ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 3

~ปี๊นๆๆๆ~

“ขึ้นรถ!”

“หลีกไปฉันรีบ!”

“ปี๊นๆๆๆ~ ขึ้นรถ..แก้ว..แก้ว! ไวจริงๆ”

เช้าอีกวันหนึ่งโทโมะได้มาดักรอพบแก้วที่หน้าหอพักของเธอเพราะเขามีเรื่องอยากจะพูดคุยด้วย เนื่องจากเมื่อคืนนี้เขามีธุระด่วนจึงอยู่กับเธอไม่ได้นาน แต่เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาและยังวิ่งหนีขึ้นไปรถไปอีก

แก้วโบกรถแท็กซี่และบอกให้คนขับรถมาส่งเธอที่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งเพื่อเข้าไปยังสำนักงาน เมื่อมองซ้ายมองขวาหน้าหลังดีแล้วไม่เห็นรถโทโมะตามมาจึงลงจากรถแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นไปยังตึกด้านหลังร้านสะดวกซื้อทันที แต่สายตาเธอผิดพลาดไปเล็กน้อยที่ไม่ทันสังเกตว่าเขาขับรถอีกคันมา

“เฮ้ยมาได้ไงเนี่ย?” แก้วเห็นโทโมะด่อมๆ มองๆ อยู่ที่ด้านหน้าห้องสำนักงานผ่านจอฉายภาพเครื่องใหญ่ภายในห้อง

“เจ้ทำไงถึงให้ไอ้นี่ตามมาถึงนี่ได้เนี่ย ตายๆ ตายแน่ๆ”

“ไม่ต้องบ่นเลยคิมบอมไปช่วยฉันเก็บของเร็ว!”

ถึงแม้ห้องด้านล่างภายในหน่วยงานจะไม่มีอะไรมากมายที่จะทำให้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของทุกคนที่นี่ได้ แต่พวกเขาไม่ควรประมาทหรือทำให้ทุกคนตกอยู่ในความเสี่ยงจึงต้องรีบเคลื่อนย้ายของบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับบริษัทขายครีมออกไป แล้วขนย้ายของครีมหรืออุปกรณ์ต่างๆ ออกมาบังหน้าแทน

“00!!” แล้วในระหว่างที่คิมบอมกับซาร่ากำลังขนย้ายแฟ้มเอกสารชุดสุดท้าย โทโมะได้ปรากฏตัวเข้ามาในห้องโดยมิได้รับเชิญ และด้วยวิธีใดทั้งสองก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันได้แต่ยืนอึ้งอ้าปากค้างหยุดนิ่งเหมือนเวลาหยุดเดินเสียอย่างนั้น

“ตายล่ะ..” ซูซี่อุทาน

“อ้าวสวัสดีครับคุณ..?”

“ผมเพิ่งรู้นะครับว่าที่นี่เป็นบริษัทขายครีมบิวตี้บิวตี้.......โฮะ! นี่เธออยู่อันดับสุดท้ายเองหรอฮะ? ฉันอุตส่าห์เสียตังเดือนตั้งหลายบาทชิ!” โทโมะเห็นชาร์ตบนกระดานที่ตั้งอยู่แล้วอดตกใจไม่ได้ที่ยอดขายของแก้วอยู่รั้งท้ายเป็นอันดับที่โหล่ และในประโยคสุดท้ายเขาพูดเสียงเบาแอบบ่นอุบอิบ

“คุณเข้ามาทำอะไรในนี้แล้วมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“ฉันกำลังทำงานไม่ว่างคุยกับคุณกลับไปได้แล้ว!” เธอไม่เพียงแค่เอ่ยไล่เขาแต่ยังใช้มือทั้งสองข้างทั้งผลักและดันเขาให้ไปที่ประตู

“งานอะไรของเธอ? ยอดขายอยู่อันดับท้ายแบบเธอยังต้องทำงานอีกเหรอ?”

“จะอยู่ที่เท่าไหร่มันก็เรื่องของฉันกลับไปได้แล้ว!”

