Because of you เพราะนายฉันถึงเป็นแบบนี้

Chapter 11

 

[Sandeul talk]

                “อืออ...” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อแสงสว่างจากแดดกระทบตาผม ก่อนจะพลิกตัวเพื่อหนีแสงที่กวนเวลานอนของผม นี่มันปิดเทอมแล้วนะ ขอนอนอีกหน่อยล่ะกัน

พรึ่บ...

                “โอ๊ย...เจ็บเอวชะมัด...บาโร?” เมื่อผมพลิกตัวไปก็เจอใบหน้าของบาโรทันที แขนของเขาสวมกอดอยู่ที่เอวของผม เมื่อวานนี้ไม่ใช่ความฝันสินะ ผมมองคนตรงหน้านิ่งๆ บาโรเป็นคนที่หลับลึกพอสมควร ถึงได้ชอบตื่นสายเป็นประจำ ถ้าผมไม่ได้ปลุกเขา

 

                ผมมองใบหน้าของบาโรนิ่งๆ พลางนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ทำไมบาโรถึงได้มีอะไรกับผม ในเมื่อผมรู้ดีว่าคนที่เขารักคือใคร เห็นผมเป็นตัวแทนอย่างนั้นหรอ ผมเข้าโรงเรียนนี้หลังทุกคน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องราวเท่าไร เพราะผมเข้าหลังจากกงชานลาออกไปแล้ว ผมรับรู้แต่เรื่องของกงชานในโรงเรียนนั้น ผมแทบจะไม่รู้จักจินยองเลยด้วยซ้ำ

 

                จินยองเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แต่ก็ฉลาดสุดๆ ได้ลำดับท็อปปีตลอด เป็นคนที่โดดเด่น เหมือนมีรัศมีแผร่ออกมาจากตัวเขาเลยด้วยซ้ำ คนมากมายต่างก็ชอบเขา แต่เจ้าตัวกลับเลือกที่จะอยู่คนเดียว ผมสนิทกับจินยองได้ก็เพราะบาโร บาโรคอยเล่าเรื่องต่างๆให้ผมฟังเสมอ เพื่อที่จะใช้เป็นประโยชน์ ทั้งๆผมรักจินยองจากใจจริงเลยด้วยซ้ำ ความสนิทที่ผมมอบให้นั้นล้วนเป็นความจริง แม้เขาจะทำร้ายคนที่ผมรักก็ตาม แต่ผมก็รู้ดีมันไม่น่าจะใช่เขาเลยที่เป็นคนทำ บาโรเป็นคนก่อเรื่องเสมอ ทำตามใจตัวเองตลอด

 

จินยองจำกงชานไม่ได้ เป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นอย่างนั้น แต่มั่นใจว่าต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ ความทรงจำถึงได้หายไป เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา ตัวตนของเขาแท้จริงแล้วอ่อนไหว หวั่นไหวง่าย เหมือนที่ผมร้ายใส่ เขาก็หวั่นไหวแล้วร้ายกลับ โดยไม่ได้คำนึงว่าเกิดอะไรขึ้นเลยด้วยซ้ำ จินยองเหมือนคนกำลังหลงทาง แต่ผมอยากรู้จริงๆว่าทำไม หรือว่าจินยองความจำเสื่อม? แล้วทำไมถึงได้เป็นอย่างนั้น

 

ทันทีที่กงชานกลับเข้ามาเรียน บาโรก็เคลื่อนไหวทันที บาโรอยู่แต่คำว่าสมบรูณ์แบบ อยู่ในสถานะที่เหนือมาโดยตลอด แต่เมื่อตำแหน่งผู้สืบทอดถูกแย่งไป เขาก็รู้สึกแพ้ ยอมรับไม่ได้ แล้วก็กำลังกลัว...เหมือนที่ผมคำนวณเอาไว้ คนที่ได้ทุกอย่างมาโดยตลอด แล้ววันนึงก็จะเสียทุกอย่าง เขาจะไม่อยู่นิ่งแน่ๆ แล้วผมก็จะทำให้เขาเสียตำแหน่งนั้นโดยสมบรูณ์แบบเลยทีเดียว

