาควรจะเป็นของฉัน!!! ถ้าเขาไม่เผลอ...ไปรักนาย!!!” บาโรน้ำตาเอ่อคลอเมื่อนึกถึงอดีต

     “...เขาเผลอรักผม? ไม่สิ เขาหลอกว่ารักผมต่างหาก เพราะพวกฮยองนั้นแหละ ไม่งั้นผมคงไม่ต้องออกจาก...ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ผมแค่ต้องการของๆผมคืน” คำพูดแต่ล่ะคำที่กงชานและบาโรเอ่ยออกมา ทำให้จินยองและซานดึลงงตามๆกันไป

     “เอ่อ...พวกนายพูดเรื่องอะไรกันน่ะ พวกนายเป็นศัตรูกันหรอ? ฉันกับจินยองงงไปหมดแล้วนะ” ซานดึลกระพิบตาปริบๆ ให้จินยองเหมือนขอตัวช่วย

     “นั้นสิ ฉันเองก็งงไปหมดแล้ว สรุปคืออะไรกันแน่ กงชานต้องการอะไร ฉันหมายถึงของๆนายอ่ะ แล้วบาโรไปทำอะไรให้กงชาน แล้วเขาอีกคนคือใคร งงโว๊ยยยยยย!!!!!” จินยองตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย

     “เอ่อ...คือฉันเคยทำตัวไม่ดีกับกงชานน่ะ เลยกลัวว่า...เขาจะกลับมาเพื่อแก้แค้น แล้วเขาอีกคนก็..ฉัน..ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ มันนานมาแล้ว” บาโรหลบสายตาของจินยอง

     “ครับ มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอามากๆเลยซะด้วย และผมกลับมาเพื่อเอาของๆผมคืน แล้วของๆผมก็คือหัวใจที่ผมให้เขาไป ส่วนเขาอีกคนน่ะ...ผมจำได้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ” กงชานจับจ้องไปที่จินยองอย่างมีความหมาย ที่จินยองแปลไม่ออกนอกจากบาโร

     “แล้วเขาคนนั้นคือใครล่ะ แล้วบาโรทำอะไรให้นาย?” จินยองยังคงถามต่อ จนบาโรหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ

     “เขา..เขาจากไปแล้ว ฉันบอกนายไม่ได้ ขอโทษนะ กงชานชิค ฉันขอคุยด้วยหน่อยนะ” ว่าแล้วบาโรก็เดินไปรอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

     “งั้นเดี๋ยวผมมานะฮะ” แล้วกงชานก็เดินตามบาโรไป

     “อ่าว ไปกันหมดแล้ว แล้วพวกเราจะรู้เรื่องไหมเนี่ย” จินยองบ่นพึมพำแล้วหันไปหาซานดึล

     “ผมก็ไม่รู้สิฮะจินยองฮยอง สะ..สายตาอย่างนั้นมันน่ากลัวนะคร๊าบบ T[]T!!!” ซานดึลก็โดนสายตาของจินยองยิงคำถามใส่

     “นายต้องรู้อะไรแน่ๆ” จินยองเดินเข้าไปใกล้ๆซานดึลที่ทำหน้าจะร้องไห้เต็มทน

     “ซานดึลลี่!!! ฮยองมาละ..ละ...จินยอง!!!! นายจะทำอะไรน้องฉันห๊า!!” ชินวูที่เพิ่งรู้ว่าตัวถูกหลอกล่อก็รีบตามน้องชายตัวเองมาทันที แต่ก็มาเห็นจินยองกับซานดึลในสภาพ...เอิ่ม...จิ้นสุดๆ ขนาดกงชาน บาโร หึงได้เลยทีเดียว

     หรือว่า...ดึลลี่น้องฉันจะเสร็จเจ้าจินนี่ไปซะแล้วว ม๊ายยยจินนี่ของช๊านนน เอ๊ย ดึลลี่ของช๊านนน ม๊ายน้าทั้งสองโค๊นนนน เลือกเสียใจไม่ถูกเว๊ยยย