“ผมเหมาครีมที่คุณมีทั้งหมดเลย รับบัตรเครดิตไหม?” เขาไม่ได้ต้องการอวดรวยเพียงแต่อยากให้เธอหลุดพ้นจากพนักงานขายของที่ไม่มีวันก้าวหน้าได้ และเพื่อที่เธอจะได้ออกไปคุยกับเขาอย่างไม่มีข้ออ้างใดๆ

“คุณไม่ต้องอวดรวยหรอกเก็บบัตรของคุณแล้วกลับออกไปซะ” แก้วไม่ชอบใจที่โทโมะใช้เงินเหมือนเป็นการฟาดหัวคนอื่นเพราะนี่เป็นสิ่งที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต และตอนนี้เขากำลังทำให้เธอโมโหขึ้นเรื่อยๆ จากการดื้อรั้นของเขา

“ฉันไม่ได้อวด..แต่ฉันรวยจริงๆ อ่ะ!” เขาตอกกลับอย่างกวนโมโหเธอไปทีแล้วยื่นบัตรเครดิตให้กับคิมบอม ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเป็นพนักงานหรือไม่ก็ผู้จัดการของบริษัทแห่งนี้

“เอ่อ..ครับ ทั้งหมดก็..ยี่สิบล้านบาทครับ”

“**?”

“เอ่อ..ไม่ทราบว่าพอจะมีบัตรอีกสักใบไหมครับ คือบัตรนี้วงเงินเต็มน่ะครับ”

“เอาไป”

“บัตรนี้ก็เต็มอีกเช่นเดียวกันครับ”

“ยี่สิบใบ! ถ้ามันจะเต็มทุกใบก็ให้มันรู้ไป” เขาจำได้ว่าบัตรเครดิตของเขาทุกใบจ่ายชำระหนี้ทุกเดือนและตรงเวลาไม่น่าจะเกิดเหตุเช่นนี้ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ใช้มันนานเกินไปจึงถูกตัดอนุมัติ

“นี่คุณ! คุณกำลังจะทำให้ฉันเดือดร้อนนะกลับออกไปซะ!!”

“เธอต้องไปกับฉัน!”

“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!!”

“อะแฮ่ม”

แก้วพยายามกันโทโมะออกจากหน่วยงานและตนเอง แต่คำพูดกับการกระทำของเธอนั้นอาจจะลืมตัวไปสักหน่อยเพราะมันอาจส่งผลกระทบต่องานของเธอ ทำให้คิมบอมต้องกระแอมในลำคอส่งเสียงเล็กๆ เป็นการเตือนสติ แล้วปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพัง

“ฉันขอร้องล่ะคุณกลับไปเถอะ”

“เธอต้องไปกับฉัน”

“ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นเพราะตอนนี้เป็นเวลางานของฉัน คุณก็ควรจะกลับไปทำงานของคุณแล้วเราค่อยคุยกัน” เธอยื่นขอเสนอที่เป็นมิตรให้กับเขาแต่คนอย่างเขาไม่ยอมให้เธอง่ายๆ พูดไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าเสียนี่

“ถ้าเธอไม่ไปกับฉันตอนนี้ฉันก็จะนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะเลิกงานแล้วกัน” ว่าแล้วเขาทิ้งก้นนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มอย่างสบายใจแล้วส่งสายตายียวนให้เธอเป็นการกดดันบังคับเธอทางอ้อม

แก้วได้แต่เจ็บใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้นอกจากปล่อยให้เขานั่งอยู่อย่างนั้น หากเขาเบื่อก็คงจะกลับไปเอง ส่วนเธอนั่งประจำที่อยู่อีกด้านหนึ่งแสร้งทำเป็นเขียนนู่นนี่ทั้งที่จริงแล้วไม่มีอะไรให้เธอทำเสียเลย และเป็นเธอเองที่อึดอัดจนทนไม่ไหวลุกขึ้นมาตะคอกใส่เขาแล้วเดินเหวี่ยงนำเขาออกไปด้านนอก

“คุณนี่มันกวนประสาทจริงๆ!!”