 

ต่อให้ผมรักบาโรมากเท่าไร แต่คำที่สำคัญที่สุดของผมก็คือกงชาน คนที่คอยดูแลเอาใจใส่ผมก็คือกงชาน เพราะอย่างนั้นบาโรจะไม่มีทางทำร้ายคนที่สำคัญต่อผมได้หรอก ผมรักเขามาก รักขนาดฆ่าให้ตายทั้งเป็นเพราะกลัวเขาจะจากผมไปเลยล่ะ ทำยังไงก็ได้ให้เขาอยู่กับผม แม้เขาจะต้องสูญเสียทุกอย่างก็ตาม

 

ผมสลัดความคิดนั้นออก เพราะผมต้องทำตามแผนที่ผมวางไว้ อนาคตของกงชานขึ้นอยู่ที่ผม ผมจะทำให้มันเสียไม่ได้เด็ดขาด ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะขยับตัวออกจากอ้อมแขนของบาโร อ้อนแขนนั้น...ผมต้องการให้มันโอบกอดผมอยู่ตลอดเวลา ถ้าผมไม่ได้มาครอง...ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น! แต่ถึงเวลาต้องอาบน้ำแล้วล่ะ กงชานจะเห็นรอยพวกนี้ไม่ได้ ไม่งั้นอาการจะต้องกำเริบแน่ๆ

 

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

[Jinyoung talk]

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็เที่ยงแล้ว กงชานก็ออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว พร้อมไม่ลืมทิ้งโน๊ตบอกว่าจะออกไปซื้อขนมสำหรับกินเลี้ยงปิดเทอม ผมเลยนั่งดูหนังรอ สักพักแล้วเสียงมือถือผมก็ดังขึ้น ผมจึงหยุดหนังก่อนจะกดรับมือถือ

“ว่าไง” ผมทักไป

“นั้นคือคำทักทายสินะจินนี่”

“ค๊าบๆ สวัสดีตอนเที่ยงครับผม”

“ไม่ต้องมาประชดเลยนะ ตอนนี้ว่างไหม”

“ก็ว่างนะ มีอะไรรึป่าวบาโร”

“ไปกินข้าวกัน กงชานอยู่ด้วยป่าว”

“ออกไปซื้อของน่ะ แต่ไปกินได้นะ จะไปที่ไหนล่ะ”

“เดี๋ยวพาไปเอง เดี๋ยวไปหาที่ห้องล่ะกัน 15 นาทีนะ”

 

หลังจากที่นัดกันเสร็จแล้ว ผมก็ไปแต่งตัว ก่อนที่บาโรจะกดกริ่งห้องของผม ทุกห้องไม่ได้มีกริ่งหรอกนะ เฉพาะห้องผมที่เป็นประธานนักเรียนกับรองประธานนักเรียนบาโรเท่านั้น ไม่งั้นเปลืองเงินแย่เลยน่ะสิ

“ไปเลยไหม อ่าว...ซานดึลไม่ไปด้วยกันหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อไม่เห็นคนที่คอยตามหึงหวง

“ไข้ขึ้นน่ะ เลยนอนอยู่ที่ห้อง”

“อ่าว ไม่ไปดูแลล่ะ”

“ให้กินยาไปแล้ว แล้วฉันก็มีเรื่องที่จะคุยกับนายด้วย ว่าจะทานข้าวเสร็จก่อน แล้วค่อยพานายไปที่ๆนึง แล้วค่อยคุยกันน่ะ” จะคุยเรื่องอะไรกันนะ

“อ่อ โอเค งั้นก็ไปกันเลยล่ะกัน”

 