     “ฮยอง!!! ช่วยผมด้วยย จินยองจะฆ่าผมอ่า T[]T!!!” ซานดึลลืมวิ่งออกใต้แขนของจินยองที่เอายันกำแพงเอาไว้อยู่

     “ซานดึลทำอะไรจินยองน่ะ!” ชินวูรีบเขย่าซานดึลทันทีที่ซานดึลวิ่งเข้ามา

     “ผะ..ผมไม่ดะ..ได้ทำอะระ..ไรสักนะ..หน่อย @[]@!!” ซานดึลพูดอึกอักเพราะแรงสั่นของชินวูพี่หมีของเรานั้นเอง = =^

     “นายพูดอะไรฮยองฟังไม่รู้เรื่องงงง!!” ชินวูยังคงเขย่าอยู่เหมือนเดิม จนจินยองต้องเข้ามาห้ามก่อนที่ซานดึลจะตายไปโดยที่เขาไม่ได้ข้อมูลอะไร (คนดีมากกก = =^)

     “เอ่อ ชินวู ชินวู ฉันเป็นคนจะทำอะไรน้องแกเองแหละ ปล่อยซานดึลก่อนมันจะตายเถอะ = =’ ” จินยองเอ่ยก่อนจะดึงซานดึลมาอยู่ข้างๆตัว

     “อ่าวหรอกหรอ ค่อยยังชั่วหน่อย เฮ้ย!!! จินยองงงง นายทำอะไรน้องช๊านนน T[]T!!” ชินวูเปลี่ยนมาเขย่าจินยองแทนจนซานดึลต้องช่วยก่อนที่จินยองจะถูกฆ่าแทนเขา

     “ชินวูฮยองงงงง อย่าฆ่าจินยองงน้า TT[]TT!!” ซานดึลดึงจินยองออกมาเขยิบออกห่างจากชินวูเพื่อความปลอยภัยของทั้งคู่

     “นายจะฆ่าฉันรึไงไอ่จุก >[]<!!!” จินยองรีบโวยวายหลังจากได้พักหายใจ

     “ฉะ..ฉันขอโทษ (.__. ) คือฉันแค่ตกใจอ่ะ” ชินวูก้มหน้าก้มตาขอโทษหลังจากที่สติเข้าร่าง(?)

     “นี่คือตกใจสินะ ถ้าแกโกรธฉันคงถูกปืนจ่อขมับเลยสินะ = =^ไอ่จุกนี่นิ...บลา...บลา...บลา...” แล้วจินยองพล่ามยาวต่อไปเรื่อยๆ จนซานดึลแอบเอาไอพอดมาเสียบหูอย่างเนียนๆ แล้วเร่งเสียงให้ดังขึ้น แล้วมองดูพี่ชายของตนอย่างสมเพช เอ๊ย สงสารขึ้นมา

     ขอโทษนะฮะฮยอง ผมขอเอาคืนสักหน่อยเถอะ ที่ปล่อยให้เจ้าแฮมบาโร่นั้นลากผมไป -^-

     “จะ...จินยอง ฉันขอโทษน้า แง้ TT[]TT!! ต่อไปนี้จะไม่ทำบ้าๆแบบนั้นอีกแว้ววว” ชินวูเอ่ยออกมาอย่างทรมานจิตใจ เขาไม่อยากถูกบ่นโดยคนตัวเล็กคนนี้นี่นา เขายังไม่อยากเป็นตาแก่หูตึงสักหน่อย

     “เฮ้อ...เอาเถอะๆ แล้วไอ่ 2 ตัว เอ๊ย 2 คนนั้นมันไปตายที่ไหนแล้วว่ะเนี่ย!! - -^” จินยองที่บ่นจนพอใจก็เริ่มส่องหา 2 คนที่หายไปอย่างกับไปกดกัน เอ๊ย ไปคุยกันทีเป็นชั่วโมงๆ =__=’ เดี๋ยวเกิดบาชาน หรือกงโร ขึ้นมาจะแย่เอา ไม่ไหวๆ

    แกปล่อยให้ฉันหวั่นไหวแล้วลูบหลังเรอะ! ที่ไทยเขาใช้คำนี้เปล่าว่ะ? ช่างมันเถอะ ฉันถูกเสมอ ฮ่าๆๆ