แก้วเดินนำโทโมะออกมาถึงยังบริเวณทางเดินห่างจากร้านสะดวกซื้อไม่มาก แต่เขาไม่พอใจจะคุยกับเธอตรงนั้นจึงชุดกระชากลากเธอมาที่รถแล้วปปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนา

“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาฉันต้องกลับไปทำงานต่อ” งานที่ว่าของเธอจริงๆ แล้วคือการปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ แต่เธอไม่มีอารมณ์จะตีหน้าใส่เขาตอนนี้จึงจะเข้าสำนักงานไปจัดการเรื่องเอกสารบางอย่างแทน

“ฉันคุยกับเธอแน่แต่ไม่ใช่ที่นี่”

“คุณจะพาฉันไปไหน...............จอดรถเดี๋ยวนี้นะฉันบอกให้จอด โทโมะจอดรถเดี๋ยวนะจอดเซ่!! ปัก~ โอ๊ย! นี่คุณ..”

“หยุดส่งเสียงแล้วอยู่นิ่งๆ ไม่อย่างนั้นฉันจัดให้เธอบนรถแน่...ฉันพูดจริงทำจริง!” เขาเห็นว่าเธออ้าปากจะเถียงกลับจึงต้องพูดขู่ไว้ก่อน แต่เขาไม่ใช่แค่ขู่เธออย่างที่ปากว่าเขาจะทำจริงๆ หากเธอทำให้เขารำคาญและเสียสมาธิในการขับรถ

เมื่อสาวเจ้ายอมสงบเขาจึงออกรถต่อและขับเรื่อยจนมาถึงบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านของบิดาของเขาเอง เขาไม่ได้จะพาเธอมาคุยธุระสำคัญอะไรที่นี่เพียงแต่แวะมาเอาของเท่านั้น

“ที่นี่ที่ไหน?”

“บ้านพ่อฉัน รออยู่นี่แหละฉันไปเอาของเดี๋ยวเดียว”

“เดี๋ยวสิ....ฉันไปด้วย” ไม่ใช่ว่าเธออยากจะไปอะไรกับเขามากนักเพียงแต่นี่คือที่ที่เธอสนใจมากที่สุด เพราะเธออาจจะรู้ที่เก็บเอกสารแล้วลงมือปฏิบัติภารกิจของเธอเลยก็เป็นได้ จะได้จบๆ กันไปเสียทีไม่ต้องทนเห็นหน้าเขาอีกต่อไป

“ก็ดี..ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถกลับไปกลับมา หึๆ”

พูดอะไรของนายไม่เห็นเข้าใจ?

บ้านหลังใหญ่ที่หรูหราและราคาหลายสิบล้านหลังนี้มีห้องมากมายที่คนแปลกหน้าอย่างแก้วจะไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นห้องไหนใช้ทำอะไร แต่เธอพยายามกวาดสายตาเก็บรายละเอียดอย่างเต็มที่เท่าที่จะทำได้ แม้แต่รายละเอียดเล็กน้อยที่ดูไม่สำคัญอะไรเธอก็จดจำไว้ได้หมด

“เชิญครับ....................ทำไมไม่เข้ามาล่ะหรือว่าเธอกลัวอะไร?” โทโมะกล่าวเชิญแก้วให้เข้ามาด้านในห้องนอนของเขาด้วยความสุภาพ แต่เธอกลับนิ่งเฉยไม่ขยับตัวใดๆ เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“เปล๊า....แต่ฉันต้องรีบกลับแล้ว เฮ้ยทำอะไรปล่อยนะฉันเจ็บนะปล่อย!” เธอกำลังจะหันหลังให้เขาแต่ถูกเขาดึงเข้ามาในห้องได้เสียก่อน

“เดี๋ยวฉันจะรีบส่งเธอไปให้ถึงสวรรค์เลย ฟอดๆๆ~”

“หยุดนะ!” เธอผลักเขาออกแล้วจ้องตาเขาไม่กระพริบด้วยความโกรธจัด

“ทำไม..มีคนใหม่แล้วหวงเนื้อหวงตัวกับผัวหรอห๊ะ!! เพี๊ยะ~”

“หยาบคาย! อื้ออ่อยอั๊นอ๊ะอ่อยอื้อออ”

“โอ๊ยนี่เธอ!”