บาโรขับรถคันโปรดของเขาออกไปร้านอาหารชื่อดังที่นึง เป็นร้านโปรดผมซะด้วย...ร้านโปรดหรอ? ผมไม่เคยกินแท้ๆ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นกันนะ หรือว่า...อีกแล้วหรอเนี่ย ตัวตนนายลบไม่หมดสักทีจินยอง

“เดี๋ยวสั่งให้” ผมมองบาโรสั่งอาหารให้อย่างสับสน ทำไมเขาถึงรู้ว่าผมชอบกินอะไร แล้วทำไมผมถึงชอบกินของพวกนั้น หรือบาโร...

“ขอบใจนะที่สั่งให้ แต่บาโร...นายตั้งใจจะทำอะไรน่ะ”

“หมายถึงอะไรหรอ งงแหะ”

“ร้านนี้ฉันไม่เคยมาหลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันกลับจำมันได้ว่าเป็นร้านโปรด นายเองก็จำได้ อาหารที่นายสั่งให้ก็ของโปรดฉัน ทั้งๆที่ก็ไม่เคยกินเหมือนกัน”

“...” บาโรมองผมสักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมา “อ่า นายรู้ตัวเสียแล้วสิ ยังฉลาดเหมือนเดิมเลยนะ”

“ไม่ขำนะบาโร...ถามจริงๆเลยนะ นายรู้สึกยังไงกับฉันในตอนนี้”

“...ฉันรู้สึกว่าฉันต้องการนายคนเดิมกลับมา ก็เท่านั้น” อึก แสดงว่าขนาดบาโรก็ไม่ต้องการผมสินะ

“นายไม่ชอบฉันในตอนนี้หรอ เราแตกต่างกันมากเลยหรอ ฉันกับจินยองน่ะ”

“แตกต่างมากเลยล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนาย แต่ฉันต้องการจินยองกลับมาก็เท่านั้น”

“แต่นั้นก็หมายความว่าฉันจะหายไปเลยนะ!”

“มันก็ไม่แน่หรอก นายอาจจะไม่หายไป แล้วเข้าใจอะไรมากขึ้นก็ได้”

 

เข้าใจอะไรมากขึ้นอย่างนั้นหรอ หมายความว่าตอนนี้ผมไม่รู้อะไรอยู่สินะ สิ่งที่จินยองรู้แต่ผมไม่รู้...คือเรื่องที่มันขาดหายไปจากสมองของผม เรื่องนั้นมันสำคัญมากกว่าฉันสินะ...

“เข้าใจแล้ว ฉันจะพยายามพาจินยองกลับมา”

“วันนี้ฉันมาเพื่อช่วยจินยองที่หนีจากความเป็นจริงกลับมา เพราะงั้นนายช่วยไปกับฉันด้วยล่ะกัน”

“อืม อาหารมาแล้ว ขอกินให้อร่อยก่อนจินยองมาก็แล้วกัน”

 

ผมนั่งกินเงียบพลางคิดอะไรไปด้วย ซึ่งบาโรก็เข้าใจดี ไม่ได้เอ่ยอะไรเพื่อทำลายสมมาธิของผม ถ้าจินยองกลับมาผมอาจจะไม่หายไป แต่ผมอาจจะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำในช่วงที่จินยองหายไปไม่ได้ ผมอาจจะลืมสิ่งที่ควรจำไป ซึ่งเป็นสิ่งที่จินยองรู้ดี ถ้าเรื่องจะคลี่คคลาย จินยองก็ต้องกลับมา ผมว่านั้นแหละดีแล้ว...ดีแล้วจริงๆ ผมจะได้รู้ว่าผมเป็นใครกันแน่ สำหรับตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเหมือนคนที่หลงทางตอยู่ตลอดเวลา

 