     “เอ่อ...จินยองยิ้มน่ากลัวยังเลยนะฮะชินวูฮยอง หรือว่าจินยองสติไม่เหลือแล้ว O[]O!! เพราะฮยองแท้ๆเลยอ่า!!! จินยองไม่น้า TT[]TT” และแล้วชินวูก็รู้ว่ากรรมมีจริง และติดจรวดซะด้วย ทำอะไรให้เขาไว้เขาก็มาเอาคืน ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ชินยูจะไปแก้เคล็ดพรุ่งนี้แน่ๆ สัญญากับทุกคนเลย!!! เพราะบัดนี้ชินวูใกล้ตายคามือซานดึลที่เขย่าร่างชินวูคนจะแยกร่าง แยกชิ้นส่วนได้อยู่แล้ว

     ไม่น่าล่ะ จินนี่ของฉันถึงได้โกรธจนบ่นเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั้น ฉันรู้ซึ้งแล้วจร้า!!!

จิ๊กๆ จิ๊กๆ แรงสะกิดที่ไหล่ของซานดึลทำให้เจ้าตัวหันไปมอง

     “จะฆ่าชินวูหรอ - -‘ ” จินยองถามอย่างเบาๆ จนซานดึลคิดว่าทำให้จินยองกลัว แต่...

     “ใช่แล้วล่ะ -__,-+” ซานดึลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่ทำให้จินยองกลัว แต่...

     “ฉันร่วมด้วยนะ” จินยองแค่อยากฆ่าชินวูเป็นเพื่อนต่างหาก ฮ่าๆๆ

     “ไม่ถามฉันหน่อยหรอ...ว่ายินยอมไหม T[]T” ชินวูเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

     “ทำอะไรอยู่น่ะฮะ? แล้วนี่เพื่อนจินยองฮยองหรอฮะ?” กงชานที่เดินมาอยู่ตรงๆสักครู่ก็สังเกตุว่าตอนนี้ไม่มีใครเห็นเขากับบาโรเลย ก็เลยเอ่ยทักขึ้น และนั้นก็ทำให้ชินวูซึ้งในน้ำใจ ยินยอมยกจินยองให้ไปเลย เอ๊ย จะเป็นพี่ชายให้เลย มีปัญหาบอกมา! ชินวูคนนี้จะช่วยเอง

     “เหี้_!” จินยองที่หันไปก็เกือบประทับรอยจูบไว้ที่แก้มของกงชานก็อุทานออกมาเป็นกงชาน เอ๊ย เป็นบาโร เอ๊ย ตัวเงินตัวทอง ทำให้กงชานหน้าชาไปเลยทีเดียว นี่เขาหน้าเหมือนมันขนาดนั้นเลยหรอ - -^

     “ให้ผมเป็นหมายังน่าภูมิใจกว่าเลยนะฮะ - -” กงชานเอ่ยแก้ต่าง

     “นั้นแหละ เหมือนกัน!” แหละเหมือนฟ้าบันดลบันดาลให้ทุกคนมองไปที่จินยอง ประมาณว่าเหมือนตรงไหนว่ะนั้นน่ะ =__=^

   “แล้วสรุปไปคุยอะไรกันอ่ะ” ซานดึลเอ่ยขึ้น

     “ยุ่ง!” ช่างเป็นคำตอบที่ซานดึลอยากได้เหลือเกิน =___=^ และคนที่เอ่ยอย่างไร้เยื้อใยก็คือ...บาโรนั้นเอง

     “อึก..เชอะ ไม่ได้อยากจะรู้สักหน่อย แค่กลัวจินยองจะฆ่าฉันก็เท่านั้นเอง ไม่งั้นไม่ถามหรอก” ว่าแล้วซานดึลก็เดินออกไปอย่างงอนๆ แต่ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็ดมันงอนหรอก เพราะรู้ดีว่าเจ้าเป็ดมันงอนไม่นาน ไม่ต้องง้อก็ได้ แค่อยากเรียกร้องความสนใจเฉยๆ...รึเปล่านะ? ที่เล่ามาโกหก ฮ่าๆๆ เหมือนสวรรค์จะสงสาร ทำให้บาโรของเราวิ่งตามไปง้อ เมื่อรู้ว่าเผลอพูดแรงไป และมีชินวูตามไปติดๆ