หลังจากทานข้าวกันเสร็จแล้ว บาโรก็ขับรถไปเรื่อยๆ พาผมชมวิวที่ไม่เคยมา แต่กลับรู้จักดี และยังคงสวยเหมือนเดิม แต่แปลกตรงที่ว่าผมจำอะไรได้มากขึ้นโดยไม่ต้องคิดให้ปวดหัว

“แปลกนะ ที่ฉันจำได้ แต่ไม่ปวดหัวเลย”

“...แสดงว่านายจำอะไรได้บ้างสินะ แต่ปวดหัว”

“ใช่ ตอนนั้นปวดจนน้ำตาไหลเลยล่ะ แต่ก็จำได้ไม่ชัดเจน”

“อาจเป็นเพราะตอนนั้นนายรีบก็ได้มั้ง อยากรู้เดี๋ยวนั้นตอนนั้น ซึ่งตอนนี้นายอาจจะไม่อยากรู้มากเท่าไร เพราะกลัวว่านายจะหายไป มันเลยค่อยๆมา”

“นั้นสินะ นายเองก็ฉลาดเหมือนเดิมเลยนะ”

“แน่สิ ไม่งั้นจะสอบได้ที่ 1 ทุกปีหรือไง” เหอะ โม้จริงเลย

“นายนี่ขี้โม้จริง...อ๊ะ! ห้างนั้นที่ฉันซื้อเสื้อตัวนี้กับนายนี่ซอนอู...ซอนอู?”

“จำได้ด้วยแหะ แล้วยังเรียกชื่อจริงกันด้วย นายชอบเรียกตอนเผลอน่ะ เพราะฉันชอบให้เรียกว่าบาโรมากกว่า ไม่ต้องกังวลแล้วก็คิดมาก ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะจินยอง” บาโรเอื้อมมือข้างนึงจากพวงมาลัยมาลูบหัวผมเบา สัมผัสนี้ผมจำมันได้ ผมอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งเลย

 

บาโรเลี้ยวเข้าซอยนึง ก่อนจะขับไปเรื่อยๆ อย่างเงียบๆ แล้วจอดข้างทาง บาโรดับเครื่องยนต์ก่อนจะเปิดประตูออกจากรถ แล้วอะไรบางอย่างก็สั่งให้ผมลงไปด้วยเช่นกัน ด้านหน้าผมคือสวนขนาดเล็ก ที่เหมือนใช้เป็นสถานที่ออกเดท มีคนเพียงไม่กี่คนที่มาเดินเล่นที่นี่ตอนนี้ แต่ผมจำได้ว่ามันควรจะมีโต๊ะสีขาวตั้งอยู่แถวๆนี้นะ แต่มันก็ไม่อยู่...คิดไปเองรึเปลานะ แต่ก็คงจะไม่ใช่ เพราะนั้นคือความรู้สึกของจินยองและมันก็ไม่เคยผิด

“แถวนี้เคยมีโต๊ะกับเก้าอี้สีขาวใช่มั้ย มันหายไปไหนแล้วล่ะ” ผมหันไปถามบาโร

“พวกเราไม่ได้มาที่นี่กันนานมากแล้วน่ะสิ มันถูกกลุ่มนั้นเองทำพังเอาน่ะ เพราะที่นี่เป็นที่ๆเปลี่ยวเลยทีเดียว ถ้ามันเป็นตอนกลางคืนอ่านะ”

“...ไม่แปลกใจเลยที่ขนาดตอนกลางวันแบบนี้คนยังน้อยเลย นายจะเล่าเรื่องให้ฉันฟังไหม เพื่อมันจะกลับมาเริ่มขึ้น”

“คงยังไม่เล่าหรอก แต่ฉันจะมีเรื่องให้นายทำ ไปนั่งเก้าอี้ตรงนั้นกัน”

 

ผมเดินตามบาโรไปที่ตรงเก้าอี้อย่างเงียบๆ แต่ความคิดในสมองกลับไม่เงียบตาม มันกับดังจนผมเริ่มจะปวดหัว บาโรมีเรื่องจะให้ผมทำ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องที่ผมทำได้นะ

“จินยอง...ฉันอยากจะให้นายระวังกงชานเอาไว้ ซานดึลไม่ใช่คนที่นายต้องระวังในตอนนี้ กงชานกลับมาเพื่อล้างแค้นในสิ่งที่ฉันและนายทำเอาไว้ นายรู้ใช่มั้ยว่าครวบครัวฉันเป็นตระกูลมาเฟียเก่าแก่...”