     “น่าน...ไปหมดแล้ว งั้นว่ามาสิ ไปคุยอะไรกันมา” จินยองหันมาถามกงชานที่ตีหน้ายิ้ม

     “เอาจริงหรอฮะJ” กงชานยิ้นกวนหัวใจ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ ยิ้มกวนใจกวนตี_ ส่งให้จินยอง จนจินยองหมั่นไส้

     “เอาจริงสิ!” จินยองยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากรู้อย่างมาก

     “คือ..เรื่องที่บาโรฮยองกับผมทะเลาะกันเป็นเรื่องโกหกอ่ะ บาโรฮยองเขาอยากให้ผมแสดงละครแกล้งซานดึลฮยองน่ะ แต่เราเคยรู้จักกันมาก่อน แล้วผมก็ดันมีปัญหาขึ้นมา เลยไม่ได้เจอกันมา 3 ปีน่ะฮะ เลยจะเซอร์ไพร์ซานดึลฮยอง เรื่องที่ผมเปลี่ยนชื่อน่ะครับผมJ” กงชานเล่าอย่างยิ้มแย้ม ว่าการแสดงของเขามันสุดยอด และภูมิใจกับมันสุดๆ จินยองเลยไม่ขัดที่จะให้เขาทำต่อไป

     “อย่าทำถึงขั้นซานดึลร้องไห้ก็แล้วกัน” แล้วจินยองก็เดินเข้าดึก โดยมีกงชานตามไปติดๆ

     “บาโรฮยองบอกให้ผมแสดงอย่างนี้ด้วยล่ะJ” ว่าแล้วกงชานก็เดินไปกอดจินยองจากทางด้านหลัง แล้วเอาใบหน้าซุกที่ซอกคอขาวน้ำนมของจินยอง จนคนที่โดยกระทำก็อดหน้าแดงระเรื่อไม่ได้

     “อะ..ไอ่หมาพงซาน ปล่อยฉันนะเว้ย!” จินยองพยายามแกะมือปลิงของกงชานออก แต่ก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี มีหรือที่กงชานคิดจะทำแล้วใครจะหยุดเขาได้

     “หอม...บาโรฮยองอยากให้เราแสดงเป็นคู่รักหลอกซานดึลน่ะครับJ” คำตรงหน้า กงชานตั้งใจเอ่ยเบาเป็นพิเศษ ที่ได้ยินกันแค่ 2 คน แล้วก็เปลี่ยนเรื่องทันที แต่จินยองยังไม่เปลี่ยนเรื่องน่ะสิ

     “หะ..หอมบ้าอะไร ไปไกลๆนะเว้ย” จินยองดิ้นไปดิ้นมา กงชานเลยยอมปล่อย

     “คร๊าบๆ แล้วบาโรฮยองก็บอกให้ทำอย่างนี้ฮะ...” กงชานเว้นช่วงเอาไว้ แล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

     “ทำอะไร” จินยองมองท่าทีของกงชานอย่างไม่ไว้ใจ

     “ทุกคน!!! ฟังนะ จินยองฮยองคนนี้เป็นของผม!!! เขาเป็นแฟนของผมคนเดียว!!! คนอื่นห้ามแตะต้องเข้าใจหม๊ายยยย!!!” กงชานตะโกนลั่นจนจินยองยกมือมาปิดปากไม่ทัน และแล้วทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เขากับกงชาน ทำให้จินยองรู้สึกอายเป็น 10 เท่า เกิดมายังไม่เคยขายหน้าเท่านี้เลยจริงๆ!