“อื้ม นายเคยเล่าให้ฟังบ้างแล้ว”

“ใช่ แต่ไม่ใช่แค่ฉันที่มีสายเลือดนี้...กงชานเองก็มีสายเลือกนี้อยู่ข้างในตัวของเขา เขาเกิดมาจากเมียน้อยของพ่อ คนที่เป็นลูกคนโตและสายเลือดโดยตรงที่ถูกตรงทุกอย่างอย่างฉัน กลับถูกกงชานแย่งตำแหน่งไปเมื่อครึ่งปีก่อน...ก่อนที่กงชานจะย้ายมา”

 

สิ่งที่ผมรู้ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยทีเดียว กงชานกับบาโรเป็นพี่น้องต่างมารดา แต่กงชานกลับแย่งตำแหน่งไป...เพราะแก้แค้นน่ะหรอ? คนที่จะเป็นหัวหน้าได้ ไม่ใช่แค่สายเลือดโดยตรงก็จริง แต่ต้องมีความสามารถด้วย เพื่อที่จะปกครองลูกน้องได้ กงชานทำได้ขนาดนั้นเชียวหรอ

“อย่าบอกนะว่า...ที่กงชานหายตัวไปหลังจากลาออก เขาก็วางแผนที่จะแก้แค้นแล้วสินะ”

“ใช่ กงชานหายตัวไป แต่ซานดึลกลับโผล่มาแทน ซานดึลเป็นน้องชายของชินวู ชินวูขายซานดึลให้กับครอบครัวของฉัน เขามีหน้าที่ดูแลรับใช้ฉัน รับฟังคำสั่งฉัน...แต่เพราะกงชาน เพราะมัน! พ่อรักแม่ของมันมากกว่าแม่ของฉัน! มันให้แม่มันเอาตัวซานดึลไป มันค่อยๆเอาทุกอย่างของฉันไป แล้วตอนนี้มันก็กำลังจะเอานายไปจากฉันด้วยเหมือนกันจินยอง...”

“...” กงชาน...ทำขนาดนั้นเชียวหรอ ซานดึลถูกชินวูขายอย่างนั้นหรอ

“แน่นอนว่าซานดึลคงจะไม่รู้เรื่องนี้ เพราะชินวูขอพ่อฉันเอาไว้ ชินวูเองก็เป็นหนึ่งในลูกน้องของฉัน...แต่ตอนนี้ว่าที่ตำแหน่งหัวหน้ามันคือกงชาน มันเปลี่ยนไปรับใช้กงชานแล้ว! เพราะฉะนั้น...จินยอง ฉันต้องการให้นายกลับมา กลับมาอยู่ข้างฉัน กลับมาช่วยฉัน นายสัญญาสิ ว่าถ้านายกลับมาแล้วนายจะอยู่ข้างฉัน”

“...ฉัน...ให้สัญญากับนายได้แค่ตอนนี้เท่านั้นนะบาโร ว่าจะอยู่ข้างนาย แต่เมื่อจินยองกลับมา ฉันเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเขาจะคิดยังไง”

“แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับตอนนี้ อยู่ข้างฉันก็พอ...นายเป็นคนสุดท้ายของฉันแล้วนะจินยอง” ผมทิ้งเขาไม่ได้...นั้นคือสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนี้

 