     “นายจะบ้ารึไง” จินยองหันมาถามอย่างหงุดหงิด ที่ทุกคนเริ่มซุบซิบนินทากัน

     “ก็บาโรฮยองบอกนิฮะJ” กงชานยังคงยิ้มให้แล้วก้มลงประทับความเป็นเจ้าของที่ใบหน้าเนียนของจินยอง โดยมีพยานนับร้อยมองอยู่

     “นะ..นาย!!! ใครยังอยู่ที่นี่จะผิดกฏข้อที่ 12 18 22 25 26 30 เข้าใจไหม!!!! 10!!!! 9!!!! 8!!!! 7!!!!...1!!!! ให้ตายสิเจ้าพวกนี้นิ” จินยองเอ่ยออกมาเบาๆ หลังจากที่ทุกคนวิ่งหนีหายไปหมดแล้ว

     “สำเร็จแล้วสินะคร๊าบJ ต้องโทรไปรายงานๆ” กงชานเอ่ยอย่างยิ้มๆแล้วยกมือถือขึ้นมา

     “หยุด! หยุดเลยนะ นายเจอดีแน่!!” จินยองจับจ้องไปที่กงชานอย่างน่าหวาดเสียวกับแผนการแกล้งคนตรงหน้า ในเมื่อทำให้เขาหัวใจกระตุก เขาก็จะทำให้อีกฝ่ายกระตุกเหมือนกัน!!!

………………………

     “นี่ๆได้ข่าวว่าจินยองฮยองมีแฟนล่ะ” หนึ่งคนในกลุ่มเริ่มประเด็นขึ้นมา

     “ใช่ๆ เห็นหอมแก้มกันด้วยล่ะ” เมื่อเห็นเพื่อนนินทา เขาก็เริ่มขึ้นมั้ง =_____=;;

     “ได้ข่าวกอดกันด้วยแหละ ไม่อายใครเลย” คนที่ 3 เริ่มนินทาตาม

     “แต่ฉันได้ข่าวว่าเขาได้กันแล้วอ่ะ” คนที่ 4 เริ่มขึ้นต่อ

     “ได้ยินว่าหลายรอบแล้วด้วย” คนที่ 2 แทรกขึ้น

     “จริงหรอ แต่ฉันได้ข่าวมาว่าคนนั้นชื่อกงชานชิคเนอะ เด็กใหม่นั้นรู้จักจินยองฮยองมาก่อน” คนที่ 1 พูดบ้าง

     “บ้าน่า ได้ยินมาว่ากงชานชิคเขามาแก้แค้น จะเอาคืน” คนที่ 5 ที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น

     เอาของๆเขาคืนเฟ้ย

     จินยองต้องทำใจกล้าเดินผ่านบริเวณคนนินทาเพื่อไปลงโทษ และก็โมโหเอามากๆที่เจ้าพวกนี้พูดผิดจากความจริงทั้งเยอะ จนเขาชักทนไม่ไหว ทั้งที่ตั้งใจจะทำหูทวนลมแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ขอลงโทษให้สบายใจทีเถอะ เพราะจะไปลงที่กงชานก็ไม่ได้ เพราะแผนการของบาโรนั้นเอง ซึ่งติ้งต๊องมากสำหรับเขา และเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปสนใจเลยแท้ๆ

     จินยองเดินไปหากลุ่มนั้นอย่างใจร้อน เลยลืมสังเกตุว่าตนนั้นถูกตามมาต้องนานแล้ว แต่เพราะประโยคที่ว่าเขากับกงชานได้กันแล้ว และได้กันหลายรอบนี่เขาทำใจยอมรับฟังไม่ได้จริงๆ ถึงยังไงก็เถอะ แม้เขาจะใจเย็นเหมือนกงชานได้ แต่เขาเชื่อว่าไม่มีวันยอมรับเรื่องพวกนี้ลงได้แน่!!