หอพัก

ผมแยกทางกับบาโร แล้วเดินไปสวนหลังโรงเรียน ที่ๆเป็นที่ส่วนตัวของผม...ผมยังไม่อยากกลับห้องตอนนี้ ไม่อยากจะเจอกงชานตอนนี้เลยจริงๆ ผมรู้จักบาโรค่อนข้างจะดีพอว่าเขาพูดความจริงรึเปล่า แม้ผมจะจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่ความรู้สึกของจินยองมันบอกผมอย่างนั้น

 

ปริศนาของผมค่อยๆคลายออกทีละจุด เรื่องสุดบันทึกของผม สมุดที่ผมตั้งใจจะให้กงชาน...แต่นั้นหมายความว่าผมรักกงชานรึเปล่า? ในสมุดพวกนั้นมันค่อนข้างจะทำให้ผมมั่นใจกับเรื่องนี้ สายตาที่ชินวูมองผม...มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ก่อนที่กงชานจะย้ายมาเลย เหมือนมีเรื่องต้องคิด มีเรื่องต้องทำ เหมือนทุกอย่างอยู่ในแผน!! อย่าบอกนะว่าชินวูวางแผนอะไรบางอย่าง แต่ทำไปทำไมกัน

 

ผมนอนลงบนพื้นหน้าและมองดูท้องฟ้าไปเรื่อยๆ ผมไม่ค่อยจะแปลกใจนักหรอกที่กงชานจะเป็นบุคคลอันตราย เพราะไม่งั้นคงเข้าที่นี่ไม่ได้ง่ายๆ ยิ่งย้ายกลางคันยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ มีอิทธิพลในการของมาใช้ห้องร่วมกับผม...พ่อ!!!!! พ่อต้องรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ! พ่อไม่ใช่คนที่จะยอมคนง่ายๆ เพราะพ่อเองก็เป็นคนใหญ่คนโตในวงการเหมือนกัน แต่ทำไมพ่อถึงได้ยอมขนาดนี้!?

 

ผมลุกขึ้นนั่งสักพัก ก่อนจะตัดสินใจที่จะไปหาพ่อของผม...ผู้อำนวยการ คุณต้องรู้อะไรแน่ๆ!!

 

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

[Sandeul talk]

                หลังจากที่บาโรออกไปเที่ยวข้างนอกสักพักแล้วกลับมา บาโรก็เข้ามาสวมกอดผมจากข้างหลังขณะที่ผมกำลังทำอาหารอยู่ ทำเอาผมตกใจจนเกินจะศอกใส่แล้ว...เอ่อ ป้องกันตัวเองน่ะ

“หิวไหม เพิ่งบ่ายสามเอง ถ้าหิวก็ไปกินขนมรองท้องไปก่อนนะ”

“ไม่หิว...ทำต่อสิ” บาโรเอาคางมาเกยที่ไหล่ผมจากด้านหลัง ทำเอาใจผมสั่นเลยทีเดียว แต่ก็ต้องห้ามตัวเองไว้ เพราะเรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง

“มันหนักน้า ทำไม่สะดวกนะบาโร”

“...ไม่เจ็บเอวหรอ” นึกว่าจะไม่ถามแล้วนะเนี่ย! เพราะจู่ๆตอนเช้าก็จะออกไป ไม่ห่วงคนที่นายเพิ่งจะจับกดเลยแม้แต่นิดเดียว จนนึกว่าลืมไปแล้วซะอีก!

“ยังจะถามอีกนะ ก็ต้องเจ็บสิ เพราะงั้นนายไปนั่งรอก่อน ทำแบบนี้ฉันยิ่งเจ็บนะบาโร...”