     “พวกนายผิดกฏข้อที่ 12 เสียงดังน่ารำคาญ 18 ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน 22 พูดจาไม่เข้าท่า 26 นินทาฉัน 30 ไม่เคารพรุ่นที่ ไปวิ่งรอบสนาม 50 รอบ แล้วโดนกักบริเวณ 1 เดือน กับอีก 1 อาทิตย์!!! ไปได้แล้ว!!!” จินยองที่จู่ๆก็เข้าไปตวาด ทำให้พวกรุ่นน้องกลัวจนอยากจะกระโดดจูบ เอ๊ย วิ่งหนีออกจาก รร ไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เลยได้แต่จำใจวิ่งรอบสนาม 50 รอบ แล้วกักบริเวณตามนั้น

     “จะโกรธทำไมครับจินยองฮยองJ” กงชานปรากฏตัวออกมาเป็นซูปเปอร์แมน!!! เอ๊ย ออกมาจากที่ซ่อนตัว แล้วเข้าไปกอดจินยองจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

     “ไปไกลๆเลยนะไอ่หมาพงซาน!” อารมณ์บ่จ๋อยของจินยองทำให้ใครหลายคนกลัวหัวหดได้หมดยกเว้นแต่ก็คนนี่เนี่ยแหละ =____=’ ไม่สะทบสะท้านสักนิดเดียว แถมยังดีหน้าระรื่นอย่างเคย แต่เวลานี้จินยองโกรธ โกรธแล้วก็มองไม่เห็นหรอก ว่ารอยยิ้มน่ะ ไม่ใช่รอยยิ้มเอ็นดู แต่เป็นรอยยิ้มเศร้าๆ และความแค้น เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขจอมปลอมก็เท่านั้นเอง!!!!

-จบเรื่อง-

 

 

ล้อเล่นนะเออ =__________________=;; มีใครเชื่อมั้ง จบตอนเฉยๆ...รึป่าว? ลากลงไปดูต่อสิ หึหึ

.

.

.

.

Bonus…

 

     “อ้าว...บาโรมาได้ไงเนี่ย ฉันยังไม่ได้ไปตรวจหอสายนี่นา มาตามทำไมอ่ะ” จินยองที่เปิดประตูห้องมาเห็นบาโรก็แปลกใจ

     “คือ...ฉันปวดท้องอ่ะ ไปตรวจไม่ไหว ไปคนเดียวไหวไหม” บาโรถามออกไปทั้งที่ในใจห่วงคนตรงหน้าที่ตรงไปมืดๆคนเดียว

     “ไหวสิๆ เป็นไรมากเปล่า” จินยองถามอย่างเป็นห่วง ก็เขาชอบบาโรนี่นา ไม่แปลกหรอก...มั้ง =___=;;

     “นิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปเอายาในห้องนายนะ” ว่าแล้วบาโรก็เดินเข้าไปในห้องของจินยอง ส่วนจินยองนั้นก็ออกไปตรวจแล้ว หลังจากที่บาโรเข้าไป

     “กงชาน...เรามีเรื่องต้องคุยกันต่อ” บาโรจับจ้องไปที่กงชาน ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าคอมพิวเตอร์

     “กำลังรออยู่เลยครับJ” กงชานหันไปยิ้มให้บาโร

     “แล้วก็เลิกส่งรอยยิ้มจอมปลอมของนายได้แล้ว” บาโรเอ่ยเสียงต่ำ

     “นั้นสินะครับ เพราะเป็นฮยอง...ผมถึงไม่จำเป็นต้องแสดงละครอะไรเลย...มีอะไรก็ว่ามาสิ...บาโร” สายตาดุดันจนบาโรไม่กล้าขยับปากพูดอะไร อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คนตรงหน้านี้น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวจนไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วย อยากย้อนเวลากลับไป แล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนๆนี้

     “นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่...แล้วตั้งใจจะให้ฉันเป็นละครอะไรกัน” บาโรเอ่ยออกมาอย่างฝืนๆ

     “ก็แค่...ทำสิ่งที่ควรทำก็เท่านั้น” น้ำเสียงหนักแน่นอย่างไม่น่าเชื่อของคนตรงหน้าทำให้บาโรไม่กล้าเอ่ยออกมาอีก แต่ต้องจำใจเอ่ยออกมา เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนน่ากลัวอย่างกงชานชิคคนตรงหน้านี้เลยจริงๆ!!!!

 

 

 

 

 

 

ฝากเพจผมด้วยนะคับ

ผมย้ายเรื่องนี้มาจากเด็กดี

เขียนชื่อเรื่องแล้วค้นหาได้เลยคับ

ถ้าสนใจจะติดตาม ^^