“ซอนอู”

“หา? อะไรนะ”

“เรียกซอนอู”

“...ซ..ซอนอู ไปนั่งรอก่อน” ผมพูดอย่างกระตุกกระตัก เพราะเขาไม่เคยให้ผมเรียกโดยใช้น้ำเสียงจริงจังแปปนี้มาก่อนเลย บาโรเป็นอะไรรึเปล่า...แต่ผมจะสนทำไมล่ะ

“อืม” บาโรขานเบาๆ ก่อนจะละออกจากตัวผม แล้วไปนั่งดูทีวีที่โซฟา

 

ผมอยากจะรู้จริงๆว่าบาโรคือคนไหนกันแน่ เมื่อก่อนบาโรไม่ใช่คนแบบนี้ บาโรเป็นคนยิ้มง่าย ไม่เหยียดหยามคนอื่น เป็นคนมีน้ำใจ จนผมหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น...แต่พอเริ่มได้เข้าใกล้ บาโรก็ค่อยๆเปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว จากที่เคยจริงใจก็สวมหน้ากากหลอกหลวงคนอื่นไปทั่ว

 

แม้ในใจอยากจะคิดว่ามันเป็นเพราะผม ผมสำคัญขนาดเปลี่ยนบาโรได้ แต่ผมก็ทำได้แค่ฝัน เพราะผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะกงชาน กงชานเริ่มจะแย่งทุกอย่างที่บาโรครอบครอง...ทีละอย่างๆ มันก็สนุกดีที่เห็นท่าทีของบาโรเปลี่ยนไป ผมเชื่อว่ากงชานเองก็คงจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน เพราะกงชานน่ะไม่น่าจะใช่คนแบบนี้เลย ตอนที่ผมเจอเขาใหม่ๆ เขาน่ารักมาก เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ และนิสัยดีสุดๆ ไม่นึกว่าจะเป็นว่าที่ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งตระกูลมาเฟียที่โด่งดังขนาดนี้

 

วันที่ผมเจอกงชาน...ในวันที่กงชานเข้าโรงพยาบาล สภาพเขาแย่มาก แย่จนเหมือนคนที่ไม่มีชีวิต ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เลย แม้กระทั่งพ่อของเขายังดื่มเหล้าจนหัวราน้ำเพราะเรื่องกงชาน กงชานค่อยๆเก็บตัว ไม่พูดไม่จา...จ้องมองผู้คนที่เข้ามาเยี่ยม มองหมอและพยาบาลเหมือนศัตรู สายตาของเขาสามารถบอกได้เลยว่าเขาสามารถสังหารคนพวกนี้ได้ทันทีที่เขาต้องการ

 

กงชานค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมาดีขึ้นหลังจากที่ผมเข้ามาดูแลอีกครั้ง กงชานเปลี่ยนไปคนล่ะคนก็จริง แต่ก็ดีกว่าสภาพในโรงพยาบาลเยอะเลย อย่างน้อยๆผมก็ช่วยเขาได้ และผมก็จะช่วยต่อไป กงชานคือคนที่ผมไว้ใจได้ และเขาเองก็ไว้ใจผม ผมคือคนสุดท้ายของเขาที่เหลืออยู่ที่ใกล้ชิด และผมก็จะไม่ทิ้งเขา ไม่ให้เขากลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน ไม่จะไม่ยอมให้เขาต้องทนทุกทรมานอีกต่อไป

 

แผนการทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี คนที่อ่อนแอจะเป็นผู้ผ่ายแพ้ในที่สุด ผู้ชนะคือผู้ที่รอดชีวิต หลังจากที่ผมถูกชินวูฮยองขาย ผมก็ได้ถูกฝึกมามากมาย และยิ่งเป็นองค์รักษ์มือซ้ายของกงชานแล้วด้วย... ถ้าใครจะรอดล่ะก็...คนๆนั้นจะต้องเป็นกงชาน และผมก็พร้อมที่จะตายแทนเขาเสมอ...

 

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::

 

เรื่องนี้ย้ายมาจากเด็กดี ใครเล่นเด็กดีก็ตามไปได้ที่ ที่นี่ นะคับ

และผากเพจผมด้วยนะคับ https://www.facebook.com/pages/Cafe-Ava-Jesso/137159636452584?